Elk voorwerp kan onderwerp zijn. Van mijn zoektochten. Alsof die dingen zich met opzet aan mijn blik onttrekken. Even kijk ik een andere kant op en hop: weg die sleutels. Of bankkaart, pen, mijn favoriete koffiemok,... Die hamer had ik net nog in mijn hand. Ik weet zeker dat ik die even er voor op tafel had gelegd… En ik zie slechts een vaas, kaars, bril, boek met titel ‘waarom mensen niet gelukkig zijn’ . Maar géén hamer. Zelfs niet in de omgeving van de tafel…

Ik zie dat stuk metaal gniffelend in zijn steel lachen, overgaand naar in alle stilte proestend heen en weer schuivend van de pret. Wanneer hij mijn emotie kan aflezen van m’n gezicht en algehele houding: van verbazing naar ontzetting. Van: ‘hoe is dat nu mogelijk’ over ‘luidop vloekend, waar is dat klopding?’ naar ’t is weer van dat ik haat het elke keer te moeten vragen: “schat, heb je mijn hamer gezien?”

Én jawel, zodra ik die vraag stel aan huisgenote van dienst, gaat die met vastberaden pas naar dé plaats délict. Daar waar ik, in dit geval een hamer, die zelf neergelegd zou hebben….En elke keer opnieuw krijg ik een of andere variant te horen van een voor mij retorische vraag:  “wat zou je zijn zonder mij?” of “kunnen mannen eigenlijk wel zoeken? Terwijl ze betreffende onding meewarend glimlachend in mijn hand duwen: “nèh”…

Ware het niet dat ik wéét dat het absoluut niet kan dat voorwerpen hun eigen weg gaan, zo nu en dan besluipt mij toch de twijfel. Ik kijk beteuterd naar de hamer, verdenk hem van pestgedrag…Hoorde ik nu schaterlachen? Zou ook nog kunnen: ik heb een fantastische carrière als goochelaar gemist. Weg toveren, alles, altijd en overal. Alleen werkt de magie voor het terug brengen niet.  Ik wist niet eens dat ik kón goochelen. Googlen, dat wel. Ik vind er van alles. Behalve dat wat ik zoek.

Niet dat ik het kan hebben dat alles zo maar rondslingert. Dat er binnen de kortste keren op elke stoel, tafel of zetel zich stapels vormen. Nee, ik kan het zelfs niet hebben. Het zorgt voor chaos in mijn hoofd. Dus alles netjes aan de kant. Alleen is die kant nu eens hier, dan eens daar. Mijn jongste verwoordde het kort en bondig: “Geef nu toch eens alles een vaste plaats én hou je daar aan”

Vooral dat laatste blijkt keer op keer een moeilijke te zijn. Dat leunt heel dicht aan bij multitasken. En gezien ik een man ben, kan ik wetenschappelijk  bewezen, niet multitasken. Bij uitbreiding zoeken dus ook niet, geef ik de volgende keer ridderlijk toe. Wanneer de vindster van dienst weer eens vraagt: “is ‘t weer van datte?”

23-02-2020, 15:57 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Buiten, intussen bijna net zo donker als in mijn knusse warme hoek van de zetel, zijn de kustbewoners hun zee kwijt: die passeert met steeds  groter wordende  snelheid boven het grote schuifraam. Ik hoor de wind, voel die niet. De koffiezet daarentegen, pruttelt op tegen het gehuil dat zich Ciara of Elise laat noemen afhankelijk van waar je woont: Europa dacht ik... Soit, het zal nog een hele tijd duren vooraleer iedereen door heeft dat we met zn allen op één bol, genaamd Aarde ergens in de ruimte rondzweven. Anderzijds, tegen zoveel geluidsovermacht met naam is dat koffie-makende ding normaal niet opgewassen om mijn aandacht te vangen, ware het niet dat het een voor mij heel erg sterk argument heeft: het aroma van verse koffie. Dat is op kousenvoeten op mijn smaak- en geurreceptoren aangekomen en Pavlov-gewijs begin ik nog net niet te kwijlen.

K zie de regen, intussen nippend aan mn koffiemok, met banale koe-print en bijhorende levenswijsheid: watching the world go by.  Toeval bestaat niet, ik krijg het beeld van stoomtrein-herinnering  ergens op de schors van mijn grijze massa geprojecteerd, net 1 letter te veel, bedenk ik: watching the rain go by….met bakken, het tuinpad in een onstuimige ondiepe zwemvijver voor kikkers en hun kroost veranderend: zwemvliezen zouden wel eens handig kunnen zijn mocht de zee ooit ambitie hebben om mijn tuin permanent te gaan bezetten…

Zo rustig het in mijn uitkijkhoek is, zo turbulent is het voorbij mijn venster op het stukje stormwereld dat ik nog net kan waarnemen:  bomen zwaaien nachtelijk spokend heen en weer. Hele grote grassprieten leren ze te zijn:  O wee de tak die tegenstribbelt, zelfs een boom in zijn geheel  vliegt er uit. Liefst bij de buren, als ik mocht kiezen, maar dat mag ik niet want politiek niet correct. Laat staan dat de natuur zich überhaupt iets zou aantrekken van politiek ….

Ik wentel me nog dieper in mn zachte fleece en geniet van het hypnotiserend ritme en het geluid van regen, of is het hagel? Indila’s « dernière danse » past hier als gegoten: « Je remue le ciel, la nuit, le jour. Je danse avec le vent, la pluie.un peu d'amour, un brin de miel et je danse , danse, danse... » Ik beroer de lucht, de dag, de nacht. Ik dans met de wind, de regen, een beetje liefde, een vleugje honing en ik dans, dans, dans….Mijn gedachten huppelen mee heen en weer op dat meeslepend ietwat Pink Panterachtig ritme.

Tot alles eindelijk alles stil wordt. En morgen, als het licht weer aangaat, de storm milder zal zijn, mijn grasveld één grote vijver geworden is. Met fiere hagelwitte zwaan, stilletjes drijvend met een spoor van uitdijende waterringen glinsterend in het zonlicht…die naadloos zullen overgaan in de golven van een volgende gedachtenstorm. Die kreeg zelfs al een naam: Dennis deze keer…

23-02-2020, 15:56 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

20-01-2016, 08:20 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

ik haat het.
het gevoel de domste van de klas te zijn.
zo in de zin van: iedereen wist het al lang, behalve één 
en die ene ongelooflijk domme oen ben ik dan.
het gevoel met open ogen in een meters gapende gracht te lopen
en het pas zien als je er midden in staat,
met het water aan de kin.
ondanks alle bedekte onheilsvoorspellingen, al of niet goed bedoeld.
voor - of achteruit, zelfs zijwaarts maakt geen verschil meer uit: 
de eigen borst is al nat en zelfs geen klein beetje.
het gevoel van vallen in je droom en bij het wakker worden vaststellen dat je inderdaad gevallen bent.
waarbij de enige troost, de doekjes tegen het bloeden zijn.
en het bloeden blijft. 
scherven die te vrezen zijn, het vorige moment nog stralend geheel,
straks geheel onherkenbaar aan flarden.
waarvan het lijmen bij voorbaat gedoemd is te mislukken.
wegens verdwenen, onvindbare scherven.

 

02-03-2013, 22:34 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Het plein was leeg, miezerig en desolaat, passend bij het gevoel dat het gsm gesprek gelaten had.
Zonder er tegen te vechten liet hij de niet te stoppen tranen komen.
Tot er geen onderscheid meer was tussen de wazige beregende autoruit en zijn door tranen vertroebelde zicht, het snikken versterkt door het stille miezeren en het trage galmen van de klokken. Elf keer.

 Hij zag haar weer zitten in haar slipje en te kleine BH met bloemmotief. Bleek en mager met rood omrande ogen, stille getuigen van haar wenen.  In ijzige stilte was ze gaan zitten op het toilet.  Eerst had hij haar houding toegewezen aan zijn ferme, niet mis te verstane aansporing: nadrukkelijk articulerend had hij haar gesommeerd op die voorjaarsnamiddag uit haar bed te komen, zichzelf te verzorgen en in de vroege zomerse blauwe lucht de rest van de familie in de tuin te vervoegen.
Wat het alarmbelletje deed rinkelen wist hij niet meer.
Misschien was het zelfs een soort schuldgevoel. Een déja vu. Een letterlijke dan wat het gevoel betrof. Ze hadden hier al eerder gezeten.
Toen hij zelfstandigheid van haar geëist had die ze nog niet verworven kon hebben. Het scheurende gevoel door schuld voelde hij weer opwellen, het was nooit verdwenen. Dus vroeg hij haar op veel zachtere toon waarom ze midden op de dag zo alleen wilde zijn in haar donkere, te warme kamer.

