Een beeld, een geur, een kleur…
Meer moet het soms niet zijn.
Om verloren herinneringen weer springlevend te maken.
In combinatie met veelvoudig onderweg zijn,
is mn rijdend bureau dan al eens een soort tijdscapsule.
Het gebeurde mij deze week, toen ik een oude citroen DS zag.
Het strijkijzermodel.
Op slag was ik weer bij mijn eerste uitstap ooit.
Om één of andere reden bleek dat de zoo van Antwerpen te zijn.
Vreemd zal die reden wel niet geweest zijn: als je weken aan een stuk koppig enthousiast blijft doordrammen, is de kans vrij groot dat vader of moeder uiteindelijk toegeeft.
In mijn geval dus: over een bezoek aan de zoo.

Ik weet nog wel behoorlijk wat dingen van die reis.
De heenreis liftend.
Een gebaar van mijn pa, een uitgestrekte arm met open vuist en duim omhoog,
deed een wagen stoppen.
Ik had géén idee hoe hij dat voor elkaar gekregen had, maar een
vriendelijke, sigaar rokende meneer kon ons wel een eind op de juiste weg helpen.
Het was het begin van nog meer wonderlijke dingen die dag…

M’n ouders behoren tot een generatie, waar een koelkast en later een zwartwit tv aanvankelijk de enige luxe artikelen waren die ze zich toen konden veroorloven.
Temeer omdat voor hun drie zonen, alles in beton en staal moest zijn…
Op een eigen auto was het wachten tot zowat halfweg de jaren 70.
Ik had dus, op moment dat de auto op een teken van mn pa stopte,
nog nooit een auto van dichtbij gezien, laat staan van binnen in.
Pa ging een gesprek aan met de vriendelijke meneer,
terwijl ik ogen en vooral handen tekort had om alle knoppen,
hendels en wat voor vreemde dingen nog allemaal op te nemen.
Nu ja, een gesprek kon je het niet noemen:
ik kreeg vooral te horen dat ik mijn verkennende pollekes bij me moest houden.
En aangezien ik niet mocht verkennen, had ik heel veel vragen…
Waarmee ik hun gesprek op de wagen zelf bracht.
Ik hoorde dat mn pa ook zijn bewondering uitsprak over de auto: hij had het over ‘dee es’???
Terwijl ik de vraag stelde: ‘pa, wat is er dan zo speciaal aan dee’es auto?’,
was ik me aan het afvragen of het nu wij waren die vooruit gingen,
dan wel de weg was die bewoog?
En passant zei ik ook nog dat de auto stonk, dat de rook van meneer in mn ogen prikte…
Het was niet de eerste keer en zeker ook niet de laatste keer dat ik mn pa in verlegenheid zou brengen…
De vriendelijke meneer, opende zn raam, gooide zn sigaar weg en vroeg me, waar die speciale auto naartoe moest gaan.
Meteen begon ik over de dieren die ik zou zien.
Waarover ik alleen had horen vertellen, in het beste geval al eens een prentje had gezien in een kleuterblad waarvan ik denk dat de naam ‘zonnekind’ was...of zoiets…
Mn kinderlijk enthousiasme moet behoorlijk groot geweest zijn:
die mens heeft ons op een plein afgezet, net naast een een reuzengebouw,
aan een poort met 2 gigantische gouden katten met op een nest erboven,
grote bevroren vogels.
We waren eindelijk waar ik al zo lang naar had uitgekeken….

Ik weet dat ik van de ene verbazing in de andere ontgoocheling viel.
De dieren die ik op prenten had gezien vielen het meest tegen.
Behalve de olifanten.
Wat waren dat machtige beesten…
Ze stonden te dansen van de ene poot op de andere, de slang op hun kop ging heen en weer.
Nu en dan grepen ze met die slang over de put, die mij van hen uit elkaar hield,
naar iets eetbaar in een uitgestoken hand of zak waar ze maar net bij konden.
Een begon zelfs te spelen met zand,
nam dat met zn kopslang en gooide dat over zn kop in de lucht.
Een dwarrelende bruine stofwolk in de zon…
En stinken… die geur zou ik nog altijd op een kilometer herkennen.
Het was elke geurbeproeving waard, want ze verveelden me geen minuut.
Mn pa moest me er zelfs attent op maken dat er nog heel wat andere dieren te zien waren…

Van de dieren die ik niet vooraf had gezien, of van gehoord,
was een grote zwarte aap het beest dat de grootste indruk naliet.
Nu had ik al eens een aap gezien, doch nog nooit van dergelijk indrukwekkend formaat.
Ik had het gevoel, dat hij vanop zn mini kunstberg, me recht in de ogen keek.
Dat hij elke beweging die ik deed, koel en nors zat te volgen.
Hij bleek zelfs een naam te hebben vertelde mn pa: Gust.
Ik bekeek Gust met het hoofd lichtschuin, recht in de ogen…
En toen…hield Gust op zijn beurt zijn hoofd schuin!
Om één of andere reden, besloot Gust me nog meer onder de indruk te maken.
Door op zn dooie gemak recht te staan, zich in zn volle lengte op te richten…
Met zn beide vuisten op zn borstkas te bonken...
De demo van zn macht en kracht kon niet zuiverder zijn:
ik deed op slag een paar sprongen achteruit…
En toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet begreep:
De mensen, ook aan mijn kant van de gracht, lachten en begonnen net hetzelfde te doen????
Ik weet niet of het was omdat Gust het plezant vond maar in elk geval,
hij gaf weer een borstroffel…
Deze keer, deed iedereen mee aan onze kant, ook ik.
En Gust?
Draaide zn kont naar ons.
Bleef even staan en ging toen statig neerzitten.
Met rechte rug, kop in de lucht,
van links naar rechts kijkend.
Alsof wij bij hem op audiëntie waren…
Nu, vandaag, denk ik dat hij gewoon gelijk had xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />