Elk voorwerp kan onderwerp zijn. Van mijn zoektochten. Alsof die dingen zich met opzet aan mijn blik onttrekken. Even kijk ik een andere kant op en hop: weg die sleutels. Of bankkaart, pen, mijn favoriete koffiemok,... Die hamer had ik net nog in mijn hand. Ik weet zeker dat ik die even er voor op tafel had gelegd… En ik zie slechts een vaas, kaars, bril, boek met titel ‘waarom mensen niet gelukkig zijn’ . Maar géén hamer. Zelfs niet in de omgeving van de tafel…

Ik zie dat stuk metaal gniffelend in zijn steel lachen, overgaand naar in alle stilte proestend heen en weer schuivend van de pret. Wanneer hij mijn emotie kan aflezen van m’n gezicht en algehele houding: van verbazing naar ontzetting. Van: ‘hoe is dat nu mogelijk’ over ‘luidop vloekend, waar is dat klopding?’ naar ’t is weer van dat ik haat het elke keer te moeten vragen: “schat, heb je mijn hamer gezien?”

Én jawel, zodra ik die vraag stel aan huisgenote van dienst, gaat die met vastberaden pas naar dé plaats délict. Daar waar ik, in dit geval een hamer, die zelf neergelegd zou hebben….En elke keer opnieuw krijg ik een of andere variant te horen van een voor mij retorische vraag:  “wat zou je zijn zonder mij?” of “kunnen mannen eigenlijk wel zoeken? Terwijl ze betreffende onding meewarend glimlachend in mijn hand duwen: “nèh”…

Ware het niet dat ik wéét dat het absoluut niet kan dat voorwerpen hun eigen weg gaan, zo nu en dan besluipt mij toch de twijfel. Ik kijk beteuterd naar de hamer, verdenk hem van pestgedrag…Hoorde ik nu schaterlachen? Zou ook nog kunnen: ik heb een fantastische carrière als goochelaar gemist. Weg toveren, alles, altijd en overal. Alleen werkt de magie voor het terug brengen niet.  Ik wist niet eens dat ik kón goochelen. Googlen, dat wel. Ik vind er van alles. Behalve dat wat ik zoek.

Niet dat ik het kan hebben dat alles zo maar rondslingert. Dat er binnen de kortste keren op elke stoel, tafel of zetel zich stapels vormen. Nee, ik kan het zelfs niet hebben. Het zorgt voor chaos in mijn hoofd. Dus alles netjes aan de kant. Alleen is die kant nu eens hier, dan eens daar. Mijn jongste verwoordde het kort en bondig: “Geef nu toch eens alles een vaste plaats én hou je daar aan”

Vooral dat laatste blijkt keer op keer een moeilijke te zijn. Dat leunt heel dicht aan bij multitasken. En gezien ik een man ben, kan ik wetenschappelijk  bewezen, niet multitasken. Bij uitbreiding zoeken dus ook niet, geef ik de volgende keer ridderlijk toe. Wanneer de vindster van dienst weer eens vraagt: “is ‘t weer van datte?”

23-02-2020, 15:57 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Buiten, intussen bijna net zo donker als in mijn knusse warme hoek van de zetel, zijn de kustbewoners hun zee kwijt: die passeert met steeds  groter wordende  snelheid boven het grote schuifraam. Ik hoor de wind, voel die niet. De koffiezet daarentegen, pruttelt op tegen het gehuil dat zich Ciara of Elise laat noemen afhankelijk van waar je woont: Europa dacht ik... Soit, het zal nog een hele tijd duren vooraleer iedereen door heeft dat we met zn allen op één bol, genaamd Aarde ergens in de ruimte rondzweven. Anderzijds, tegen zoveel geluidsovermacht met naam is dat koffie-makende ding normaal niet opgewassen om mijn aandacht te vangen, ware het niet dat het een voor mij heel erg sterk argument heeft: het aroma van verse koffie. Dat is op kousenvoeten op mijn smaak- en geurreceptoren aangekomen en Pavlov-gewijs begin ik nog net niet te kwijlen.

K zie de regen, intussen nippend aan mn koffiemok, met banale koe-print en bijhorende levenswijsheid: watching the world go by.  Toeval bestaat niet, ik krijg het beeld van stoomtrein-herinnering  ergens op de schors van mijn grijze massa geprojecteerd, net 1 letter te veel, bedenk ik: watching the rain go by….met bakken, het tuinpad in een onstuimige ondiepe zwemvijver voor kikkers en hun kroost veranderend: zwemvliezen zouden wel eens handig kunnen zijn mocht de zee ooit ambitie hebben om mijn tuin permanent te gaan bezetten…

Zo rustig het in mijn uitkijkhoek is, zo turbulent is het voorbij mijn venster op het stukje stormwereld dat ik nog net kan waarnemen:  bomen zwaaien nachtelijk spokend heen en weer. Hele grote grassprieten leren ze te zijn:  O wee de tak die tegenstribbelt, zelfs een boom in zijn geheel  vliegt er uit. Liefst bij de buren, als ik mocht kiezen, maar dat mag ik niet want politiek niet correct. Laat staan dat de natuur zich überhaupt iets zou aantrekken van politiek ….

Ik wentel me nog dieper in mn zachte fleece en geniet van het hypnotiserend ritme en het geluid van regen, of is het hagel? Indila’s « dernière danse » past hier als gegoten: « Je remue le ciel, la nuit, le jour. Je danse avec le vent, la pluie.un peu d'amour, un brin de miel et je danse , danse, danse... » Ik beroer de lucht, de dag, de nacht. Ik dans met de wind, de regen, een beetje liefde, een vleugje honing en ik dans, dans, dans….Mijn gedachten huppelen mee heen en weer op dat meeslepend ietwat Pink Panterachtig ritme.

Tot alles eindelijk alles stil wordt. En morgen, als het licht weer aangaat, de storm milder zal zijn, mijn grasveld één grote vijver geworden is. Met fiere hagelwitte zwaan, stilletjes drijvend met een spoor van uitdijende waterringen glinsterend in het zonlicht…die naadloos zullen overgaan in de golven van een volgende gedachtenstorm. Die kreeg zelfs al een naam: Dennis deze keer…

23-02-2020, 15:56 Geschreven door Tee  
Reageren (0)