Ik ben T, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tee.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is trust me, I m a salesman.
Ik ben geboren op 27/03/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: walking by myself.
www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY
Het
zomeruur werd uitgezwaaid in stijl.
Mexicaans dan nog, met alles erop en er aan.
Zelfs de tequila en chili con carne, met luchtige gevolgen ervan daags erna,
ontbraken niet.
Van voorgerechten tot dessert: om duimen en vingers af te likken.
De gastvrouw had zich uit de naad gewerkt om deze heerlijk, naar vakantie
geurende, mondwater veroorzakende verwennerij van kleurrijke smaken op tafel te
toveren.
Hoe, kon ik, betere eer brengen aan de gastvrouw en mijn appreciatie laten
blijken door me uit de naad te eten?
Dat is dan ook wat ik deed.
Samenlieten we, ongedwongen keuvelend over
alledaagse dingen,de kunstmatige
tijdssprong ver achter ons. Om vast te stellen dat we inderdaad een tijdsprong
hadden gemaakt: in één keer van avond naar morgen.
Daags nadien, kon ik nagenieten. Vermoeid, met wallen onder de ogen, zonder
hoofdpijn. Van de voorsprong die het nieuwe uur gebracht had.
Loom, eigenlijk lui, lag ik binnen lekker warm te kijken naar de koude witte
laag op het gras. Tenminste, daar waar nog gras te zien was, wegens bijna
geheel bedekt met afgevallen beukenblad.Ik liet me de glinsterendespeling van de ochtendzon op de smeltende gekristalliseerde dauw half liggend
welgevallen.
Gedachten, zoveel als er blaren lagen, passeerden datzelfde beeld.
Smelten.
Was één van de gedachten.
en er was nog heel veel meer mijmering:
Winteruur.
Vroeg donker.
Lenigheid.
Koud.
Beweging.
Tijd.
Blaren rapen.
Eten.
Droog.
Vergankelijkheid.
Hoe het komt dat er ineens een verband was tussen alle voorgaande afzonderlijke
gedachten, waardoor ik helemaal rechtop ging zitten, alle loomheid op slag
verdween, weet ik niet.
Maar het was er.
Voornemens starten altijd morgen zeggen ze.
Awel, nee, het voornemen had ik al veel langer.
Altijd hetzelfde, alleen de pogingen te starten waren inderdaad altijd daags
nadien.
En mijn geheugen bleek toen altijd net iets te selectief vergeetachtig te zijn.
Alsook mijn creativiteit in het maken van sluitende redeneringen waardoor ik
mezelf nog wat langer blazen kon wijsmaken om dat knagend zeurende geweten te
sussen.
Nee, deze keer was het prijs.
Er was een heel fijn festijn geweest, het uur werd teruggezet.
Perfect als afscheid.
Dat het voortaan vroeg donker zal zijn, heeft voor mij, alleen maar voordelen.
Geen mens zal me zien passeren.
Horen mogelijks wel: zwetend zuchtend, blazendpuffend.
Om eindelijk die mentale ommekeer in praktijk om te zetten.
Die morbide vetrijke kiloste laten
smelten.
Als vervroren dauw in het eerste zonlicht.
Wanneer
de toekomst zich vernauwt, tot wachten op ooit volgend bezoek,
om vals gevoel van parallel leven daar te voelen, terwijl geweten is, dat volop
voelen van echt leven nu en elders , hier is...
Wanneer elke grens van aangeleerd fatsoen vervaagt, buiten elk bereik gelegd wordt, ieder
greintje integriteit vernietigend, om met een berg van te verbergen
schuld, terug te verdwijnen als een dief, wetend, dat elk weer een stuk van
zichzelf, in verdriet achterliet...
Wanneer gezwegen geweten is , dat ongewild betrokken onschuldige kinderwensen,
eindigen, in verwezen achterblijven in ontgoocheling, door volwassenen stukgeslagen
wensdroom...
Wanneer fragmenten van onverwerkt verleden, als immer kwetsende shrapnelsplinter
in het brein blijft steken...
Wanneer wantrouwen door halve waarheden en hele leugens in de ene wereld, achterdocht en angst, elke boodschap, in de andere wereld
onverstaanbaar maakt...
Wanneer elke boodschap té dicht bij de waarheid, bedolven wordt, onder oorverdovende tsunami van stilte, of ersatzneutraalgeacht gedachtengoed...
