Tee's pleezz
Inhoud blog
  • verloren
  • stormgedachten
  • Monstertje
  • ***
  • herinneringen
  • *
  • t werd 28 november...
  • 1 november
  • winteruur
  • hororscoop
  • wachten...
  • nachtgedachten
  • terraszitten
  • de voorspelling (TD 03 proloog 1)
  • TD02
  • SMS
  • zondagmorgen
  • ontmoeting
  • Tijd
  • relativi'tijd'
  • bedenking van de week...
  • TD 1
  • Tijd
  • wachten
  • de eerste...
  • Eerste nacht vakantie
  • avond..
  • verlof op komst
  • vers gewassen...
  • piraten en kabouters...
  • hoe...
  • Ontmoeting
  • Arabische lente
  • Vervoering
  • wat deden we vandaag...
  • multitasken
  • voor mijn madammen
  • swaffelen
  • steen voor steen...
  • iets met 4 wielen...
    Categorieën
  • bedenksels (12)
  • dichtsels (4)
  • family (7)
  • humorologische toestanden (3)
  • impressions (23)
  • muziek (1)
  • schrijfsels (4)
  • strictly personal (20)
  • Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Over mijzelf
    Ik ben T, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tee.
    Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is trust me, I m a salesman.
    Ik ben geboren op 27/03/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: walking by myself.
    www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY
    Archief per week
  • 17/02-23/02 2020
  • 18/01-24/01 2016
  • 25/02-03/03 2013
  • 17/12-23/12 2012
  • 26/11-02/12 2012
  • 05/11-11/11 2012
  • 29/10-04/11 2012
  • 08/10-14/10 2012
  • 01/10-07/10 2012
  • 10/09-16/09 2012
  • 13/08-19/08 2012
  • 09/07-15/07 2012
  • 02/07-08/07 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 13/02-19/02 2012
  • 26/12-01/01 2012
  • 05/12-11/12 2011
  • 28/11-04/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

    Blog als favoriet !
    Dropbox

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.

    Schrijfsels, dichtsels en andere dingen
    Life's too short, so smile, while You still have teeth ;)
    13-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bedenking van de week...
    Het was een eeuwigheid geleden dat we een teken van leven hadden gegeven aan elkaar.
    Ex collega’s, tegengestelde karakters en toch complementair twee zielen in één zak:
    met respect voor alles en in het bijzonder voor elkaar, kortom copains in creatief leven.
    De koffie stond klaar, de koekskes ook.
    Zoals gebruikelijk onder vrienden, speelde tijd geen enkele rol.
    Als er geen tijd was, zou ik er wel bijmaken: zo zag ik er naar uit.
    Evenmin, speelde de tijdsduur tussen de laatste keer verzamelen en vandaag:
    het was  al meer dan eens gebeurd dat we de draad van enkele maanden ervoor moesten oppikken.
     Alsof het gisteren was…
    Door omstandigheden, soms aangename, soms minder plezante en ook, toegegeven,
    wel eens door gemakzucht of on-besef dat de tijd zo snel gaat…
    Tot nu toe…
    Er kan heel erg veel gebeuren in korte tijd.
    Naarmate de tijdsduur toeneemt stijgt die kans zelfs recht evenredig.
    Kan een mens intussen evolueren.
    In verschillende richtingen zelfs.
    Ook compleet tegengesteld, niet meer complementair.
    Terwijl de één intussen jacht maakt op dingen,
    weet de ander, dat het belangrijkste om te leven, helemaal geen dingen zijn…
    Het gesprek ging van de kabbelende intro met in de hoofdrol kinderen en huisdieren over in
     stokkende voortgang in cliché over zakendoen en “contacten”. 
    Geschrokken van de niet verwachte wending:
    gebombardeerd tot interessant te gebruiken relatie...
    Met koel en zakelijk afscheid in mineur.
    En haren: of wat rest toch, recht.
    Hartslag: van een mountainbiker in ferme klim.
    Bijhorende kleur: wat roder dan normaal.
    Temperatuur: ijzig.
    Modus: blijf toch maar even uit mijn buurt.
    Gezond: absoluut niet, noch voor mezelf, noch voor mijn omgeving.
    Evenwicht: Als er al één was, dan was dat met zekerheid goed verstoord...
    Troostende wetenschap: het kan maximum drie dagen na elkaar stormen.
    Dag 1 zit erop, nog 2 te gaan...
    En tegen dan is ‘t weekend.
    Waarbij ik tegen dan weet, dat ik niemand iets kwalijk te nemen heb.
    Omdat ook ik ooit al eens voorbeeld was, van hoe het absoluut niet moest.
    En ook mocht leren, met vallen en opstaan, hoe het anders kan.
    Te leren met geduldig respect de nodige tijd te nemen en te geven om te aanvaarden van wat is.
    Onvoorwaardelijk.

