Mama haar bestraling vandaag is goed verlopen. De dokter vond wel (ineens) dat alles in 1 bestraling teveel was en besloot daarom alleen de kleinste tumor te bestralen. Ze hebben eerst verschillende foto's van haar hoofd genomen om zeker te zijn dat enkel de tumor bestraald werd natuurlijk. Ze heeft een half uurtje onder een soort van scanner moeten liggen en dan was ze er vanaf. Tegen de middag waren ze alweer thuis.
Als ik haar deze namiddag ging bezoeken lag ze (eerst) te slapen in de zetel en had ze terug veel hoofdpijn. Als ik haar zeg dat ze een pijnstiller moet nemen zegt ze dat ze maar wat pijn moet kunnen verdragen.
Papa zegt ook dat ze de laatste dagen lastig loopt en alles omgekeerd wil doen.

Ze praat over andere mensen die ze kent met kanker en zegt er bij: "bij hen is er niets meer aan te doen, die zijn terminaal". Ze zegt dat ze, als ze goed is tussen de chemokuren in, terug gaat werken. Want ze wordt zot van het thuis zitten. Ze moest eens weten... Dat liegen valt soms echt zwaar. Maar t'is voor haar eigen goed zeker...

Volgende zware dag op de planning: maandag zowel een bestraling als de eerste chemokuur. Ze is bang dat ze zaterdag niet naar het verjaardagsfeestje van Thibo zal kunnen komen. Ze mag de eerste 7 dagen na de chemo geen kindjes knuffelen of op dezelfde toilet gaan, enz...
Ik heb haar gezegd dat ze, als ze haar goed voelt tenminste, maar gewoon moet komen en dan de toilet boven gebruiken en de kindjes niet knuffelen. Op die manier kan ze er toch bij zijn. Want hoogstwaarschijnlijk is deze verjaardag de laatste van Thibo die ze zal meemaken.

Mama had vannacht weer een slechte nacht. Heel veel hoofdpijn op verschillende plaatsen. En op andere plaatsen dan waar ze anders pijn had. Ik was ff bang dat ze vroeger dan voorzien terug naar het ziekenhuis zou moeten!
Zouden dit alweer andere tumoren zijn die zich ontwikkeld hebben of komt dit van het vele vocht in haar hoofd?! Wie zal het zeggen...
Nog twee dagen mams en dan ben je hopelijk van die hoofdpijn vanaf.

Ze is ook enorm moe, zelfs zonder iets te doen. En wie mama kent weet dat zij bijna nooit stilzit. Dus voor haar is het heel moeilijk om haar overdag in de zetel te leggen om te rusten. Alhoewel dit vermoeidheid is waar rusten eigenlijk niet tegen helpt.
Ze is bang wat dit dan gaat zijn na haar chemokuren.

Pfff ons mama is niet meer wat ze geweest is. Het levendige, enthousiaste is er uit. Als je bij haar op bezoek gaat is ze meestal moe en weet ik zelfs niet of ze nog wel begrijpt wat ik tegen haar zeg (of het zal onthouden). Ze zegt zo rare dingen soms...
Ik betrap er mij ook op dat ik meer tegen papa zeg dan tegen haar. Ik durf haar ook niet meer in de ogen kijken. Puur omdat ik constant zit te liegen tegen haar