Haar tranen sprongen letterlijk van uit ongekende diepte met een zo fel schokkend snikken dat hij geschrokken ademloos woorden zocht om haar te troosten. Het enige wat hij wist uit te brengen was: ‘maar kind toch….’ En bleef in gedachten maar herhalen:’ waarom toch, waarom?’
Er bleven een hele reeks aan fantasie ontsproten veronderstellingen de revue passeren, de ene al angstwekkender dan de ander.
De aard van de fantasie nam kenmerken van een nachtmerrie aan toen ze nauwelijks hoorbaar zei: ‘ik ben een probleemkind…” met een snik of hap naar adem tussen elke lettergreep.  
Hij dacht het eerst niet begrepen te hebben, vroeg verbijsterd:’ wat zei je nu?”
Ze herhaalde in één adem teug, luid, bijna roepend: ‘ik ben een probleemkind!’
Hij zag haar huilen en voelde meer dan dat hij zag: snijdende  pijn, scheurende smart…
Ze keek door een uitgelopen masker van mascara op naar hem: dit was niet zijn bijna zestien jarige immer opgewekte dochter. De pijn van haar voelbare verdriet deed hem letterlijk door zijn benen zakken. Nog stiller had hij haar gevraagd ‘waarom? ’
Hij begreep het niet. Alles had hij er aan gedaan om haar te vertellen, te laten voelen dat ze zijn oogappel was. Dat ze in alle omstandigheden bij hem terecht kon. Zelfs al was de boodschap niet bestemd voor een vader, die nog lerende was om vader te zijn van een tiener die sneller dan hij wenste een jonge vrouw aan het worden was. Meermaals had hij haar in bescherming genomen tegen de te verwachten emo-uitval van een overbezorgde moeder. Hij had er onder vrienden zelfs trots mee gepocht  dat ze de moeilijke vragen eerst aan hem kwam stellen...

En nu zat ze daar op dat badkamertoilet, hij op zijn knieen voor haar.
Zag dat ze net als hijzelf naar woorden zocht.
De klamme stilte werd dringender, de verwachting deze te doorbreken dwingender.
Hij zocht de antwoorden  waarvan hij dacht, nee hoopte,  dat ze een antwoord waren op haar zoeken. Paniekerig wanordelijk zoeken uit vrees voor de zinderende stilte,  voor verandering  of nog veel erger?
Alle mogelijke vragen kwamen, retorische en zelf ingevulde antwoorden waarbij nieuwe vragen alleen de bevestiging of ontkenning vroegen van veronderstelde antwoorden.
De vragen die begonnen met hoe, wat, wanneer, wie, waarom bleven achterwege.
Het enige wat hij bevestigd zag was dat ze naast elkaar aan het praten waren.
Met alle middelen haar probeerde te vertellen dat hij haar ongeacht, onvoorwaardelijk graag zag.
En daar, naar mate hij zelf aan het woord was , steeds minder in slaagde.  Pas dagen later, per toeval, vond hij haar ingevoerde zoektermen in het internet zoekprogramma.
Elke kleur trok uit zijn gelaat bij het beseffen van het verband.
Hoe kon hij dit gemist hebben? Hoe kon hij haar duidelijk maken dat ze alsnog bij hem terecht kon?
Schuld, meters hoog én dik, overheersten met zure smaak.

Door de bedampte ruiten zag hij een grootmoeder met kleindochter de straat tegenover het plein oversteken, samen onder de paraplu, trots en blij met elkaar.
Hij zou het niet meemaken.
Hij had net een afspraak gemaakt voor zijn dochter.
Om haar keuze, zo snel als mogelijk te laten geschieden, beseffend dat hij daarnet in de feiten, afscheid genomen had van zijn eerste ongeboren kleinkind…Hij hoorde de eerste klokslag van de 12 die gingen volgen.

28-02-2013, 08:31 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Afgeknapt geknakt,

Gehakt gebarsten,

Gebroken bezweken

Dromen in woorden

Blijven dromen.

18-12-2012, 14:28 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

26-11-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Sta niet bij mijn graf met stil verdriet

Ik ben er niet, ik slaap er niet.

Ik ben in de wind die door je haren waait,

Ik ben in de haan die s’morgens kraait

Ik ben in de regen, in de vogel in zijn vlucht,

Ik ben bij je als je zachtjes zucht

Ik ben in de zon als je s’morgens ontwaakt.

