Vandaag is het zover. Ik ga samen met mama gaan kijken voor een pruik. Om kwart voor 12 moeten we bij cheveux bizarres in Erembodegem zijn.
Ze vraagt eerst wat er juist aan de hand is en waarom ze een pruik nodig heeft. Aangezien het voor chemo is ( en dus geen blijvend haarverlies) stelt ze een synthetische pruik voor.
Dan gaan we naar een andere kamer waar een kappersstoel staat en een wastafel. Daar past ze een pruik of acht. Zij (en ik) zijn direct overtuigd van de tweede die ze op zet.
Dan vraagt ze haar of ze haar echt haar moet afscheren en ze zegt volmondig ja. Wat is mijn mama een sterke madam. Ik verschiet daar nog elke dag van.
Ze haalt de tondeuse en doet alles af tot op 1 cm. Tranen komen in mijn ogen. Dit lijkt zo definitief, zo echt, ...
Mama zelf lijkt er minder moeite mee te hebben. Daarom veeg ik mijn tranen snel weg zodat ze er niets van merkt.
Als ze de pruik op zet vraag ik aan de kapster om er iets moderner van te maken. Want zo is ons mama wel.
Ze begint te knippen en beetje bij beetje zie ik mama (zoals ze was) terugkomen. Heel raar om te zien, hoe iemand haar zo terug haar zelf kan maken. Dus alweer traantjes bij mij. Deze keer van geluk! Wat ziet ze er mooi uit. Mama is terug mama. En zij zelf is ook heel erg blij.
Ze krijgt nog enkele tips mee over de verzorging van de pruik en een uurtje later staan we terug buiten met een nieuwe mama.
Ik ga met haar boodschappen doen in de Colruyt en ze voelt haar sterk genoeg om mee binnen te gaan. Om de mensen onder ogen te komen...
Deze dag was alleszins zeer geslaagd!
Bij deze wil ik Sarah'tje dan ook heel erg bedanken voor het adres. Je had gelijk meid, het maakt een enorm verschil!
Vandaag nog eens een bezoekje gebracht aan la mama. Wat verschiet ik toch elke keer hoe ze eruit ziet. Mensen zeggen altijd dat je daar voorbij kijkt als je iemand graag ziet. Maar waarom ben ik daar dan altijd zo van onder de indruk. Ik zie mijn mama nochtans super super super graag
Morgen ga ik met haar gaan kijken voor een pruik. Ik hoop dat da haar wat meer zelfvertrouwen zal geven.
Hoe gaat het nu ondertussen met haar? Awel ze heeft nog steeds hoofdpijn vertelde ze mij en ze begint ook opnieuw serieus te hoesten. Ze durft het niet meer zeggen tegen de dokters omdat ze bang is voor alweer verdere onderzoeken. En misschien ook voor het resultaat...
Ik hoop dak ons mama'ke van vroeger toch nog eens terug ga zien. Dit mag niet allemaal voor niks geweest zijn!
Mama voelt zich terug beter en beter en kan stilaan terug meer doen. Ze vraagt mij of ik met haar wil gaan kijken voor een pruik want ze beseft stilaan dat ze al haar haar zal verliezen. Tuurlijk wil ik dat doen. Ik bel morgen direct voor een afspraak voor vrijdag. Beetje stom dat net dan Thibo geen school heeft en dat ik daar met twee kids naartoe moet... Ik zoek wel een oplossing...
Zouden veel mensen in mirakels geloven? Awel ik wel, en ik wil blijven geloven dat ook mama dat geluk weg gelegd is.
Ze heeft hier nog ni gedaan, ze wil volgend jaar terug naar carnaval, schlagerfestival, enz...
Want hoe dikwijls papa ook gezegd heeft dat ze daar te oud voor is en dat ze ni tussen de jeugd moet gaan zitten, hoe meer zij is blijven meegaan. Want da is ons mama gewoon. Ze voelt haar thuis tussen de jonge mensen, en, iedereen heeft haar er altijd graag bij!
We hebben vroeger eindeloos ruzie gemaakt, maar ik zou ze met geen geld van de wereld willen ruilen. X
