Ik ben T, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tee.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is trust me, I m a salesman.
Ik ben geboren op 27/03/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: walking by myself.
www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY
Geboren op een eiland, ten tijde dat de bewoners ervan, zichzelf bestempelden als het centrum van de wereld. Waarom hij geneeskunde en theologie combineerde in zijn studies? Omdat het destijds nog te doen was zeker? In elk geval, kwam hij op het idee om zelf eens een kijkje te nemen in de wijde wereld. Om op basis van zijn bevindingen, zijn idee over de gang van zaken op deze bol op lange termijn te ontwikkelen. Ik kan me voorstellen dat in de chaos van feiten en gegevens die hij had verzameld, er ineens een aha-erlebnis was. Waarmee de basis van zijn latere evolutie theorie geboren werd.
Integenstelling tot de heren van het Vaticaan die rustig bleven zitten op hun fictief eiland van marmer en bladgoud om hun leer over het ontstaan van de aarde te verkondigen. (toen ook al ) Die door Charles theorie met de grond gelijk gemaakt werd. Het spreekt voor zich dat ze hem dat niet in dank afnamen. De Romeinse marmerzitters deden er alles aan om een tweede debacle type Galileo Galilei te vermijden. Door het slijk halen én dood zwijgen waren de beproefde methodes (toen ook al )
Waar ging het dan over? Wel, al wat leeft is ontstaan door evolutie. Elk soort organisme, bij voorkeur levend, heeft zijn eigen eigenschappen. Niks mis mee toch? Elk lid van de organisatie bezit een variatie van deze algemene kenmerken eigen aan de organismen waartoe het lid behoort. Pff moeilijk hé? Wacht: alle mensen hebben twee ogen, maar sommige hebben blauwe, andere bruine. Diezelfde organismen kunnen in de loop van de tijd veranderen doordat natuurlijke selectie plaats vindt. En de omgeving beïnvloedt de overlevingskans van een lid van een bepaalde soort. Moeilijke explicatie om gewoon te zeggen dat, wie niet meekan, wie zich niet kan aanpassen aan veranderende omstandigheden, uitsterft Zij die wel overblijven, zijn de ouders van de nieuwe generatie van deze soort en geven hun genen (en dus hun kenmerken) door
Als ik dit toepas op wat ik allemaal lees
Dan word ik daar héél erg stil van. Charles ook. Omgekeerd, zou van hem, intussen zéér verwonderlijk zijn
Er wordt al eens gevraagd met wat ik mijn dagen vul. Beroepshalve dan. Om den brode, zoals men dat al eens pleegt te zeggen. Uiteraard in de veronderstelling, dat er wel iets meer dan brood alleen verdiend wordt.
Ik zou dat in één eenvoudige zin van drie woorden kunnen doen. Als ik ervan uit zou gaan dat, hoe je iets vertelt, niet telt. Wel wat, wat telt. Kort, kurk en droog. Eigenlijk maakt dat helemaal niet zoveel uit. Als je elkaar maar begrijpt nietwaar?
Kunnen drie woorden dan een hele beleving schetsen? Misschien. Gesteld dat de lezer beschikt over onbegrensde fantasie Nah, laat me die fantasie toch maar een beetje op weg zetten. Je neemt het me misschien wel niet kwalijk Ik ga naar andere mensen toe. Vraag en luister. Hoe zij hun leven, zouden willen leven. Hoe die levende droom kleur kan krijgen. Een brug tussen droom en daad. Om pallet van kleuren, in eigen wereld om te zetten. Om als dromenvanger, gevoel van herinnering, getuige van be-leven, te vertalen met kleurwereld, van zich goed voelen in een (t)huis. Naar mijn bescheiden mening, klinkt dat toch iet beter dan gewoon maar: Ik verkoop verf
Zelf heb ik het ooit wel eens geprobeerd. Meer als eens. Tot ik bevestiging kreeg van langer aanwezig vermoeden. Ik heb het over paardrijden. En het vermoeden dat, niet ik, maar dat beest, pardon, edel dier met mij aan het rijden was. Tegenwoordig is er vermoedelijk geen levend paard meer te vinden, die mijn te korte gestalte voor mn gewicht zou kunnen dragen Of het zou een versie van het Ros Beiaard moeten zijn.
