Het plein was leeg, miezerig en desolaat, passend bij het gevoel dat het gsm gesprek gelaten had.
Zonder er tegen te vechten liet hij de niet te stoppen tranen komen.
Tot er geen onderscheid meer was tussen de wazige beregende autoruit en zijn door tranen vertroebelde zicht, het snikken versterkt door het stille miezeren en het trage galmen van de klokken. Elf keer.

 Hij zag haar weer zitten in haar slipje en te kleine BH met bloemmotief. Bleek en mager met rood omrande ogen, stille getuigen van haar wenen.  In ijzige stilte was ze gaan zitten op het toilet.  Eerst had hij haar houding toegewezen aan zijn ferme, niet mis te verstane aansporing: nadrukkelijk articulerend had hij haar gesommeerd op die voorjaarsnamiddag uit haar bed te komen, zichzelf te verzorgen en in de vroege zomerse blauwe lucht de rest van de familie in de tuin te vervoegen.
Wat het alarmbelletje deed rinkelen wist hij niet meer.
Misschien was het zelfs een soort schuldgevoel. Een déja vu. Een letterlijke dan wat het gevoel betrof. Ze hadden hier al eerder gezeten.
Toen hij zelfstandigheid van haar geëist had die ze nog niet verworven kon hebben. Het scheurende gevoel door schuld voelde hij weer opwellen, het was nooit verdwenen. Dus vroeg hij haar op veel zachtere toon waarom ze midden op de dag zo alleen wilde zijn in haar donkere, te warme kamer.

Haar tranen sprongen letterlijk van uit ongekende diepte met een zo fel schokkend snikken dat hij geschrokken ademloos woorden zocht om haar te troosten. Het enige wat hij wist uit te brengen was: ‘maar kind toch….’ En bleef in gedachten maar herhalen:’ waarom toch, waarom?’
Er bleven een hele reeks aan fantasie ontsproten veronderstellingen de revue passeren, de ene al angstwekkender dan de ander.
De aard van de fantasie nam kenmerken van een nachtmerrie aan toen ze nauwelijks hoorbaar zei: ‘ik ben een probleemkind…” met een snik of hap naar adem tussen elke lettergreep.  
Hij dacht het eerst niet begrepen te hebben, vroeg verbijsterd:’ wat zei je nu?”
Ze herhaalde in één adem teug, luid, bijna roepend: ‘ik ben een probleemkind!’
Hij zag haar huilen en voelde meer dan dat hij zag: snijdende  pijn, scheurende smart…
Ze keek door een uitgelopen masker van mascara op naar hem: dit was niet zijn bijna zestien jarige immer opgewekte dochter. De pijn van haar voelbare verdriet deed hem letterlijk door zijn benen zakken. Nog stiller had hij haar gevraagd ‘waarom? ’
Hij begreep het niet. Alles had hij er aan gedaan om haar te vertellen, te laten voelen dat ze zijn oogappel was. Dat ze in alle omstandigheden bij hem terecht kon. Zelfs al was de boodschap niet bestemd voor een vader, die nog lerende was om vader te zijn van een tiener die sneller dan hij wenste een jonge vrouw aan het worden was. Meermaals had hij haar in bescherming genomen tegen de te verwachten emo-uitval van een overbezorgde moeder. Hij had er onder vrienden zelfs trots mee gepocht  dat ze de moeilijke vragen eerst aan hem kwam stellen...

En nu zat ze daar op dat badkamertoilet, hij op zijn knieen voor haar.
Zag dat ze net als hijzelf naar woorden zocht.
De klamme stilte werd dringender, de verwachting deze te doorbreken dwingender.
Hij zocht de antwoorden  waarvan hij dacht, nee hoopte,  dat ze een antwoord waren op haar zoeken. Paniekerig wanordelijk zoeken uit vrees voor de zinderende stilte,  voor verandering  of nog veel erger?
Alle mogelijke vragen kwamen, retorische en zelf ingevulde antwoorden waarbij nieuwe vragen alleen de bevestiging of ontkenning vroegen van veronderstelde antwoorden.
De vragen die begonnen met hoe, wat, wanneer, wie, waarom bleven achterwege.
Het enige wat hij bevestigd zag was dat ze naast elkaar aan het praten waren.
Met alle middelen haar probeerde te vertellen dat hij haar ongeacht, onvoorwaardelijk graag zag.
En daar, naar mate hij zelf aan het woord was , steeds minder in slaagde.  Pas dagen later, per toeval, vond hij haar ingevoerde zoektermen in het internet zoekprogramma.
Elke kleur trok uit zijn gelaat bij het beseffen van het verband.
Hoe kon hij dit gemist hebben? Hoe kon hij haar duidelijk maken dat ze alsnog bij hem terecht kon?
Schuld, meters hoog én dik, overheersten met zure smaak.