En in de sterren, als je s’avonds slapen gaat.

In de glimlach van ieder kind,

Als je me even niet vindt

Ik ben bij je, zolang je over me praat,

In alles wat je van me meedraagt.

Als je aan mijn graf staat, ween dan niet,

Ik slaap er niet, ik ben er niet.
en al is het hier doodstil,

Ik sta naast je, als jij dat wil.

 
http://www.poemhunter.com/mary-elizabeth-frye/

07-11-2012, 20:56 Geschreven door Tee  
Reageren (1)

Het zomeruur werd uitgezwaaid in stijl.
Mexicaans dan nog, met alles erop en er aan.
Zelfs de tequila en chili con carne, met luchtige gevolgen ervan daags erna, ontbraken niet.
Van voorgerechten tot dessert: om duimen en vingers af te likken.
De gastvrouw had zich uit de naad gewerkt om deze heerlijk, naar vakantie geurende, mondwater veroorzakende verwennerij van kleurrijke smaken op tafel te toveren.
Hoe, kon ik, betere eer brengen aan de gastvrouw en mijn appreciatie laten blijken door me uit de naad te eten? 
Dat is dan ook wat ik deed. 

Samen  lieten we, ongedwongen keuvelend over alledaagse dingen,  de kunstmatige tijdssprong ver achter ons. Om vast te stellen dat we inderdaad een tijdsprong hadden gemaakt: in één keer van avond naar morgen.
Daags nadien, kon ik nagenieten. Vermoeid, met wallen onder de ogen, zonder hoofdpijn. Van de voorsprong die het nieuwe uur gebracht had.
Loom, eigenlijk lui, lag ik binnen lekker warm te kijken naar de koude witte laag op het gras. Tenminste, daar waar nog gras te zien was, wegens bijna geheel bedekt met afgevallen beukenblad.  Ik liet me de glinsterende  speling van de ochtendzon op de smeltende gekristalliseerde dauw half liggend welgevallen.
Gedachten, zoveel als er blaren lagen, passeerden datzelfde beeld.

07-11-2012, 20:46 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Tot nog toe las ik ze nooit.
Om één of andere reden ontsnapten ze altijd aan mijn aandacht.
Te klein, op de verkeerde plaats, geen tijd, geen blik waardig geacht.
k heb het over een dagelijkse rubriek in mijn krant: de horoscopen.

Op zaterdagmorgen, terwijl het huis nog wacht op de gonzende activiteit van andere bewoners, zit ik, recentelijk mét bril, aan de keukentafel.
Met een kan verse koffie.
De krant uit te pluizen.
Op mijn hoogst persoonlijk eigen tempo.
Met de radio zacht op de achtergrond, de kan koffie eerder uit dan de krant.
Stijlbreuk met doordeweekse  werkdagen: dan is er geen van beiden uit.
Dus weet en vooral voel ik: t is weekend.

Was het gelegen aan de eentonigheid van het platgewalste thema der verkiezingen of zocht ik op de verkeerde plaats de oplossingen van kruiswoordraadsel en sudoku’s?
In elk geval las ik als eerste in de rij van 12 mijn horoscoop:
“je hebt een prima voornemen, zet de eerste stap. De planeten zullen je belonen…”
huh? Ik loop meestal over van de voornemens, al of niet goed én die beginnen per definitie altijd morgen.  Behalve deze waar ik net aan dacht: ik moet maar eens zo ’n Atoma schriftje halen om al mijn voornemens in te noteren…
En daar zullen de planeten mij voor belonen? Hoe gaan die dat doen?
Wat me bij de schrijver bracht: wie verzint nu zoiets?

