Deze nacht zijn ze mama haar suiker 3x komen meten. 2 keer stond het rond de 260 en de derde keer (rond 6h 's morgens) stond het al weer meer dan 300. Ondanks dat ze niks gedaan heeft intussentijd.

Het blijft heel de dag bang afwachten of ze nu naar huis zal mogen of niet. Eerst zeggen de dokters dat ze haar gaan leren om thuis zelf insuline spuiten te zetten, en nadien komt de dokter zeggen dat ze toch verder gaan proberen met die bolletjes. Dat ze zelf haar suiker niet meer moet meten dagelijks, enkel 1x per week een hele dag volgen.
Kan je dat nu verstaan?! Ze sukkelt daar zo mee en ineens is het niet meer nodig om dat in het oog te houden. Ze zeggen haar zelfs niet wat ze moet doen als het nog eens over de 500 gaat.
Willen ze haar dan niet meer helpen? Ik vind het toch maar raar hoor. Ze mag gewoon naar huis gaan.

Ik ga haar na het werk een bezoekje brengen en ze zit aan tafel een broodje te eten. Ze ziet er heel erg opgezwollen uit, maar dat is normaal van alle vocht die ze binnen gekregen heeft via die baxters. Maar al bij al voelt ze haar goed. Ze is een klein beetje moe, maar zeker nog niet ziek.
Het is nu nog even afwachten, want de eerste keer is ze ook 2 dagen goed geweest. Het is pas de derde dag begonnen dan...

Volgende afspraken op de agenda:
- 20 september: CT scan van de longen
- 21 september: uitslag gaan halen
- 28 september: MR scan van het hoofd
- 3 oktober: uitslag MR scan gaan halen

Deze morgen is mama met een bang hartje binnen gegaan in het ziekenhuis. Ze hebben haar bloed genomen en tegen de middag konden ze beginnen met haar chemo, want haar bloedplaatjes stonden vrij goed. De dokter heeft wel beslist maar 75% van de chemo te geven omdat ze de eerste keer zo lang ziek en moe gebleven is. Normaal duurt dit enkele dagen, maar geen twee weken zoals bij haar.
Voor het steken van haar infuus hebben ze zeker 5x moeten steken. Het kwam elke keer terug los. Haar hand en arm zien helemaal blauw. De verpleegster had op den duur compassie met haar. En ze moesten er zeker van zijn dat het infuus goed stak en dat de chemo zeker in haar aderen terecht kwam, want als ze dit naast je aderen spuiten kan je blijkbaar verbranden binnenin.

Haar suiker is ook regelmatig gecontroleerd en gaat de slechte kant uit. Tegen de avond staat het al meer dan 500!!
Ze bellen de dokter op om te vragen wat ze moeten doen, want is niet normaal dat het met zo zware medicatie nog zo de hoogte blijft in gaan.
De dokter besluit dat ze (voor ze morgen naar huis gaat) nog 4 insuline spuiten moet krijgen.
Als het tegen de vierde spuit nog niet beter is, moet ze in het ziekenhuis blijven.

Als ik haar bel heeft ze moeite om haar tranen te bedwingen. Ze begrijpt niet hoe ze nog kan lachen als het alleen maar de slechte kant met haar op gaat. "Er is niet veel goed meer aan mij mieke" zegt ze...
Ze vraagt ook om nog niks aan papa te zeggen, zodat hij misschien toch nog iets of wat kan slapen vannacht (wat ik betwijfel).

Ik hoop dat haar suiker veel beter is tegen morgen en dat ze alsnog naar huis mag. Want daar is ze het gelukkigste...

Ze vraagt hoe het met ons Yente'ke is geweest en zit er erg mee in dat zij haar niet meer kan opvangen. Heb haar gezegd dat ze haar daarover geen zorgen moet maken. Ons Yente'ke zal dat wel gewoon worden.

Aan alle mensen die mij vandaag een steunend bericht/mail gestuurd hebben zou ik willen zeggen: dikke merci! het doet deugd!