Ik ben T, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tee.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is trust me, I m a salesman.
Ik ben geboren op 27/03/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: walking by myself.
www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Schrijfsels, dichtsels en andere dingen
Life's too short, so
smile, while You still have teeth ;)
10-07-2012
piraten en kabouters...
De zon van de partij.
De sfeer opperbest.
En als je alleen
bent,
kan je sfeer
eigenlijk rustig vervangen door humeur
Er waren dan ook,
eerder op de dag,
behoorlijk wat
complimenten over en weer gestuurd.
Van en naar
collegas, big bosses (meervoud?), en jawel, ook en vooral, dierbaren.
Van dat soort waar
een mens zittend van gaat zweven
Zelfs, al was het
weer eens bumperen.
De derde keer van die
dag.
Én! het zou niet de
laatste keer zijn:
De bedenking dat 2
jaar na elkaar tekort aan strooizout,
toch wel heel veel
herstelwerk blijkt veroorzaakt te hebben
En, dat iets zo
eenvoudig als zout,
geen onderscheid
maakt tussen Vlaamse of Waalse wegen,
valt eigenlijk nog
het meest op
Met net iets meer
snelheid dan pakweg een gezellig fietstochtje,
net genoeg om te
genieten van keuvelen over alles wat passeert
of andere kalfjes
Een geschikte
radiozender,
die op tijd en stond
de file aankondigt
waarin je zelf staat
aan te schuiven,
laat de bassen van
BEPs its gone a be a good night
letterlijk
oorverdovend door de boxen knallen.
De bruingebrande mannen van de wegenwerken keerden zich zelfs om.
Ik neem aan dat,
de als eigen gezang
geproduceerde bijkomende decibels,
voor hen eerder als
gebrul van één of ander beest zal geklonken hebben
De gedachte daaraan rijgt
glimlachend andere eerder geschreven woorden in flarden aan elkaar tot nieuwe
onbekende inzichten
Dat op zulke momenten
onbewust alle oogzenuwen alert zijn op oplichtend rood en dat er een
rechstreekse verbinding bestaat met reflexen in rechterbeen en-voet die
rechtevenredig zijn met de snelheid waarmee de afstand tot de voorliggende
bumper kleiner wordt.
Dat geur en kleur je
bij herinneringen aan mensen en gebeurtenissen in het verleden brengt.
Tot diezelfde
geschikte zender, Damien Rice en zn 9 crimes,
met het eerdere
gehalte aan volume,
het nieuwe besef
brengt dat muziek en bijhordende lyrics,
herinneringen op slag
zo overdonderend weer levend maken,
dat woorden ergens in
het strottenhoofd blijven steken
en als vloeibare
stille getuige toch een uitweg vinden
ja kweetet,
soms, met al die
ontvangen pluimen, kan ik ook wel eens emo-kieken zijn
Misschien het
allerlaatste in zn soort ooit, hier.
Zo ééntje die je, of
vloekend dichtgooit omdat de gemoedsrust wentelend in onverschilligheid in
gevaar kan komen nu nog niet beseffend dat het daarvoor al te laat is
Of uit principiële
gemakzucht, om liever niet al teveel de eigen grijze massa te belasten
en met standvastige
rustigheid verder te doen zoals verondersteld gewenst
Oh, er zullen vast
nog wel andere redenen zijn waarom je met wat ik schrijf niet akkoord wil of
kan zijn.
En dat hoeft ook
niet.
Ik heb helemaal niet
de intentie je te overtuigen van één of ander idee of geloof.
Al of niet gevat in
één of ander instituut of isme - woord.
Nee, ik zat me gewoon
een paar dingen af te vragen
Hoe het kan dat een
niet reële, virtuele wereld,
echte dingen in de
reële bestaande wereld kan creëren?
Bevrijdingsmiddel
worden voor tot zwijgen verplichte massas?
Een wereld, die je
niet kan vastpakken,
niet kan ruiken,
niet kan voelen,
enkel zien en heel
soms horen.
De macht en kracht
van woord en beeld,
ondergronds altijd
aanwezig,
onzichtbaar voor
ziende blinden...