Fundamenteel nieuwsgierig, het algemeen menselijk trekje van gluren bij de buren, las ik alle andere elf ook. Zodra ik me daar lezers bij voorstelde, steeg de schrijver in mijn achting: die verdient zijn brood met humor!
allez, neem nu:  “je hebt nood aan sociaal contact, organiseer een avondje bij je thuis of trek erop uit!”
je zal toevallig maar gedetineerde zijn als je dit leest als je horoscoop…
En wat te denken van: “een mysterieuze liefde duikt op. Vanavond zal de vonk op een speciale plaats overslaan”  Nah, ik zou gelijk een elektrieker vragen om een grondige controle te doen op kortsluitingen als dit mijn horoscoop zou zijn…

Of: “ Iemand houdt iets verborgen. Je werpt nu een blik op dit spannende geheim”
ah zo? Cola: regular, light of zero? Welke soort zou de meeste impact hebben bij het werpen?
en bij weten is een geheim per definitie verborgen. En zodra niet meer verborgen, is het geen geheim meer, niet? Awel, wat is er dan nog spannend aan?
Soit, k ben de schrijver dankbaar. Hij deed me lachen tussen alle beschreven kommer en kwel.
En wete wat? Hij heeft nog gelijk ook.
Ik heb inderdaad een prima voornemen.
k ga horoscopen schrijven.
De eerste stap is gezet.
Nu die belonging nog…

07-11-2012, 20:44 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

04-11-2012, 17:14 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Neem een kluns in driedelig maatpak met gestreken, gemillimeterde snor.
Gladde haren, gekleurd, ravenzwart métallique.
Al even secuur in model gekleefd als de gebeitelde glimlach.
Met hagelwitte tanden, geen koffievlekken,  geen  tandplak : wandelende reclame voor een of ander tandpastamerk.
Ik wed dat ze zelfs in het donker licht geven.
Mogelijks door de combinatie van de witheid,  de fluor in de gebruikte tandpasta en afwezigheid van een lichtbron…
Wat een voordeel zou kunnen zijn. 
Zou kunnen zijn…  gesteld dat je kinderen hebt die bang zijn in het donker.
Of om net op tijd te zien, waar je tegenaan gaat botsen in het licht fluoblauw verlichte donker.
Handig als de elektriciteit het ineens laat afweten.
Vanwege barstjes.
Of een beetje vallend betonrot.
In één of andere kerncentrale van zowat een kwarteeuw oud.
Ja zeg, je weet maar nooit hé…
Even terug…De zwartharige maatpak dragende witte tanden snorremens.
Met glimmend, rimpelloze huid. In de  kleur van wat in kruiswoordraadsels omschreven staat als bergbruin.  
Zo geplukt van het vliegtuig afkomstig uit streken waar het nooit meer regent. 
Of het resultaat van grilltoestel voor mensen: snelbruiners…
Wandelend op passend leer van Italiaanse runderen in zijn eigen geurwolk.
Een damp van zeemzoet parfum met een zweem van musk en burned wood.
Waardoor elk gezond paar longen, bij eerste inhalering op slag in kramp gaat…
Ik zie de smog borden 90 per uur al geheel vanzelf spontaan draaiend zichtbaar worden zodra hij gepasseerd is.
Met berekend zuinige stappen passerend met bijpassende das voorzien van Mickey Mouse motief en  in kunststof verpakte Ipad op pad op ‘t voetpad. Langs het terras.
Waar ik me onledig vermaak.
Met in de schaduw toekijken hoe de wereld mij passeert.
Op dit uur is deze ‘Ken’ is op weg naar zijn ‘Barbie’…of misschien een andere ‘Ken’ …
Dat hij daarvoor zo dadelijk in een cabrio van het merk met vier ringen of een ster stapt is de voor de hand liggende verwachting. Het beeld dat ik van hem krijg, dat hij fietsspelden aanbrengt op de messcherp gevouwen broekspijpen en een oude roeste opa-fiets met torpedo- rem opstapt, terwijl hij met een nasale kopstem inspector Clouseau-gewijs  een ‘geude euveund’ wenst  aan een voorbijganger, doet mijn mede terrasgenoten opkijken.
Van mijn plotseling luidop lachen.
Heerlijk, dat kijken naar de mensen…

11-10-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Bedekt, stuurde ze hem het verwijt te leven in een leugen.
Het waren niet de woorden.
Nee, het was de kilte in de intonatie.
Die als gif met koude rilling zijn rug omhoog kroop.
Met een flits verlammend zijn denken binnen drong.
De daaropvolgende stilte sprak.
Meer dan welk gesproken woord ook.

Zij, zij had ooit de wens gehad de zijne te zijn.
Wetend dat haar nu uitgesproken woorden, als snijdende boemerang met zekerheid en echo terug zouden komen, bleef ze schuilen voor de verwachte storm in haar eigen gedachtegang.