Terwijl elk weet, dat aaneengeschakeld wachten in uitsluitend enkele
richting leidt, tot besef dat één wereld
stuk moet, om de andere levend te houden, daarmee elk voor zich,
welke keuze ook, zichzelf kapot maakt... Dan, dan is het wachten... Op het onvermijdelijke: aan alles komt een
eind, kroniek van voorspelde vernietiging, van een wereld die nooit was...
Het was een eeuwigheid geleden dat we een teken van leven hadden gegeven aan elkaar. Ex collegas, tegengestelde karakters en toch complementair twee zielen in één zak: met respect voor alles en in het bijzonder voor elkaar, kortom copains in creatief leven. De koffie stond klaar, de koekskes ook. Zoals gebruikelijk onder vrienden, speelde tijd geen enkele rol. Als er geen tijd was, zou ik er wel bijmaken: zo zag ik er naar uit. Evenmin, speelde de tijdsduur tussen de laatste keer verzamelen en vandaag: het was al meer dan eens gebeurd dat we de draad van enkele maanden ervoor moesten oppikken. Alsof het gisteren was Door omstandigheden, soms aangename, soms minder plezante en ook, toegegeven, wel eens door gemakzucht of on-besef dat de tijd zo snel gaat Tot nu toe Er kan heel erg veel gebeuren in korte tijd. Naarmate de tijdsduur toeneemt stijgt die kans zelfs recht evenredig. Kan een mens intussen evolueren. In verschillende richtingen zelfs. Ook compleet tegengesteld, niet meer complementair. Terwijl de één intussen jacht maakt op dingen, weet de ander, dat het belangrijkste om te leven, helemaal geen dingen zijn Het gesprek ging van de kabbelende intro met in de hoofdrol kinderen en huisdieren over in stokkende voortgang in cliché over zakendoen en contacten. Geschrokken van de niet verwachte wending: gebombardeerd tot interessant te gebruiken relatie... Met koel en zakelijk afscheid in mineur. En haren: of wat rest toch, recht. Hartslag: van een mountainbiker in ferme klim. Bijhorende kleur: wat roder dan normaal. Temperatuur: ijzig. Modus: blijf toch maar even uit mijn buurt. Gezond: absoluut niet, noch voor mezelf, noch voor mijn omgeving. Evenwicht: Als er al één was, dan was dat met zekerheid goed verstoord... Troostende wetenschap: het kan maximum drie dagen na elkaar stormen. Dag 1 zit erop, nog 2 te gaan... En tegen dan is t weekend. Waarbij ik tegen dan weet, dat ik niemand iets kwalijk te nemen heb. Omdat ook ik ooit al eens voorbeeld was, van hoe het absoluut niet moest. En ook mocht leren, met vallen en opstaan, hoe het anders kan. Te leren met geduldig respect de nodige tijd te nemen en te geven om te aanvaarden van wat is. Onvoorwaardelijk.
Bij het wakker worden, terwijl de wekker Maité Piessens liet horen,
die in één ademteug alle weer over het hele Belgische grondgebied probeerde te vertellen,
om dan met een kort, ergerlijk door micro versterkt hoorbaar happen naar adem, te besluiten met: "...grote kans op hevig onweer met hagelbuien...," werd ik liggend op hetzelfde moment, getrakteerd op één felle flits.
Onmiddellijk gevolgd door een enorme knal. Nazinderend en rommelend verdwijnend in dezelfde stilte die er eerder was...
De stilte van vóór Maïté haar onheilspellende voorspelling deed...
Ik bedacht meteen: Maïté, let op met wat je vertelt!
Je hebt er geen idee van wat 'live on air' kan betekenen...
Aldus werd de toon van het weer gezet terwijl ik nog tussen de lakens lag. Op deze zeldzame keren moet ik mezelf bewaken.
Om mn humeur niet te laten volgen: de tegenzin om er vandaag nog maar eens een dag in te vliegen om tijd te slopen, besloop me...
Langzaam, traag, zeker... Net zoals de grijze wolken, net zo zeker, alle restjes blauw zullen bedekken.
Tijdelijk...
De temperatuur stijgend van koortsachtig zoeken naar alternatieven...
Vluchtig...
Op verhitte hoogtes der angstige gedachten, plakkerig zwetend tot elektrisch hoogspanning gebracht bij de gedachte aan komende dagen...
Eindig...
Enkel wachtend op een onvermijdelijke ontlading...
Vergankelijk...
manmanman...tijd lijkt eeuwig te duren als je wacht...
En dat het niet bepaald gemakkelijk is om de herinneringen los te laten,
daar zorgen de collegas wel voor.
