Ik ben T, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tee.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is trust me, I m a salesman.
Ik ben geboren op 27/03/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: walking by myself.
www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Schrijfsels, dichtsels en andere dingen
Life's too short, so
smile, while You still have teeth ;)
27-12-2011
Guust
Een beeld, een geur, een kleur Meer moet het soms niet zijn. Om verloren herinneringen weer springlevend te maken. In combinatie met veelvoudig onderweg zijn, is mn rijdend bureau dan al eens een soort tijdscapsule. Het gebeurde mij deze week, toen ik een oude citroen DS zag. Het strijkijzermodel. Op slag was ik weer bij mijn eerste uitstap ooit. Om één of andere reden bleek dat de zoo van Antwerpen te zijn. Vreemd zal die reden wel niet geweest zijn: als je weken aan een stuk koppig enthousiast blijft doordrammen, is de kans vrij groot dat vader of moeder uiteindelijk toegeeft. In mijn geval dus: over een bezoek aan de zoo.
Ik weet nog wel behoorlijk wat dingen van die reis. De heenreis liftend. Een gebaar van mijn pa, een uitgestrekte arm met open vuist en duim omhoog, deed een wagen stoppen. Ik had géén idee hoe hij dat voor elkaar gekregen had, maar een vriendelijke, sigaar rokende meneer kon ons wel een eind op de juiste weg helpen. Het was het begin van nog meer wonderlijke dingen die dag
Mn ouders behoren tot een generatie, waar een koelkast en later een zwartwit tv aanvankelijk de enige luxe artikelen waren die ze zich toen konden veroorloven. Temeer omdat voor hun drie zonen, alles in beton en staal moest zijn Op een eigen auto was het wachten tot zowat halfweg de jaren 70. Ik had dus, op moment dat de auto op een teken van mn pa stopte, nog nooit een auto van dichtbij gezien, laat staan van binnen in. Pa ging een gesprek aan met de vriendelijke meneer, terwijl ik ogen en vooral handen tekort had om alle knoppen, hendels en wat voor vreemde dingen nog allemaal op te nemen. Nu ja, een gesprek kon je het niet noemen: ik kreeg vooral te horen dat ik mijn verkennende pollekes bij me moest houden. En aangezien ik niet mocht verkennen, had ik heel veel vragen Waarmee ik hun gesprek op de wagen zelf bracht. Ik hoorde dat mn pa ook zijn bewondering uitsprak over de auto: hij had het over dee es??? Terwijl ik de vraag stelde: pa, wat is er dan zo speciaal aan deees auto?, was ik me aan het afvragen of het nu wij waren die vooruit gingen, dan wel de weg was die bewoog? En passant zei ik ook nog dat de auto stonk, dat de rook van meneer in mn ogen prikte Het was niet de eerste keer en zeker ook niet de laatste keer dat ik mn pa in verlegenheid zou brengen De vriendelijke meneer, opende zn raam, gooide zn sigaar weg en vroeg me, waar die speciale auto naartoe moest gaan. Meteen begon ik over de dieren die ik zou zien. Waarover ik alleen had horen vertellen, in het beste geval al eens een prentje had gezien in een kleuterblad waarvan ik denk dat de naam zonnekind was...of zoiets Mn kinderlijk enthousiasme moet behoorlijk groot geweest zijn: die mens heeft ons op een plein afgezet, net naast een een reuzengebouw, aan een poort met 2 gigantische gouden katten met op een nest erboven, grote bevroren vogels. We waren eindelijk waar ik al zo lang naar had uitgekeken .
Ik weet dat ik van de ene verbazing in de andere ontgoocheling viel. De dieren die ik op prenten had gezien vielen het meest tegen. Behalve de olifanten. Wat waren dat machtige beesten Ze stonden te dansen van de ene poot op de andere, de slang op hun kop ging heen en weer. Nu en dan grepen ze met die slang over de put, die mij van hen uit elkaar hield, naar iets eetbaar in een uitgestoken hand of zak waar ze maar net bij konden. Een begon zelfs te spelen met zand, nam dat met zn kopslang en gooide dat over zn kop in de lucht. Een dwarrelende bruine stofwolk in de zon En stinken die geur zou ik nog altijd op een kilometer herkennen. Het was elke geurbeproeving waard, want ze verveelden me geen minuut. Mn pa moest me er zelfs attent op maken dat er nog heel wat andere dieren te zien waren
Van de dieren die ik niet vooraf had gezien, of van gehoord, was een grote zwarte aap het beest dat de grootste indruk naliet. Nu had ik al eens een aap gezien, doch nog nooit van dergelijk indrukwekkend formaat. Ik had het gevoel, dat hij vanop zn mini kunstberg, me recht in de ogen keek. Dat hij elke beweging die ik deed, koel en nors zat te volgen. Hij bleek zelfs een naam te hebben vertelde mn pa: Gust. Ik bekeek Gust met het hoofd lichtschuin, recht in de ogen En toen hield Gust op zijn beurt zijn hoofd schuin! Om één of andere reden, besloot Gust me nog meer onder de indruk te maken. Door op zn dooie gemak recht te staan, zich in zn volle lengte op te richten Met zn beide vuisten op zn borstkas te bonken... De demo van zn macht en kracht kon niet zuiverder zijn: ik deed op slag een paar sprongen achteruit En toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet begreep: De mensen, ook aan mijn kant van de gracht, lachten en begonnen net hetzelfde te doen???? Ik weet niet of het was omdat Gust het plezant vond maar in elk geval, hij gaf weer een borstroffel Deze keer, deed iedereen mee aan onze kant, ook ik. En Gust? Draaide zn kont naar ons. Bleef even staan en ging toen statig neerzitten. Met rechte rug, kop in de lucht, van links naar rechts kijkend. Alsof wij bij hem op audiëntie waren Nu, vandaag, denk ik dat hij gewoon gelijk had
achter dit virtueel verlicht venster op de wereld, Wachtend op wie aan de andere kant,
ook te lang en te veel verveling heeft En dat dan nog eens wil delen: Gedeelde verveling wordt gehalveerd De kans dat de tijd sneller gaat verdubbeld, dus
En eindelijk! Na al die lange maanden en één flinke storm, Kan de verpakking van deze geest, Doen waarvoor ze echt is gemaakt: Bewegen!
