Laatste dag voor dat mama haar wereld helemaal gaat instorten... Hoe gaat ze hier mee om gaan? Gaan wij haar kunnen troosten? Zal alles veranderen als we nu nog bij haar op bezoek gaan? Wat zeg je tegen iemand die doodgaat? Wat zeggen we tegen de kinderen?
Zoveel vragen waarop niemand het antwoord weet...
Ik ga me verlof nemen voor morgennamiddag want papa zou graag hebben dat ik erbij ben als ze haar dit nieuws vertellen. Dat we met twee zijn om haar te ondersteunen. Het lijkt zo onwezenlijk. Net nu ze al drie dagen aan de beterhand is. Ze eet terug wat meer, ze voelt zich beter, ze slaapt niet meer heel de dag, ze begint zelfs te kuisen... Papa vroeg mij gisteren of ze toch wel de juiste beelden hadden bekeken want dat ze lang niet zo goed geweest was.
Wens me veel sterkte voor morgen, want dit wordt de moeilijkste dag van mijn leven. Wat moet het dan voor mama niet zijn...
Vandaag werd het mij even allemaal teveel. Ben zelf al heel de week ziek en met het verschrikkelijke nieuws die ik gisteren weer te horen gekregen heb was de maat even vol. Ben deze middag naar huis gekomen van het werk en heb mij in de zetel gelegd en een paar uur geslapen. Ik voelde mij als herboren toen ik wakker werd. Hoofdpijn was veel minder en daarmee wist ik dat ik de juiste beslissing genomen had om naar huis te komen. Soms moet je eens aan jezelf denken...
Gisteren bij mama geweest. Als je haar vraagt hoe het gaat zegt ze goed maar het is moeilijk om nog een deftig gesprek met haar te hebben. Want na vijf seconden weet ze niet meer over wat ze aan het praten is.
Maandagnamiddag gaan papa, mama en ik naar de dokter en gaan ze haar het slechte nieuws vertellen (maandag hierover meer want zou niet willen dat ze het van iemand anders moet vernemen).
Morgen met Yente nog eens bij haar op bezoek. Dat zal haar weer deugd zo deugd doen.
Vandaag moest mama al vroeg in het ziekenhuis zijn voor scans van de longen en van het hoofd. Er is ook een bloedonderzoek gedaan. Papa was er een beetje bang van en terecht want het ging maar moeizaam. Het was met de rolstoel te doen want zo lang stappen lukt niet meer. En papa heeft haar elke keer moeten helpen bij het omkleden.
Ze is dan ook thuis direct terug in slaap gevallen.
Morgen heb ik een afspraak in het ziekenhuis om de scans al eens te bespreken. Zij weet hier niet van want ze zou kwaad zijn dat ik weer dingen achter haar rug doe. Ze moet nog tot 11 maart wachten omdat ze ook de resultaten van het bloed willen hebben.
Ik ben benieuwd wat ze gaan zeggen...
Davy is 's avonds nog op bezoek gegaan en ze voelde haar redelijk goed. Ze zei ook dat ze terug wat meer kan eten. En op zo een momenten hoop je even dat het misschien toch nog goed komt...