Door de obligate standaardvraag: en oewast?
Met verwachtingsvolle blik met zweem van leedvermaak gesteld.
Die, als ze heel eerlijk zijn, eigenlijk dient als inleiding,
om hun eigen vakantie ervaring en dito herinneringen boven te halen.
Mijn antwoord op die vraag leent er zich eigenlijk ook wel toe.
Het is namelijk heel erg bondig, namelijk:
veel te kort
Wat op niks anders wil wijzen dan op een heel fijne vakantietijd.
Zonder al te veel details prijs te geven.
Allez ja....
Ja, je hebt gelijk: schrap al te veel...
Hoe dat zo komt?
Ik heb 250 collegas...
Ik ken ze, en daar ben ik best trots op, zo goed als allemaal.
Mocht ik er werk van maken, aan gemiddeld ca 10 minuten per verhaal,
zelfs zonder mijn verhaal te vertellen ( x 250),
maak ik de eerste werkweek al ruim vol met allerlei herkenbare avonturen,
al of niet met pech doorspekt.
Van vertraagde vluchten, platte banden, over plaatselijke temperaturen en streekgerechten, harde bedden, koude aircos en verkleumde spieren, schoon volk, tot en met uiterst gedetailleerde beschrijvingen van natuur, interieurs, kledij of gebrek eraan...
Alsook wat er nog allemaal aan schoonheid of lekkers staat en/of rondloopt,
inclusief de mens zelf.
Ik zou met heel veel plezier die 10 minuten onbeperkt maken,
gesteld, dat ik een werk zou schrijven, over hoe de Vlaming zijn vakantie spendeert in tijden van europese monetaire crisis...
Maar dat doe ik niet.
Dus, ben ik al gelukkig dat de helft van mijn medewerkgenoten nu nog steeds op verlof is.
En van de andere werkende helft, er nog eens de helft niet op de locatie was,
waar ik mij bevond.
Tijdsbesparend in verhalen, dus kon ik starten met de lijst email.
En bellen om te vertellen dat ik leef .
En nog veel meer van die dingen,
het één met al meer verplichtend karakter dan het ander.
Dat allemaal in een omgeving tussen vier gekoelde muren.
Blanco agenda kreeg in geen tijd alle kleuren van de regenboog.
Het ene kleur al dwingender of dringender dan het andere.
Schipperend tussen wat moet, wat mag, wat kan...
Met absolute persoonlijke voorkeur voor het laatste...
Allemaal te persen in amper 4 werkdagen.
Met bijkomend een Roomse hoogdag halfweg.
En al minstens één, reeds lang gereserveerde,
halve dag vol in te halen opportuniteiten van 4 weken ver...
kan je sfeer
eigenlijk rustig vervangen door humeur
Er waren dan ook,
eerder op de dag,
behoorlijk wat
complimenten over en weer gestuurd.
Van en naar
collegas, big bosses (meervoud?), en jawel, ook en vooral, dierbaren.
Van dat soort waar
een mens zittend van gaat zweven
Zelfs, al was het
weer eens bumperen.
De derde keer van die
dag.
Én! het zou niet de
laatste keer zijn:
De bedenking dat 2
jaar na elkaar tekort aan strooizout,
toch wel heel veel
herstelwerk blijkt veroorzaakt te hebben
En, dat iets zo
eenvoudig als zout,
geen onderscheid
maakt tussen Vlaamse of Waalse wegen,
valt eigenlijk nog
het meest op
Met net iets meer
snelheid dan pakweg een gezellig fietstochtje,
net genoeg om te
genieten van keuvelen over alles wat passeert
of andere kalfjes
Een geschikte
radiozender,
die op tijd en stond
de file aankondigt
waarin je zelf staat
aan te schuiven,
laat de bassen van
BEPs its gone a be a good night
letterlijk
oorverdovend door de boxen knallen.
De bruingebrande mannen van de wegenwerken keerden zich zelfs om.
Ik neem aan dat,
de als eigen gezang
geproduceerde bijkomende decibels,
voor hen eerder als
gebrul van één of ander beest zal geklonken hebben
De gedachte daaraan rijgt
glimlachend andere eerder geschreven woorden in flarden aan elkaar tot nieuwe
onbekende inzichten
Dat op zulke momenten
onbewust alle oogzenuwen alert zijn op oplichtend rood en dat er een
rechstreekse verbinding bestaat met reflexen in rechterbeen en-voet die
rechtevenredig zijn met de snelheid waarmee de afstand tot de voorliggende
bumper kleiner wordt.
Dat geur en kleur je
bij herinneringen aan mensen en gebeurtenissen in het verleden brengt.
Tot diezelfde
geschikte zender, Damien Rice en zn 9 crimes,
met het eerdere
gehalte aan volume,
het nieuwe besef
brengt dat muziek en bijhordende lyrics,
herinneringen op slag
zo overdonderend weer levend maken,
dat woorden ergens in
het strottenhoofd blijven steken
en als vloeibare
stille getuige toch een uitweg vinden
ja kweetet,
soms, met al die
ontvangen pluimen, kan ik ook wel eens emo-kieken zijn
Zoals in dat S100-
liedje, vertolkt door een overjaarse roze kleuter,
Wat eten we
vandaag?, maar vervang eten door deden
Jaja, eten deed ik
natuurlijk ook.
En NEEN, geen
spaghetti
Ik mocht een
spelletje gaan doen.
Wat moet een mens
anders in dit gure weer?
De spelregels zijn
eenvoudig:
Neem een sportieve
aangelegenheid.
Bedenk maar om het
even wat, als er maar wat competitie inzit.
Het mag zelfs om de
zwaarste pompoenen gaan
In elk geval iets,
waar een mens zich bij voorkeur collectief kan aan vergapen.
Organiseer vóóraf een
dineetje.
Dat heeft een paar
voordelen.
Ben je alvast zeker
dat iedereen op tijd is.
Bovendien, eens
iedereen aanwezig, kan niemand eigenlijk nog weg,
want diner en
wedstrijd moet nog starten
Maak je absoluut geen
zorgen betreffende de kosten:
onder het mom van
sponsoring, met factuur,
betaalt ieder zijn
deel.
Zelfs het dubbele.
Met de glimlach
Zodra de apero en de
hapjes komen, kan het spelletje, waar het echt om gaat beginnen.
In zo weinig mogelijk
tijd zoveel mogelijk mensen aanspreken.
Vlinderen noem ik
het.
Het doel? Tweeledig.
Zo snel mogelijk op
een min of meer onopvallende én op geïnteresseerde wijze van de andere te weten
komen wat en wie hij is én vooral wat hij doet.
Een soortement speed
dating voor gevorderden.
Ik noem het
besnuffelen.
Doe aub geen moeite
om je mij voor te stellen te zien vlinderen, snuffelend met een glas in de
hand van de één naar de andere onbekende: echt géén zicht.
Het tweede gedeelte
van de opdracht. Het bestempelen.
Aan zoveel mogelijk
aanwezigen te kennen geven dat je aanwezig bent.
En ook wel een beetje
wie je bent en voor je wie daar staat sympathiek geïnteresseerd te doen.
Stel je een
politieker voor in verkiezingstijd die een vervanger stuurt naar een
drukbezocht café
Hoe scoor je dan in
dit spel?
Awel hé, als er
ééntje tijdens het vlinderen van de besnuffelden tussenzit,
die bij het
bestempelen nu wel héél toevallig die diensten, die je net toevallig gericht
voorstelde, kan gebruiken zeker!
Heeft mijn baas
gewonnen vandaag? Pff, ik ben er versleten van
Misschien heb ik wel
meer aan schrijf- en taalspelletjes ;)
Een beeld, een geur, een kleur Meer moet het soms niet zijn. Om verloren herinneringen weer springlevend te maken. In combinatie met veelvoudig onderweg zijn, is mn rijdend bureau dan al eens een soort tijdscapsule. Het gebeurde mij deze week, toen ik een oude citroen DS zag. Het strijkijzermodel. Op slag was ik weer bij mijn eerste uitstap ooit. Om één of andere reden bleek dat de zoo van Antwerpen te zijn. Vreemd zal die reden wel niet geweest zijn: als je weken aan een stuk koppig enthousiast blijft doordrammen, is de kans vrij groot dat vader of moeder uiteindelijk toegeeft. In mijn geval dus: over een bezoek aan de zoo.