Ik had de intentie om het rijden en het paard definitief op te geven. De jongste, onze Benjamine, heeft daar anders over beslist... Voor de goed orde, er staat op mn peloeze geen enkel soort beest dat gras verwerkt tot mest En ik heb daar 3 goeie redenen voor:
1. het is mijn peloeze: als daar een wandelende grasverwerker op staat, heb ik er in geen tijd, geen meer. 2. zon beest moet ook stalling hebben: nog minder peloeze dus 3. én zoiet eet niet alleen geheel gratis gras hoor! (en dat met westvlaamse uitspraak ) Oh Nee, het kost zelfs handenvol geld.
Ik had een perfect logische uitleg klaar waarom er geen paard in huis kwam. Enfin, in de tuin dan. Ik zat op de vraag te wachten en die kwam: Pap, waarom zijn er eigenlijk zoveel verzorgpaarden in de aanbieding? Aha! De bedoelde eigenaars hebben geen tijd om ermee te rijden omdat ze zo hard moeten werken om de kosten van dat paard te kùnnen betalen Wat intellectueel niet echt eerlijk was tegenover mn jongste, maar soit, ik dacht, nu ben ik er definitief vanaf
Nu zowat 10 jaar later: Niet dus Creatief als ze is, misschien nog meer als haar vader, wilde ze, zou ze én ging ze met paarden bezig zijn. Vader mocht al die tijd taxi spelen, zolang ze zelf nog geen rijbewijs had. Van het ene paard naar het ander. Die beesten deden weer wat ze altijd met me deden: mij laten rijden, in plaats van omgekeerd En voor deze vakantie, was haar droom: een groot deel van die zalige vrije tijd tussen en met paarden bezig zijn. O ja, en als het nog even kon, ook nog in Frankrijk om haar Frans bij te spijkeren.
Echt, ik zie niet, wat zij erin ziet, om 3 weken tussen de paardedrollen en de bijhorende ammoniakgeur te ploeteren. Ach, als zij daar gelukkig mee is, denk ik dan Dus, wat doet deze vader dan? Euh, ja ik geef het toe. Het één en ander werd geregeld. Creatief op zn ollands: gratis Maar wel: 3 weken Franse paarden.
Om die verlangende, blinkende pretogen te zien... En de bijhorende mimiek Twijfelend tussen ongeloof, verwondering of losgelaten uitbundigheid Om ze te zien dansen Als een veulen, rondspringend voor de eerste keer in een grenzeloze weide Voor de onbetaalbaarheid van haar toekomstige mooie herinneringen En voor ondergetekende, is het dat nu al:
Soms, af en toe, in absolute telling best wel veel,
om niet te zeggen het meest van al,
vergeet ik al eens een licht uit te doen [blush]
daarom kregen mn huisgenoten de opdracht me daarbij te helpen door op tijd en stond
tussen te komen op geheel eigen wijze:
Lichten uit!
Klinkt het dan, soms bij monde van één enkele huisgenoot, soms in koor.
En ik verzeker je, als deze publiekelijke terechtwijzing genoeg herhaald wordt,
word je daar echt wel zéér gevoelig voor
In die mate zelfs, dat ik een poos geleden alle gloeilampen al naar het museum verwezen heb, nog vóór er sprake was van ze geheel én allemaal uit de handel te nemen.
De gedachte dat, als ik al eens in de fout ging wat gegarandeerd ook nog gebeurde,
het verkwiste verbruik slechts een fractie was,
van wat die verbannen lichtgevende warmtebronnen me ooit hebben gekost,
was geenzins een garantie om mn kwalijke selectieve vergeetachtigheid te verminderen.
Aangezien die geheugenkwestie me nog steeds de uitroep: lichten uit! oplevert,
heb ik overwogen om bewegingsdetectoren en timers te plaatsen
En het werkt zo goed als zeker: ik zou de bedoelde reminder niet meer te horen krijgen!!
Het idee alleen al: echt een verademing, nooit meer het gevoel betrapt te zijn
Alleen, maak ik me net de bedenking .
Moet ik dan om de haverklap zitten te zwaaien,
alsof ik één of andere dolle bij rond mn oren heb vliegen?
Het gebeurt wel meer dat ik mezelf betrap op een wat eigenaardige gedachtensprong.