Zouden zij die zich
moeten afvragen wat en wanneer ze te eten zullen krijgen,
de tijd hebben om de
blinden op virtuele wijze ziende te maken?
de middelen hebben?
Voor één keer met
zekerheid, voor beide vragen is het antwoord: neen.
Wie dan, zal hen
allen leren lezen en schrijven?
Om voor altijd zelf
te denken, te bevragen, vrij te spreken?
Zonder opgelegd
gedwongen kiezen tussen geloof, honger, cholera of pest?
Is de vlucht naar zon
en warmte in de winter voor ons, als verre buren,
alibi om even blind
te blijven?
Gisteren ontevreden
verplicht teruggekomen uit onderbroken vakanties,
met grote vragen over
wie dat moet bekostigen
Morgen, alsof er niks
gebeurd is,
kan je via diezelfde
virtuele wereld,
opnieuw boeken voor
een prikje
Het zou me helemaal
niet verbazen,
wanneer er dan bij
een volgende aankomst van vakantie bagagedragende tijdelijke passanten wordt geroepen:
Zoals in dat S100-
liedje, vertolkt door een overjaarse roze kleuter,
Wat eten we
vandaag?, maar vervang eten door deden
Jaja, eten deed ik
natuurlijk ook.
En NEEN, geen
spaghetti
Ik mocht een
spelletje gaan doen.
Wat moet een mens
anders in dit gure weer?
De spelregels zijn
eenvoudig:
Neem een sportieve
aangelegenheid.
Bedenk maar om het
even wat, als er maar wat competitie inzit.
Het mag zelfs om de
zwaarste pompoenen gaan
In elk geval iets,
waar een mens zich bij voorkeur collectief kan aan vergapen.
Organiseer vóóraf een
dineetje.
Dat heeft een paar
voordelen.
Ben je alvast zeker
dat iedereen op tijd is.
Bovendien, eens
iedereen aanwezig, kan niemand eigenlijk nog weg,
want diner en
wedstrijd moet nog starten
Maak je absoluut geen
zorgen betreffende de kosten:
onder het mom van
sponsoring, met factuur,
betaalt ieder zijn
deel.
Zelfs het dubbele.
Met de glimlach
Zodra de apero en de
hapjes komen, kan het spelletje, waar het echt om gaat beginnen.
In zo weinig mogelijk
tijd zoveel mogelijk mensen aanspreken.
Vlinderen noem ik
het.
Het doel? Tweeledig.
Zo snel mogelijk op
een min of meer onopvallende én op geïnteresseerde wijze van de andere te weten
komen wat en wie hij is én vooral wat hij doet.
Een soortement speed
dating voor gevorderden.
Ik noem het
besnuffelen.
Doe aub geen moeite
om je mij voor te stellen te zien vlinderen, snuffelend met een glas in de
hand van de één naar de andere onbekende: echt géén zicht.
Het tweede gedeelte
van de opdracht. Het bestempelen.
Aan zoveel mogelijk
aanwezigen te kennen geven dat je aanwezig bent.
En ook wel een beetje
wie je bent en voor je wie daar staat sympathiek geïnteresseerd te doen.
Stel je een
politieker voor in verkiezingstijd die een vervanger stuurt naar een
drukbezocht café
Hoe scoor je dan in
dit spel?
Awel hé, als er
ééntje tijdens het vlinderen van de besnuffelden tussenzit,
die bij het
bestempelen nu wel héél toevallig die diensten, die je net toevallig gericht
voorstelde, kan gebruiken zeker!
Heeft mijn baas
gewonnen vandaag? Pff, ik ben er versleten van
Misschien heb ik wel
meer aan schrijf- en taalspelletjes ;)
Zoals
altijd, niet in staat te multitasken, de doe-modus altijd in bevoorrechte startpositie,
heb ik, als man, het excuus om mezelf de neiging tot voorstellen van plannen,
dito adviezen en onmiddellijk over te gaan tot aktie, niet al te kwalijk te
nemen. Komt daar nog eens bij dat ik zowat doof ben voor subtiele hints. Dat soort communicatie ontgaat me veelal
compleet wegens niet éénduidig duidelijk. Voor de vrouwelijke helft van de
bevolking zowat het voorbeeld van de stereotype man dus
Met die
gegevens in gedachten, wist ik reeds lang geleden mijn jonge huisgenoten te
overtuigen, eerst mn naamte roepen. Ze
doen het met zoveelovergave dat ik
zowat van mn stoel spring. Of wat ik vastheb ternauwernood niet in de grond laat
kletteren. Door de bruusk onderbroken concentratie. Op blanco witte velden,
rekenrasters, potlood en penselen. Of luister, lees, kijk en nog een flink aantal
andere werkwoorden.Gezien de focus op 1
ding of aktie bestaat op zon momenten mn omgeving niet meer. Aangenaam als ze
iets willen bespreken onder elkaar: geen enkele last of onderbreking van mijn
kant gegarandeerd alleen niet zo handig als ze iets tegen mij willen vertellen
Vandaar het nogal veelvuldigscanderen
van mijn naam met verhoogd aantal decibel.
Ik kom op die momenten letterlijk van een andere planeet. Dan is het een sport,
voor mij althans, om zo snel mogelijk uit te vissen welke modus van mij
verwacht wordt: Aktie, doen, oplossen, voorstellen
formuleren. Een mening mag, zolang het bij voorkeur
de mijne blijft, enfin volgens mn dochters toch
of zwijgen, luisteren, attentvragen
stellen, voorzichtig spiegelen,
eigen emotie mag, zolang het voorgaand opgenoemde niet in gedrang brengt
en gezien ik uitstekend geconcentreerd ben als het1 rol betreft, ben ik daar, al zeg ik het
zelf,behoorlijk goed in: één en al
enthousiast voorstellen formulerend of compleet alom aanwezig geconcentreerd
actief luisterend. Alleen Het gebeurt me meer dan eens dat ik niet van meet af
aan de goede rol te pakken heb.
De nonverbale communicatie van de jongste laat op dergelijke momenten niets aan
onduidelijkheid over: de ene wenkbrauw gaat de hoogte in, de ander naar
beneden en mocht er nog enige twijfel bestaan, haar verbale communicatie maakt
gehakt van elke mogelijke ontsnappingsroute om met één of andere smoes te
vissen naar het verwachtte :
Papje, op
een zoete, doch besliste toon. Ik zweer het je: elke zin die zo begint van een
20 jarige erfgename voorspelt veelal een gebiedende vraag of mededeling ,
ik vroeg je geen oplossingen, ik vraag je te
luisteren
k weet het, k heb er zelf om gevraagd dus kan en mag ik niet klagen over de
verstrekte duidelijkheid.
Om straks weer met een goed voornemen te starten:
rest me blijvend te proberen te multitasken
Buiten: grijze
lucht, behoorlijke straffe wind,
wat de engelsen benoemen als:its raining cats and dogs
Storm volgens KMI en ene meneer meer weer Deboosere.
Hier zijn we iets simpeler in taalgebruik
We plegen
gewoon te zeggen: hondeweer
en dan moet je dat horen zeggen door een westvlaming
binnen: een muziekje op van Pink Martini, Autrefois: jai passé un bon moment
als je even niet oplet, grijpt de brandende haard met zijn behaaglijke warmte
al je aandacht
en voor je het weet, ben je mijlenver verdwaald in allerlei mijmeringen en
beslommeringen.
Raar zoiets, alle gedachten passeren de revue en eigenlijk ook niet:
even later is het precies of je weer wakker wordt en kan je je nauwelijks
herinneren waaraan je dacht vraag me af of iedereen dat nu heeft?
Of zou dit nu het begin van alzheimer zijn?
Of is het gewoon een moment, te klasseren onder de noemer gelukzaligheid,
waarvan ik op dat moment, van die gelukzaligheid, niet eens een besef heb?
Zalig de onnozele dan, die heeft zelfs niet het besef, dat hij niet beseft
Zou het contrast tussen binnen en buiten daar voor iets tussenzitten?
