Terug naar af...
Hoe goed mama de voorbije week is geweest, zo slecht is ze nu terug. Geen half uur meer kunnen wakker zijn, geen fut meer hebben, de trappen niet meer op of af kunnen.
Toch raar hoe slecht ze iemand kunnen maken op zo een korte tijd. Ze wou dus ook geen bezoek van mij en de kindjes vandaag. Maar heb haar toch ff gezien toen ik de overschot van Steven zijn versgemaakt stoofvlees ging brengen. Ik hoop dat het haar een beetje smaakt want ik weet hoe ze kan genieten van lekker eten.
Voor wie zich moest afvragen hoe het bij de wonderdokter is geweest: in 1 woord opnieuw: waaw! Wat diene mens over je kan vertellen zonder je te kennen. Ook met Thibo was hij er boenk op. Hij garandeert binnen drie weken een herboren kind als hij zijn druppels neemt... Ik laat het weten
Vandaag mocht mama tegen de middag naar huis.
Als ik haar vanavond ga bezoeken is ze opnieuw erg opgezwollen en slaapt ze. Na een tijdje wordt ze wakker en komt ze haar aan tafel zitten. Buiten haar gezwollen gezicht zie je er eigenlijk niet veel speciaal aan. Ze blijft goed zitten aan tafel en praat met alles mee.
Ze vertelt dat ze in het ziekenhuis zelfs nog niet weten hoeveel medicatie ze moet nemen. Ze moet dat zelf zeggen. Gelukkig is de papa nog overal bij haar...
Morgen moet ze scan van het hoofd laten doen en 3/10 hebben we daar uitslag van.
Vandaag moet mama al heel vroeg in het ziekenhuis zijn (om 7h) want ze gaan eerst een katheter steken zodat ze haar niet altijd moeten prikken. Dit gebeurt onder volledige verdoving.
Als ze aankomt in het ziekenhuis willen ze eerst nog een echo maken van haar nek want die zwelling die ze heeft maakt hen ongerust. Maar er is niks speciaal te zien op de echo...
Tegen 10.30h rijden ze met haar naar de operatiezaal en rond 13.30h is ze terug op de kamer. Ze heeft pijn en honger. Die pijn daarvoor mag ze dafalgan vragen, maar eten krijgt ze nog niet.
Rond 17.30h starten ze met de eerste lading chemo.
Ik hoop dat ze er steeds minder last van heeft, want ze was nu net zo sterk!
Na het werk op bezoek geweest bij de mama. Wat zag ze er goed uit, ze was eten aan het maken en papa zat aan tafel. Even leek alles weer helemaal zoals vroeger. Alsof er niets aan de hand was. Zo mooi...
Ik hoop nu alleen dat ons kids haar ni meer ziek maken want hoe meer ik zei dat ze haar van Yente'ke een beetje moest weg houden, hoe meer ze haar pakte. Niet express, maar hoe zou je zelf zijn als zo een klein pruts aan uw been komt trekken
Woensdagochtend moet ze al heel vroeg in het ziekenhuis zijn. Ze gaan eerst onder volledige verdoving de katheter steken en dan starten met de chemo. Ze is heel bang. Want net nu ze haar elke dag begint sterker te voelen, moet ze terug de put in...