Hij, hij wist dat ze gelijk had.
Haar wens was ooit zijn strak omlijnd en te vervullen wet.
De eigen opgelegde begrenzing, de wens naar "ons" was een loodzware ketting van opeenvolgend zelfbedrog en leugens geworden. Hij walgde van de schim die hij van zichzelf geworden was: alle morele waarden die hij ooit hanteerde waren één voor één gesloopt.
Het besef ervan was wurgend.
De stilte verzwaarde de last nog meer, belemmerde nuchter denken.

Hun gedachten bleven onuitgesproken tussen hen inhangen …bijna zichtbaar zinderend verhitte lucht boven zwarte asfalt. Als een pees, met een te verwachten oorpijnsuizende knal, op knappen.
Of was het een ballon?
Tot springen toe steeds meer gevuld.
Met irreële, zelf opgelegde onuitgesproken droombeelden: van prinsen en prinsessen, van huizen met tuintjes en de obligate koters: van zij, van hem.
Daar ergens tussenin de eveneens onuitgesproken verwachtingen en onbegrepen pogingen te begrijpen, onoverzichtelijk, muur-hoog ondoordringbaar opeen gestapeld.
Resulterend in verloren onschuld met verpletterende schuldvraag als cadeau…
In het surrogaat van zelfverkozen eenzame geborgenheid, stelde elk dezelfde vraag:
wanneer was die zielsverwant verdwenen?

Geen van beiden had een antwoord.
Dus bleef het stil.
En bleef alleen het voelen.
Elk apart in macabere mime dans van non-verbaal niet-vertellen:
Koud, kil, berekend.
Begin van pijn, onmacht, kwaadheid…het rouwproces onbewust gestart.
Het missen van genegen warmte was er al.
De conclusie lag al vast van voor het ooit begon:
aan alles komt een eind.

09-10-2012, 11:17 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Ze ging er van uit dat het geregeld kon worden.
Door anderen. Zij waren het, die er maar voor zorgen moesten dat alles in orde kwam.
Die gedachtegang was mooi meegenomen:
kon ze zich blijven wentelen in hetzelfde excuus.
Om uiteindelijk helemaal niks te doen.
Het was zo vaak gebruikt dat ze het intussen zelf was gaan geloven.
Voor de buitenwereld kon ze daardoor heel erg druk gaan doen:  schoppen, trappen, foeteren, roepen… tegen elk huis dat groot genoeg was om haar rebellie te vergeven.
De ultieme en edelste weerwraak van “het systeem”.
Die haar liet zitten met de vraag: waar en tegen wie moest ze uiteindelijk vechten?

Alleen, wanneer ze alleen was, met niemand anders dan zichzelf,
overspoelde de leegte haar.
Gestorven nog voor de dood kwam, zo voelde het door het kille besef:
ooit had ze geleefd, zelf.
Vrees voor het stille spiegelbeeld het resultaat.
Het zag haar niet graag. Eender welk moment van de dag.
Het trok een mond vol zuur boven vermoeid tranende ogen.
Per keer het beeld naar haar keek, leek ze nog magerder dan de herinnering aan de laatste keer. Elke keer koude rillingen en nekharen recht.
Alsof een onzichtbare schaduw met ijzige zucht in haar oor fluisterde:
‘zie je wel, ik ben er altijd…’

Hetzelfde excuus, waarmee ze vuistslagen op een naald probeerde te geven,
zorgde  er voor dat ze werd geleefd:
Haar leven ging alle kanten op. En géén kant ervan die zij zelf wilde.
Daar zorgden die anderen dan weer wél voor…
De bestendiging van het lot in uitspraak der berusting:
‘niks is zeker, behalve de dood…’
Elk initiatief bij voorbaat gesmoord.
Elke kiem van beseffen tijdig te verdrinken.
Vakkundig. Zoals haar moeder.
De dag erna was de herinnering verdwenen.
Kon het hele toneel opnieuw van voor af aan beginnen.
Met als adagium: ieder hoofd zijn eigen hoofdpijn.
Met aspro bruis als eerste hulp, op zoek naar die éne andere.
Die haar leven in een sprookje zou veranderen.
Intussen nam ze aan, dat er beter geen vragen gesteld werden over sprookjes:
ze had geleerd: ze bestonden niet.
Die witte ridders ook niet.
Als en indien ze er waren, dan vermoedelijk aan de andere kant van de wereld.
In één of andere jungle. Of op het witte doek: goed gecamoufleerd.
In elk geval, niet in haar buurt.
Niet in haar wereld.