Door de bedampte ruiten zag hij een grootmoeder met kleindochter de straat tegenover het plein oversteken, samen onder de paraplu, trots en blij met elkaar.
Hij zou het niet meemaken.
Hij had net een afspraak gemaakt voor zijn dochter.
Om haar keuze, zo snel als mogelijk te laten geschieden, beseffend dat hij daarnet in de feiten, afscheid genomen had van zijn eerste ongeboren kleinkind…Hij hoorde de eerste klokslag van de 12 die gingen volgen.

28-02-2013, 08:31 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Bedekt, stuurde ze hem het verwijt te leven in een leugen.
Het waren niet de woorden.
Nee, het was de kilte in de intonatie.
Die als gif met koude rilling zijn rug omhoog kroop.
Met een flits verlammend zijn denken binnen drong.
De daaropvolgende stilte sprak.
Meer dan welk gesproken woord ook.

Zij, zij had ooit de wens gehad de zijne te zijn.
Wetend dat haar nu uitgesproken woorden, als snijdende boemerang met zekerheid en echo terug zouden komen, bleef ze schuilen voor de verwachte storm in haar eigen gedachtegang.

Hij, hij wist dat ze gelijk had.
Haar wens was ooit zijn strak omlijnd en te vervullen wet.
De eigen opgelegde begrenzing, de wens naar "ons" was een loodzware ketting van opeenvolgend zelfbedrog en leugens geworden. Hij walgde van de schim die hij van zichzelf geworden was: alle morele waarden die hij ooit hanteerde waren één voor één gesloopt.
Het besef ervan was wurgend.
De stilte verzwaarde de last nog meer, belemmerde nuchter denken.

Hun gedachten bleven onuitgesproken tussen hen inhangen …bijna zichtbaar zinderend verhitte lucht boven zwarte asfalt. Als een pees, met een te verwachten oorpijnsuizende knal, op knappen.
Of was het een ballon?
Tot springen toe steeds meer gevuld.
Met irreële, zelf opgelegde onuitgesproken droombeelden: van prinsen en prinsessen, van huizen met tuintjes en de obligate koters: van zij, van hem.
Daar ergens tussenin de eveneens onuitgesproken verwachtingen en onbegrepen pogingen te begrijpen, onoverzichtelijk, muur-hoog ondoordringbaar opeen gestapeld.
Resulterend in verloren onschuld met verpletterende schuldvraag als cadeau…
In het surrogaat van zelfverkozen eenzame geborgenheid, stelde elk dezelfde vraag:
wanneer was die zielsverwant verdwenen?

Geen van beiden had een antwoord.
Dus bleef het stil.
En bleef alleen het voelen.
Elk apart in macabere mime dans van non-verbaal niet-vertellen:
Koud, kil, berekend.
Begin van pijn, onmacht, kwaadheid…het rouwproces onbewust gestart.
Het missen van genegen warmte was er al.
De conclusie lag al vast van voor het ooit begon:
aan alles komt een eind.

09-10-2012, 11:17 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Ze ging er van uit dat het geregeld kon worden.
Door anderen. Zij waren het, die er maar voor zorgen moesten dat alles in orde kwam.
Die gedachtegang was mooi meegenomen:
kon ze zich blijven wentelen in hetzelfde excuus.
Om uiteindelijk helemaal niks te doen.
Het was zo vaak gebruikt dat ze het intussen zelf was gaan geloven.
Voor de buitenwereld kon ze daardoor heel erg druk gaan doen:  schoppen, trappen, foeteren, roepen… tegen elk huis dat groot genoeg was om haar rebellie te vergeven.
De ultieme en edelste weerwraak van “het systeem”.
Die haar liet zitten met de vraag: waar en tegen wie moest ze uiteindelijk vechten?