Ik weet nog wel behoorlijk wat dingen van die reis. De heenreis liftend. Een gebaar van mijn pa, een uitgestrekte arm met open vuist en duim omhoog, deed een wagen stoppen. Ik had géén idee hoe hij dat voor elkaar gekregen had, maar een vriendelijke, sigaar rokende meneer kon ons wel een eind op de juiste weg helpen. Het was het begin van nog meer wonderlijke dingen die dag
Mn ouders behoren tot een generatie, waar een koelkast en later een zwartwit tv aanvankelijk de enige luxe artikelen waren die ze zich toen konden veroorloven. Temeer omdat voor hun drie zonen, alles in beton en staal moest zijn Op een eigen auto was het wachten tot zowat halfweg de jaren 70. Ik had dus, op moment dat de auto op een teken van mn pa stopte, nog nooit een auto van dichtbij gezien, laat staan van binnen in. Pa ging een gesprek aan met de vriendelijke meneer, terwijl ik ogen en vooral handen tekort had om alle knoppen, hendels en wat voor vreemde dingen nog allemaal op te nemen. Nu ja, een gesprek kon je het niet noemen: ik kreeg vooral te horen dat ik mijn verkennende pollekes bij me moest houden. En aangezien ik niet mocht verkennen, had ik heel veel vragen Waarmee ik hun gesprek op de wagen zelf bracht. Ik hoorde dat mn pa ook zijn bewondering uitsprak over de auto: hij had het over dee es??? Terwijl ik de vraag stelde: pa, wat is er dan zo speciaal aan deees auto?, was ik me aan het afvragen of het nu wij waren die vooruit gingen, dan wel de weg was die bewoog? En passant zei ik ook nog dat de auto stonk, dat de rook van meneer in mn ogen prikte Het was niet de eerste keer en zeker ook niet de laatste keer dat ik mn pa in verlegenheid zou brengen De vriendelijke meneer, opende zn raam, gooide zn sigaar weg en vroeg me, waar die speciale auto naartoe moest gaan. Meteen begon ik over de dieren die ik zou zien. Waarover ik alleen had horen vertellen, in het beste geval al eens een prentje had gezien in een kleuterblad waarvan ik denk dat de naam zonnekind was...of zoiets Mn kinderlijk enthousiasme moet behoorlijk groot geweest zijn: die mens heeft ons op een plein afgezet, net naast een een reuzengebouw, aan een poort met 2 gigantische gouden katten met op een nest erboven, grote bevroren vogels. We waren eindelijk waar ik al zo lang naar had uitgekeken .
Ik weet dat ik van de ene verbazing in de andere ontgoocheling viel. De dieren die ik op prenten had gezien vielen het meest tegen. Behalve de olifanten. Wat waren dat machtige beesten Ze stonden te dansen van de ene poot op de andere, de slang op hun kop ging heen en weer. Nu en dan grepen ze met die slang over de put, die mij van hen uit elkaar hield, naar iets eetbaar in een uitgestoken hand of zak waar ze maar net bij konden. Een begon zelfs te spelen met zand, nam dat met zn kopslang en gooide dat over zn kop in de lucht. Een dwarrelende bruine stofwolk in de zon En stinken die geur zou ik nog altijd op een kilometer herkennen. Het was elke geurbeproeving waard, want ze verveelden me geen minuut. Mn pa moest me er zelfs attent op maken dat er nog heel wat andere dieren te zien waren
Van de dieren die ik niet vooraf had gezien, of van gehoord, was een grote zwarte aap het beest dat de grootste indruk naliet. Nu had ik al eens een aap gezien, doch nog nooit van dergelijk indrukwekkend formaat. Ik had het gevoel, dat hij vanop zn mini kunstberg, me recht in de ogen keek. Dat hij elke beweging die ik deed, koel en nors zat te volgen. Hij bleek zelfs een naam te hebben vertelde mn pa: Gust. Ik bekeek Gust met het hoofd lichtschuin, recht in de ogen En toen hield Gust op zijn beurt zijn hoofd schuin! Om één of andere reden, besloot Gust me nog meer onder de indruk te maken. Door op zn dooie gemak recht te staan, zich in zn volle lengte op te richten Met zn beide vuisten op zn borstkas te bonken... De demo van zn macht en kracht kon niet zuiverder zijn: ik deed op slag een paar sprongen achteruit En toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet begreep: De mensen, ook aan mijn kant van de gracht, lachten en begonnen net hetzelfde te doen???? Ik weet niet of het was omdat Gust het plezant vond maar in elk geval, hij gaf weer een borstroffel Deze keer, deed iedereen mee aan onze kant, ook ik. En Gust? Draaide zn kont naar ons. Bleef even staan en ging toen statig neerzitten. Met rechte rug, kop in de lucht, van links naar rechts kijkend. Alsof wij bij hem op audiëntie waren Nu, vandaag, denk ik dat hij gewoon gelijk had
achter dit virtueel verlicht venster op de wereld, Wachtend op wie aan de andere kant,
ook te lang en te veel verveling heeft En dat dan nog eens wil delen: Gedeelde verveling wordt gehalveerd De kans dat de tijd sneller gaat verdubbeld, dus
En eindelijk! Na al die lange maanden en één flinke storm, Kan de verpakking van deze geest, Doen waarvoor ze echt is gemaakt: Bewegen!
