ik haat het.
het gevoel de domste van de klas te zijn.
zo in de zin van: iedereen wist het al lang, behalve één 
en die ene ongelooflijk domme oen ben ik dan.
het gevoel met open ogen in een meters gapende gracht te lopen
en het pas zien als je er midden in staat,
met het water aan de kin.
ondanks alle bedekte onheilsvoorspellingen, al of niet goed bedoeld.
voor - of achteruit, zelfs zijwaarts maakt geen verschil meer uit: 
de eigen borst is al nat en zelfs geen klein beetje.
het gevoel van vallen in je droom en bij het wakker worden vaststellen dat je inderdaad gevallen bent.
waarbij de enige troost, de doekjes tegen het bloeden zijn.
en het bloeden blijft. 
scherven die te vrezen zijn, het vorige moment nog stralend geheel,
straks geheel onherkenbaar aan flarden.
waarvan het lijmen bij voorbaat gedoemd is te mislukken.
wegens verdwenen, onvindbare scherven.

 

02-03-2013, 22:34 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Het plein was leeg, miezerig en desolaat, passend bij het gevoel dat het gsm gesprek gelaten had.
Zonder er tegen te vechten liet hij de niet te stoppen tranen komen.
Tot er geen onderscheid meer was tussen de wazige beregende autoruit en zijn door tranen vertroebelde zicht, het snikken versterkt door het stille miezeren en het trage galmen van de klokken. Elf keer.

 Hij zag haar weer zitten in haar slipje en te kleine BH met bloemmotief. Bleek en mager met rood omrande ogen, stille getuigen van haar wenen.  In ijzige stilte was ze gaan zitten op het toilet.  Eerst had hij haar houding toegewezen aan zijn ferme, niet mis te verstane aansporing: nadrukkelijk articulerend had hij haar gesommeerd op die voorjaarsnamiddag uit haar bed te komen, zichzelf te verzorgen en in de vroege zomerse blauwe lucht de rest van de familie in de tuin te vervoegen.
Wat het alarmbelletje deed rinkelen wist hij niet meer.
Misschien was het zelfs een soort schuldgevoel. Een déja vu. Een letterlijke dan wat het gevoel betrof. Ze hadden hier al eerder gezeten.
Toen hij zelfstandigheid van haar geëist had die ze nog niet verworven kon hebben. Het scheurende gevoel door schuld voelde hij weer opwellen, het was nooit verdwenen. Dus vroeg hij haar op veel zachtere toon waarom ze midden op de dag zo alleen wilde zijn in haar donkere, te warme kamer.

Haar tranen sprongen letterlijk van uit ongekende diepte met een zo fel schokkend snikken dat hij geschrokken ademloos woorden zocht om haar te troosten. Het enige wat hij wist uit te brengen was: ‘maar kind toch….’ En bleef in gedachten maar herhalen:’ waarom toch, waarom?’
Er bleven een hele reeks aan fantasie ontsproten veronderstellingen de revue passeren, de ene al angstwekkender dan de ander.
De aard van de fantasie nam kenmerken van een nachtmerrie aan toen ze nauwelijks hoorbaar zei: ‘ik ben een probleemkind…” met een snik of hap naar adem tussen elke lettergreep.  
Hij dacht het eerst niet begrepen te hebben, vroeg verbijsterd:’ wat zei je nu?”
Ze herhaalde in één adem teug, luid, bijna roepend: ‘ik ben een probleemkind!’
Hij zag haar huilen en voelde meer dan dat hij zag: snijdende  pijn, scheurende smart…
Ze keek door een uitgelopen masker van mascara op naar hem: dit was niet zijn bijna zestien jarige immer opgewekte dochter. De pijn van haar voelbare verdriet deed hem letterlijk door zijn benen zakken. Nog stiller had hij haar gevraagd ‘waarom? ’
Hij begreep het niet. Alles had hij er aan gedaan om haar te vertellen, te laten voelen dat ze zijn oogappel was. Dat ze in alle omstandigheden bij hem terecht kon. Zelfs al was de boodschap niet bestemd voor een vader, die nog lerende was om vader te zijn van een tiener die sneller dan hij wenste een jonge vrouw aan het worden was. Meermaals had hij haar in bescherming genomen tegen de te verwachten emo-uitval van een overbezorgde moeder. Hij had er onder vrienden zelfs trots mee gepocht  dat ze de moeilijke vragen eerst aan hem kwam stellen...

En nu zat ze daar op dat badkamertoilet, hij op zijn knieen voor haar.
Zag dat ze net als hijzelf naar woorden zocht.
De klamme stilte werd dringender, de verwachting deze te doorbreken dwingender.
Hij zocht de antwoorden  waarvan hij dacht, nee hoopte,  dat ze een antwoord waren op haar zoeken. Paniekerig wanordelijk zoeken uit vrees voor de zinderende stilte,  voor verandering  of nog veel erger?
Alle mogelijke vragen kwamen, retorische en zelf ingevulde antwoorden waarbij nieuwe vragen alleen de bevestiging of ontkenning vroegen van veronderstelde antwoorden.
De vragen die begonnen met hoe, wat, wanneer, wie, waarom bleven achterwege.
Het enige wat hij bevestigd zag was dat ze naast elkaar aan het praten waren.
Met alle middelen haar probeerde te vertellen dat hij haar ongeacht, onvoorwaardelijk graag zag.
En daar, naar mate hij zelf aan het woord was , steeds minder in slaagde.  Pas dagen later, per toeval, vond hij haar ingevoerde zoektermen in het internet zoekprogramma.
Elke kleur trok uit zijn gelaat bij het beseffen van het verband.
Hoe kon hij dit gemist hebben? Hoe kon hij haar duidelijk maken dat ze alsnog bij hem terecht kon?
Schuld, meters hoog én dik, overheersten met zure smaak.

Door de bedampte ruiten zag hij een grootmoeder met kleindochter de straat tegenover het plein oversteken, samen onder de paraplu, trots en blij met elkaar.
Hij zou het niet meemaken.
Hij had net een afspraak gemaakt voor zijn dochter.
Om haar keuze, zo snel als mogelijk te laten geschieden, beseffend dat hij daarnet in de feiten, afscheid genomen had van zijn eerste ongeboren kleinkind…Hij hoorde de eerste klokslag van de 12 die gingen volgen.

28-02-2013, 08:31 Geschreven door Tee  
Reageren (0)