En wel op volgende wijze: Men neme een aluminium ros, voorzien van 2 wielen, liefst meerdere tandwielen en 1 ketting, Stuur en remmen En trappend, alle remmen los!
Waarschijnlijk hebben we allemaal al wel eens, toch op een of ander moment, Één van die vele wielerterroristen verwenst? Awel vandaag, was het sterker dan mezelf: Ik was er zelf één, nèh!
Ik weet nu zelfs, exact hoe een veulen zich voelt,
de eerste keer op de weide, als alle muffe geuren vervangen worden
door de geur wakker wordende aarde en schijnbaar eeuwig groener wordend gras. Wanneer alle begrenzingen van de stal- en andere muren verdwenen zijn
Bovenstaande omstandigheden indachtig, En ja, het is misschien eigen aan een man, Geef hem iets wat meet en je hebt al een competitie: Tegen zichzelf:
Snel, sneller, snelst
Stel je dan voor, dat je ingehaald wordt,
door een al even zot veulen op stalen ros! Heb je meteen competitie in t kwadraat Welk verzet draait ie? Wat is zn omwenteling? Potver nonde Hij loopt uit, dus schakelen en aanklampen, tot je er zowat bij neervalt Stillekes hopend dat je uitdager straks de fout maakt even te rusten, Of dat ie moet stoppen om aan een of andere natuurlijke behoefte te voldoen?
Hart bonkt als een bezetene, waarschijnlijk,
zie je zelfs mijn slapen weg
en weer flodderen per hartslag, en net als je tong via de vooras
in de spaken dreigt te draaien: Ha hijg Ha! Hij stopt om de omgeving te bewonderen???
En dan Zalig de onnozele, ik weet het,
het is verschrikkelijk belachelijk,
maar het voelt onwaarschijnlijk goed:
Adem inhouden, parmantig passeren, en wel alsof je alle tijd van de wereld hebt: zie je wel, ik ben er nog! je krijgt er me lekker niet af maar dan in alle stilte
En één keer voorbij, zo snel als mogelijk ademhaling onder controle krijgen, Die spieren, Die pezen, Die botten, tot het uiterste pijnigen, om toch maar, zo snel als mogelijk, weg te rijden, En maximaal, gebruik te maken, van de stilstand van de ander
en net als je longen op springen staan, je spieren dreigen te ontploffen, en je pezen vervaarlijke signalen geven: STOP of ik knap, kijk je achterom en zie je niks, een leeg lint zwart asfalt,
al zo zwart als het vuurwerk van vlekken,
dat voor je ogen danst heeft die achtervolger nu toch wel een andere weg genomen zeker!
En dan hijgend, begint fase twee van de rit, De grijze massa neemt het over van de power
Het effect van het eerste weide gevoel van dat veulen,
is compleet en volledig uitgewerkt. Bovendien ben je op die manier voor je het goed en wel beseft, een paar 10 tallen km van huis verwijderd, en je moet toch ook nog terug, nietwaar?
Ik weet dat de grijze massa het overneemt, Gewoon omdat ik nu eenden, reigers, konijnen, bomen, Ja, zelfs gras, wandelaars en medeterroristen zie,
die wakker wordende aarde en dat gras, ruik ik nu echt. Voor het eerst
Begint het andere genieten! Alles was er daar straks ook wel, daar ben ik van overtuigd. Alleen was de focus zo nauw, Dat ik alleen, pakweg 10 meter van het asfalt zag, dat stukje wat telkens weer vóór me uitrolde
En natuurlijk het achterwiel van mijn voorganger
Tegen de wind in: had ik dat daarstraks nog niet door dan? Logisch is het wel: trappen, sturen, je tegenstander viseren, ademhalen, Dat zijn maar liefst 4 dingen tegelijk, oriëntatie en omgeving waarnemen konden er echt niet meer bij... en dan begint een nieuwe competitie, gestuurd door de grijze massa, en waar zijn mannen nog goed in? Juist, ruimtelijk inzicht en mede daardoor oriëntatie. De logische golden question wordt dan: Waar moet ik rijden, om met een minimum aan inspanning,
zo dicht mogelijk bij huis te geraken? De kennis van het zeilen toepassen, laveren tussen de huizen, hagen of andere beschuttingen de wind opzij houden Nog méér kilometers, Maar wel niet zo lastig, denk je dan
en dan komt de derde fase van de rit, die waar ik het meest van hou, alles loopt op bijna vast tempo: hartslag, ademhaling, benen, zicht op oneindig, verstand: awel ja dus, op nul.
puur genieten hier doe ik het echt wel voor: alle muizenissen, beslommeringen, berekeningen, schemas, themas, agendas, presentaties, en zelfs angsten allemaal, de één na de ander, verdwijnen . Zalig niets
En zoals een paard zijn stal ruikt, Komt plots de herkenning, Hé, we zijn er zo goed als Dus, nu even op de tanden bijten Belachelijk child-ish maar heel eerlijk: om lekker aan de buurt te laten zien, Dat dit reisje eigenlijk voor een 3 X 7 bedoeld was
Terug thuis,
de innerlijke verpakking bijtanken,
een douche, die net iets langer duurt dan anders, En dan met iedere vezel:
genieten van die gelukzalige coma .