    13-09-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:strictly personal
    10-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.TD 1

    TD 03.
    Netjes symmetrisch in de rechter benedenhoek van het kleurrijke doek. Meer stond er niet te lezen.
    Het gaf de kleuren des te meer kans om tussen alle rommel en ander muf prullaria te schitteren.
    En mij te vinden.

    Tot dan had ik mijn twijfels gehad bij elk voorwerp. Of het nog kon werken. Of alles zelfs überhaupt ooit een functie had gehad.
    Het stond in alle hoeken en kanten op een chaotische manier neergezet en de bij wijlen tot tegen het plafond gestapelde geschiedenis had me niks gezegd. Geen gevoel, geen enkele gedachte aan de vorige bezitter.
    Het geheel dan weer wel.
    Ik kon me voorstellen dat er mensen waren die de geur van ooit in de amper nog vrije bewegingsruimte beangstigend benauwd vonden. Dat was het voor mijn niet. Het gaf mij een gevoel van warme knusheid, een vorm van geborgenheid waar de tijd geen vat op me had.
    Ik bevond me immers midden in de tijd: lopend in de nog vrije ruimte als in het oog van een tijdstorm.
    Stoffige warme rust.
    En in die vreemde bijna kleurloze chaos van overwegend beige en bruin, kon het contrast niet groter zijn.
    Als een oase van licht, hing het daar. Je kon niet anders dan ernaar kijken.
    Naar de zuivere zomerkleuren die recht in drie D van de muur via de lens op mijn kleurkegels sprongen, mijn grijze massa binnen.
    Om nooit meer te vergeten.
    Gepakt, gevloerd, genageld, perplex…
    Nooit eerder had ik me kunnen voorstellen wat anderen er aan hadden om voor een geprepareerd linnen doek met in het beste geval een afkooksel van de realiteit of zelfs een geheel eigen, zo goed als onherkenbare interpretatie van diezelfde realiteit, een fortuin, in verhouding tot reële waarde van het doek neer te tellen.
    En nu stond ik daar. Adem ingehouden.
    Op scherp, geen idee of de adrenaline of de endorfine het zou halen.
    Die TD had me goed te pakken. De bruin beige wereld smolt op de achtergrond: zijn werk was het enige waar ik nog oog voor had.
    Kijken. Als behoedzaam aftasten, verwonderd over wat ik zag.
    Hoe langer ik keek, hoe meer ik zag.
    Net zoals het spel dat ik met mijn broers deed om de tijd tijdens de al of niet verdiende huisarresten te verdrijven:
    figuren en bijhorende verhalen in de wolken zoeken.
    De oude sigarenrookgeur had ik niet eens opgemerkt tot de oorzaak in grijze stofjas naast me stond.
    “Tony Doollander” zei de anderhalve meter hoge mens.
    Doollander???…zei me niks.
    Ik bekeek de man vanuit mijn ooghoek en schatte zijn omtrek zowat gelijk met zijn lengte. 
    héél véél te klein voor zijn BMI, dacht ik.
    “Blue thoughts” vervolgde hij.
    Terwijl ik me afvroeg hoe de man ooit het werk omhoog gekregen had. Naast hem voelde ik me al een reus, tov de formaten van de” blauwe gedachten “ was hij slechts een kleine halve meter groter. Ik zag in gedachten het werk voorbij schrijden,
    met alleen 2 handen en 2 korte dikke beentjes met zwarte klompschoenen zichtbaar als waren ze van het schilderij zelf…
    “Niet te koop” was het volgende wat de wandelend sigarenwalm zei.
    Waarmee mijn wandelend schilderij gedachte als een openspattende zeepbel verdween…
    Nah! Voor een keer ik van de wereld was van iets wat op kunst leek, kon ik, zelfs al zou ik het gewild hebben, geen fortuin uitgeven.
    Laat staan dat ik het gekund had.
    ‘Zoekt u iets in het bijzonder?’ kraste de grijze stofjas mens.
    Ik draaide mijn hoofd met moeite weg van het werk, keek omlaag, recht in de  achter een ziekenfondsbrilletje verscholen licht bruine ogen. Ik nam aan dat ik met de eigenaar van de inhoud van het pand een gesprek zou starten.
    Of ik iets bijzonder zocht tussen deze sepia rommel?
    Behalve wat nutteloos ‘tijdreizen’ tussen de opgestapelde geschiedenis?
    Het enige wat er bijna fluisterend als stonden we midden in een kerkdienst uit kwam was:
     “Wie is Tony Doollander?”

    10-09-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:schrijfsels
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tijd

    Tijd...

     

    Het zou een universele conventie kunnen zijn.

    Om net de dingen die we niet hebben, te kunnen bevatten, ...