Op de vreemdste momenten.
Waarvan ik achteraf al eens verwonderd ben,
hoe die elektro-chemische koppeling tussen deze grijze cellen onderling mogelijk is.
Het zal de modale lezer dezer waarschijnlijk worst wezen.
En al zeker voor de levenswijsheid- en vriendschapsdefinitiesloganlezers hier in deze virtuele regionen;
Wegens vanaf hier, een al véél te grote met lettergevulde ruimte.
Voor zij die wel verder lezen:
(Vermoedelijk uit nieuwsgierigheid te weten te komen welke verdere onzin volgt )
om het eens met Raymond van T groenewoud te zeggen: trek het je niet aan
Enfin, bovenstaande is weer een bewijs van die sprongen
De melodie van bij mn bomma op de zolder,
heeft zich intussen door alle gedachten gewrongen.
Zweeft tussen de regels door op datzelfde ritme van mijn typende vingers
Stel je daar de geur van verse koffie bij voor.
Én de wetenschap dat je vrij hebt
Maakt niet uit van wat
Ja?
Heb je het plaatje?
Bingo.
Wel, nu zat ik me af te vragen
Hoe het komt dat ik je voorgaande kon overbrengen in je verbeelding.
Door middel van aan-één-schakeling van simpele woorden.
Én, me dat niet lukt met beschrijving van de smaak van pakweg een rijpe, sappige Doyennepeer.
Als je die lekker vindt, dan komt nu het water in je mond.
Net zoals je een zuur gezicht zal trekken, bij het je voorstellen van volgende smaak:
Citroen
Dat wel.
Maar de smaak beschrijven?
Zelfs als ik probeer, dan nog zal hoogstens het water in je mond komen.
En de zin om naar de dichtstbijzijnde fruitboer te lopen, groter geworden zijn.
Zelfs een maître sommelier heeft geuren en smaken van andere vruchten der natuur nodig.
Om je de kans te geven een voorstelling te maken van de smaak van de wijn die hij je gaat schenken.
Diep paars rode kleur in het glas, met toets van bosvruchten en hazelnoten, een zweem van herfstaarde met evenwichtige tannines en lange zachte afdronk
Als elke smaak van drank, die ik ga drinken zo beschreven moet worden,
lig ik dood van dorst
Wat vermoedelijk ook de bedoeling van de man is.
Nee! Niet dat je doodvalt zeg. Dat je dorst krijgt
Of zou het mentale voorbereiding zijn op de rekening?
Soit, de doyennepeer dus
Ik heb het trouwens ook nog niet gehad over zn kleur.
Nog zoiets:
Ik geef een beschrijving van de kleur en aan de hand daarvan,
kies jij op een kleurkaart de kleur die ik bedoelde.
Lukt nooit!
Maar het blijft, voor mij althans, een plezierige bezigheid om het te proberen
Daar gaan we:
Doyennepeergroen:
lentegrasgroen, doorspekt met poriën van licht olijfbruinen.
Met aan de zonnekant, een zacht citroen gele tot frambozen rode blos.
Verdonkerend en toelopend aan de onderkant van mosgroen tot fondantchocola.
Whaha! Ik kan me voorstellen dat je je nu de exacte kleur niet kan voorstellen
Maar ik, ik krijg er wel honger van
Euh, hoe kwam ik daar nu bij zeg?
Als ik terugkeer in de tijd, dan zat ik de bedenking te maken:
Misschien hadden de uitvinders van zogenaamde volkswijsheden toch wel gelijk:
Het moment van de dag, waar ik echt naar uitkijk, start bij schemering. De nacht nog niet begonnen, de dag nog niet gedaan. Kleuren beginnen te vervagen, alle soorten grijswaarden komen ze vervangen. Contouren worden scherper, perspectief veranderd. Een uitnodiging te zien en kijken in grotere gehelen. Straks, ook voor de herinneringen van de dag Dauw brengt geur van vochtige aarde. Mocht het niet vriezen toch...
Het kondigt vertraging, van overdreven tempo's aan. Waar begrippen tijd en feit, van andere orde worden. Van knus binnen zitten, soms al eens met wat rood, gegiste druiven in glas erbij. Met favoriete muziekjes, uit de youtube-bib op autoplay, die via oortjes, intussen, zacht de nacht vergezellen.