Man, laat niemand proberen dit ooit van me af te nemen!
back to basics... zelfreflectie... inventariseren van wat echt belangrijk is: 'de belangrijkste dingen in het levenzijn geen dingen.'
Voor een keer mocht het, nationaal en zelfs op alle zenders met dank aan de vakbonden:
we do give a shit
Music for live nog maar net afgelopen met recordcijfers, (we kunnen met zn allen weer een jaartje verder...) Léonard, die Dewever vanaf de kansel de les leest ik ga zowaar geloven dat tijdreizen toch bestaat En dat, terwijl de grote zoektocht al volop begonnen was.
Zelfs op zondagen: Op Mr Léonard s en goedgelovigen hun grote rustdag Als ik rond me keek, was t weer zo ver: Tijd om onbezonnen, wilde, nutteloze aankopen te doen. Om alle zuinigheid van een jaar ver, in luttele 2 weken over boord te gooien. Om de materiele rijkdom, voor wie het kan, met toeters en bellen, in glanzend sterrenpapier verpakt, begeleidt door kerstgejengel: 'let it snow, let it snow ' bij zowat 10° C boven nul putje winter, met een nooit geziene haast te verzamelen.
Om dan je eigenste persoonlijke uitspatting uit te delen, aan iemand. Iemand, die in geen honderd jaar, jouw, in het beste geval nuttige onding, echt nodig heeft.
k vraag me af, wie daar het beste gevoel bij heeft: de ontvanger of de gever. en waarom dan? omdat de schenker zichzelf bewijst dat hij het nutteloze kan aanschaffen en dat ook nog eens kan weggeven? Of, om al naargelang het gehanteerde klassement volgens nuttigheid, grootte, duurzaamheid, schaarste, orginaliteit, door de ontvanger als onnodig bestempeld te kunnen worden: dat moest je nu echt niet gedaan hebben
En géén mens, die deze wijze woorden lang genoeg kan onthouden, om dat inderdaad het jaar erna, niet meer te doen Om de persoon in questie gewoon te bezoeken, een ferme knuffel te geven en vooral, hem de gewonnen tijd, van het niet moeten jagen in voorzieningen van plaatselijke middenstand of andere multinationals, op wat zal ik dit jaar nu weer eens geven ,te schenken in echt luisteren. Op zich al heel erg vreemd dat ik dit luisteren zelfs als kado mag benoemen...
En als je echt teveel hebt, kan het uitgespaarde bedrag nog altijd geschonken worden aan de voedselbank. Er zijn er die je er, anoniem, heel erg dankbaar voor zullen zijn. Heel kort bij de eigen deur. Meer dan we denken.
Dus, voor volgend jaar? Geef eens een echt kado. Gewoon doen.
Het eerste wat hij voelde op de eerste dag van t nieuwe jaar,
neen, het was eerder een weten, was dat hij beter heel erg stil bleef liggen.
Waar hij lag
Zoals hij lag
Het denken aan waar dat was, kon alleen tussen de hartslagen door.
Mokerslagen
Van zn hart
In zn kop
Zelfs herinneringen verzopen in hersenen die aanvoelden als waren ze voor de helft verdubbeld, klotsend in de wijn waarvan hij wist dat hij geweten had dat het chateau migraine was en hem de gevleugelde uitspraak op fluisterende wijze zou ontlokken zodra zijn gezwollen tong het toeliet: nooit meer , waren nauwelijks te onderscheiden
Andere gedachten
deden gewoon pijn.
De herinneringen ook
Voor zover die er waren.
Elk geluid, van ademzucht tot het tikken van de klok, zelfs de overige stilte, weerklonk logaritmisch versterkt in echo tegen zn schedelwand.Als een fanfare, met zn hartslag als de grote bombardon. Maar dan weleen ongewenste fanfare. Die het lied der dorstigen stampend bracht. In exclusiviteit.Alleen gehoord door zij, die alle voornemens voor even vergeten waren.
En dan had hij
nog niet eens
zn ogen open
Het licht
Wist hij, zou in zn waterige, rode ogen vallen alsof hij recht in de zon keek. Zonder omweg, op directe wijze in zn grijze massa zich een weg zou branden naar de nieuwe dag. Met nieuwe pijn. En vrees. Voor de mogelijkse beelden die hij niet zou herkennen. Of juist wel hij wist niet wat erger was: de scherven van het voelen in het niet kunnen herinneren. Of het koude glasheldere weten .