    Eenheden in delen van een 60-delig getalstelsel.

    Delen, om een geheel in stukken te hakken.

    Bedoeld om te meten.

    En dat meten is weten.

    Alleen,...

    Wat wil ik daar nu mee weten?

    En wat wil een ander dan weer weten?

    We zijn onderhand bijna met 7 miljard, dus gemakkelijker wordt het er niet op om die vraag te beantwoorden, gesteld dat ik dat al zou willen...

    Het zou kunnen zijn:

    Een bepaling van chronologisch volgorde van wat er nog moet gebeuren,

    om iets te bereiken, gedaan te krijgen.

    Of net niet.

    Het kan een indruk zijn, maar als ik deze definitie zeer strikt hanteer,

    kom ik uit op dingen, veelal materiele...

    of in het verleden...

    of in de toekomst...

    Zelden of nooit in het nu, en zo goed als altijd vergezeld met een gevoel van tekort:

    Of  het was er,

    ik ben het kwijt, is ‘t weg, gepasseerd, gedaan, afgelopen, nooit meer terugkomend...

    Of het is er (nog) niet,

    ik ben verwachtend, verlangend naar, uitkijkend naar, nog te goed hebbend...

    Dat voelt niet echt prettig.

    Als je niet al te veel geduld hebt tenminste...

    Wachten, bijvoorbeeld, kan dan gedefinieerd worden als:

    het tijdsdeel waarin iemand zichzelf, tussen 2 tijdsdelen in, onledig vindt.

    Tussen dat welke de wachtende graag had en dat welke hij graag zou hebben...

    Het creëert niet alleen gevoel van tekort, het zorgt ook voor een andere beleving...

    In elk geval bij mij toch.

    Niettegenstaande de objectief exacte indeling tot op de seconde,

    duren diezelfde tijdseenheden, op dat moment, schijnbaar héél erg véél langer.

    Toch als je gaat vergelijken met tijdsdelen, waarbij één of ander gevoel heel intens aanwezig was...

    In wachtende gemoedstoestand, kruipt de tijd.

    In euforische aangelegenheden daarentegen, vliegt de tijd.

    Er zijn zelfs momenten te bedenken, waarbij tijdsbeleving gewoon onbestaande is...

    En toch blijft er bij mij de hele tijd een vraag hangen:

    Als je een geheel met tijdsdelen in stukken hakt,

    kan je dan van het gehakte weer een geheel maken?

    Of :

    Kan het zijn dat zij die nooit een uurwerk raadplegen,

    altijd één iets op overschot hebben?

    Wat zij die hun uurwerk wél raadplegen, niet hebben?

    Namelijk tijd?

    10-09-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:strictly personal
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wachten

    http://www.youtube.com/watch?v=29taDJIEfms

     

    Bij het wakker worden, terwijl de wekker Maité Piessens liet horen,

    die in één ademteug alle weer over het hele Belgische grondgebied probeerde te vertellen,

    om dan met een kort, ergerlijk door micro versterkt hoorbaar happen naar adem, te besluiten met:
     "...grote kans op hevig onweer met hagelbuien...,"
    werd ik liggend op hetzelfde moment, getrakteerd op één felle flits.

    Onmiddellijk gevolgd door een enorme knal.
    Nazinderend en rommelend verdwijnend in dezelfde stilte die er eerder was...

    De stilte van vóór Maïté haar onheilspellende voorspelling deed...

    Ik bedacht meteen: Maïté, let op met wat je vertelt!

    Je hebt er geen idee van wat 'live on air' kan betekenen...

     

    Aldus werd de toon van het weer gezet terwijl ik nog tussen de lakens lag.
    Op deze zeldzame keren moet ik mezelf bewaken.

    Om mn humeur niet te laten volgen:
    de tegenzin om er vandaag nog maar eens een dag in te vliegen om tijd te slopen,  besloop me...

    Langzaam, traag, zeker...
    Net zoals de grijze wolken, net zo zeker, alle restjes blauw zullen bedekken.

    Tijdelijk...

    De temperatuur stijgend van koortsachtig zoeken naar alternatieven...

    Vluchtig...

    Op verhitte hoogtes der angstige gedachten, plakkerig zwetend tot elektrisch hoogspanning gebracht bij de gedachte aan komende dagen...

    Eindig...

    Enkel wachtend op een onvermijdelijke ontlading...

    Vergankelijk...

    manmanman...tijd lijkt eeuwig te duren als je wacht...

    10-09-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:strictly personal
    Welkom hier.Waar mn schuchtere pogingen tot schrijfsels staan.Geniet of juist niet, laat het me weten: have a nice day!





  • Een interessant adres?

    Rondvraag / Poll
    ik sloeg een mooi figuur
    zij sloeg terug
    zij ging klacht neerleggen
    Bekijk resultaat



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs