Vrijdag ben ik naar goeie gewoonte nog eens gaan ontbijten bij de mama en papa. Nadat ik thibo heb afgezet op school rijd ik meestal door bij hen. Maar niet zonder eerst aan de panos gestopt te hebben voor haar favoriete 7-granen en rozijnenbrood.
Als ik binnen kom slaapt ze nog. Papa is bij zijn dieren bezig. Dus ik wacht even. Tot ik hoor datzelfde wakker is en de trap af komt. Ik verschiet eigenlijk dat ze dat alleen nog doet want volgens papa is dat een ramp. Ik zie onmiddellijk aan haar gezicht dat ze heel veel pijn heeft. Ze beweegt haar hoofd maar heel stijf en zegt bijna niks. Ze wil de tafel zetten maar pakt overal naast en giet haar koffie zelfs naast de tas. Ik zeg dat ze haar moet zetten en zo snel mogelijk een pijnstiller nemen, dat ik wel zal verder doen.
Dat helpt toch niet direct zenne, zegt ze. En ik ben die pijn al gewoon. Ik zeg, nee das waar maar hoe sneller je iets inneemt hoe sneller het kan beteren. Ale ze doet het dan toch uiteindelijk. Ze komt er stilaan wat door en begint wat meer te praten. Daaraan merk ik heel soms ook dat ze niet weet wat ze zegt. Het zijn kleine dingen maar goed is het natuurlijk niet. Als je weet dat ze eigenlijk aan de beterhand zou moeten zijn.
Maandag moet ze de laatste keer naar de bestralingen. Nadien moet ze bij de dokter, maar veel wijzer zal ze weer niet worden aangezien ze pas na 6 weken een controlescan doen. Hopelijk betert het weer wat en kan ze nu even genieten zonder alle dagen naar het ziekenhuis te moeten gaan.
Laat haar toch nog wat genieten, please?!
Ben dan uiteindelijk toch eens bij mama geraakt. Maar dan alleen omdat papa haar wakker gemaakt heeft omdat tante Martine en nonkel Danny daar al een half uur zaten en ze zelf daarvan niet wakker werd.
Ik had enkel Yente meegenomen om het niet te zwaar te maken voor haar. Yente was in begin een beetje bang van haar. Ze had een plakker op haar 1 oog hangen omdat ze zo toch nog iets ziet met het andere oog. Maar die piraat tita vond Yente maar niets
Tegen dat ze een half uurtje wakker was pakte ze haar hoofd vast aan tafel van de stekende pijnen. Echt erg om aan te zien. Het is waarschijnlijk beter dat ze heel de dag slaapt, zo voelt ze tenminste geen pijn.
Ze blijft er nog steeds in geloven dat na de stralen het stilaan zal beginnen beteren. Ik hoop ook nog steeds op een mirakel maar ik word steeds banger als ik haar zie...
Ook bij deze dokter (andere is in verlof) zijn mama en papa niet veel wijzer geworden. Er kan maar geoordeeld worden na de bestralingen. We moeten dus gewoon geduld hebben. En ondertussen is het volgens papa bijna niet meer te doen om ermee naar het ziekenhuis te gaan. Ze is vandaag bijna gevallen doordat ze geen evenwicht meer heeft en weer een stukje minder ziet. Straks is ze helemaal blind. Het moet verschrikkelijk zijn als ze je zicht afpakken. Zomaar van de ene dag op de andere...
We kunnen niet veel meer doen dan wat de dokters zeggen zeker. Geduld oefenen. Heel veel geduld...
