Gisteren nog eens bij de mama geweest. Ik wou vrijdagavond gaan maar ze had liever dak een andere keer kwam. Ik voelde mij gekwetst maar gisteren kwam het er uit waarom... Ze was kwaad op mij. Ik had haar durven vragen of ze er al eens over nagedacht had wat ze zou dan als ze niet meer beter wordt. Daar wou ze niet aan denken antwoordde ze mij. Maar van papa hoorde ik gisteren dan dat ze kwaad op mij was. Ik geef haar al op zegt ze. Of misschien praat ik wel achter haar rug met de dokters...
Deze gesprekken zijn dus absoluut nog niet aan de orde voor haar. En ik begrijp haar wel. Er heeft nog steeds geen enkele dokter letterlijk tegen haar gezegd dat ze haar niet meer kunnen helpen. Dus heeft zij nog steeds hoop. En dan begin ik over zoiets... Dom van mij want ik wil haar absoluut geen pijn doen. Ik wil dat ze alles kan vertellen tegen mij.
Ze zag er heel moe uit gisteren. En papa liet mij vandaag ook weten dat ze bijna heel de dag geslapen heeft, veel hoofdpijn heeft en bijna niks eet omdat haar maag ook pijn doet. Ik stuur terug dat ik hoop dat ze nog een goeie periode heeft zodat we nog eens iets kunnen gaan drinken. Of ze eens naar thibo zijn nieuw bed kan komen kijken. Vroeger zou ze de eerste geweest zijn om overal bij te zijn, en nu...
Het ergste vind ik dat Thibo bang is van haar en zelfs niet meer bij haar wil gaan. Ik heb hem gisteren echt moeten dwingen om mee te gaan. Ik kan me dan zo kwaad maken op hem, dat tita zoveel gedaan heeft voor hem en dat hij nu zo doet. Maar ik vrees dak het verkeerd aan het aanpakken ben. Ik wil niet dat hij hier een trauma aan overhoudt, hij is pas 5. Hij begrijpt dat allemaal nog niet...
Vorige week zat Yente met een goeie hoest en zeg ik 'die gaat ziek worden precies' en thibo was precies in paniek en vroeg 'zus gaat toch niet ziek worden e?' Zo zie je hoe hard hij er mee bezig is.
We moeten elkaar blijven steunen en we moeten hier samen door!!
Het zit er weer eens op. Carnaval is gepasseerd, het is voorbij... En ik had gedacht dat het mij beter ging afgaan, dat het mijn gedachten eens ging verzetten. En zondag is dat eigenlijk nog vrij goed gelukt, maar gisteren niet. Hoe zeer ik ook mijn best deed om me te amuseren, hoe slechter ik me voelde. Hoe meer ik besefte dat mama hier nooit meer zal bij zijn. Toen ze in juli vernam dat ze ziek was zei ze dat haar doel om te genezen carnaval was. Toen geloofden we ook nog allemaal dat haar dit ging lukken. Zo een sterke madam krijgen ze niet klein.
Nu beseffen dat haar dit niet gelukt is en dat haar dit ook nooit meer gaat lukken doet pijn. Heel veel pijn...
Deze namiddag ben ik met Steven en de kindjes bij haar geweest. Ze was wakker en "vrij goed". Ze heeft nu een zwart piratenlapje op haar oog, want door de plakkers op haar oog is de huid rond haar oog al afgeschaafd, en haar pruik heeft ze geruild voor een mutsje. Ze ziet er nu echt heel ziek uit. Zo ziek dat Thibo echt bang is van haar en niet meer naar haar wil kijken. Hij steekt zich weg achter zijn Nintendo. De kleinkinderen die ze zo graag ziet zijn bang van haar. Ik wou dat ik dat kon uitleggen aan thibo dat hij tita nog veel moet vastpakken. Maar hij begrijpt het niet... Ook Yente wil niet meer op haar schoot. Zij noemt haar zelfs altijd meter Didi (zoals Steven zijn mama). Wat bewijst dat ze van haar aan het vervreemden is en niet meer zal weten wie tita is.
Ze weet ook dikwijls niet meer wat ze zegt en doet. Papa moest deze morgen heel even weg naar de huisdokter en intussen heeft ze haar tas koffie omgegooid. Ze heeft het zelf willen opkuisen en is de trap af gestapt terwijl ze bijna niet meer kan stappen. Had ze gevallen ze lag daar helemaal alleen. Ik begrijp natuurlijk ook wel dat ze meer wil dan daar alle dagen zitten en liggen.
De dokter heeft tegen papa gezegd dat er niks meer aan te doen is. Ze gaat nu steeds verder achteruit gaan tot ze uiteindelijk naar het ziekenhuis moet.
We kunnen alleen maar hopen dat ze niet teveel pijn zal moeten lijden, want dat heeft ze nu al genoeg.
Morgen back to life, maar spijtig genoeg ook back to reality