Kan dat alleen als er contrast is?
Ik zou het "begot" niet weten.
en eigenlijk weet ik, dat ik daar ook geen antwoord op verwacht...
Wat ik wel weet, is dat we er weer een nachtje op hebben zitten
Eentje waarvan ik altijd blij ben, en enkel en alléén dan, als ik de hanen hoor
kraaien.
Het eerste zonlicht eindelijk, geleidelijk de nacht doet verbleken
en daarmee alle geruststelling van een zondagmorgen brengt
Nee, ik wil niet al te zwaar op de hand zijn, ik ben het ook niet.
Integendeel.
Alleen, hoe moet je als vader, je oogappels, in godsnaam niet laten blijken dat
je zo verdomde ongerust bent?
En wel zo dat je ligt te slapen met één oog op de wekker en het andere oor op
de GSM, als ze weer eens een keertje op stap zijn?
Al eens geprobeerd op die manier te slapen?
Niet aan te raden, ik zweer het je!
En dan komen ze ook nog vroeg genoeg thuis om wat ze hier op zn vlaams in het
frans zeggen, pistolees mee te kunnen hebben
Kunnen hebben: wat ik natuurlijk al dikwijls gehoopt heb, wat dacht je?
Kan ik, lekker binnen blijven, hoef ik niet naar de warme bakker in dat koude
weer!
Zouden ze te gehaast zijn om daar nog even aan te denken vóór ze huiswaarts
keren, zijn ze misschien ook te gehaast om hun nest in te duiken
Denk het niet: het zal hun worst wezen die pistolees,
In elk geval, daar dacht ik vroeger zelf nooit aan
en weet je, ik heb eigenlijk geen reden om ze ongelijk te geven,
al zou ik dat misschien wel maar al te graag anders willen.
Ik weet wel: ik heb geen klagen, ik mag het ook niet.
Ze komen weer naar huis, tot nu toe
Intussen blijf ik elke zondagmorgen weer,
héél stilletjes
voor hun deur staan luisteren.
Om mezelf te overtuigen dat ze er wél degelijk zijn.
Man, wat een geluk dat ik dit besef:
Eergisteren ben ik gestart met het verder
afwerken van het verlanglijstje.
Zo van die lijstjes met to dos, de af te werken karweien lijst...
Waarbij je netjes een overzicht krijgt over
het totale aantal
Het goede nieuws: weer een paar dingen
geschrapt van de lijst;
Weer een paar dingen waar ik geen rekening
meer moet mee houden,
weer een paar dingen waar geen kosten meer te
voorzien zijn...
Het minder leuke nieuws: de lijst is nog behoorlijk lang...
Maar! Er is een moratorium ingesteld op nieuwe bijkomende wensen.
De lijst kan niet meer uitbreiden...
Enfin, tijdelijk toch niet
Het maakte dat ik in het grote beukenbos effen kon gaan uitwaaien.
Om nadien, de fles cava, die ik vorige week kreeg,
open te maken en een glas,
naderhand een paar glazen, te savoureren
Op mn terras bij volle maan, vermoedelijk een graad of 10 kouder danzuiderse oorden, terwijl de gevoelstemperatuur steeg naarmate de
fles leger werd...
Ik vond het godendrank!
het smaakte naar meer
naar véél meer, héél véél meer ...
tot er geen meer meer was
Om daarna bijzonder goed in te slapen
Wat niks vertelt over de kwaliteit van de
slaap zelf.
En al zeker niet van deze van anderen.
Met s'anderendaags, de mededeling dat ik
vermoedelijk geen bos meer overhad,
gezien ik er zoveel al grollend ronkend
omgelegd had,
werd dit mondeling bevestigd
door die anderen...
Ik geef eerlijk toe:
ik had van het nachtelijk geproduceerde aantal decibel,
totaal en géén enkele last. Intussen is t dus vandaag.
ook logisch...
misschien klopt de tijdsindeling niet geheel,
maar dat heb ik al eens meer voor met
relatieve dingen.