Alleen, wanneer ze alleen was, met niemand anders dan zichzelf,
overspoelde de leegte haar.
Gestorven nog voor de dood kwam, zo voelde het door het kille besef:
ooit had ze geleefd, zelf.
Vrees voor het stille spiegelbeeld het resultaat.
Het zag haar niet graag. Eender welk moment van de dag.
Het trok een mond vol zuur boven vermoeid tranende ogen.
Per keer het beeld naar haar keek, leek ze nog magerder dan de herinnering aan de laatste keer. Elke keer koude rillingen en nekharen recht.
Alsof een onzichtbare schaduw met ijzige zucht in haar oor fluisterde:
‘zie je wel, ik ben er altijd…’

Hetzelfde excuus, waarmee ze vuistslagen op een naald probeerde te geven,
zorgde  er voor dat ze werd geleefd:
Haar leven ging alle kanten op. En géén kant ervan die zij zelf wilde.
Daar zorgden die anderen dan weer wél voor…
De bestendiging van het lot in uitspraak der berusting:
‘niks is zeker, behalve de dood…’
Elk initiatief bij voorbaat gesmoord.
Elke kiem van beseffen tijdig te verdrinken.
Vakkundig. Zoals haar moeder.
De dag erna was de herinnering verdwenen.
Kon het hele toneel opnieuw van voor af aan beginnen.
Met als adagium: ieder hoofd zijn eigen hoofdpijn.
Met aspro bruis als eerste hulp, op zoek naar die éne andere.
Die haar leven in een sprookje zou veranderen.
Intussen nam ze aan, dat er beter geen vragen gesteld werden over sprookjes:
ze had geleerd: ze bestonden niet.
Die witte ridders ook niet.
Als en indien ze er waren, dan vermoedelijk aan de andere kant van de wereld.
In één of andere jungle. Of op het witte doek: goed gecamoufleerd.
In elk geval, niet in haar buurt.
Niet in haar wereld.

Niet dat ze geen moeite had gedaan om erin te geloven.
Integendeel. Ze had het meer dan eens geprobeerd.
Zich verloren, totaal.
Zichzelf gegeven, volledig.
Zichzelf vergeten, compleet.
Het werd elke keer nog minder leven.
Ze had ooit ergens een Arabisch spreekwoord gelezen:
“Het huwelijk is als een belegerde vesting:
zij die er buiten zijn, willen er in. Deze die er in zijn, willen er uit.”
Hoe kon die Arabische mens haar opeenvolgende mannen zo goed kennen?
Ze had hem niet eens gesproken…
De laatste in de rij was de grootste goorzak geweest.

Ze had het toen zelfs ternauwernood overleefd.
Nadien gezworen dat geen vent haar nog zou aanraken.

En nu, zat ze te wachten.

De tram was ongebruikelijk laat.

Ze kon niet anders dan de tram nemen.

Haar poging een rijbewijs te halen was destijds een stille dood gestorven toen de theorie niet kon ingestudeerd worden.

Wegens werken voor de broodnodige centen, oppas voor de kleinere broer en zussen en nog een massa andere verplichtingen zoals het zorgen voor haar dronken moeder.

Dat was zoals zij zich haar moeder herinnerde: in een soort permanente staat van dronken ontbinding…

Wanneer moeder’s toestand naar dagelijkse gewoonte comateus werd,

werd zij de vrouw des huizes. Of ze dat nu wilde of niet…

Ze had ergens in het middelbaar geleerd van meester Jean over Darwin.

Voor zover ze nu nog wist, ging het over seks en overleven.

Survival van de sterkste of was het de fitste?

Het klopte in elk geval voor geen meter.

Het kon alleen de slimste zijn:

ze was in haar eigen Darwinversie daarvan het levende bewijs…

En al wie tegen haar versie ingegaan was, zou het zich beklagen.

Voor zover ze dat nog konden…

Ze koos speciaal dit uur om te vertrekken.

Er was dan bijna héél zeker niemand die ook stond te wachten.

Ze had er een bloedhekel aan als die ongewenste, wachtende medemens een gesprek met haar probeerde te starten.

