Ik ben T, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tee.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is trust me, I m a salesman.
Ik ben geboren op 27/03/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: walking by myself.
www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Schrijfsels, dichtsels en andere dingen
Life's too short, so
smile, while You still have teeth ;)
26-11-2012
t werd 28 november...
't Wachten op het weten, woog zwaarder dan het weten zelf: ondraaglijkheid van tijd, door onmacht in al zijn kracht. Tegen beter weten steeds blijven hopen, vechtend... Tegen verraad van eigen cellen, tegen langzaam uitdoven... Tot Gisteren. Tot klare, harde eerlijkheid, verlossing bracht. Nieuwe onmacht brengend bij zij die achter blijven. Aanvaarding in jouw woorden: "Ik deed mijn best, t is jammer da' k niet beter kon" vertelde je met tranen in de ogen. Verdriet,... om ons verdriet... Voor ieder stervende nog een troostend, levend woord, vóór morfine je in pijnloze nevel van niemandsland deed glijden... Ik had het je zo graag gegund, 6 december, nog één keer met je kleinkinderen, de sint en zwarte piet. Helaas, we hadden geen keuze en ook de macht niet... Zij die nog even uitstel hebben, zullen je zachte warme "zijn" onthouden... Allen wachtend... Op blijvende onveranderlijkheid, Het grote niets... .
Kan je me terugbellen aub?' Boodschap per sms van de jongste. Meer stond er niet. Op andere dagen zou ik me er weinig zorgen over maken. Het gebeurt wel vaker dat ik vriendelijk verzocht word terug te bellen. Kwestie van de kosten te verhalen op de verondersteld meest draagkrachtige portemonnee Dezer dagen maak ik me net iets ongeruster bij net hetzelfde bericht. Ze is op eigen initiatief met twee vriendinnen naar zon, zee, strand en nog wel een ander paar dingen in Turkenland vertrokken. Had ze helemaal zelf voor gewerkt, gespaard, uitgezocht, besteld en betaald. Alles netjes geregeld. Ik mocht alleen voor luchthaven vervoer spelen, wat dan ook met plezier werd volbracht. En nu, kreeg ik dat berichtje. Niet dat ik nog snel schrik omdat ook zelfs zelf verbeelde rampscenarios blijkbaar wennen. 'Eerst luisteren' was de boodschap waarmee ik elke ontluikende negatieve gedachte het zwijgen opgelegd kreeg. Dus bel ik terug: verbinding via masten en satellieten en wat er nog allemaal aan te pas komt om de medemens draadloos te kunnen spreken, de gekende beltonen, het wachten tot aan de andere kant het verwacht opgewekte halloooo?komt en dan het antwoordapparaat. Wenkbrauw omhoog. Fronsen tot aan de gewezen haarlijn. En kijken naar het toestel alsof je er los door kan zien tot in Turkije. Moet zowat mijn reactie zijn geweest. Poging 2 en 3 gaven hetzelfde resultaat. Dus stuur ik zelf een bericht uit:"laat rinklen wnnr ik kan blln." Geen tien tellen later, trilt en hoest mijn toestel een swingende beltoon uit om direct daarna weer één te worden met de stilte rondom mij. Hoezee! Poging 4 is prijs: met achtergrond geluiden als was het live vanop Waregem koerse: hallo dag pap, oewist? De sfeer aan deze kant van de lijn direct op oef- modus. Na wat uitwisselen van gegevens zoals het weer, het eten, de gezondheid en de algemene toestand van verblijfplaats, kwam uiteindelijk de vraag waarvoor ik verzocht werd terug te bellen: ze maken hier fotos, negentig stuks op CD voor zestig euro per persoon, we konden pingelen tot veertig. Wat vind je ervan: zouden we dat doen? Nah...best dat ze me niet zag zitten: 'k groeide zowat een halve meter. Helemaal zelfstandig een all in boeken en dan deze vraag ... Wetende dat één van de vriendinnen een méér dan uitstekend toestel bij heeft, gaf ik het milde vaderlijk advies dat ze zelf konden beslissen of ze het waard vonden in te gaan op het aanbod. Met als alternatief: negentig fotos van elkaar te nemen net voor valavond tijdens het zogenaamde gouden uurtje. Wat lichtinval betreft toch. En de veertig euro aan elkaar te geven. Het CDtje zou ik dan wel weer sponseren eens weer thuis. Benieuwd wat de keuze geworden is Hoe dan ook, aan fotos zal er in elk geval geen gebrek zijn. Aan stevig warme welkomstknuffels straks, evenmin.
