Het gaat toch niet de goeie richting uit zenne met mama. Gisteren nog eens met Steven en de kids op bezoek geweest en ze was er echt niet bij met haar gedachten. Ze zag er heel moe uit en ik denk dat ze ook pijn had, maar dat zegt ze niet.
Vandaag is de huisdokter geweest om bloed te trekken want naar de kliniek wou ze niet gaan en ook die zei dat ze erg achteruit gaat. Hij heeft haar astronautenvoeding voorgeschreven en spuiten voor flubite en speciale kousen. Ook moet er iemand van thuiszorg komen om haar te wassen want dat lukt ook niet goed meer.
Ik heb een beetje de indruk dat ze moe gestreden is, dat haar lichaam op is en ze het wil opgeven. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik mij vergis, maar ik vrees ervoor...
Ook voor papa wordt het steeds moeilijker want zij wil niks meer doen en wil liefst van al heel de dag in bed blijven. Ze is ook dikwijls lastig op hem. En hij doet zo zijn best. Ik kan niet genoeg herhalen hoeveel ik hem bewonder.
Vandaag lijkt het een beetje beter te gaan. En dat beetje moet je echt wel letterlijk nemen. Ze heeft al een heel klein beetje eten binnen gekregen. Papa heeft gebeld naar de sociaal assistente om te zien of dat bloedonderzoek van vrijdag niet thuis mag gebeuren, want mama ziet het niet zitten om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig is dat geen probleem. De sociaal assistente zei om nog enkele dagen af te wachten en zien of ze wat meer kan eten, want nu zit ze op het zwakste qua chemo. Als dat niet het geval is moet ze opgenomen worden voor voeding via baxter of sonde.
We kunnen dus alleen maar hopen dat ze stilaan weer meer kan eten want naar het ziekenhuis zou een doodsteek betekenen voor haar.
Ik heb geen goed gevoel na mijn bezoekje aan mama vandaag. Ze is precies de moed aan het verliezen...
Ze heeft de moed en kracht niet meer om haar deftig te verzorgen en spreekt zelf van iemand te laten langskomen om haar te wassen (wat ze anders nooit zou gewild hebben). Het is papa die zegt dat ze dat nog wel zal kunnen, het is het enige wat ze nog moet doen zegt hij.
Ze is het moe zegt ze, en waarschijnlijk is het toch allemaal voor niks geweest (zegt ze zelf)...
Ik begrijp haar wel zenne, als je daar zoveel maanden al ligt/zit zonder dat je ook nog maar iets kan doen wat je graag doet.
Ze heeft vandaag wel al iets gegeten maar het is toch nog altijd veel te weinig. Maar omdat het er 's morgens altijd naar uit ziet dat het beter is belt papa dan ook de dokter niet. Vrijdag moet ze terug naar het ziekenhuis om tussentijds bloed te laten trekken, maar ook daar wil ze niet naartoe. Ik heb haar gezegd dat ze moet want dat het heel belangrijk is, maar ik weet niet of ze zal luisteren.
Ook het schlagerfestival, waar wij normaal samen naartoe gaan, komt er aan en dat ze daar niet mee naartoe kan wreet ook erg aan haar. Vorig jaar zei ze dat dat haar doel was. Dat ze tegen dan moest genezen zijn. Nu ze merkt dat er van genezing absoluut geen sprake is laat ze haar moed zakken. En kan je haar ongelijk geven...