En wel op volgende wijze: Men neme een aluminium ros, voorzien van 2 wielen, liefst meerdere tandwielen en 1 ketting, Stuur en remmen En trappend, alle remmen los!
Waarschijnlijk hebben we allemaal al wel eens, toch op een of ander moment, Één van die vele wielerterroristen verwenst? Awel vandaag, was het sterker dan mezelf: Ik was er zelf één, nèh!
Ik weet nu zelfs, exact hoe een veulen zich voelt,
de eerste keer op de weide, als alle muffe geuren vervangen worden
door de geur wakker wordende aarde en schijnbaar eeuwig groener wordend gras. Wanneer alle begrenzingen van de stal- en andere muren verdwenen zijn
Bovenstaande omstandigheden indachtig, En ja, het is misschien eigen aan een man, Geef hem iets wat meet en je hebt al een competitie: Tegen zichzelf:
Snel, sneller, snelst
Stel je dan voor, dat je ingehaald wordt,
door een al even zot veulen op stalen ros! Heb je meteen competitie in t kwadraat Welk verzet draait ie? Wat is zn omwenteling? Potver nonde Hij loopt uit, dus schakelen en aanklampen, tot je er zowat bij neervalt Stillekes hopend dat je uitdager straks de fout maakt even te rusten, Of dat ie moet stoppen om aan een of andere natuurlijke behoefte te voldoen?
Hart bonkt als een bezetene, waarschijnlijk,
zie je zelfs mijn slapen weg
en weer flodderen per hartslag, en net als je tong via de vooras
in de spaken dreigt te draaien: Ha hijg Ha! Hij stopt om de omgeving te bewonderen???
En dan Zalig de onnozele, ik weet het,
het is verschrikkelijk belachelijk,
maar het voelt onwaarschijnlijk goed:
Adem inhouden, parmantig passeren, en wel alsof je alle tijd van de wereld hebt: zie je wel, ik ben er nog! je krijgt er me lekker niet af maar dan in alle stilte
En één keer voorbij, zo snel als mogelijk ademhaling onder controle krijgen, Die spieren, Die pezen, Die botten, tot het uiterste pijnigen, om toch maar, zo snel als mogelijk, weg te rijden, En maximaal, gebruik te maken, van de stilstand van de ander
en net als je longen op springen staan, je spieren dreigen te ontploffen, en je pezen vervaarlijke signalen geven: STOP of ik knap, kijk je achterom en zie je niks, een leeg lint zwart asfalt,
al zo zwart als het vuurwerk van vlekken,
dat voor je ogen danst heeft die achtervolger nu toch wel een andere weg genomen zeker!
En dan hijgend, begint fase twee van de rit, De grijze massa neemt het over van de power
Het effect van het eerste weide gevoel van dat veulen,
is compleet en volledig uitgewerkt. Bovendien ben je op die manier voor je het goed en wel beseft, een paar 10 tallen km van huis verwijderd, en je moet toch ook nog terug, nietwaar?
Ik weet dat de grijze massa het overneemt, Gewoon omdat ik nu eenden, reigers, konijnen, bomen, Ja, zelfs gras, wandelaars en medeterroristen zie,
die wakker wordende aarde en dat gras, ruik ik nu echt. Voor het eerst
Begint het andere genieten! Alles was er daar straks ook wel, daar ben ik van overtuigd. Alleen was de focus zo nauw, Dat ik alleen, pakweg 10 meter van het asfalt zag, dat stukje wat telkens weer vóór me uitrolde
En natuurlijk het achterwiel van mijn voorganger
Tegen de wind in: had ik dat daarstraks nog niet door dan? Logisch is het wel: trappen, sturen, je tegenstander viseren, ademhalen, Dat zijn maar liefst 4 dingen tegelijk, oriëntatie en omgeving waarnemen konden er echt niet meer bij... en dan begint een nieuwe competitie, gestuurd door de grijze massa, en waar zijn mannen nog goed in? Juist, ruimtelijk inzicht en mede daardoor oriëntatie. De logische golden question wordt dan: Waar moet ik rijden, om met een minimum aan inspanning,
zo dicht mogelijk bij huis te geraken? De kennis van het zeilen toepassen, laveren tussen de huizen, hagen of andere beschuttingen de wind opzij houden Nog méér kilometers, Maar wel niet zo lastig, denk je dan
en dan komt de derde fase van de rit, die waar ik het meest van hou, alles loopt op bijna vast tempo: hartslag, ademhaling, benen, zicht op oneindig, verstand: awel ja dus, op nul.