Dan, dan roepen grote witte velden, met heerlijk onbevattelijk aantal lege bits en bites. Om letter per letter letterlijk gevuld te worden. Wonderlijk hoe herinneringen, van verleden en toekomstige gedachten, door elkaar geweven in één langgerekt moment, gevangen worden in zichtbare woorden. Voelbaar, bijna tastbaar... bevroren verleden in de toekomst worden.
Ik vermoed in een warrig puberaal verleden eigen aan middelbare schoolperiodes.
Voor zover ik me herinner, deed de man vooraan in het wit zijn uiterste best.
Om me iets bij te brengen.
En om één of andere reden is de man daarin ook geslaagd.
Alleen, het waren bij mij, met zekerheid,
niet die dingen die hij waarschijnlijk volgens leer- en andere plannen in gedachten had
Wat ik me vooral herinner van smans pogingen om mijn algemene ontwikkeling bij te werken,
zijn de hoge, brede ramen, die massas licht binnen lieten.
Met een zicht op de toppen van een soort bomen.
Lindebomen weet ik nu.
Toen zag ik alleen dat ze groen waren en dat ze buiten stonden.
Waar ik wilde zijn.
In de frisse lucht.
Niet in de geëigende geur van dat lokaal.
Afkomstig van de hoogst intrigerende proeven van het lesuur ervoor.
Waarop ik, in het beste geval,
nog een schooljaar zou moeten wachten om die ook uit te voeren.
Terwijl ik dit schrijf, ruik ik precies weer die geur...
De proeven mochten dan volgens de verhalen van de voorgangers hoogst interessant zijn,
die geur was dat in géén geval
Met je ogen dicht, kon je hem zelfs proeven:
er was een soort metaalachtige, vieze smaak aan verbonden.
Vermoedelijk het gevolg van de schromelijk overschreden voorgeschreven hoeveelheden en soorten elementen ten behoeve van een of ander eigenzinnig experiment.
Tenminste, dat was wat ik het jaar daarop zou uittesten
Welk experiment, liet bewijs van welke geur na, voor hén die na mij kwamen?
Zou ik, zoals katten doen, een geëigende geurvlag kunnen creëren?
Mja..het ontbrak me in elk geval niet, toch in het kader van scheikundige reacties,
aan geheel onzinnige inspiratie.
Toevallig of niet, die inspiratie viel gegarandeerd altijd samen op momenten waarop die thermodynamische en andere processen vooraan op ongelooflijke scherpe wijze wit op groen verschenen.
Door zeer bedreven toedoen van de man in t wit.
Ik daarentegen, begreep er letterlijk geen letter van...
He, had de man in t wit me proberen wijs te maken, was helium.
Waarvan ik dan weer wel wist, dat bedoeld gasvormig element zeer handig was als je wilde praten als een onvolgroeide mannelijke calimero die net op zijn edele delen was gevallen.
En, dus was het niet, zoals ik dacht, een uitroep van bv herkenning of zoiets
Se dan?
Dat, dat zeggen we als West-Vlaming ook als eens als soort retorische bevestigingsvraag op het einde van een door de band onzinnige openingszin:
t wa were skoon were hé sè?
Voor die mens in t wit was dit dus: t wa were skoon were helium selenium
T rijmt...dat wel.
Ik persoonlijk vond het nogal verwarrend
O, zeg ik, met open mond, begrensd door rond getuite lippen.
In het bijzonder als ik verbaasd ben van iets.
Neen!
Dat was dan weer zuurstof se(lenium)
En dan!
Dan maakte hij met die vreemde lettercombinaties één of andere vergelijking.
Een soort cryptogram: een mysterieuze mix van cijfers en letters:
2H2 + O2 <=> 2H20 ????
Ik dacht eerst dat het een geheime taal was.
Mijn interesse was heel rap bekoeld...
Bleek dat het een serieus vermoeiende manier van schrijven was als je simpelweg water bedoelde
En wat betekende dat heen en weer pijltje nu ook weer?
Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid en tot opluchting van de intussen gepensioneerde man in t wit, mét witte haren, heb ik dat wel onthouden én begrepen!
Weliswaar op hoogst eigen wijze,
doch volgens mijn bescheiden, soms al eens afwijkende mening, geheel juist.
Energie gaat niet verloren, ze verandert alleen van vorm.
Was het het wakker liggen waard? Om te piekeren over iets waar je geen controle over hebt? Waarvan je eigenlijk al van weet dat je je geen zorgen moet maken?
De moeite waard: nee dus Voorspelbaar: ja dus Normaal: ja zeker?
Hoe had mn jongste oogappel het dan gedaan? Bwa... Het begon al goed: ongeveer op het uur van verwachte aankomst een sms-berichtje: net aansluiting gemist Het startsein voor mij, om allerlei imaginaire flitsende "ramp- en hulp"- scenarios te verzinnen, die onderbroken werden door een volgende sms zowat een minuut later: en toch te vroeg aankomen..
Heb haar ooit eens uitgelegd dat timing voor humor alles is Bij deze is bewezen dat ze de les goed onthouden heeft. Ik zou het niet beter kunnen, die ongeschreven boodschap meegeven: Dont worry Eveneens zoals verwacht (of was het gehoopt?), had ze al snel lotgenoten getroffen. Ze trokken de ganse dag met hun 4 samen op om oa de campus te verkennen
Ben er intussen zeker van dat de campusomgeving, in de ruimste zin van het woord, ook al aan bod kwam En ze hebben gelijk! Want de andere lucht doet haar goed, ze at tot nu toe zelfs gezond: een salade!!! In gedachten houdend, dat we hier alle moeite doen om uit te leggen, dat één blaadje salade of één flinterdun schijfje tomaat eten, echt wel te weinig is om als gezond te worden bestempeld...
Haar eigen commentaar van dag 1? Het was een beetje een verloren dag en dat ze er naar uit ziet les te krijgen, dat het nog niet "aanvoelt" als haar school... Met zekerheid zal er een dag komen,waarbij ze het les krijgen zal bestempelen als een verloren dag... En wat het aanvoelen van de school betreft: het is dan ook geen school zoals ze het in haar definitieboek staat, het is een onderwijsfabriek... De echte school? Dat is er één van het leven...van de volgende stap van hààr leven. En dat, ga ik ze wijselijk toch maar zelf laten ondervinden O ja, het uurrooster is door haar, met een verdacht startende glimlach, gewraakt als absoluut niet ideaal om te pendelen, dus klonk de vraag om op kot te trekken dubbel zo overtuigd... en als dat niet kon/mocht, had ze ook nog een alternatief: zoals ze het zelf zegt, een autooke...
Ik hoorde de echo van mezelf terug, met tientallen jaren vertraging... Ze wordt nog véél te slim zeg Iets waar ondergetekende al eens absoluut nodeloos wakker van ligt
is de kans zéér groot, dat als U dit over het internet leest,
ook U ooit tot de ontvangers behoorde,
van één van de zogenaamde doorstuur-berichten
U (her)kent ze zeker wel:
Het onderwerp van bedoelde berichten, kan bijzonder variërend zijn:
van pakweg geconcentreerde cliché levenswijsheden
tot ronduit lachwekkend verpakte boodschappen,
die al of niet onheilspellend zijn.
Met één grote gemeenschappelijke eigenschap: de copy/paste druipt eraf
Zelfs de fotos die als drager van de boodschap dienen,
zijn tig keer gerecycleerd via internetland.
Nu durf ikzelf ook wel eens zondigen, wat recyclagemateriaal betreft toch,
het is idd iets waar ik me ook al eens mee durf amuseren
ik probeer dan iets nieuws te creëren op basis van bestaande dingen.
Net zoals je een collage zou maken, zoiets
Alleen, het is in hoofdzaak bedoeld voor eigen vermaak:
ik hou het kenbaar maken van het resultaat, meestal beperkt tot mezelf,
hoogstens tot een beperkt aantal mensen:
al was het maar dat uit terechte bescheidenheid,
en dat omwille van het bekomen resultaat...
Tot hier de vergelijking.
Mocht U zich intussen geroepen voelen, om zelf aan de slag te gaan,
Bij deze nog enkele nuttige tips:
Je giet je recyclage resultaat in een powerpointje.
Liefst mooi aan elkaar gezet,
door, geheel naar eigen keuze, slepende of flitsende overgangen,
mét daaronder een bij voorkeur melig muziekje...
