Er is reeds een dag voorbij in het carnavalsweekend. Het (emotioneel) ergste weekend voor mama sinds ze ziek geworden is. Voor de eerste keer sinds thibo zijn geboorte is ze niet mee naar kindercarnaval geweest. Heeft ze niet kunnen zien hoe de kids zich helemaal uitleven met clown papa Chico en de confetti. Hoe ze nadien op de kermis eendjes vangen... Dat moet voor haar verschrikkelijk zijn.
Papa liet mij dan ook weten dat ze vrijdagnacht niets geslapen had en heel veel hoofdpijn had. Tegen de avond vroeg ik hoe het was en ook dan heeft ze nog heel veel pijn en eet ze pas voor het eerst. Ik denk dat ze haar dit carnavalsweekend veel te hard aantrekt. Maar je kan het haar niet kwalijk nemen, hoe zou je zelf zijn...
Blijkbaar was ik ook niet te genieten gisteren. En ik vrees dat dit vandaag niet beter zal worden...
Gisteren de (hopelijk) laatste bestraling gehad. Nu is het alweer wachten...
5 maart moet ze haar bloed laten nemen en wordt er een CT-scan en een MRi-scan genomen. Pas 11 maart moet ze om de uitslag!
Ze moet ook bij de oogarts om te kijken hoe het zou kunnen komen dat ze nog altijd niet goed ziet. Ook daar kan ze niet vroeger bij dan 4 maart.
Wachten kan toch lang duren. En wat moet het voor haar dan niet zijn. Zij kan ondertussen niks anders doen dan in de zetel liggen/zitten/slapen. Voor haar duurt dat wachten drie keer zo lang.
Ben er daarstraks bij geweest en valt nog maar eens op dat ze soms niet weet wat ze zegt. Ze ging eten maken, drie keer iets verschillend, terwijl papa eigenlijk al aan het koken was. Ze stelt 3x dezelfde vragen en weet het nadien nog niet. Het is dus nog helemaal niet ok in haar hoofd. Integendeel...