Water
Was de volgende gedachte,
Massas
Reden om te bewegen aarzelend de omgeving aftastend als levende pop, waarvan armen en benen door anderen bediend werden. Hij nam aan dat dit de enige wijze was waarop hij verder kon: de start van het vervolg van de rest van zn leven. Met spijt. Die altijd te laat kwam. Zuur smaakte
Tapijt
De koude vloer
nauwelijks verzachtend
Deken
Iemand had bedacht dat hij het koud kon krijgen op zich een troostende gedachte...de eerste, hij zou er nog veel nodig hebben om zichzelf over de schaamte te tillen Niemand had blijkbaar de moed gehad hem in een zetel of bed te laten belanden zodat zn ribben niet tegen zijn ruggegraat zouden aanschuren, zijn benen niet zouden slapen, elk gewricht gebetonneerd hij recht in de ogen zou kunnen kijken van mocht hij nu nog weten van wie
Kreunend,
Naar adem happend,
Ogen dichtgeknepen,
Geeft ergens een klokmeteen klassiek koekoek, voorheen als nostalgisch, nu scherp en vervloekt , het onontkoombare startsein. Er zal niks anders opzitten dan te detoxen. Zo snel mogelijk.In de hoop de herinneringen terug te vinden. Van wat in roes en nevel niet te missen-plezant leek. Nà het wegtrekken van de houtenkop pijnen, slechts hol en leeg. Ja, hij had het geweten, wist het net zo zeker als zn fluisterend voorspeld statement: nooit meer Eindelijk in verticale houding, onvast. Voorzichtig tastend met de hand door de pijnlijke bos haar, compleet in de war, naar alle kanten wijzende pieken. Om zichzelf straks te herkennen ging er behoorlijk wat inspanning, warm water en iets te drinken nodig zijn. Neen, niet meer. Nooit meer. Dus koffie of soep. Of iets
Geur van as en verzuurde wijn,
Vooral alleen vooruit kijken,
Op gevoel,
stappen, over definieerbare rommel.
Recht de keuken in, op zoek naar water. En het boek. Met als eerste recept: detoxsoep. Grappenmaker is die kok. Of nee, ervaringsdeskundige. Tenminste als hij de begeleidende tekst zelf ooit schreef:
Om 1 uur in de middag opstaan is moeilijk, je ogen zijn opgezwollen als een ballon gevuld met helium, je mond is even fris als een rioolput na hevig regenval, je hoofd weergalmt als een Tibetaanse gong en je voeten zijn nog majestueus in sokken gehuld
dat van die sokken klopte niet, hij had nog zijn complete, weliswaar verkreukeld verfrommelde kostuum aan
de 31° heeft je flink te pakken , nu is het zaak de 1° te pakken te krijgen. Neem 2 aspirines Tegen wie zegt hij het Done
spoel je mond schoon met een hogedrukreinger
Auw
ga daarna een rondje joggen om eens flink uit te zweten
Éh???
weer thuis pelt en snippert u de uien, snijdt de prei en bleekselderij fijn en smoort alles in olijfolie. Voeg anderhalve liter water toe, laat alles 45 minuten pruttelen, neem in die tijd een douche,
Aaha, toch
breng daarna de soep op smaak en neem de hele dag de tijd om u aan de soep en de rauwe selderij te laven
Manmanman
Detox soep voor 6 personen of voor 1 persoon 6 dagen:
Er is hier, tegelijk ook daar, Er is boven, tegelijk ook onder... Het is wat ik als gedachte bewaar, deze dingen waar over ik me verwonder... Er is iets, en soms is iets, net iets meer: Niets.
Geboren op een eiland, ten tijde dat de bewoners ervan, zichzelf bestempelden als het centrum van de wereld. Waarom hij geneeskunde en theologie combineerde in zijn studies? Omdat het destijds nog te doen was zeker? In elk geval, kwam hij op het idee om zelf eens een kijkje te nemen in de wijde wereld. Om op basis van zijn bevindingen, zijn idee over de gang van zaken op deze bol op lange termijn te ontwikkelen. Ik kan me voorstellen dat in de chaos van feiten en gegevens die hij had verzameld, er ineens een aha-erlebnis was. Waarmee de basis van zijn latere evolutie theorie geboren werd.
Integenstelling tot de heren van het Vaticaan die rustig bleven zitten op hun fictief eiland van marmer en bladgoud om hun leer over het ontstaan van de aarde te verkondigen. (toen ook al ) Die door Charles theorie met de grond gelijk gemaakt werd. Het spreekt voor zich dat ze hem dat niet in dank afnamen. De Romeinse marmerzitters deden er alles aan om een tweede debacle type Galileo Galilei te vermijden. Door het slijk halen én dood zwijgen waren de beproefde methodes (toen ook al )
Waar ging het dan over? Wel, al wat leeft is ontstaan door evolutie. Elk soort organisme, bij voorkeur levend, heeft zijn eigen eigenschappen. Niks mis mee toch? Elk lid van de organisatie bezit een variatie van deze algemene kenmerken eigen aan de organismen waartoe het lid behoort. Pff moeilijk hé? Wacht: alle mensen hebben twee ogen, maar sommige hebben blauwe, andere bruine. Diezelfde organismen kunnen in de loop van de tijd veranderen doordat natuurlijke selectie plaats vindt. En de omgeving beïnvloedt de overlevingskans van een lid van een bepaalde soort. Moeilijke explicatie om gewoon te zeggen dat, wie niet meekan, wie zich niet kan aanpassen aan veranderende omstandigheden, uitsterft Zij die wel overblijven, zijn de ouders van de nieuwe generatie van deze soort en geven hun genen (en dus hun kenmerken) door
Als ik dit toepas op wat ik allemaal lees
Dan word ik daar héél erg stil van. Charles ook. Omgekeerd, zou van hem, intussen zéér verwonderlijk zijn
Er wordt al eens gevraagd met wat ik mijn dagen vul. Beroepshalve dan. Om den brode, zoals men dat al eens pleegt te zeggen. Uiteraard in de veronderstelling, dat er wel iets meer dan brood alleen verdiend wordt.
Ik zou dat in één eenvoudige zin van drie woorden kunnen doen. Als ik ervan uit zou gaan dat, hoe je iets vertelt, niet telt. Wel wat, wat telt. Kort, kurk en droog. Eigenlijk maakt dat helemaal niet zoveel uit. Als je elkaar maar begrijpt nietwaar?
Kunnen drie woorden dan een hele beleving schetsen? Misschien. Gesteld dat de lezer beschikt over onbegrensde fantasie Nah, laat me die fantasie toch maar een beetje op weg zetten. Je neemt het me misschien wel niet kwalijk Ik ga naar andere mensen toe. Vraag en luister. Hoe zij hun leven, zouden willen leven. Hoe die levende droom kleur kan krijgen. Een brug tussen droom en daad. Om pallet van kleuren, in eigen wereld om te zetten. Om als dromenvanger, gevoel van herinnering, getuige van be-leven, te vertalen met kleurwereld, van zich goed voelen in een (t)huis. Naar mijn bescheiden mening, klinkt dat toch iet beter dan gewoon maar: Ik verkoop verf
Zelf heb ik het ooit wel eens geprobeerd. Meer als eens. Tot ik bevestiging kreeg van langer aanwezig vermoeden. Ik heb het over paardrijden. En het vermoeden dat, niet ik, maar dat beest, pardon, edel dier met mij aan het rijden was. Tegenwoordig is er vermoedelijk geen levend paard meer te vinden, die mijn te korte gestalte voor mn gewicht zou kunnen dragen Of het zou een versie van het Ros Beiaard moeten zijn.
Ik had de intentie om het rijden en het paard definitief op te geven. De jongste, onze Benjamine, heeft daar anders over beslist... Voor de goed orde, er staat op mn peloeze geen enkel soort beest dat gras verwerkt tot mest En ik heb daar 3 goeie redenen voor:
1. het is mijn peloeze: als daar een wandelende grasverwerker op staat, heb ik er in geen tijd, geen meer. 2. zon beest moet ook stalling hebben: nog minder peloeze dus 3. én zoiet eet niet alleen geheel gratis gras hoor! (en dat met westvlaamse uitspraak ) Oh Nee, het kost zelfs handenvol geld.
Ik had een perfect logische uitleg klaar waarom er geen paard in huis kwam. Enfin, in de tuin dan. Ik zat op de vraag te wachten en die kwam: Pap, waarom zijn er eigenlijk zoveel verzorgpaarden in de aanbieding? Aha! De bedoelde eigenaars hebben geen tijd om ermee te rijden omdat ze zo hard moeten werken om de kosten van dat paard te kùnnen betalen Wat intellectueel niet echt eerlijk was tegenover mn jongste, maar soit, ik dacht, nu ben ik er definitief vanaf
Nu zowat 10 jaar later: Niet dus Creatief als ze is, misschien nog meer als haar vader, wilde ze, zou ze én ging ze met paarden bezig zijn. Vader mocht al die tijd taxi spelen, zolang ze zelf nog geen rijbewijs had. Van het ene paard naar het ander. Die beesten deden weer wat ze altijd met me deden: mij laten rijden, in plaats van omgekeerd En voor deze vakantie, was haar droom: een groot deel van die zalige vrije tijd tussen en met paarden bezig zijn. O ja, en als het nog even kon, ook nog in Frankrijk om haar Frans bij te spijkeren.
Echt, ik zie niet, wat zij erin ziet, om 3 weken tussen de paardedrollen en de bijhorende ammoniakgeur te ploeteren. Ach, als zij daar gelukkig mee is, denk ik dan Dus, wat doet deze vader dan? Euh, ja ik geef het toe. Het één en ander werd geregeld. Creatief op zn ollands: gratis Maar wel: 3 weken Franse paarden.
Om die verlangende, blinkende pretogen te zien... En de bijhorende mimiek Twijfelend tussen ongeloof, verwondering of losgelaten uitbundigheid Om ze te zien dansen Als een veulen, rondspringend voor de eerste keer in een grenzeloze weide Voor de onbetaalbaarheid van haar toekomstige mooie herinneringen En voor ondergetekende, is het dat nu al:
Soms, af en toe, in absolute telling best wel veel,
om niet te zeggen het meest van al,
vergeet ik al eens een licht uit te doen [blush]
daarom kregen mn huisgenoten de opdracht me daarbij te helpen door op tijd en stond
tussen te komen op geheel eigen wijze:
Lichten uit!
Klinkt het dan, soms bij monde van één enkele huisgenoot, soms in koor.
En ik verzeker je, als deze publiekelijke terechtwijzing genoeg herhaald wordt,
word je daar echt wel zéér gevoelig voor
In die mate zelfs, dat ik een poos geleden alle gloeilampen al naar het museum verwezen heb, nog vóór er sprake was van ze geheel én allemaal uit de handel te nemen.
De gedachte dat, als ik al eens in de fout ging wat gegarandeerd ook nog gebeurde,
het verkwiste verbruik slechts een fractie was,
van wat die verbannen lichtgevende warmtebronnen me ooit hebben gekost,
was geenzins een garantie om mn kwalijke selectieve vergeetachtigheid te verminderen.
Aangezien die geheugenkwestie me nog steeds de uitroep: lichten uit! oplevert,
heb ik overwogen om bewegingsdetectoren en timers te plaatsen
En het werkt zo goed als zeker: ik zou de bedoelde reminder niet meer te horen krijgen!!
Het idee alleen al: echt een verademing, nooit meer het gevoel betrapt te zijn
Alleen, maak ik me net de bedenking .
Moet ik dan om de haverklap zitten te zwaaien,
alsof ik één of andere dolle bij rond mn oren heb vliegen?
Het gebeurt wel meer dat ik mezelf betrap op een wat eigenaardige gedachtensprong.
Op de vreemdste momenten.
Waarvan ik achteraf al eens verwonderd ben,
hoe die elektro-chemische koppeling tussen deze grijze cellen onderling mogelijk is.
Het zal de modale lezer dezer waarschijnlijk worst wezen.
En al zeker voor de levenswijsheid- en vriendschapsdefinitiesloganlezers hier in deze virtuele regionen;
Wegens vanaf hier, een al véél te grote met lettergevulde ruimte.
Voor zij die wel verder lezen:
(Vermoedelijk uit nieuwsgierigheid te weten te komen welke verdere onzin volgt )
om het eens met Raymond van T groenewoud te zeggen: trek het je niet aan
Enfin, bovenstaande is weer een bewijs van die sprongen
De melodie van bij mn bomma op de zolder,
heeft zich intussen door alle gedachten gewrongen.
Zweeft tussen de regels door op datzelfde ritme van mijn typende vingers
Stel je daar de geur van verse koffie bij voor.
Én de wetenschap dat je vrij hebt
Maakt niet uit van wat
Ja?
Heb je het plaatje?
Bingo.
Wel, nu zat ik me af te vragen
Hoe het komt dat ik je voorgaande kon overbrengen in je verbeelding.
Door middel van aan-één-schakeling van simpele woorden.
Én, me dat niet lukt met beschrijving van de smaak van pakweg een rijpe, sappige Doyennepeer.
Als je die lekker vindt, dan komt nu het water in je mond.
Net zoals je een zuur gezicht zal trekken, bij het je voorstellen van volgende smaak:
Citroen
Dat wel.
Maar de smaak beschrijven?
Zelfs als ik probeer, dan nog zal hoogstens het water in je mond komen.
En de zin om naar de dichtstbijzijnde fruitboer te lopen, groter geworden zijn.
Zelfs een maître sommelier heeft geuren en smaken van andere vruchten der natuur nodig.
Om je de kans te geven een voorstelling te maken van de smaak van de wijn die hij je gaat schenken.
Diep paars rode kleur in het glas, met toets van bosvruchten en hazelnoten, een zweem van herfstaarde met evenwichtige tannines en lange zachte afdronk
Als elke smaak van drank, die ik ga drinken zo beschreven moet worden,
lig ik dood van dorst
Wat vermoedelijk ook de bedoeling van de man is.
Nee! Niet dat je doodvalt zeg. Dat je dorst krijgt
Of zou het mentale voorbereiding zijn op de rekening?
Soit, de doyennepeer dus
Ik heb het trouwens ook nog niet gehad over zn kleur.
Nog zoiets:
Ik geef een beschrijving van de kleur en aan de hand daarvan,
kies jij op een kleurkaart de kleur die ik bedoelde.
Lukt nooit!
Maar het blijft, voor mij althans, een plezierige bezigheid om het te proberen
Daar gaan we:
Doyennepeergroen:
lentegrasgroen, doorspekt met poriën van licht olijfbruinen.
Met aan de zonnekant, een zacht citroen gele tot frambozen rode blos.
Verdonkerend en toelopend aan de onderkant van mosgroen tot fondantchocola.
Whaha! Ik kan me voorstellen dat je je nu de exacte kleur niet kan voorstellen
Maar ik, ik krijg er wel honger van
Euh, hoe kwam ik daar nu bij zeg?
Als ik terugkeer in de tijd, dan zat ik de bedenking te maken:
Misschien hadden de uitvinders van zogenaamde volkswijsheden toch wel gelijk:
Het moment van de dag, waar ik echt naar uitkijk, start bij schemering. De nacht nog niet begonnen, de dag nog niet gedaan. Kleuren beginnen te vervagen, alle soorten grijswaarden komen ze vervangen. Contouren worden scherper, perspectief veranderd. Een uitnodiging te zien en kijken in grotere gehelen. Straks, ook voor de herinneringen van de dag Dauw brengt geur van vochtige aarde. Mocht het niet vriezen toch...
Het kondigt vertraging, van overdreven tempo's aan. Waar begrippen tijd en feit, van andere orde worden. Van knus binnen zitten, soms al eens met wat rood, gegiste druiven in glas erbij. Met favoriete muziekjes, uit de youtube-bib op autoplay, die via oortjes, intussen, zacht de nacht vergezellen.