Meestal begon én eindigde het met iets stoms als: wat is het warm. Of koud.

Met een vragende intonatie, hé?

Helemaal irritant werd het wanneer er het aanhangsel bijkwam: vind je niet?

Arghhh! Zo interessant zeg! Alsof zij zich met zoiets bezig zou houden…

De blik die ze dan met haar diepliggende bruinzwarte ogen uitstuurde was tot nu toe altijd voldoende geweest om elke verdere conversatie in de kiem te smoren.

Ze had de uitdrukking ooit geoefend voor de spiegel.

Ze was er zelf van geschrokken, wat haar ervan overtuigde dat als ze die blik in haar ogen gebruikte, die zó angstaanjagend was, dat géén mens haar nog durfde te benaderen.

Ze was zich geenszins bewust of het nu door haar blik of de licht verwilderde, naar zweet ruikende onverzorgdheid was, waarom de modale medemens haar sowieso met moeite  benaderde…

Straks was de tram zo laat dat ze haar afweerwapen zou moeten toepassen…

Ze zat op de vertrouwde plaats op de bank, uiterst links.

Gedeeltelijk met haar rug tegen de zijwand met reclame, niet zichtbaar vanaf straat.

Met haar benen over elkaar gekruist te friemelen aan haar schouderlange haar.

De punten hield ze haar nà haar zo ver als mogelijk was, voor haar neus.

Stuk voor stuk aan het controleren. Ze keek er zelfs een beetje loens van.

Afwisselend in het rond speurend of er niemand aan het naderen was

Of stel je voor: haar aan het bekijken was…

Of nog erger: haar gedachten aan het meelezen…
Zouden ze echt kunnen zien wat ze dacht?

Als er één moment was, waar niemand,

maar dan ook niemand haar gedachten mocht kennen, dan was het nu!

Het ene been ging op en neer in een onhoorbaar langzaam ritme.

De nieuwe informatie van vandaag zou ze gaan gebruiken, maximaal…

Om hem te raken: strike én game over…

Te kunnen wentelen in het genoegen van zijn ondergang…

Het tempo waarmee haar lokken door haar duim en wijsvinger gingen, versnelde.

Of de punten gaaf waren of gespleten, wie zag dat nu nog: who cares?

Het wees op opperste concentratie, het genoegen van het plannen.

Zelfs de aanzwellende en daarna uitstervende loeiende sirenes van politiewagens konden haar niet uit haar trance halen.

Het onmiddellijke zoete plezier van het ongestoord bedenken.

Met zowaar een licht naar boven trekken van één mondhoek als bewijs van het plezier…

De uitvoering van de bedenksels was van een andere orde.

Spannender, maar vooral: véél later.

Die verkneukelende gedachten waren nu…

Alle gedachten waren als sardienen, opgejaagd door tonijn.

In steeds kleiner wordende cirkels gedreven naar hun noodlottig einde.

Die tonijnen waren de pionnen.

Die zij ging plaatsen om de desastreuze kettingreactie van sardienen te creëren…

Nee, het waren….

Dominostenen!

Die zou ze in gedachten zó plaatsen, dat ze er slechts één moest omduwen.

Ze wist dat het eindresultaat onvermijdelijk was: de laatste steen zou met zekerheid vallen.

De gedachte aan de rij dominostenen was haar nog meer genegen dan de opgejaagde sardienen: die wisten immers wie hun belagers waren.

Nu, in de in gedachten op te stellen rij, zou de omgeduwde slechts weten wie hem had geduwd, net vóór het fatale moment van de volgende mee te sleuren in zijn val…

Dit was bijzonder: de allerlaatste kon nooit weten wie ooit de eerste steen de toekomstige  fatale zet had gegeven…

De chaos zou uit het niets komen en vooral: compleet zijn.

Zwart blakerend, allesvernietigend: daar ging zij voor zorgen…

Het betekende ook, dat ze getuige kon zijn van haar eigen werk.

Veilig.

Buiten alle verdenkingen.

Hij zou en ging vallen, definitief…

Net als die laatste steen, onvermijdelijk…

09-10-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

TD 03.
Netjes symmetrisch in de rechter benedenhoek van het kleurrijke doek. Meer stond er niet te lezen.
Het gaf de kleuren des te meer kans om tussen alle rommel en ander muf prullaria te schitteren.
En mij te vinden.