puur genieten hier doe ik het echt wel voor: alle muizenissen, beslommeringen, berekeningen, schemas, themas, agendas, presentaties, en zelfs angsten allemaal, de één na de ander, verdwijnen . Zalig niets
En zoals een paard zijn stal ruikt, Komt plots de herkenning, Hé, we zijn er zo goed als Dus, nu even op de tanden bijten Belachelijk child-ish maar heel eerlijk: om lekker aan de buurt te laten zien, Dat dit reisje eigenlijk voor een 3 X 7 bedoeld was
Terug thuis,
de innerlijke verpakking bijtanken,
een douche, die net iets langer duurt dan anders, En dan met iedere vezel:
genieten van die gelukzalige coma .
Man, laat niemand proberen dit ooit van me af te nemen!
Er wordt al eens gevraagd met wat ik mijn dagen vul. Beroepshalve dan. Om den brode, zoals men dat al eens pleegt te zeggen. Uiteraard in de veronderstelling, dat er wel iets meer dan brood alleen verdiend wordt.
Ik zou dat in één eenvoudige zin van drie woorden kunnen doen. Als ik ervan uit zou gaan dat, hoe je iets vertelt, niet telt. Wel wat, wat telt. Kort, kurk en droog. Eigenlijk maakt dat helemaal niet zoveel uit. Als je elkaar maar begrijpt nietwaar?
Kunnen drie woorden dan een hele beleving schetsen? Misschien. Gesteld dat de lezer beschikt over onbegrensde fantasie Nah, laat me die fantasie toch maar een beetje op weg zetten. Je neemt het me misschien wel niet kwalijk Ik ga naar andere mensen toe. Vraag en luister. Hoe zij hun leven, zouden willen leven. Hoe die levende droom kleur kan krijgen. Een brug tussen droom en daad. Om pallet van kleuren, in eigen wereld om te zetten. Om als dromenvanger, gevoel van herinnering, getuige van be-leven, te vertalen met kleurwereld, van zich goed voelen in een (t)huis. Naar mijn bescheiden mening, klinkt dat toch iet beter dan gewoon maar: Ik verkoop verf
Soms, af en toe, in absolute telling best wel veel,
om niet te zeggen het meest van al,
vergeet ik al eens een licht uit te doen [blush]
daarom kregen mn huisgenoten de opdracht me daarbij te helpen door op tijd en stond
tussen te komen op geheel eigen wijze:
Lichten uit!
Klinkt het dan, soms bij monde van één enkele huisgenoot, soms in koor.
En ik verzeker je, als deze publiekelijke terechtwijzing genoeg herhaald wordt,
word je daar echt wel zéér gevoelig voor
In die mate zelfs, dat ik een poos geleden alle gloeilampen al naar het museum verwezen heb, nog vóór er sprake was van ze geheel én allemaal uit de handel te nemen.
De gedachte dat, als ik al eens in de fout ging wat gegarandeerd ook nog gebeurde,
het verkwiste verbruik slechts een fractie was,
van wat die verbannen lichtgevende warmtebronnen me ooit hebben gekost,
was geenzins een garantie om mn kwalijke selectieve vergeetachtigheid te verminderen.
Aangezien die geheugenkwestie me nog steeds de uitroep: lichten uit! oplevert,
heb ik overwogen om bewegingsdetectoren en timers te plaatsen
En het werkt zo goed als zeker: ik zou de bedoelde reminder niet meer te horen krijgen!!
Het idee alleen al: echt een verademing, nooit meer het gevoel betrapt te zijn
Alleen, maak ik me net de bedenking .
Moet ik dan om de haverklap zitten te zwaaien,
alsof ik één of andere dolle bij rond mn oren heb vliegen?
Het gebeurt wel meer dat ik mezelf betrap op een wat eigenaardige gedachtensprong.
Op de vreemdste momenten.
Waarvan ik achteraf al eens verwonderd ben,
hoe die elektro-chemische koppeling tussen deze grijze cellen onderling mogelijk is.
