|
Ergens, heb ik ooit één of andere wet opgepikt.
Ik vermoed in een warrig puberaal verleden eigen aan middelbare schoolperiodes.
Voor zover ik me herinner, deed de man vooraan in het wit zijn uiterste best.
Om me iets bij te brengen.
En om één of andere reden is de man daarin ook geslaagd.
Alleen, het waren bij mij, met zekerheid,
niet die dingen die hij waarschijnlijk volgens leer- en andere plannen in gedachten had
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wat ik me vooral herinner van smans pogingen om mijn algemene ontwikkeling bij te werken,
zijn de hoge, brede ramen, die massas licht binnen lieten.
Met een zicht op de toppen van een soort bomen.
Lindebomen weet ik nu.
Toen zag ik alleen dat ze groen waren en dat ze buiten stonden.
Waar ik wilde zijn.
In de frisse lucht.
Niet in de geëigende geur van dat lokaal.
Afkomstig van de hoogst intrigerende proeven van het lesuur ervoor.
Waarop ik, in het beste geval,
nog een schooljaar zou moeten wachten om die ook uit te voeren.
Terwijl ik dit schrijf, ruik ik precies weer die geur...
De proeven mochten dan volgens de verhalen van de voorgangers hoogst interessant zijn,
die geur was dat in géén geval
Met je ogen dicht, kon je hem zelfs proeven:
er was een soort metaalachtige, vieze smaak aan verbonden.
Vermoedelijk het gevolg van de schromelijk overschreden voorgeschreven hoeveelheden en soorten elementen ten behoeve van een of ander eigenzinnig experiment.
Tenminste, dat was wat ik het jaar daarop zou uittesten
Welk experiment, liet bewijs van welke geur na, voor hén die na mij kwamen?
Zou ik, zoals katten doen, een geëigende geurvlag kunnen creëren?
Als het ware een tag:
Tee was here!
Maar dan in geur.
Misschien kon er zelfs een kleurtje bij?
Zodat mijn hoogst persoonlijk gecreëerde geur zichtbaar werd?
Mja..het ontbrak me in elk geval niet, toch in het kader van scheikundige reacties,
aan geheel onzinnige inspiratie.
Toevallig of niet, die inspiratie viel gegarandeerd altijd samen op momenten waarop
die thermodynamische en andere processen vooraan op ongelooflijke scherpe wijze wit op groen verschenen.
Door zeer bedreven toedoen van de man in t wit.
Ik daarentegen, begreep er letterlijk geen letter van...
He, had de man in t wit me proberen wijs te maken, was helium.
Waarvan ik dan weer wel wist, dat bedoeld gasvormig element zeer handig was als je wilde praten als een onvolgroeide mannelijke calimero die net op zijn edele delen was gevallen.
En, dus was het niet, zoals ik dacht, een uitroep van bv herkenning of zoiets
Se dan?
Dat, dat zeggen we als West-Vlaming ook als eens als soort retorische bevestigingsvraag op het einde van een door de band onzinnige openingszin:
t wa were skoon were hé sè?
Voor die mens in t wit was dit dus: t wa were skoon were helium selenium
T rijmt...dat wel.
Ik persoonlijk vond het nogal verwarrend
O, zeg ik, met open mond, begrensd door rond getuite lippen.
In het bijzonder als ik verbaasd ben van iets.
Neen!
Dat was dan weer zuurstof se(lenium)
En dan!
Dan maakte hij met die vreemde lettercombinaties één of andere vergelijking.
Een soort cryptogram: een mysterieuze mix van cijfers en letters:
2H2 + O2 <=> 2H20 ????
Ik dacht eerst dat het een geheime taal was.
Mijn interesse was heel rap bekoeld...
Bleek dat het een serieus vermoeiende manier van schrijven was als je simpelweg water bedoelde
En wat betekende dat heen en weer pijltje nu ook weer?
Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid en tot opluchting van de intussen gepensioneerde man in t wit,
mét witte haren, heb ik dat wel onthouden én begrepen!
Weliswaar op hoogst eigen wijze,
doch volgens mijn bescheiden, soms al eens afwijkende mening, geheel juist.
Energie gaat niet verloren, ze verandert alleen van vorm.
|