Dan, dan roepen grote witte velden, met heerlijk onbevattelijk aantal lege bits en bites. Om letter per letter letterlijk gevuld te worden. Wonderlijk hoe herinneringen, van verleden en toekomstige gedachten, door elkaar geweven in één langgerekt moment, gevangen worden in zichtbare woorden. Voelbaar, bijna tastbaar... bevroren verleden in de toekomst worden.
Ik vermoed in een warrig puberaal verleden eigen aan middelbare schoolperiodes.
Voor zover ik me herinner, deed de man vooraan in het wit zijn uiterste best.
Om me iets bij te brengen.
En om één of andere reden is de man daarin ook geslaagd.
Alleen, het waren bij mij, met zekerheid,
niet die dingen die hij waarschijnlijk volgens leer- en andere plannen in gedachten had
Wat ik me vooral herinner van smans pogingen om mijn algemene ontwikkeling bij te werken,
zijn de hoge, brede ramen, die massas licht binnen lieten.
Met een zicht op de toppen van een soort bomen.
Lindebomen weet ik nu.
Toen zag ik alleen dat ze groen waren en dat ze buiten stonden.
Waar ik wilde zijn.
In de frisse lucht.
Niet in de geëigende geur van dat lokaal.
Afkomstig van de hoogst intrigerende proeven van het lesuur ervoor.
Waarop ik, in het beste geval,
nog een schooljaar zou moeten wachten om die ook uit te voeren.
Terwijl ik dit schrijf, ruik ik precies weer die geur...
De proeven mochten dan volgens de verhalen van de voorgangers hoogst interessant zijn,
die geur was dat in géén geval
Met je ogen dicht, kon je hem zelfs proeven:
er was een soort metaalachtige, vieze smaak aan verbonden.
Vermoedelijk het gevolg van de schromelijk overschreden voorgeschreven hoeveelheden en soorten elementen ten behoeve van een of ander eigenzinnig experiment.
Tenminste, dat was wat ik het jaar daarop zou uittesten
Welk experiment, liet bewijs van welke geur na, voor hén die na mij kwamen?
Zou ik, zoals katten doen, een geëigende geurvlag kunnen creëren?
Mja..het ontbrak me in elk geval niet, toch in het kader van scheikundige reacties,
aan geheel onzinnige inspiratie.
Toevallig of niet, die inspiratie viel gegarandeerd altijd samen op momenten waarop die thermodynamische en andere processen vooraan op ongelooflijke scherpe wijze wit op groen verschenen.
Door zeer bedreven toedoen van de man in t wit.
Ik daarentegen, begreep er letterlijk geen letter van...
He, had de man in t wit me proberen wijs te maken, was helium.
Waarvan ik dan weer wel wist, dat bedoeld gasvormig element zeer handig was als je wilde praten als een onvolgroeide mannelijke calimero die net op zijn edele delen was gevallen.
En, dus was het niet, zoals ik dacht, een uitroep van bv herkenning of zoiets
Se dan?
Dat, dat zeggen we als West-Vlaming ook als eens als soort retorische bevestigingsvraag op het einde van een door de band onzinnige openingszin:
t wa were skoon were hé sè?
Voor die mens in t wit was dit dus: t wa were skoon were helium selenium
T rijmt...dat wel.
Ik persoonlijk vond het nogal verwarrend
O, zeg ik, met open mond, begrensd door rond getuite lippen.
In het bijzonder als ik verbaasd ben van iets.
Neen!
Dat was dan weer zuurstof se(lenium)
En dan!
Dan maakte hij met die vreemde lettercombinaties één of andere vergelijking.
Een soort cryptogram: een mysterieuze mix van cijfers en letters:
2H2 + O2 <=> 2H20 ????
Ik dacht eerst dat het een geheime taal was.
Mijn interesse was heel rap bekoeld...
Bleek dat het een serieus vermoeiende manier van schrijven was als je simpelweg water bedoelde
En wat betekende dat heen en weer pijltje nu ook weer?
Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid en tot opluchting van de intussen gepensioneerde man in t wit, mét witte haren, heb ik dat wel onthouden én begrepen!
Weliswaar op hoogst eigen wijze,
doch volgens mijn bescheiden, soms al eens afwijkende mening, geheel juist.
Energie gaat niet verloren, ze verandert alleen van vorm.
Was het het wakker liggen waard? Om te piekeren over iets waar je geen controle over hebt? Waarvan je eigenlijk al van weet dat je je geen zorgen moet maken?
De moeite waard: nee dus Voorspelbaar: ja dus Normaal: ja zeker?
Hoe had mn jongste oogappel het dan gedaan? Bwa... Het begon al goed: ongeveer op het uur van verwachte aankomst een sms-berichtje: net aansluiting gemist Het startsein voor mij, om allerlei imaginaire flitsende "ramp- en hulp"- scenarios te verzinnen, die onderbroken werden door een volgende sms zowat een minuut later: en toch te vroeg aankomen..
Heb haar ooit eens uitgelegd dat timing voor humor alles is Bij deze is bewezen dat ze de les goed onthouden heeft. Ik zou het niet beter kunnen, die ongeschreven boodschap meegeven: Dont worry Eveneens zoals verwacht (of was het gehoopt?), had ze al snel lotgenoten getroffen. Ze trokken de ganse dag met hun 4 samen op om oa de campus te verkennen
Ben er intussen zeker van dat de campusomgeving, in de ruimste zin van het woord, ook al aan bod kwam En ze hebben gelijk! Want de andere lucht doet haar goed, ze at tot nu toe zelfs gezond: een salade!!! In gedachten houdend, dat we hier alle moeite doen om uit te leggen, dat één blaadje salade of één flinterdun schijfje tomaat eten, echt wel te weinig is om als gezond te worden bestempeld...
Haar eigen commentaar van dag 1? Het was een beetje een verloren dag en dat ze er naar uit ziet les te krijgen, dat het nog niet "aanvoelt" als haar school... Met zekerheid zal er een dag komen,waarbij ze het les krijgen zal bestempelen als een verloren dag... En wat het aanvoelen van de school betreft: het is dan ook geen school zoals ze het in haar definitieboek staat, het is een onderwijsfabriek... De echte school? Dat is er één van het leven...van de volgende stap van hààr leven. En dat, ga ik ze wijselijk toch maar zelf laten ondervinden O ja, het uurrooster is door haar, met een verdacht startende glimlach, gewraakt als absoluut niet ideaal om te pendelen, dus klonk de vraag om op kot te trekken dubbel zo overtuigd... en als dat niet kon/mocht, had ze ook nog een alternatief: zoals ze het zelf zegt, een autooke...
Ik hoorde de echo van mezelf terug, met tientallen jaren vertraging... Ze wordt nog véél te slim zeg Iets waar ondergetekende al eens absoluut nodeloos wakker van ligt
is de kans zéér groot, dat als U dit over het internet leest,
ook U ooit tot de ontvangers behoorde,
van één van de zogenaamde doorstuur-berichten
U (her)kent ze zeker wel:
Het onderwerp van bedoelde berichten, kan bijzonder variërend zijn:
van pakweg geconcentreerde cliché levenswijsheden
tot ronduit lachwekkend verpakte boodschappen,
die al of niet onheilspellend zijn.
Met één grote gemeenschappelijke eigenschap: de copy/paste druipt eraf
Zelfs de fotos die als drager van de boodschap dienen,
zijn tig keer gerecycleerd via internetland.
Nu durf ikzelf ook wel eens zondigen, wat recyclagemateriaal betreft toch,
het is idd iets waar ik me ook al eens mee durf amuseren
ik probeer dan iets nieuws te creëren op basis van bestaande dingen.
Net zoals je een collage zou maken, zoiets
Alleen, het is in hoofdzaak bedoeld voor eigen vermaak:
ik hou het kenbaar maken van het resultaat, meestal beperkt tot mezelf,
hoogstens tot een beperkt aantal mensen:
al was het maar dat uit terechte bescheidenheid,
en dat omwille van het bekomen resultaat...
Tot hier de vergelijking.
Mocht U zich intussen geroepen voelen, om zelf aan de slag te gaan,
Bij deze nog enkele nuttige tips:
Je giet je recyclage resultaat in een powerpointje.
Liefst mooi aan elkaar gezet,
door, geheel naar eigen keuze, slepende of flitsende overgangen,
mét daaronder een bij voorkeur melig muziekje...
Wat je zeker niet mag vergeten, is in die laatste slide,
een soort virtueel drukkingmiddel te lanceren:
"Onderbreek deze ketting niet, want..."
jah , wat dan?
Zeer kort door de bocht en vrij te vertalen als, van 'dan ben je mn vriend niet meer' ,
tot zeer eufemistisch uitgedrukt
je krijgt straks een ongeluk' en/of, al iets minder te verkiezen, 'het zal je ontbreken aan geluk'
Als je nog creatiever wil zijn,
als je vreest dat de dreiging van voorgaande nog niet voldoende zou zijn,
dan voeg je er nog eens reeks voorbeelden aan toe van mensen,
die het waagden (stel je voor!!) de mail niet door te sturen. Niet te vergeten uiteraard heel kernachtig mee te geven wat hen binnen de week overkomen is.
Wat hen zogenaamd overkwam is iets in de orde van:
ik heb het van een vriend zn vriendin,
die het heeft van de bakkersknecht zn vrouw haar neef van moederskant: iets verschrikkelijk, wat je niemand toewenst... Of die mensen echt bestaan?
Of er ooit een verband was tussen wat deze mensen overkwam en het niet doorsturen,
hoef je je als maker helemaal niks aan te trekken. Al evenmin over het waarheidsgehalte van het beschreven gebeuren. Wie zal dit ooit zal controleren? Dat, zal de lezer helemaal worst wezen,
omdat hij de mail al aan het doorsturen is. Naar het opgegeven aantal volgende kandidaten of met de 'delete'toets je kunstwerk naar de electronische eeuwige vergetelheid verwijst. Dus als maker heb je dus de volledige creatieve vrijheid!
Doen zou ik zeggen!
En voor mij? Ik vraag me af:
Waarom start iemand zoiets op?
Zou dat bestaan: een mailadressenverzamelaar?
Wie stuurt nu als eerste zoiets door?
En, die doorsturendevriend, waar ken ik die dan van?
Ook: welk belang heeft iemand of een organisatie erbij,
de ingesloten informatie aan zoveel mogelijk mensen bekend te maken?
hé, er komt net een reeks berichten toe
Even kijken
Jawel hoor!
Er is er weer ééntje bij,
die me sommeert de boodschap naar minstens 10 vrienden door te sturen!
En o ja: dat binnen de 48 uur te doen want
Origineel niet?
Zie, ik weet weeral wat gedaan se:
Verticaal klasseren als direct mail naar de prullenmand
 "Razz"){kind=icon}
