Om 8h deze morgen is de verpleegster mama nog een beetje komen verfrissen. Haar morfine werd verhoogd en er werd wat slaapmiddel bij gegeven. Er werd een product besteld om de reutel in haar keel te verbeteren. We mochten dit om 14h vandaag gaan halen. De dokter is geweest en zei dat haar bloeddruk al erg gedaald was, nog 8 over 4. We merkten ook dat ze begon blauwe vlekken op haar knieën en benen te krijgen.
Papa ging naar de bank om nog wat cash geld af te halen en tegen de tijd dat hij terug was voelden haar vingertoppen en tenen al koud aan. Hij zei dat het niet waar was maar hij had zelf koude handen dus hij kon dat niet voelen. Kwartier later voelde hij het wel. Ondertussen was ook Davy toegekomen en zijn we geen seconde van haar zijde geweken. Ze werd kortademig en had steeds meer moeite met ademen. Tante Martine kwam binnen, streelde haar wang en toen liet ze haar laatste adem. 10.50h sloten we haar ogen en kon ze voor eeuwig naar een plek gaan waar er geen pijn meer is. Terug bij haar ouders en haar broer. En ooit komen we haar vervoegen. Maar zolang blijft ze voor altijd in onze herinneringen en diep in ons hart.
Het was een zeer harde strijd, maar ik troost me met de gedachte dat we alles voor haar gedaan hebben die we konden. En ook zij heeft tot de laatste snik gevochten.
Het ga je goed hierboven mams!
Ik zie je graag, voor eeuwig en altijd!
Vannacht bij mama doorgebracht. Ze heeft zo afgezien ocharme. Toen ik om 22h wou gaan slapen kreeg ze ineens weer veel pijn. Ik heb twee keer op de morfine pomp gedrukt, het meeste wat mag in 1 keer.
Ze heeft ook nog wat water gedronken via een klein sponsje op een stokje, want slikken kan ze niet meer.
Na 10 min viel ze opnieuw in slaap. Met een zware ademhaling en een diepe reutel door de slijmen in haar keel.
Heel de tijd heb ik naar haar ademhaling geluisterd. Bang dat het elke keer de laatste ging zijn.
3.15h werd ze opnieuw wakker van de pijn. Nogmaals op de pomp geduwd en haar lippen eens nat gemaakt.
5.15h voor de derde keer wakker van de pijn en opnieuw hetzelfde ritueel.
Nu hebben ze weer morfine bijgegeven, slaapmiddel verhoogd en is het weer wachten...
Mama heeft deze morgen een morfinespuit gekregen en ook een lichte dosis slaapmiddel. Hierdoor bestaat de kans dat ze niet meer bij bewustzijn komt. Volgens de mensen van palliatieve zijn het haar laatste dagen.
We waren hier zo erg op voorbereid en als het moment daar is, is het nog steeds heel erg verschieten.
Er is een liedje dat zegt: "mijn hoofd weet ti's ok, maar mijn hart kan daar niets mee".
Dat is zo mooi gezegd hoe ik me nu voel. Ik kan het nog altijd niet geloven.
Beetje minder bedrijvig geweest de voorbije dagen omdat ik zelf ziek ben. Geveld door een angina, maar ondertussen heb ik de nodige antibiotica dus zal snel beter moeten gaan...
Met de mama niet zo goed. Tot waar ze voor kort geen pijn had, heeft ze nu dagelijks veel pijn. Voorlopig volstaat 1 pijnstiller met morfine maar dat zal alleen maar meer worden waarschijnlijk. Vrijdag voelde ze haar zo slecht dat ze vroeg aan papa of ze niet mocht sterven.
Het wordt allemaal zo zwaar voor haar. Ze kan zich zelf niet meer van haar zij naar haar rug draaien, als ze op toilet wordt gezet heeft ze zoveel pijn omdat we serieus moeten wringen aan haar om haar erop te krijgen. Morgen gaat papa aan de dokter vragen of ze geen sonde willen steken zodat ze niet meer uit bed moet. Anders zullen het pampers worden. Daar zijn we vanavond al mee begonnen. Moet zo vreemd zijn voor haar...
Zaterdag gingen we op bezoek en wou ze perse een glaasje porto meedrinken met tante Martine en nonkel Danny. Iets wat ze vroeger nooit dronk omdat ze het niet lekker vond. Ze heeft er 1 slokje van gedronken en spuwde het bijna allemaal weer uit zaterdag had ze een beter dagje. Ze maakte grapjes en had geen pijn. Ze herkende papa, Steven en mij wel niet. Maar tante Martine en nonkel Danny wist ze direct. Vreemd hoe ze de mensen die het dichtst bij haar staan het minste herkend...
zaterdag had ze een beter dagje. Ze maakte grapjes en had geen pijn. Ze herkende papa, Steven en mij wel niet. Maar tante Martine en nonkel Danny wist ze direct. Vreemd hoe ze de mensen die het dichtst bij haar staan het minste herkend...