Soit, mn jongste was al een tijd aan het uitkijken naar een otto'ke...
De zoekmachines en virtuele tweedehands verzamelplaatsen die ze teisterde zijn
ontelbaar, alsook het aantal keer dat ze mn mening vroeg
Om me tussen de regels door mee te delen:
allez pap, wanneer maak je er nu eens werk van
om me correct advies te geven.
Zo één van die adviezen, die echt aanzetten om
concreet aktie te ondernemen....
Niet meegedeeld, niet reeel uitgesproken maar wel ontegensprekelijk verwacht:
wanneer én vooral,
hoeveel wordt er gesponsord?
Ik had tot nu toe de boot afgehouden,
maar in het kader van vereffening van
toekomstige schulden,
zag ik gisterenavond zelf een prachtkans staan.
Zo één die ik zelfs mezelf cadeau zou doen...
Aldus, trok ik deze voormiddag op pad met de
jongste richting door virtuele zoekmachine aangewezen locatie...
Niet bij deur, als gevolg van geen beperking qua locatie in de zoekopties in te
stellen.
Het frequenteren van garages ruim over de taalgrens, de consequentie...
En zoals bijna altijd:
het gegeerde object was bij nadere inspectie
in realiteit,
toch niet echt wat de verwachting in
droombeelden had geschetst...
Wat ondergetekende dan ook met besliste intonatie te kennen gaf.
Een uitstekend verkoper herkent direct een
vakman collega:
de eigenaar zag de pijn van de vader in de ontgoocheling van de dochter...
en deed prompt de bekentenis dat ondergetekende eigenlijk wel gelijk had...
om daarna met een ander, beter passend voorstel te komen...
met een kleine meerprijs weliswaar
die slechts een derde boven het voorop gesteld
budget was
en het gehalte sponsoring flink opdreef, maar:
absoluut verantwoord:
qua verbruik, netheid, degelijkheid, garantie
en niet te vergeten en in het bijzonder:
de veiligheid van de toekomstige bestuurster...
intussen alle gadgets en andere hebbedingen
tonend aan de nieuwe bestuurster.
Ik had het kunnen weten!
Die mens past dezelfde streken toe als ik...
Ik kon het niet meer: weigeren.
Nadat ze het nieuw gegeerde ding gezien had,
de quasi smekend blik in mn richting had
verzonden:
die mens heeft gelijk...
Toegegeven: ja, hij had gelijk.
Het was het waard de blik in haar ogen te
herkennen.
Die van lang geleden.
Die zich ooit situeerde rond de periode van zowat
6 december
En deze keer zelfs:
zuinig, net, degelijk én veilig
Aldus, zal vanaf volgende week,
de jongste rijden, met een gekend frans merk
in de kleur zwart, met dieseldampen brakend
verplaatsingsmiddel op 4 wielen...
Weer een deel woorden eindigend op heid die haar deel werden:
één soort onafhankelijkheid, met bijhorende
verantwoordelijkheid
Het weer deed me de hele namiddag dromen van
een tochtje fietsen.
Tussen de paperassen en voorbereidingen van de
volgende dagen,
eens lekker trappend uitwaaien in heerlijk onverwachte temperaturen.
Voorwaarde was dat op tijd stoppen moest, om
voor het donker thuis te kunnen zijn
Voorwaar: het is me gelukt:
De boeken, pc en ander gerief op tijd toe en uit.
Op tijd thuis zijn, omkleden, de nodige
veiligheidsmaterialen aan te trekken, drank te voorzien, de fiets van stal te
halen.
Niks kon me tegenhouden!
Ik wou, ik zou, ik ging
In het obligate strakke pakje, iets strakker
dan de net uit verlof teruggekeerde extra kilos eigenlijk toelieten, gezwind
peddelend het warme avondzonlicht tegemoet.
Een zuiver bewijs dat de grijze massa het effect van een verlofdieet niet
correct kan inschatten: tijds-en
figuurmatig nog de gegevens van vóór het verlof verwerkt hadden.
En mij aldus een maatje te klein liet kiezen uit de voorraad aanwezige
formaten :)
Het maakt niet uit, want de in gang gezette
beweging, heeft precies de bedoeling om terug in die strakheid te passen, nà
vermoedelijk nog heel wat te herhalen inspanningen
Weeral
Ach wat het geeft me een reden om de kleuren én
de geuren, die nog net niet helemaal herfst zijn, te zien, te ruiken
Peddelend genieten van rijpende mais, de geur van vers gemaaid weidegras, de
zoevende wind, het zingende asfalt onder de tubes,
Het zuchtend zwalpen op een leeglopende tube
Die na 200 meter echt geen verder gewicht meer
toelaat, zonder dat elke oneffenheid als een moker in de rug gevoeld wordt
Er was er ooit één die een programma had:
altijd prijs met
In mijn geval aan te vullen met: de eerste
rit na lange tijd
Wegens geen reserveonderdelen en/of fietspomp
mee.
Ja, k weet het leedvermaak zal vermoedelijk mn
deel zijn
Maar, niet met deze jongen, zong ene Raymond
vrolijk.
Nee, het kon me niet raken.
Wandelend, fiets aan de hand, kom je dus ook overal.
Het gaf zelfs de onverwachte gelegenheid even aangenaam van gedachten te
wisselen met mn soulmate, in afwachting van de bezemwagen die intussen onderweg
was om me op te pikken.
Nog altijd even spannend in te strak pak,
passeerde ik een aantal mensen, die tijdens mn passage net iets vrolijker keken,
dan net vóór ze me zagen
Ik gun ze het.
Het bracht me terug naar warmere oorden en vreemd vrolijke vaststellingen van
vorige week.
Waar de gemiddelde leeftijd van de modale toerist ongeveer zowat 60 jaar moet
geweest zijn.
Waar badpakken en zwembroeken de indruk gaven
te ontbreken of inderdaad ook echt verdwenen waren
Op één of andere manier deed het me denken aan een spelletje dat ik ooit
speelde:
The prince of Persia
Allez, niet echt die prins, maar wél de
hangende tuinen waarin die prins
Enfin, ik moet er geen tekeningske bij maken
vermoed ik
Op mn terraske aan den atlantic, met een pint schuimend lokale blonde zat ik in
mn ééntje te bedenken, dat ik nog ruim 10 jaar had om me eenzelfde formaat aan
te meten,
én wel om niet uit de toon te vallen
Nah
k ben dus blijven wandelen, met het vaste voornemen,
het hele zicht van de grond waarop ik sta, te
blijven zien
Een beeld, een geur, een kleur Meer moet het soms niet zijn. Om verloren herinneringen weer springlevend te maken. In combinatie met veelvoudig onderweg zijn, is mn rijdend bureau dan al eens een soort tijdscapsule. Het gebeurde mij deze week, toen ik een oude citroen DS zag. Het strijkijzermodel. Op slag was ik weer bij mijn eerste uitstap ooit. Om één of andere reden bleek dat de zoo van Antwerpen te zijn. Vreemd zal die reden wel niet geweest zijn: als je weken aan een stuk koppig enthousiast blijft doordrammen, is de kans vrij groot dat vader of moeder uiteindelijk toegeeft. In mijn geval dus: over een bezoek aan de zoo.
Ik weet nog wel behoorlijk wat dingen van die reis. De heenreis liftend. Een gebaar van mijn pa, een uitgestrekte arm met open vuist en duim omhoog, deed een wagen stoppen. Ik had géén idee hoe hij dat voor elkaar gekregen had, maar een vriendelijke, sigaar rokende meneer kon ons wel een eind op de juiste weg helpen. Het was het begin van nog meer wonderlijke dingen die dag
Mn ouders behoren tot een generatie, waar een koelkast en later een zwartwit tv aanvankelijk de enige luxe artikelen waren die ze zich toen konden veroorloven. Temeer omdat voor hun drie zonen, alles in beton en staal moest zijn Op een eigen auto was het wachten tot zowat halfweg de jaren 70. Ik had dus, op moment dat de auto op een teken van mn pa stopte, nog nooit een auto van dichtbij gezien, laat staan van binnen in. Pa ging een gesprek aan met de vriendelijke meneer, terwijl ik ogen en vooral handen tekort had om alle knoppen, hendels en wat voor vreemde dingen nog allemaal op te nemen. Nu ja, een gesprek kon je het niet noemen: ik kreeg vooral te horen dat ik mijn verkennende pollekes bij me moest houden. En aangezien ik niet mocht verkennen, had ik heel veel vragen Waarmee ik hun gesprek op de wagen zelf bracht. Ik hoorde dat mn pa ook zijn bewondering uitsprak over de auto: hij had het over dee es??? Terwijl ik de vraag stelde: pa, wat is er dan zo speciaal aan deees auto?, was ik me aan het afvragen of het nu wij waren die vooruit gingen, dan wel de weg was die bewoog? En passant zei ik ook nog dat de auto stonk, dat de rook van meneer in mn ogen prikte Het was niet de eerste keer en zeker ook niet de laatste keer dat ik mn pa in verlegenheid zou brengen De vriendelijke meneer, opende zn raam, gooide zn sigaar weg en vroeg me, waar die speciale auto naartoe moest gaan. Meteen begon ik over de dieren die ik zou zien. Waarover ik alleen had horen vertellen, in het beste geval al eens een prentje had gezien in een kleuterblad waarvan ik denk dat de naam zonnekind was...of zoiets Mn kinderlijk enthousiasme moet behoorlijk groot geweest zijn: die mens heeft ons op een plein afgezet, net naast een een reuzengebouw, aan een poort met 2 gigantische gouden katten met op een nest erboven, grote bevroren vogels. We waren eindelijk waar ik al zo lang naar had uitgekeken .
Ik weet dat ik van de ene verbazing in de andere ontgoocheling viel. De dieren die ik op prenten had gezien vielen het meest tegen. Behalve de olifanten. Wat waren dat machtige beesten Ze stonden te dansen van de ene poot op de andere, de slang op hun kop ging heen en weer. Nu en dan grepen ze met die slang over de put, die mij van hen uit elkaar hield, naar iets eetbaar in een uitgestoken hand of zak waar ze maar net bij konden. Een begon zelfs te spelen met zand, nam dat met zn kopslang en gooide dat over zn kop in de lucht. Een dwarrelende bruine stofwolk in de zon En stinken die geur zou ik nog altijd op een kilometer herkennen. Het was elke geurbeproeving waard, want ze verveelden me geen minuut. Mn pa moest me er zelfs attent op maken dat er nog heel wat andere dieren te zien waren
Van de dieren die ik niet vooraf had gezien, of van gehoord, was een grote zwarte aap het beest dat de grootste indruk naliet. Nu had ik al eens een aap gezien, doch nog nooit van dergelijk indrukwekkend formaat. Ik had het gevoel, dat hij vanop zn mini kunstberg, me recht in de ogen keek. Dat hij elke beweging die ik deed, koel en nors zat te volgen. Hij bleek zelfs een naam te hebben vertelde mn pa: Gust. Ik bekeek Gust met het hoofd lichtschuin, recht in de ogen En toen hield Gust op zijn beurt zijn hoofd schuin! Om één of andere reden, besloot Gust me nog meer onder de indruk te maken. Door op zn dooie gemak recht te staan, zich in zn volle lengte op te richten Met zn beide vuisten op zn borstkas te bonken... De demo van zn macht en kracht kon niet zuiverder zijn: ik deed op slag een paar sprongen achteruit En toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet begreep: De mensen, ook aan mijn kant van de gracht, lachten en begonnen net hetzelfde te doen???? Ik weet niet of het was omdat Gust het plezant vond maar in elk geval, hij gaf weer een borstroffel Deze keer, deed iedereen mee aan onze kant, ook ik. En Gust? Draaide zn kont naar ons. Bleef even staan en ging toen statig neerzitten. Met rechte rug, kop in de lucht, van links naar rechts kijkend. Alsof wij bij hem op audiëntie waren Nu, vandaag, denk ik dat hij gewoon gelijk had
