Vandaag gaat het al een heel klein beetje beter met mama. Ze is vannacht al twee keer alleen naar toilet gestapt. Terwijl iedereen zegt dat ze moet bellen wil zij het toch zelf proberen. Wij zijn gewoon ongerust dat ze moest vallen, want dan zijn we nog veel verder van huis natuurlijk.
Papa vond wel als hij er toegekomen is dat ze er een beetje geel uit zag. Hij heeft aan de verpleegsters gevraagd om het in het oog te houden. Ik zag niks speciaal aan haar, dus laat ons hopen dat het door de lichtinval of zo kwam.
Haar suiker staat wel nog steeds veel te hoog dus daar krijgt ze nu insulinespuiten voor.
Het vreemde is dat ze nu nergens pijn heeft terwijl ze maar enkel een vloeibare dafalgan krijgt (volgens haar). Ook slaapt ze van heel de dag (maar spijtig genoeg ook nacht) niet meer, terwijl ze thuis rond de 20h per dag sliep.
Als ze natuurlijk naar huis zal mogen en weer hetzelfde eet dan ervoor, dan zal ze snel terug zijn.
Maar daar moeten we nu nog niet naar kijken. We moeten focussen op de vooruitgang nu.
Vandaag met de kindjes bij mama geweest. Haar beste vriendin was er opnieuw met haar dochter en ook tante Martine en nonkel Danny zijn nog langs geweest. Het was er vrij druk. Haar algemene toestand was nog dezelfde. Eten ging nog steeds niet goed en ook stappen was nog een probleem. Wel had ze geen maag en hoofdpijn meer, maar dat is dan waarschijnlijk van de medicatie die ze daar krijgt. Ze was wel al helemaal terug zichzelf. Lachen met haar eigen miserie. Toen de dokter binnen kwam begon ze over de chemo die ze normaal dinsdag moest krijgen. Het enige wat we van de dokter te weten zijn gekomen is dat ze de chemo een week gaan uitstellen. Maar resultaten over de onderzoeken kennen we niet.
Dat ze een vrouw met zo een algemene toestand nog steeds chemo willen geven, dat kan ik alleen maar geldklopperij noemen. En mama zegt er niks op omdat ze zichzelf niet kan/wil opgeven.
Toen ik deze morgen toekwam bij mama sliep ze nog. Papa had ondertussen al gebeld naar het ziekenhuis en we mochten haar via spoed binnen brengen. Tegen 9.30h werd ze wakker en zijn we haar uit bed gaan halen. Ze zag haar tassen staan en was een beetje verwonderd dat alles al klaar stond om te vertrekken. Ze vroeg haar ook af wat ik daar kwam doen. Ze heeft een tas koffie (lees: slok) gedronken en is naar de badkamer gegaan. Na 10 min. ben ik eens gaan kijken en ze zat op een stoeltje voor de wasbak en ze zei dat het niet meer ging om haar te kleden. Ik heb haar dan aangekleed en we zijn vertrokken richting spoed. Tegen 11h zijn we daar toegekomen en zijn ze begonnen met alweer een reeks onderzoeken. Bloed trekken, RX van de longen, cardiogram, bloeddruk meten, algemeen onderzoek,... En aan 6 verpleegsters/stagiairs steeds opnieuw dezelfde uitleg moeten doen waarom we haar binnen gebracht hebben. En ondertussen zat ze daar met stekende hoofdpijn (waarvoor ze al een dafalgan had gekregen). Tegen 13.30h zijn we naar een kamer op spoed gebracht waar we tot rond 16.30h gezeten hebben zonder enig nieuws. Dan is ze naar een kamer op de 5de verdieping gebracht. Aan de verpeegster op spoed hadden we gevraagd hoe het met haar bloedwaarden zat en haar witte bloedcellen stonden nog op 2400, dewelke volgens haar minimum op 4000 moeten staan. Maar zij kon niet zeggen of de chemo dinsdag nog zou doorgaan of niet. Daar moet haar behandelende arts over beslissen. Op haar kamer stonden ze ineens met een platteau met boterhammen. We hebben er dan een verpleger bij geroepen en gevraagd om haar voeding via haar baxter te geven, want dat ze niet meer eet, en dat dat (ondermeer) de reden was waarom we haar binnen gebracht hebben. Beetje later hebben ze haar dan vloeibaar voedsel komen brengen. Ik hoop dat ze hiermee nu nog wat kan aansterken en haar toch nog een beetje beter zal voelen. Want momenteel zit haar vechtlust en moed onder nul. Haar beste vriendin is haar nog kort komen bezoeken en ook Davy en Katrien zijn daar nog geweest. Ik hoop dat ze nu wat zal kunnen slapen, want is een heel vermoeiende dag geweest voor haar (en ook voor ons). Morgen zal er hopelijk eens een dokter langskomen met wat meer nieuws over de gedane onderzoeken...
Net (5h) een bericht van papa gekregen of ik wil thuis blijven vandaag. We gaan mama naar het ziekenhuis brengen. Ze is zodanig verzwakt dat ze niet meer op haar benen kan staan. Mama en papa hebben gisteren een heel emotioneel gesprek gehad. Maar mama beseft ook dat papa het niet meer alleen aan kan. Hij heeft alles gedaan voor haar die hij kon thuis. Nu moeten ze haar verder helpen in het ziekenhuis. Dit is voor haar een heel zware stap maar we kunnen niet anders. Ik ben bang voor straks...
Mama haar toestand wordt er echt niet beter op de laatste dagen, integendeel... Ze heeft elke dag meer hoofdpijn en moet steeds meer pijnstillers slikken. Vannacht is ze om 3h wakker geworden en kon ze niet meer alleen uit bed om te plassen. Ze heeft op papa moeten roepen. En dan heeft ze wakker gelegen tot de ochtend van de hoofdpijn. Papa heeft haar 's morgens een dafalgan en medrol gegeven. Dan gig het stilaan beter. Maar toen ik haar na mijn werk ging bezoeken vandaag was ze alweer een dafalgan aan het drinken.
Ze zaten net aan tafel en heb nu zelf gezien wat voor een ramp dat eten is voor haar. Ze had de grootste moeite met een vork in haar mond steken. Ze stak er meer naast dan in. En wat er in zat kreeg ze met moeite binnen.
Haar mond is dan nog eens helemaal ontstoken ook. En ze had al zoveel moeite met eten...
Dinsdag zou ze normaal terug binnen moeten voor chemo. Ik begrijp niet waarom de dokters haar dit nog willen aan doen. Ik heb echt met haar te doen. Ze zou zo graag nog eens 1 goeie dag hebben, maar zelfs dat is haar niet gegund. Haar energie geraakt stilaan op, evenals haar vechtlust...