Blauw... Nog voor ik voelde. Licht en lucht. Geen wolk, geen condens streep. Eindeloos diep licht blauw. Het eerste wat ik zag in het scherp afgelijnde kader recht voor me. De dagelijkse overtocht naar elkaar roepende kauwen had me uit een kleurloze comaslaap gehaald. Voor een keer was ik die zwarte bende lawaaimakende pikkers dankbaar: het contrast met hun gekrijs en daaropvolgende stilte was passend bij mijn staren. Stilte, die ik, in toenemend bewustzijn, zo lang mogelijk wilde koesteren. Door poging elke opkomende gedachte te laten voor wat ze was. Tot de gedachte aan een primaire behoefte abrupt een eind maakte aan het 'sludderen': de lome poging om gedachteloos langzaam wakker te worden en de warmte van het bed zo lang mogelijk te koesteren. Nee , het was niet de behoefte om lichaamseigen vocht te lozen of andere acties van sanitaire aard. Dat kwam later Honger. Niet wetend wat er eerst was: de gedachte of het gevoel Het was in elk geval de reden om de wereld vanuit verticale stand verder dan het raam te gaan bekijken. En te genieten van de ochtendlijke, voor deze keer zonnige, zondagse gewoontes. Douchen, scheren, aankleden. Zoals elke andere doordeweekse dag. Maar dan wel in een tempo, dat enkel door twee racende slakken kan verbeterd worden. Naar de bakker, met de fiets deze keer. Het had het voordeel dat de geur van versgebakken broodjes en de croissants die ik me ter consumptie ging aanschaffen, me tegemoet kwam via de openstaande schuifdeuren. De geur van vers brood doet kopen had ik ergens eens gelezen. Bleek dus waar te zijn: duidelijk te merken aan de rij kandidaat kopers die voor me stond. Het knorren van mijn maag was mijn bijdrage tot de bevestiging van deze geurige wetmatigheid. En jawel, ik kreeg het voor elkaar rustig te blijven wachten tot ik voorzien van broodjes, croissants en krant, de koffie kon gaan maken. Om een andere wetmatigheid vast te stellen: de geur van verse broodjes en koffie doet anderen wakker worden. En opstaan. Alhoewel ik mijn medehuisgenoten ervan verdenk, al wakker zijnde, gewoon te blijven liggen tot ik terug ben van de bakker en de daarop volgende geuren het startsein van hun zondagmorgen zijn. T is ze gegund. Ik heb intussen mijn koffie, krant en zon: meer moet dat niet zijn
Zelf heb ik het ooit wel eens geprobeerd. Meer als eens. Tot ik bevestiging kreeg van langer aanwezig vermoeden. Ik heb het over paardrijden. En het vermoeden dat, niet ik, maar dat beest, pardon, edel dier met mij aan het rijden was. Tegenwoordig is er vermoedelijk geen levend paard meer te vinden, die mijn te korte gestalte voor mn gewicht zou kunnen dragen Of het zou een versie van het Ros Beiaard moeten zijn.
Ik had de intentie om het rijden en het paard definitief op te geven. De jongste, onze Benjamine, heeft daar anders over beslist... Voor de goed orde, er staat op mn peloeze geen enkel soort beest dat gras verwerkt tot mest En ik heb daar 3 goeie redenen voor:
1. het is mijn peloeze: als daar een wandelende grasverwerker op staat, heb ik er in geen tijd, geen meer. 2. zon beest moet ook stalling hebben: nog minder peloeze dus 3. én zoiet eet niet alleen geheel gratis gras hoor! (en dat met westvlaamse uitspraak ) Oh Nee, het kost zelfs handenvol geld.
Ik had een perfect logische uitleg klaar waarom er geen paard in huis kwam. Enfin, in de tuin dan. Ik zat op de vraag te wachten en die kwam: Pap, waarom zijn er eigenlijk zoveel verzorgpaarden in de aanbieding? Aha! De bedoelde eigenaars hebben geen tijd om ermee te rijden omdat ze zo hard moeten werken om de kosten van dat paard te kùnnen betalen Wat intellectueel niet echt eerlijk was tegenover mn jongste, maar soit, ik dacht, nu ben ik er definitief vanaf
Nu zowat 10 jaar later: Niet dus Creatief als ze is, misschien nog meer als haar vader, wilde ze, zou ze én ging ze met paarden bezig zijn. Vader mocht al die tijd taxi spelen, zolang ze zelf nog geen rijbewijs had. Van het ene paard naar het ander. Die beesten deden weer wat ze altijd met me deden: mij laten rijden, in plaats van omgekeerd En voor deze vakantie, was haar droom: een groot deel van die zalige vrije tijd tussen en met paarden bezig zijn. O ja, en als het nog even kon, ook nog in Frankrijk om haar Frans bij te spijkeren.
Echt, ik zie niet, wat zij erin ziet, om 3 weken tussen de paardedrollen en de bijhorende ammoniakgeur te ploeteren. Ach, als zij daar gelukkig mee is, denk ik dan Dus, wat doet deze vader dan? Euh, ja ik geef het toe. Het één en ander werd geregeld. Creatief op zn ollands: gratis Maar wel: 3 weken Franse paarden.
Om die verlangende, blinkende pretogen te zien... En de bijhorende mimiek Twijfelend tussen ongeloof, verwondering of losgelaten uitbundigheid Om ze te zien dansen Als een veulen, rondspringend voor de eerste keer in een grenzeloze weide Voor de onbetaalbaarheid van haar toekomstige mooie herinneringen En voor ondergetekende, is het dat nu al:
Was het het wakker liggen waard? Om te piekeren over iets waar je geen controle over hebt? Waarvan je eigenlijk al van weet dat je je geen zorgen moet maken?
De moeite waard: nee dus Voorspelbaar: ja dus Normaal: ja zeker?
Hoe had mn jongste oogappel het dan gedaan? Bwa... Het begon al goed: ongeveer op het uur van verwachte aankomst een sms-berichtje: net aansluiting gemist Het startsein voor mij, om allerlei imaginaire flitsende "ramp- en hulp"- scenarios te verzinnen, die onderbroken werden door een volgende sms zowat een minuut later: en toch te vroeg aankomen..
Heb haar ooit eens uitgelegd dat timing voor humor alles is Bij deze is bewezen dat ze de les goed onthouden heeft. Ik zou het niet beter kunnen, die ongeschreven boodschap meegeven: Dont worry Eveneens zoals verwacht (of was het gehoopt?), had ze al snel lotgenoten getroffen. Ze trokken de ganse dag met hun 4 samen op om oa de campus te verkennen
Ben er intussen zeker van dat de campusomgeving, in de ruimste zin van het woord, ook al aan bod kwam En ze hebben gelijk! Want de andere lucht doet haar goed, ze at tot nu toe zelfs gezond: een salade!!! In gedachten houdend, dat we hier alle moeite doen om uit te leggen, dat één blaadje salade of één flinterdun schijfje tomaat eten, echt wel te weinig is om als gezond te worden bestempeld...
Haar eigen commentaar van dag 1? Het was een beetje een verloren dag en dat ze er naar uit ziet les te krijgen, dat het nog niet "aanvoelt" als haar school... Met zekerheid zal er een dag komen,waarbij ze het les krijgen zal bestempelen als een verloren dag... En wat het aanvoelen van de school betreft: het is dan ook geen school zoals ze het in haar definitieboek staat, het is een onderwijsfabriek... De echte school? Dat is er één van het leven...van de volgende stap van hààr leven. En dat, ga ik ze wijselijk toch maar zelf laten ondervinden O ja, het uurrooster is door haar, met een verdacht startende glimlach, gewraakt als absoluut niet ideaal om te pendelen, dus klonk de vraag om op kot te trekken dubbel zo overtuigd... en als dat niet kon/mocht, had ze ook nog een alternatief: zoals ze het zelf zegt, een autooke...
Ik hoorde de echo van mezelf terug, met tientallen jaren vertraging... Ze wordt nog véél te slim zeg Iets waar ondergetekende al eens absoluut nodeloos wakker van ligt
 "Razz"){kind=icon}