Het zal de modale lezer dezer waarschijnlijk worst wezen.
En al zeker voor de levenswijsheid- en vriendschapsdefinitiesloganlezers hier in deze virtuele regionen;
Wegens vanaf hier, een al véél te grote met lettergevulde ruimte.
Voor zij die wel verder lezen:
(Vermoedelijk uit nieuwsgierigheid te weten te komen welke verdere onzin volgt )
om het eens met Raymond van T groenewoud te zeggen: trek het je niet aan
Enfin, bovenstaande is weer een bewijs van die sprongen
De melodie van bij mn bomma op de zolder,
heeft zich intussen door alle gedachten gewrongen.
Zweeft tussen de regels door op datzelfde ritme van mijn typende vingers
Stel je daar de geur van verse koffie bij voor.
Én de wetenschap dat je vrij hebt
Maakt niet uit van wat
Ja?
Heb je het plaatje?
Bingo.
Wel, nu zat ik me af te vragen
Hoe het komt dat ik je voorgaande kon overbrengen in je verbeelding.
Door middel van aan-één-schakeling van simpele woorden.
Én, me dat niet lukt met beschrijving van de smaak van pakweg een rijpe, sappige Doyennepeer.
Als je die lekker vindt, dan komt nu het water in je mond.
Net zoals je een zuur gezicht zal trekken, bij het je voorstellen van volgende smaak:
Citroen
Dat wel.
Maar de smaak beschrijven?
Zelfs als ik probeer, dan nog zal hoogstens het water in je mond komen.
En de zin om naar de dichtstbijzijnde fruitboer te lopen, groter geworden zijn.
Zelfs een maître sommelier heeft geuren en smaken van andere vruchten der natuur nodig.
Om je de kans te geven een voorstelling te maken van de smaak van de wijn die hij je gaat schenken.
Diep paars rode kleur in het glas, met toets van bosvruchten en hazelnoten, een zweem van herfstaarde met evenwichtige tannines en lange zachte afdronk
Als elke smaak van drank, die ik ga drinken zo beschreven moet worden,
lig ik dood van dorst
Wat vermoedelijk ook de bedoeling van de man is.
Nee! Niet dat je doodvalt zeg. Dat je dorst krijgt
Of zou het mentale voorbereiding zijn op de rekening?
Soit, de doyennepeer dus
Ik heb het trouwens ook nog niet gehad over zn kleur.
Nog zoiets:
Ik geef een beschrijving van de kleur en aan de hand daarvan,
kies jij op een kleurkaart de kleur die ik bedoelde.
Lukt nooit!
Maar het blijft, voor mij althans, een plezierige bezigheid om het te proberen
Daar gaan we:
Doyennepeergroen:
lentegrasgroen, doorspekt met poriën van licht olijfbruinen.
Met aan de zonnekant, een zacht citroen gele tot frambozen rode blos.
Verdonkerend en toelopend aan de onderkant van mosgroen tot fondantchocola.
Whaha! Ik kan me voorstellen dat je je nu de exacte kleur niet kan voorstellen
Maar ik, ik krijg er wel honger van
Euh, hoe kwam ik daar nu bij zeg?
Als ik terugkeer in de tijd, dan zat ik de bedenking te maken:
Misschien hadden de uitvinders van zogenaamde volkswijsheden toch wel gelijk:
Het moment van de dag, waar ik echt naar uitkijk, start bij schemering. De nacht nog niet begonnen, de dag nog niet gedaan. Kleuren beginnen te vervagen, alle soorten grijswaarden komen ze vervangen. Contouren worden scherper, perspectief veranderd. Een uitnodiging te zien en kijken in grotere gehelen. Straks, ook voor de herinneringen van de dag Dauw brengt geur van vochtige aarde. Mocht het niet vriezen toch...
Het kondigt vertraging, van overdreven tempo's aan. Waar begrippen tijd en feit, van andere orde worden. Van knus binnen zitten, soms al eens met wat rood, gegiste druiven in glas erbij. Met favoriete muziekjes, uit de youtube-bib op autoplay, die via oortjes, intussen, zacht de nacht vergezellen.
Dan, dan roepen grote witte velden, met heerlijk onbevattelijk aantal lege bits en bites. Om letter per letter letterlijk gevuld te worden. Wonderlijk hoe herinneringen, van verleden en toekomstige gedachten, door elkaar geweven in één langgerekt moment, gevangen worden in zichtbare woorden. Voelbaar, bijna tastbaar... bevroren verleden in de toekomst worden.
