Vandaag is het exact 1 maand geleden dat je de harde strijd moest opgeven. Pas een maand later vind ik de moed om hier nog eens een berichtje te posten.
Alles ging zo snel ineens. De avond voor je dood kon je nog iets zeggen tegen ons. Veel was het niet maar je kon zeggen dat je pijn had. Elke keer als ik op de morfinepomp duwde zag je na een paar minuten de pijn uit je ogen gaan. 'S nachts kon je niet meer zeggen dat je pijn had maar wij konden dit gewoon zien aan jou. 'S morgens toen de dokter er was werd duidelijk dat je niks meer zag. Hij zwaaide vlak voor je ogen en je reageerde niet meer. Papa, Davy en ik zijn geen seconde van je zijde geweken. We zaten te luisteren naar je steeds zwaarder wordende ademhaling. We telden de seconden die er tussen zaten. En toen we om 10.50h ineens niets meer hoorden konden we het niet geloven. Nadien ging alles in een snelvaart vooruit.
De dokter kwam nogmaals langs om de dood vast te stellen en de nodige documenten in te vullen. De lieve thuisverpleegsters kwamen je nog een laatste keer wassen en ze deden je mooie kleedje aan die je nog voor nieuwjaar gekocht had. De begrafenisondernemer kwam toe en stak je, heel cru gezegd, ik een witte zak. Ik dacht dat zoiets alleen in de films bestond...
En plots was je bed leeg, was er geen ademhaling meer die we konden tellen, stond er heel veel volk in ons huis, moesten we teksten voor doodsbrieven kiezen,...
De dagen nadien hield ik me vooral bezig met het in elkaar steken van de dienst. Dit was het laatste wat ik voor jou kon doen en ik wou dat het perfect was. Net zoals jij!
29 mei was het zover. Toen ik vroeger naar andere begrafenissen ging zei ik altijd: "als dit bij mijn mama voorvalt zal het me nooit lukken om vooraan te zitten, alle blikken op mij gericht. Ik zou dit emotioneel niet aan kunnen." Maar ik heb gedurende deze verschrikkelijke maanden meermaals moeten ontdekken dat eens mens sterker is dan hij zelf denkt. De dienst verliep zoals ik hem gepland had. Sylvia en tante Martine lazen allebei heel mooie teksten. Er kwam ontzettend veel volk langs om afscheid te nemen van mama. Zoveel volk hadden we nooit verwacht. Ze was zo geliefd...
Waar ik vooral heel veel spijt van heb is het feit dat we haar nooit eerlijk verteld hebben wat de dokters tegen ons gezegd hebben. Geen van ons vond ooit de kracht om haar te zeggen dat ze ging sterven. Misschien had ze de dingen heel anders aangepakt en had ze nog wat kunnen genieten. Ipv nu tien zieke maanden gehad te hebben.
Anderzijds heeft ze ook wel tien maanden langer haar kleinkinderen kunnen zien en zien opgroeien.
Waar ik dan weer heel 'blij' mee ben is dat ik de kans gekregen heb om voor haar te zorgen en er voor haar te zijn op de momenten wanneer het echt belangrijk was. Ze was bang om achter gelaten te worden heeft ze altijd gezegd. Maar we zijn bij haar gebleven tot het einde. Alleen het laatste stukje, dat moest je alleen...
Mamsie ik ga echt nooit vergeten hoe een fantastische mama je was. En met jou in mijn achterhoofd ga ik ook mijn kinderen proberen groot brengen. Met evenveel liefde en plezier. Ik hou van je, je bent voor altijd in ons hart!