Tot dan had ik mijn twijfels gehad bij elk voorwerp. Of het nog kon werken. Of alles zelfs überhaupt ooit een functie had gehad.
Het stond in alle hoeken en kanten op een chaotische manier neergezet en de bij wijlen tot tegen het plafond gestapelde geschiedenis had me niks gezegd. Geen gevoel, geen enkele gedachte aan de vorige bezitter.
Het geheel dan weer wel.
Ik kon me voorstellen dat er mensen waren die de geur van ooit in de amper nog vrije bewegingsruimte beangstigend benauwd vonden. Dat was het voor mijn niet. Het gaf mij een gevoel van warme knusheid, een vorm van geborgenheid waar de tijd geen vat op me had.
Ik bevond me immers midden in de tijd: lopend in de nog vrije ruimte als in het oog van een tijdstorm.
Stoffige warme rust.
En in die vreemde bijna kleurloze chaos van overwegend beige en bruin, kon het contrast niet groter zijn.
Als een oase van licht, hing het daar. Je kon niet anders dan ernaar kijken.
Naar de zuivere zomerkleuren die recht in drie D van de muur via de lens op mijn kleurkegels sprongen, mijn grijze massa binnen.
Om nooit meer te vergeten.
Gepakt, gevloerd, genageld, perplex…
Nooit eerder had ik me kunnen voorstellen wat anderen er aan hadden om voor een geprepareerd linnen doek met in het beste geval een afkooksel van de realiteit of zelfs een geheel eigen, zo goed als onherkenbare interpretatie van diezelfde realiteit, een fortuin, in verhouding tot reële waarde van het doek neer te tellen.
En nu stond ik daar. Adem ingehouden.
Op scherp, geen idee of de adrenaline of de endorfine het zou halen.
Die TD had me goed te pakken. De bruin beige wereld smolt op de achtergrond: zijn werk was het enige waar ik nog oog voor had.
Kijken. Als behoedzaam aftasten, verwonderd over wat ik zag.
Hoe langer ik keek, hoe meer ik zag.
Net zoals het spel dat ik met mijn broers deed om de tijd tijdens de al of niet verdiende huisarresten te verdrijven:
figuren en bijhorende verhalen in de wolken zoeken.
De oude sigarenrookgeur had ik niet eens opgemerkt tot de oorzaak in grijze stofjas naast me stond.
“Tony Doollander” zei de anderhalve meter hoge mens.
Doollander???…zei me niks.
Ik bekeek de man vanuit mijn ooghoek en schatte zijn omtrek zowat gelijk met zijn lengte. 
héél véél te klein voor zijn BMI, dacht ik.
“Blue thoughts” vervolgde hij.
Terwijl ik me afvroeg hoe de man ooit het werk omhoog gekregen had. Naast hem voelde ik me al een reus, tov de formaten van de” blauwe gedachten “ was hij slechts een kleine halve meter groter. Ik zag in gedachten het werk voorbij schrijden,
met alleen 2 handen en 2 korte dikke beentjes met zwarte klompschoenen zichtbaar als waren ze van het schilderij zelf…
“Niet te koop” was het volgende wat de wandelend sigarenwalm zei.
Waarmee mijn wandelend schilderij gedachte als een openspattende zeepbel verdween…
Nah! Voor een keer ik van de wereld was van iets wat op kunst leek, kon ik, zelfs al zou ik het gewild hebben, geen fortuin uitgeven.
Laat staan dat ik het gekund had.
‘Zoekt u iets in het bijzonder?’ kraste de grijze stofjas mens.
Ik draaide mijn hoofd met moeite weg van het werk, keek omlaag, recht in de  achter een ziekenfondsbrilletje verscholen licht bruine ogen. Ik nam aan dat ik met de eigenaar van de inhoud van het pand een gesprek zou starten.
Of ik iets bijzonder zocht tussen deze sepia rommel?
Behalve wat nutteloos ‘tijdreizen’ tussen de opgestapelde geschiedenis?
Het enige wat er bijna fluisterend als stonden we midden in een kerkdienst uit kwam was:
 “Wie is Tony Doollander?”

10-09-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)