Wat je zeker niet mag vergeten, is in die laatste slide,
een soort virtueel drukkingmiddel te lanceren:
"Onderbreek deze ketting niet, want..."
jah , wat dan?
Zeer kort door de bocht en vrij te vertalen als, van 'dan ben je mn vriend niet meer' ,
tot zeer eufemistisch uitgedrukt
je krijgt straks een ongeluk' en/of, al iets minder te verkiezen, 'het zal je ontbreken aan geluk'
Als je nog creatiever wil zijn,
als je vreest dat de dreiging van voorgaande nog niet voldoende zou zijn,
dan voeg je er nog eens reeks voorbeelden aan toe van mensen,
die het waagden (stel je voor!!) de mail niet door te sturen. Niet te vergeten uiteraard heel kernachtig mee te geven wat hen binnen de week overkomen is.
Wat hen zogenaamd overkwam is iets in de orde van:
ik heb het van een vriend zn vriendin,
die het heeft van de bakkersknecht zn vrouw haar neef van moederskant: iets verschrikkelijk, wat je niemand toewenst... Of die mensen echt bestaan?
Of er ooit een verband was tussen wat deze mensen overkwam en het niet doorsturen,
hoef je je als maker helemaal niks aan te trekken. Al evenmin over het waarheidsgehalte van het beschreven gebeuren. Wie zal dit ooit zal controleren? Dat, zal de lezer helemaal worst wezen,
omdat hij de mail al aan het doorsturen is. Naar het opgegeven aantal volgende kandidaten of met de 'delete'toets je kunstwerk naar de electronische eeuwige vergetelheid verwijst. Dus als maker heb je dus de volledige creatieve vrijheid!
Doen zou ik zeggen!
En voor mij? Ik vraag me af:
Waarom start iemand zoiets op?
Zou dat bestaan: een mailadressenverzamelaar?
Wie stuurt nu als eerste zoiets door?
En, die doorsturendevriend, waar ken ik die dan van?
Ook: welk belang heeft iemand of een organisatie erbij,
de ingesloten informatie aan zoveel mogelijk mensen bekend te maken?
hé, er komt net een reeks berichten toe
Even kijken
Jawel hoor!
Er is er weer ééntje bij,
die me sommeert de boodschap naar minstens 10 vrienden door te sturen!
En o ja: dat binnen de 48 uur te doen want
Origineel niet?
Zie, ik weet weeral wat gedaan se:
Verticaal klasseren als direct mail naar de prullenmand
Als het bladerkapsel in alle kleuren valt, worden de eerste contouren van de drager, langzaam, dag na dag zeker zichtbaar. Donker afgetekend tegen wisselende grijzen en blauwen, nog gedeeltelijk verborgen onder de meest hardnekkige non-believers, net voldoende om bijna vergeten herinnering terug te brengen van eens zo geduldig koud en eenzaam wachten.
De eerste geur van composterend verval, het ritselen op de grond zelfs zonder wind, getuigen van vrije val van eerdere pracht en praal, als voorteken van rust op komst, knus deken voor vermoeide grond, lekkers voor toekomstig beginnend leven.
Nog even en de kern staat naakt alleen, met voeten diep geworteld in kille aarde, straks, in de langste nachten geduldig wachtend, op vernieuwde kracht om weer te pronken vanaf eerste tekenen van verse warmte en fris licht.
Bij gedempt licht in knusse warmte afvragend: dient dit enig doel? Anders, dan om mij eraan te herinneren: sier en tooi komt en gaat? Geschiedenis, zich herhalend en toch net iets anders? Essentie blijvend is? Niks blijft? Niets? Iets? ?
Sommige dingen moeten gewoon doen waarvoor ze gemaakt zijn.
Geef toe, een auto moet starten en rijden wanneer jij dat wil.
Net zoals alle andere gebruiksvoorwerpen.
Met of zonder allerlei speelgoed en andere overbodige aanhangsels, maakt niet uit.
Uiteraard is het net op het moment dat je die dingen nodig hebt, dat ze het niet meer doen.
En naar mijn persoonlijk aanvoelen, is de kans dat die dingen net dan niet werken des te groter, naarmate er meer van die elektronische speelgoedjes aanwezig zijn...
