Ik ben T, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tee.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is trust me, I m a salesman.
Ik ben geboren op 27/03/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: walking by myself.
www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Schrijfsels, dichtsels en andere dingen
Life's too short, so
smile, while You still have teeth ;)
23-02-2020
verloren
Elk voorwerp kan onderwerp zijn. Van mijn zoektochten. Alsof
die dingen zich met opzet aan mijn blik onttrekken. Even kijk ik een andere
kant op en hop: weg die sleutels. Of bankkaart, pen, mijn favoriete koffiemok,...
Die hamer had ik net nog in mijn hand. Ik weet zeker dat ik die even er voor op
tafel had gelegd En ik zie slechts een vaas, kaars, bril, boek met titel
waarom mensen niet gelukkig zijn . Maar géén hamer. Zelfs niet in de omgeving
van de tafel
Ik zie dat stuk metaal gniffelend in zijn steel lachen,
overgaand naar in alle stilte proestend heen en weer schuivend van de pret.
Wanneer hij mijn emotie kan aflezen van mn gezicht en algehele houding: van
verbazing naar ontzetting. Van: hoe is dat nu mogelijk over luidop vloekend,
waar is dat klopding? naar t is weer van dat ik haat het elke keer te moeten
vragen: schat, heb je mijn hamer gezien?
Én jawel, zodra ik die vraag stel aan huisgenote van dienst,
gaat die met vastberaden pas naar dé plaats délict. Daar waar ik, in dit geval
een hamer, die zelf neergelegd zou hebben .En elke keer opnieuw krijg ik een of
andere variant te horen van een voor mij retorische vraag:wat zou je zijn zonder mij? of kunnen
mannen eigenlijk wel zoeken? Terwijl ze betreffende onding meewarend
glimlachend in mijn hand duwen: nèh
Ware het niet dat ik wéét dat het absoluut niet kan dat
voorwerpen hun eigen weg gaan, zo nu en dan besluipt mij toch de twijfel. Ik
kijk beteuterd naar de hamer, verdenk hem van pestgedrag Hoorde ik nu
schaterlachen? Zou ook nog kunnen: ik heb een fantastische carrière als
goochelaar gemist. Weg toveren, alles, altijd en overal. Alleen werkt de magie
voor het terug brengen niet.Ik wist niet
eens dat ik kón goochelen. Googlen, dat wel. Ik vind er van alles. Behalve dat
wat ik zoek.
Niet dat ik het kan hebben dat alles zo maar rondslingert.
Dat er binnen de kortste keren op elke stoel, tafel of zetel zich stapels
vormen. Nee, ik kan het zelfs niet hebben. Het zorgt voor chaos in mijn hoofd.
Dus alles netjes aan de kant. Alleen is die kant nu eens hier, dan eens daar.
Mijn jongste verwoordde het kort en bondig: Geef nu toch eens alles een vaste
plaats én hou je daar aan
Vooral dat laatste blijkt keer op keer een moeilijke te zijn.
Dat leunt heel dicht aan bij multitasken. En gezien ik een man ben, kan ik
wetenschappelijkbewezen, niet
multitasken. Bij uitbreiding zoeken dus ook niet, geef ik de volgende keer
ridderlijk toe. Wanneer de vindster van dienst weer eens vraagt: is t weer
van datte?
Buiten, intussen bijna net zo donker als in mijn knusse
warme hoek van de zetel, zijn de kustbewoners hun zee kwijt: die passeert met
steedsgroter wordendesnelheid boven het grote schuifraam. Ik hoor
de wind, voel die niet. De koffiezet daarentegen, pruttelt op tegen het gehuil
dat zich Ciara of Elise laat noemen afhankelijk van waar je woont: Europa dacht
ik... Soit, het zal nog een hele tijd duren vooraleer iedereen door heeft dat
we met zn allen op één bol, genaamd Aarde ergens in de ruimte rondzweven.
Anderzijds, tegen zoveel geluidsovermacht met naam is dat koffie-makende ding
normaal niet opgewassen om mijn aandacht te vangen, ware het niet dat het een
voor mij heel erg sterk argument heeft: het aroma van verse koffie. Dat is op
kousenvoeten op mijn smaak- en geurreceptoren aangekomen en Pavlov-gewijs begin
ik nog net niet te kwijlen.
K zie de regen, intussen nippend aan mn koffiemok, met
banale koe-print en bijhorende levenswijsheid: watching the world go by.Toeval bestaat niet, ik krijg het beeld van
stoomtrein-herinneringergens op de
schors van mijn grijze massa geprojecteerd, net 1 letter te veel, bedenk ik:
watching the rain go by .met bakken, het tuinpad in een onstuimige ondiepe
zwemvijver voor kikkers en hun kroost veranderend: zwemvliezen zouden wel eens
handig kunnen zijn mocht de zee ooit ambitie hebben om mijn tuin permanent te
gaan bezetten
Zo rustig het in mijn uitkijkhoek is, zo turbulent is het
voorbij mijn venster op het stukje stormwereld dat ik nog net kan
waarnemen:bomen zwaaien nachtelijk
spokend heen en weer. Hele grote grassprieten leren ze te zijn:O wee de tak die tegenstribbelt, zelfs een
boom in zijn geheelvliegt er uit.
Liefst bij de buren, als ik mocht kiezen, maar dat mag ik niet want politiek
niet correct. Laat staan dat de natuur zich überhaupt iets zou aantrekken van
politiek .
Ik wentel me nog dieper in mn zachte fleece en geniet van
het hypnotiserend ritme en het geluid van regen, of is het hagel? Indilas « dernière danse » past
hier als gegoten: « Je remue le ciel, la nuit, le jour. Je danse avec le
vent, la pluie.un peu d'amour, un brin de miel et je danse , danse,
danse... » Ik beroer de lucht, de dag, de nacht. Ik dans met de
wind, de regen, een beetje liefde, een vleugje honing en ik dans, dans,
dans .Mijn gedachten huppelen mee heen en weer op dat meeslepend ietwat Pink
Panterachtig ritme.
Tot alles eindelijk alles stil wordt. En morgen, als het
licht weer aangaat, de storm milder zal zijn, mijn grasveld één grote vijver
geworden is. Met fiere hagelwitte zwaan, stilletjes drijvend met een spoor van
uitdijende waterringen glinsterend in het zonlicht die naadloos zullen overgaan
in de golven van een volgende gedachtenstorm. Die kreeg zelfs al een naam:
Dennis deze keer
Voske zong het al voor de eerste keer in 1996: "We zoeken iemand die weet waar het om draait, iemand die nadenkt met behulp van zijn verstand..."
Ik heb het gevoel dat zij die gekozen werden door het volk, zoekende zijn, niet weten waar het echt om draait, doen alsof ze nadenken met hun verstand. En reageren op de hetze van de dag.
Het kleine monstertje groeit dag na dag, knabbelt stil en geniep aan de vrijheden waarvoor een eeuw geleden twee halve generaties sneuvelden. Terwijl angst smeekt om wetten, controle en repressie, zong hij vrolijk verder: "kunnen we morgen weer drinken, is er morgen weer een feest"
Weten de gekozenen dat, als je je kop in het zand steekt, je met je kont omhoog staat? Dat de neiging om die kont een geweldige trap te verkopen onweerstaanbaar is? Dat dat onweerstaanbare vrij is van ideologie en geheel eigen aan de mens? Dat ze daarna niet komen janken met "Ich habe es nicht gewusst"
Ze zijn bij deze verwittigd: mijn linker én mijn rechterschoen worden geboend, geblonken en voorzien van zwart matstalen spitse toppen, de ganzenpas met hoogopzwaaiend gestrekt been wordt ingeoefend, nu nog de gelegenheid afwachten om die geweldige trap te verkopen. Ik zie er al naar uit...
ik haat het. het gevoel de domste van de klas te zijn. zo in de zin van: iedereen wist het al lang, behalve één en die ene ongelooflijk domme oen ben ik dan. het gevoel met open ogen in een meters gapende gracht te lopen en het pas zien als je er midden in staat, met het water aan de kin. ondanks alle bedekte onheilsvoorspellingen, al of niet goed bedoeld. voor - of achteruit, zelfs zijwaarts maakt geen verschil meer uit: de eigen borst is al nat en zelfs geen klein beetje. het gevoel van vallen in je droom en bij het wakker worden vaststellen dat je inderdaad gevallen bent. waarbij de enige troost, de doekjes tegen het bloeden zijn. en het bloeden blijft. scherven die te vrezen zijn, het vorige moment nog stralend geheel, straks geheel onherkenbaar aan flarden. waarvan het lijmen bij voorbaat gedoemd is te mislukken. wegens verdwenen, onvindbare scherven.
Tot nog toe
las ik ze nooit.
Om één of andere reden ontsnapten ze altijd aan mijn aandacht.
Te klein, op de verkeerde plaats, geen tijd, geen blik waardig geacht.
k heb het over een dagelijkse rubriek in mijn krant: de horoscopen.
Op
zaterdagmorgen, terwijl het huis nog wacht op de gonzende activiteit van andere
bewoners, zit ik, recentelijk mét bril, aan de keukentafel.
Met een kan verse koffie.
De krant uit te pluizen.
Op mijn hoogst persoonlijk eigen tempo.
Met de radio zacht op de achtergrond, de kan koffie eerder uit dan de krant.
Stijlbreuk met doordeweeksewerkdagen:
dan is er geen van beiden uit.
Dus weet en vooral voel ik: t is weekend.
Was het
gelegen aan de eentonigheid van het platgewalste thema der verkiezingen of
zocht ik op de verkeerde plaats de oplossingen van kruiswoordraadsel en
sudokus?
In elk geval las ik als eerste in de rij van 12 mijn horoscoop:
je hebt een prima voornemen, zet de eerste stap. De planeten zullen je
belonen
huh? Ik loop meestal over van de voornemens, al of niet goed én die beginnen
per definitie altijd morgen.Behalve
deze waar ik net aan dacht: ik moet maar eens zo n Atoma schriftje halen om al
mijn voornemens in te noteren
En daar zullen de planeten mij voor belonen? Hoe gaan die dat doen?
Wat me bij de schrijver bracht: wie verzint nu zoiets?
Fundamenteel
nieuwsgierig, het algemeen menselijk trekje van gluren bij de buren, las ik
alle andere elf ook. Zodra ik me daar lezers bij voorstelde, steeg de schrijver
in mijn achting: die verdient zijn brood met humor!
allez, neem nu: je hebt nood aan
sociaal contact, organiseer een avondje bij je thuis of trek erop uit!
je zal toevallig maar gedetineerde zijn als je dit leest als je horoscoop
En wat te denken van: een mysterieuze liefde duikt op. Vanavond zal de vonk op
een speciale plaats overslaanNah, ik
zou gelijk een elektrieker vragen om een grondige controle te doen op
kortsluitingen als dit mijn horoscoop zou zijn
Of:
Iemand houdt iets verborgen. Je werpt nu een blik op dit spannende geheim
ah zo? Cola: regular, light of zero? Welke soort zou de meeste impact hebben
bij het werpen?
en bij weten is een geheim per definitie verborgen. En zodra niet meer
verborgen, is het geen geheim meer, niet? Awel, wat is er dan nog spannend aan?
Soit, k ben de schrijver dankbaar. Hij deed me lachen tussen alle beschreven
kommer en kwel.
En wete wat? Hij heeft nog gelijk ook.
Ik heb inderdaad een prima voornemen.
k ga horoscopen schrijven.
De eerste stap is gezet.
Nu die belonging nog
Neem een
kluns in driedelig maatpak met gestreken, gemillimeterde snor. Gladde haren, gekleurd,
ravenzwart métallique. Al even secuur in model gekleefd als de gebeitelde
glimlach. Met hagelwitte tanden, geen koffievlekken, geentandplak : wandelende reclame voor een of ander tandpastamerk. Ik wed
dat ze zelfs in het donker licht geven. Mogelijks door de combinatie van de
witheid,de fluor in de gebruikte
tandpasta en afwezigheid van een lichtbron Wat een voordeel zou kunnen
zijn. Zou kunnen zijn gesteld dat je kinderen hebt die bang zijn in
het donker. Of om net op tijd te zien, waar je tegenaan gaat botsen in het
licht fluoblauw verlichte donker. Handig als de elektriciteit het ineens laat
afweten. Vanwege barstjes. Of een beetje vallend betonrot. In één of andere
kerncentrale van zowat een kwarteeuw oud.
Ja zeg, je weet maar nooit hé
Even terug De zwartharige maatpak dragende witte tanden snorremens.
Met glimmend, rimpelloze huid. In dekleur van wat in kruiswoordraadsels omschreven staat als bergbruin. Zo geplukt van het vliegtuig afkomstig uit
streken waar het nooit meer regent. Of
het resultaat van grilltoestel voor mensen: snelbruiners
Wandelend op passend leer van Italiaanse runderen in zijn eigen geurwolk. Een
damp van zeemzoet parfum met een zweem van musk en burned wood. Waardoor elk
gezond paar longen, bij eerste inhalering op slag in kramp gaat Ik zie de smog
borden 90 per uur al geheel vanzelf spontaan draaiend zichtbaar worden zodra
hij gepasseerd is.
Met berekend zuinige stappen passerend met bijpassende das voorzien van Mickey
Mouse motief enin kunststof verpakte Ipad op pad op t voetpad. Langs het terras. Waar ik me onledig
vermaak. Met in de schaduw toekijken hoe de wereld mij passeert. Op dit uur is
deze Ken is op weg naar zijn Barbie of misschien een andere Ken Dat hij
daarvoor zo dadelijk in een cabrio van het merk met vier ringen of een ster
stapt is de voor de hand liggende verwachting. Het beeld dat ik van hem krijg,
dat hij fietsspelden aanbrengt op de messcherp gevouwen broekspijpen en een
oude roeste opa-fiets met torpedo- rem opstapt, terwijl hij met een nasale
kopstem inspector Clouseau-gewijseen
geude euveund wenstaan een
voorbijganger, doet mijn mede terrasgenoten opkijken.
Van mijn plotseling luidop lachen.
Heerlijk, dat kijken naar de mensen
Met obligate grijsgroene kousen, dito jas en hoedje. De fluwelen kniebroek accentueerde zijn lengte nog eens extra. Grote half versleten stapschoenen getuige van de ooit reeds afgelegde kilometers. In de lichte motregen leek het er even op of hij in het landschap zou opgaan. Ik was er zo goed als zeker van dat hij dat kon. Als er niet het vermoeide bungelen van zijn armen langs zijn veel te grote lijf was geweest. Alsof ze een eigen ritme volgden. Boven de tegengestelde beweging van de benen en de houterig half draaiende heupen ertussen, die het wandelen op een soort waggelen deden lijken. Het gaf iets triest komisch als totaal beeld: een veel te grote knuffelbeer voorzien van pamperwaardoor hij waggelde. Ik had dat beeld nog ergens gezien maar waar? De vreemde manier van bewegen deed niks af van de gestage constante snelheid waarmee hij me naderde. Het gaf me de gelegenheid één en ander van zijn gezicht af te lezen. Door de nog respectabele afstand niet bedreigend onopvallend. Dacht ik.Ik zag een klaar kijkende blik, voldoende van rimpels voorzien om te getuigen van zijn ooit geleden pijn en eerdere vreugdes, boven een vastberaden mond. Een mond waarvan de hoeken zich licht optrokken tot een gemeende zachte glimlach van herkenning: ik zag je kijken. Op het moment dat ik ervoor koos om een kant te kiezen om elkaar te passeren, kwam hij recht op me af met dezelfde voorzichtige glimlach.
In zijn vraag van één adem zat de toon van onzekerheid: je kent de streek blijkbaar goed, ik ben op zoek naar het station, kan je me vertellen welke kant ik op moet? Zijn lengte zorgde ervoor dat ik moest opkijken en hij zich licht voorover boog. Ik was niet van de streek. Ik was van zowat honderd kilometer verderop. Ik had zelfs geen geldige reden om daar te zijn. Informatie die ik de man verzweeg. Omdat ik de weg naar het station toevallig wel wist. Ik had eerder langs sporen gelopen en waar sporen zijn, zijn treinen, die ergens ooit, toch minstens een paar keer, stoppen. Stopplaatsen die de naam station kregen.Ik ging naast de man staan wijzend in de richting van waar hij kwam, vertelde het luttele wat ik wist, genoeg om hem van zijn verdwaald zijn te verlossen.De bedenking makend, dat als hij nà mijn uitleg verder ging in de tegenovergestelde richting van deze die ik aangewezen had, ik te maken had met een live versie van Benidorm Basterds
Hij draaide zich vlot om zijn as, bedankte me en zei: tot later. En voor ik het goed besefte, was hij op weg in de door mij aangewezen richting.Geen Benidorm basterd Met dezelfde gestage snelheid in zijn grote waggelende passen als daarnet, verwijderde hij zich van me. Ik zag de grote brede licht gebogen rug en bedacht te laat om een stuk mee met hem dezelfde kant op te gaan. De antwoorden, op de zich in gedachten gevormde te stellen vragen, zou ik daardoor zelf moeten invullen . Wandelen deed hij, zo vaak hij kon.Sedert hij te vroeg op pensioen moest gaan. Ik dacht aan de woorden vergeten,versleten,moe Het bracht me bij een gekend lied. En op slag wist ik waar ik het beeld eerder had gezien: ik word daar zo moe van van alles wat ik denk of doe toedeloedeloe gezongen door een over-gedimensioneerde kabouter in een lichtgevend kastje
Misschien het
allerlaatste in zn soort ooit, hier.
Zo ééntje die je, of
vloekend dichtgooit omdat de gemoedsrust wentelend in onverschilligheid in
gevaar kan komen nu nog niet beseffend dat het daarvoor al te laat is
Of uit principiële
gemakzucht, om liever niet al teveel de eigen grijze massa te belasten
en met standvastige
rustigheid verder te doen zoals verondersteld gewenst
Oh, er zullen vast
nog wel andere redenen zijn waarom je met wat ik schrijf niet akkoord wil of
kan zijn.
En dat hoeft ook
niet.
Ik heb helemaal niet
de intentie je te overtuigen van één of ander idee of geloof.
Al of niet gevat in
één of ander instituut of isme - woord.
Nee, ik zat me gewoon
een paar dingen af te vragen
Hoe het kan dat een
niet reële, virtuele wereld,
echte dingen in de
reële bestaande wereld kan creëren?
Bevrijdingsmiddel
worden voor tot zwijgen verplichte massas?
Een wereld, die je
niet kan vastpakken,
niet kan ruiken,
niet kan voelen,
enkel zien en heel
soms horen.
De macht en kracht
van woord en beeld,
ondergronds altijd
aanwezig,
onzichtbaar voor
ziende blinden...
Zouden zij die zich
moeten afvragen wat en wanneer ze te eten zullen krijgen,
de tijd hebben om de
blinden op virtuele wijze ziende te maken?
de middelen hebben?
Voor één keer met
zekerheid, voor beide vragen is het antwoord: neen.
Wie dan, zal hen
allen leren lezen en schrijven?
Om voor altijd zelf
te denken, te bevragen, vrij te spreken?
Zonder opgelegd
gedwongen kiezen tussen geloof, honger, cholera of pest?
Is de vlucht naar zon
en warmte in de winter voor ons, als verre buren,
alibi om even blind
te blijven?
Gisteren ontevreden
verplicht teruggekomen uit onderbroken vakanties,
met grote vragen over
wie dat moet bekostigen
Morgen, alsof er niks
gebeurd is,
kan je via diezelfde
virtuele wereld,
opnieuw boeken voor
een prikje
Het zou me helemaal
niet verbazen,
wanneer er dan bij
een volgende aankomst van vakantie bagagedragende tijdelijke passanten wordt geroepen:
Eergisteren ben ik gestart met het verder
afwerken van het verlanglijstje.
Zo van die lijstjes met to dos, de af te werken karweien lijst...
Waarbij je netjes een overzicht krijgt over
het totale aantal
Het goede nieuws: weer een paar dingen
geschrapt van de lijst;
Weer een paar dingen waar ik geen rekening
meer moet mee houden,
weer een paar dingen waar geen kosten meer te
voorzien zijn...
Het minder leuke nieuws: de lijst is nog behoorlijk lang...
Maar! Er is een moratorium ingesteld op nieuwe bijkomende wensen.
De lijst kan niet meer uitbreiden...
Enfin, tijdelijk toch niet
Het maakte dat ik in het grote beukenbos effen kon gaan uitwaaien.
Om nadien, de fles cava, die ik vorige week kreeg,
open te maken en een glas,
naderhand een paar glazen, te savoureren
Op mn terras bij volle maan, vermoedelijk een graad of 10 kouder danzuiderse oorden, terwijl de gevoelstemperatuur steeg naarmate de
fles leger werd...
Ik vond het godendrank!
het smaakte naar meer
naar véél meer, héél véél meer ...
tot er geen meer meer was
Om daarna bijzonder goed in te slapen
Wat niks vertelt over de kwaliteit van de
slaap zelf.
En al zeker niet van deze van anderen.
Met s'anderendaags, de mededeling dat ik
vermoedelijk geen bos meer overhad,
gezien ik er zoveel al grollend ronkend
omgelegd had,
werd dit mondeling bevestigd
door die anderen...
Ik geef eerlijk toe:
ik had van het nachtelijk geproduceerde aantal decibel,
totaal en géén enkele last. Intussen is t dus vandaag.
ook logisch...
misschien klopt de tijdsindeling niet geheel,
maar dat heb ik al eens meer voor met
relatieve dingen.
Soit, mn jongste was al een tijd aan het uitkijken naar een otto'ke...
De zoekmachines en virtuele tweedehands verzamelplaatsen die ze teisterde zijn
ontelbaar, alsook het aantal keer dat ze mn mening vroeg
Om me tussen de regels door mee te delen:
allez pap, wanneer maak je er nu eens werk van
om me correct advies te geven.
Zo één van die adviezen, die echt aanzetten om
concreet aktie te ondernemen....
Niet meegedeeld, niet reeel uitgesproken maar wel ontegensprekelijk verwacht:
wanneer én vooral,
hoeveel wordt er gesponsord?
Ik had tot nu toe de boot afgehouden,
maar in het kader van vereffening van
toekomstige schulden,
zag ik gisterenavond zelf een prachtkans staan.
Zo één die ik zelfs mezelf cadeau zou doen...
Aldus, trok ik deze voormiddag op pad met de
jongste richting door virtuele zoekmachine aangewezen locatie...
Niet bij deur, als gevolg van geen beperking qua locatie in de zoekopties in te
stellen.
Het frequenteren van garages ruim over de taalgrens, de consequentie...
En zoals bijna altijd:
het gegeerde object was bij nadere inspectie
in realiteit,
toch niet echt wat de verwachting in
droombeelden had geschetst...
Wat ondergetekende dan ook met besliste intonatie te kennen gaf.
Een uitstekend verkoper herkent direct een
vakman collega:
de eigenaar zag de pijn van de vader in de ontgoocheling van de dochter...
en deed prompt de bekentenis dat ondergetekende eigenlijk wel gelijk had...
om daarna met een ander, beter passend voorstel te komen...
met een kleine meerprijs weliswaar
die slechts een derde boven het voorop gesteld
budget was
en het gehalte sponsoring flink opdreef, maar:
absoluut verantwoord:
qua verbruik, netheid, degelijkheid, garantie
en niet te vergeten en in het bijzonder:
de veiligheid van de toekomstige bestuurster...
intussen alle gadgets en andere hebbedingen
tonend aan de nieuwe bestuurster.
Ik had het kunnen weten!
Die mens past dezelfde streken toe als ik...
Ik kon het niet meer: weigeren.
Nadat ze het nieuw gegeerde ding gezien had,
de quasi smekend blik in mn richting had
verzonden:
die mens heeft gelijk...
Toegegeven: ja, hij had gelijk.
Het was het waard de blik in haar ogen te
herkennen.
Die van lang geleden.
Die zich ooit situeerde rond de periode van zowat
6 december
En deze keer zelfs:
zuinig, net, degelijk én veilig
Aldus, zal vanaf volgende week,
de jongste rijden, met een gekend frans merk
in de kleur zwart, met dieseldampen brakend
verplaatsingsmiddel op 4 wielen...
Weer een deel woorden eindigend op heid die haar deel werden:
één soort onafhankelijkheid, met bijhorende
verantwoordelijkheid
Het eerste wat hij voelde op de eerste dag van t nieuwe jaar,
neen, het was eerder een weten, was dat hij beter heel erg stil bleef liggen.
Waar hij lag
Zoals hij lag
Het denken aan waar dat was, kon alleen tussen de hartslagen door.
Mokerslagen
Van zn hart
In zn kop
Zelfs herinneringen verzopen in hersenen die aanvoelden als waren ze voor de helft verdubbeld, klotsend in de wijn waarvan hij wist dat hij geweten had dat het chateau migraine was en hem de gevleugelde uitspraak op fluisterende wijze zou ontlokken zodra zijn gezwollen tong het toeliet: nooit meer , waren nauwelijks te onderscheiden
Andere gedachten
deden gewoon pijn.
De herinneringen ook
Voor zover die er waren.
Elk geluid, van ademzucht tot het tikken van de klok, zelfs de overige stilte, weerklonk logaritmisch versterkt in echo tegen zn schedelwand.Als een fanfare, met zn hartslag als de grote bombardon. Maar dan weleen ongewenste fanfare. Die het lied der dorstigen stampend bracht. In exclusiviteit.Alleen gehoord door zij, die alle voornemens voor even vergeten waren.
En dan had hij
nog niet eens
zn ogen open
Het licht
Wist hij, zou in zn waterige, rode ogen vallen alsof hij recht in de zon keek. Zonder omweg, op directe wijze in zn grijze massa zich een weg zou branden naar de nieuwe dag. Met nieuwe pijn. En vrees. Voor de mogelijkse beelden die hij niet zou herkennen. Of juist wel hij wist niet wat erger was: de scherven van het voelen in het niet kunnen herinneren. Of het koude glasheldere weten .
Water
Was de volgende gedachte,
Massas
Reden om te bewegen aarzelend de omgeving aftastend als levende pop, waarvan armen en benen door anderen bediend werden. Hij nam aan dat dit de enige wijze was waarop hij verder kon: de start van het vervolg van de rest van zn leven. Met spijt. Die altijd te laat kwam. Zuur smaakte
Tapijt
De koude vloer
nauwelijks verzachtend
Deken
Iemand had bedacht dat hij het koud kon krijgen op zich een troostende gedachte...de eerste, hij zou er nog veel nodig hebben om zichzelf over de schaamte te tillen Niemand had blijkbaar de moed gehad hem in een zetel of bed te laten belanden zodat zn ribben niet tegen zijn ruggegraat zouden aanschuren, zijn benen niet zouden slapen, elk gewricht gebetonneerd hij recht in de ogen zou kunnen kijken van mocht hij nu nog weten van wie
Kreunend,
Naar adem happend,
Ogen dichtgeknepen,
Geeft ergens een klokmeteen klassiek koekoek, voorheen als nostalgisch, nu scherp en vervloekt , het onontkoombare startsein. Er zal niks anders opzitten dan te detoxen. Zo snel mogelijk.In de hoop de herinneringen terug te vinden. Van wat in roes en nevel niet te missen-plezant leek. Nà het wegtrekken van de houtenkop pijnen, slechts hol en leeg. Ja, hij had het geweten, wist het net zo zeker als zn fluisterend voorspeld statement: nooit meer Eindelijk in verticale houding, onvast. Voorzichtig tastend met de hand door de pijnlijke bos haar, compleet in de war, naar alle kanten wijzende pieken. Om zichzelf straks te herkennen ging er behoorlijk wat inspanning, warm water en iets te drinken nodig zijn. Neen, niet meer. Nooit meer. Dus koffie of soep. Of iets
Geur van as en verzuurde wijn,
Vooral alleen vooruit kijken,
Op gevoel,
stappen, over definieerbare rommel.
Recht de keuken in, op zoek naar water. En het boek. Met als eerste recept: detoxsoep. Grappenmaker is die kok. Of nee, ervaringsdeskundige. Tenminste als hij de begeleidende tekst zelf ooit schreef:
Om 1 uur in de middag opstaan is moeilijk, je ogen zijn opgezwollen als een ballon gevuld met helium, je mond is even fris als een rioolput na hevig regenval, je hoofd weergalmt als een Tibetaanse gong en je voeten zijn nog majestueus in sokken gehuld
dat van die sokken klopte niet, hij had nog zijn complete, weliswaar verkreukeld verfrommelde kostuum aan
de 31° heeft je flink te pakken , nu is het zaak de 1° te pakken te krijgen. Neem 2 aspirines Tegen wie zegt hij het Done
spoel je mond schoon met een hogedrukreinger
Auw
ga daarna een rondje joggen om eens flink uit te zweten
Éh???
weer thuis pelt en snippert u de uien, snijdt de prei en bleekselderij fijn en smoort alles in olijfolie. Voeg anderhalve liter water toe, laat alles 45 minuten pruttelen, neem in die tijd een douche,
Aaha, toch
breng daarna de soep op smaak en neem de hele dag de tijd om u aan de soep en de rauwe selderij te laven
Manmanman
Detox soep voor 6 personen of voor 1 persoon 6 dagen:
