|
Véél te lang, te stil, zittend,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
achter dit virtueel verlicht venster op de wereld,
Wachtend op wie aan de andere kant,
ook te lang en te veel verveling heeft
En dat dan nog eens wil delen:
Gedeelde verveling wordt gehalveerd
De kans dat de tijd sneller gaat verdubbeld, dus
En eindelijk!
Na al die lange maanden en één flinke storm,
Kan de verpakking van deze geest,
Doen waarvoor ze echt is gemaakt:
Bewegen!
En wel op volgende wijze:
Men neme een aluminium ros,
voorzien van 2 wielen,
liefst meerdere tandwielen en 1 ketting,
Stuur en remmen
En trappend, alle remmen los!
Waarschijnlijk hebben we allemaal al wel eens,
toch op een of ander moment,
Één van die vele wielerterroristen verwenst?
Awel vandaag, was het sterker dan mezelf:
Ik was er zelf één, nèh!
Ik weet nu zelfs, exact hoe een veulen zich voelt,
de eerste keer op de weide,
als alle muffe geuren vervangen worden
door de geur wakker wordende aarde
en schijnbaar eeuwig groener wordend gras.
Wanneer alle begrenzingen van de stal- en andere muren verdwenen zijn
Bovenstaande omstandigheden indachtig,
En ja, het is misschien eigen aan een man,
Geef hem iets wat meet en je hebt al een competitie:
Tegen zichzelf:
Snel, sneller, snelst
Stel je dan voor, dat je ingehaald wordt,
door een al even zot veulen op stalen ros!
Heb je meteen competitie in t kwadraat
Welk verzet draait ie? Wat is zn omwenteling?
Potver nonde
Hij loopt uit,
dus schakelen
en aanklampen,
tot je er zowat bij neervalt
Stillekes hopend dat je uitdager straks de fout maakt even te rusten,
Of dat ie moet stoppen om aan een of andere natuurlijke behoefte te voldoen?
Hart bonkt als een bezetene,
waarschijnlijk,
zie je zelfs mijn slapen weg
en weer flodderen per hartslag,
en net als je tong via de vooras
in de spaken dreigt te draaien:
Ha hijg Ha! Hij stopt om de omgeving te bewonderen???
En dan
Zalig de onnozele, ik weet het,
het is verschrikkelijk belachelijk,
maar het voelt onwaarschijnlijk goed:
Adem inhouden, parmantig passeren,
en wel alsof je alle tijd van de wereld hebt:
zie je wel, ik ben er nog!
je krijgt er me lekker niet af
maar dan in alle stilte
En één keer voorbij,
zo snel als mogelijk ademhaling onder controle krijgen,
Die spieren,
Die pezen,
Die botten,
tot het uiterste
pijnigen,
om toch maar,
zo snel als
mogelijk,
weg te rijden,
En maximaal,
gebruik te maken,
van de stilstand
van de ander
en net als je longen op springen staan,
je spieren dreigen te ontploffen,
en je pezen vervaarlijke signalen geven:
STOP of ik knap,
kijk je achterom en zie je
niks, een leeg lint zwart asfalt,
al zo zwart als het vuurwerk van vlekken,
dat voor je ogen danst
heeft die achtervolger nu toch wel een andere weg genomen zeker!
En dan hijgend,
begint fase twee van de rit,
De grijze massa neemt het over van de power
Het effect van het eerste weide gevoel van dat veulen,
is compleet en volledig uitgewerkt.
Bovendien ben je op die manier voor je het goed en wel beseft,
een paar 10 tallen km van huis verwijderd,
en je moet toch ook nog terug, nietwaar?
Ik weet dat de grijze massa het overneemt,
Gewoon omdat ik nu eenden, reigers, konijnen, bomen,
Ja, zelfs gras, wandelaars en medeterroristen zie,
die wakker wordende aarde en dat gras, ruik ik nu echt.
Voor het eerst
Begint het andere genieten!
Alles was er daar straks ook wel,
daar ben ik van overtuigd.
Alleen was de focus zo nauw,
Dat ik alleen, pakweg 10 meter van het asfalt zag,
dat stukje wat telkens weer vóór me uitrolde
En natuurlijk het achterwiel van mijn voorganger
Tegen de wind in: had ik dat daarstraks nog niet door dan?
Logisch is het wel: trappen, sturen, je tegenstander viseren, ademhalen,
Dat zijn maar liefst 4 dingen tegelijk,
oriëntatie en omgeving waarnemen konden er echt niet meer bij...
en dan begint een nieuwe competitie,
gestuurd door de grijze massa,
en waar zijn mannen nog goed in?
Juist, ruimtelijk inzicht en mede daardoor oriëntatie.
De logische golden question wordt dan:
Waar moet ik rijden, om met een minimum aan inspanning,
zo dicht mogelijk bij huis te geraken?
De kennis van het zeilen toepassen,
laveren tussen de huizen, hagen of andere beschuttingen
de wind opzij houden
Nog méér kilometers,
Maar wel niet zo lastig,
denk je dan
en dan komt de derde fase van de rit,
die waar ik het meest van hou,
alles loopt op bijna vast tempo:
hartslag, ademhaling, benen,
zicht op oneindig, verstand:
awel ja dus, op nul.
puur genieten
hier doe ik het echt wel voor:
alle muizenissen, beslommeringen,
berekeningen, schemas, themas,
agendas, presentaties, en zelfs angsten
allemaal, de één na de ander,
verdwijnen
.
Zalig niets
En zoals een paard zijn stal ruikt,
Komt plots de herkenning,
Hé, we zijn er zo goed als
Dus, nu even op de tanden bijten
Belachelijk child-ish maar heel eerlijk: om lekker aan de buurt te laten zien,
Dat dit reisje eigenlijk voor een 3 X 7 bedoeld was
Terug thuis,
de innerlijke verpakking bijtanken,
een douche, die net iets langer duurt dan anders,
En dan met iedere vezel:
genieten van die gelukzalige coma
.
Man, laat niemand proberen dit ooit van me af te nemen!
|