Meestal, om niet te zeggen vrijwel altijd, zijn die accesoires zelfs te definiëren als overbodig.
Het kan natuurlijk ook altijd aan de handigheid en gebruikskennis van ondergetekende liggen, zie ik al een aantal lezers gniffelen...
Ja, k geef het toe... Soms is de kennismaking én mn relatie met nieuwe technologie niet altijd even makkelijk...
Toestellen met meer dan 3 knoppen, zijn nu niet bepaald mn sterkste kant
Alleen wil ik wel het laatste woord...
Die dingen, want dat zijn het nog altijd,
moeten gewoon werken.
En ja, op het moment dat ik ze nodig heb.
Veel gevraagd lijkt me dat toch niet, nee?
En toch dacht één van die dingen er deze namiddag er blijkbaar anders over...
Het betreft een type gsm, gemaakt om te communiceren:
sprekend, schrijvend, met of zonder beelden
Zodra je de aan- knop gevonden/ingedrukt hebt
én de pincode niet vergeten bent in te geven kan het mailen, bellen beginnen.
De eerste 2 voorwaardes waren vervuld en deze gebruiker, als gewoonlijk zéér geduldig, wachtend op enig teken van leven...
Ondanks het geduldig wachten, het heropstarten,
Het vriendelijk mondeling verzoek, met allesbehalve vriendelijke dreigingen:
niks mocht baten.
Het ding bleef een zandloper op het scherm tonen...
Mobiel bellen naar de jongens van IT was uiteraard uitgesloten,
Wegens zandloper
En bellen vanaf een vast toestel, naar een helpdesk-nummer dat in het onwillig mobiel geprogrammeerd zit
Juist ja: lukt niet.
Laat staan dat je nog een openbaar vast toestel werkend zou kunnen vinden
Dus ging de onvriendelijke dreiging onverwijld in uitvoering.
Aldus, liep de recordpoging indoor gsm werpen niet zo goed af.
Geen record.
Wegens een muur in de weg.
Totaal geen communicatiemogelijkheden meer.
Wegens niet meer te herkennen toestel...
Met het in zeven delen, niet werkend onding,
kreeg ik, later op de dag, als beloning voor de recordpoging een troostprijs:
Ik heb het eigenlijk altijd al geweten. Zelfs nooit anders gekend. Zodra er water aan te pas komt, heb ik prijs. Of ik beland in dat water. Of dat water op mij Bij uitbreiding, vloeistof onder eender welke vorm. Maakt geen verschil in natheid, wel in bevochtigde oppervlakte kledij. En of die kledij na droging nog draagbaar is.
Als ik dat gegeven combineer met mijn ander eeuwige gevecht, had ik beter moeten weten Zodra er meer dan drie knoppen op een machine staan, doet het ding meestal niet wat het door mij aangenomen wordt te doen. Jaja k zie er weeral een paar voor me met een brede glimlach. Van nauwelijks verholen leedvermaak of herkenning: t zou wel eens aan mijn handigheid kunnen liggen... K geef het toe. Het is niet altijd van het fijnste wat geproduceerd wordt door die tienvingerige grijpers... Maar door de band, als het op het manuele werken aankomt, wordt ik in de omgeving aanzien als behoorlijk handige Harry. Jawel dus, k ben best handig. k heb er zelfs twee: een linkse en een rechtse.
Nee, het is iets anders: blijkbaar heb ik een of andere 'knoppen'-drang. Ik kan ze niet zien. t is sterker dan mezelf: ik moet ze direct proberen De volgorde of de combinatie? Daar heb ik echt geen geduld voor! Doen en kijken wat het geeft. Wat veelal eindigt met een nieuwe functie van de machine. Of wijze van werken. Met name: dat wat ik niet wil. En dat is nu precies wat er gebeurde
Deel 1 van het gegeven: de vloeistof, zijnde 1 volle emmer witte verf Deel 2: de machine, zijnde een hogedruk verfpistool
Jaja juist. Die emmer verf is op absoluut geheel eigenste, niet gewenste wijze, in 1 keer, op mn muren en plafond terechtgekomen. Bij uitbreiding, vloer, ramen, deuren Alles zag op slag wit. Vooral druipend. Ik in het bijzonder.
 "Razz"){kind=icon}
