Zelf heb ik het ooit wel eens geprobeerd.
Meer als eens.
Tot ik bevestiging kreeg van langer aanwezig vermoeden.
Ik heb het over paardrijden.
En het vermoeden dat, niet ik, maar dat beest,
pardon, edel dier… met mij aan het rijden was.
Tegenwoordig is er vermoedelijk geen levend paard meer te vinden,
die mijn te korte gestalte voor mn gewicht zou kunnen dragen…
Of het zou een versie van het Ros Beiaard moeten zijn.

Ik had de intentie om het rijden en het paard definitief op te geven.
De jongste, onze ‘Benjamine’, heeft daar anders over beslist...
Voor de goed orde,
er staat op mn peloeze geen enkel soort beest dat gras verwerkt tot mest…
En ik heb daar 3 goeie redenen voor:

1. het is mijn peloeze: als daar een wandelende grasverwerker op staat, heb ik er in geen tijd, geen meer.
2. zo’n beest moet ook stalling hebben: nog minder peloeze dus
3. én zoiet eet niet alleen geheel gratis gras hoor! (en dat met westvlaamse uitspraak…)
Oh Nee, het kost zelfs handenvol geld.

Ik had een perfect logische uitleg klaar waarom er geen paard in huis kwam.
Enfin, in de tuin dan.
Ik zat op de vraag te wachten en die kwam:
‘Pap, waarom zijn er eigenlijk zoveel verzorgpaarden in de aanbieding?’
Aha! De bedoelde eigenaars hebben geen tijd om ermee te rijden omdat ze zo hard moeten werken om de kosten van dat paard te kùnnen betalen…
Wat intellectueel niet echt eerlijk was tegenover mn jongste,
maar soit, ik dacht, nu ben ik er definitief vanaf…

Nu zowat 10 jaar later:
Niet dus…
Creatief als ze is, misschien nog meer als haar vader,
wilde ze, zou ze én ging ze met paarden bezig zijn.
Vader mocht al die tijd taxi spelen, zolang ze zelf nog geen rijbewijs had.
Van het ene paard naar het ander.
Die beesten deden weer wat ze altijd met me deden:
mij laten rijden, in plaats van omgekeerd…
En voor deze vakantie, was haar droom:
een groot deel van die zalige vrije tijd tussen en met paarden bezig zijn.
O ja, en als het nog even kon, ook nog in Frankrijk om haar Frans bij te spijkeren.

Echt, ik zie niet, wat zij erin ziet,
om 3 weken tussen de paardedrollen en de bijhorende ammoniakgeur te ploeteren.
Ach, als zij daar gelukkig mee is, denk ik dan…
Dus, wat doet deze vader dan?
Euh, ja… ik geef het toe.
Het één en ander werd geregeld.
Creatief op zn ollands: gratis…
Maar wel: 3 weken Franse paarden.

Om die verlangende, blinkende pretogen te zien...
En de bijhorende mimiek…
Twijfelend tussen ongeloof, verwondering of losgelaten uitbundigheid…
Om ze te zien dansen…
Als een veulen, rondspringend voor de eerste keer in een grenzeloze weide…
Voor de onbetaalbaarheid van haar toekomstige mooie herinneringen…
En voor ondergetekende, is het dat nu al:

Onbetaalbaar mooi.

22-11-2011, 20:48 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Ja, ik geef het toe…

Soms, af en toe, in absolute telling best wel veel,

om niet te zeggen het meest van al,

vergeet ik al eens een licht uit te doen… [blush]

daarom kregen mn huisgenoten de opdracht me daarbij te helpen door op tijd en stond

tussen te komen op geheel eigen wijze:

“Lichten uit!”

Klinkt het dan, soms bij monde van één enkele huisgenoot, soms in koor.

En ik verzeker je, als deze publiekelijke terechtwijzing genoeg herhaald wordt,

word je daar echt wel zéér gevoelig voor…

In die mate zelfs, dat ik een poos geleden alle gloeilampen al naar het museum verwezen heb,
nog vóór er sprake was van ze geheel én allemaal uit de handel te nemen.

De gedachte dat, als ik al eens in de fout ging wat gegarandeerd ook nog gebeurde, 

het verkwiste verbruik slechts een fractie was,

van wat die verbannen lichtgevende warmtebronnen me ooit hebben gekost,

was geenzins een garantie om mn kwalijke selectieve vergeetachtigheid te verminderen.

Aangezien die geheugenkwestie me nog steeds de uitroep: “lichten uit!” oplevert,

heb ik overwogen om bewegingsdetectoren en timers te plaatsen…

En het werkt zo goed als zeker: ik zou de bedoelde reminder niet meer te horen krijgen!!

Het idee alleen al: echt een verademing, nooit meer het gevoel betrapt te zijn…

Alleen, maak ik me net de bedenking….

Moet ik dan om de haverklap zitten te zwaaien,

alsof ik één of andere dolle bij rond mn oren heb vliegen?

Aja, want als ik te lang, te stil zit,

wordt het donker, geheel en in één keer…

Zal ik toch die kaarsen nog maar eens uithalen?

22-11-2011, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)