Niet dat ze geen moeite had gedaan om erin te geloven.
Integendeel. Ze had het meer dan eens geprobeerd.
Zich verloren, totaal.
Zichzelf gegeven, volledig.
Zichzelf vergeten, compleet.
Het werd elke keer nog minder leven.
Ze had ooit ergens een Arabisch spreekwoord gelezen:
“Het huwelijk is als een belegerde vesting:
zij die er buiten zijn, willen er in. Deze die er in zijn, willen er uit.”
Hoe kon die Arabische mens haar opeenvolgende mannen zo goed kennen?
Ze had hem niet eens gesproken…
De laatste in de rij was de grootste goorzak geweest.

Ze had het toen zelfs ternauwernood overleefd.
Nadien gezworen dat geen vent haar nog zou aanraken.

En nu, zat ze te wachten.

De tram was ongebruikelijk laat.

Ze kon niet anders dan de tram nemen.

Haar poging een rijbewijs te halen was destijds een stille dood gestorven toen de theorie niet kon ingestudeerd worden.

Wegens werken voor de broodnodige centen, oppas voor de kleinere broer en zussen en nog een massa andere verplichtingen zoals het zorgen voor haar dronken moeder.

Dat was zoals zij zich haar moeder herinnerde: in een soort permanente staat van dronken ontbinding…

Wanneer moeder’s toestand naar dagelijkse gewoonte comateus werd,

werd zij de vrouw des huizes. Of ze dat nu wilde of niet…

Ze had ergens in het middelbaar geleerd van meester Jean over Darwin.

Voor zover ze nu nog wist, ging het over seks en overleven.

Survival van de sterkste of was het de fitste?

Het klopte in elk geval voor geen meter.

Het kon alleen de slimste zijn:

ze was in haar eigen Darwinversie daarvan het levende bewijs…

En al wie tegen haar versie ingegaan was, zou het zich beklagen.

Voor zover ze dat nog konden…

Ze koos speciaal dit uur om te vertrekken.

Er was dan bijna héél zeker niemand die ook stond te wachten.

Ze had er een bloedhekel aan als die ongewenste, wachtende medemens een gesprek met haar probeerde te starten.

Meestal begon én eindigde het met iets stoms als: wat is het warm. Of koud.

Met een vragende intonatie, hé?

Helemaal irritant werd het wanneer er het aanhangsel bijkwam: vind je niet?

Arghhh! Zo interessant zeg! Alsof zij zich met zoiets bezig zou houden…

De blik die ze dan met haar diepliggende bruinzwarte ogen uitstuurde was tot nu toe altijd voldoende geweest om elke verdere conversatie in de kiem te smoren.

Ze had de uitdrukking ooit geoefend voor de spiegel.

Ze was er zelf van geschrokken, wat haar ervan overtuigde dat als ze die blik in haar ogen gebruikte, die zó angstaanjagend was, dat géén mens haar nog durfde te benaderen.

Ze was zich geenszins bewust of het nu door haar blik of de licht verwilderde, naar zweet ruikende onverzorgdheid was, waarom de modale medemens haar sowieso met moeite  benaderde…

Straks was de tram zo laat dat ze haar afweerwapen zou moeten toepassen…

Ze zat op de vertrouwde plaats op de bank, uiterst links.

Gedeeltelijk met haar rug tegen de zijwand met reclame, niet zichtbaar vanaf straat.

Met haar benen over elkaar gekruist te friemelen aan haar schouderlange haar.

De punten hield ze haar nà haar zo ver als mogelijk was, voor haar neus.

Stuk voor stuk aan het controleren. Ze keek er zelfs een beetje loens van.

Afwisselend in het rond speurend of er niemand aan het naderen was

Of stel je voor: haar aan het bekijken was…

Of nog erger: haar gedachten aan het meelezen…
Zouden ze echt kunnen zien wat ze dacht?

Als er één moment was, waar niemand,

maar dan ook niemand haar gedachten mocht kennen, dan was het nu!

Het ene been ging op en neer in een onhoorbaar langzaam ritme.

De nieuwe informatie van vandaag zou ze gaan gebruiken, maximaal…

Om hem te raken: strike én game over…

Te kunnen wentelen in het genoegen van zijn ondergang…

Het tempo waarmee haar lokken door haar duim en wijsvinger gingen, versnelde.

Of de punten gaaf waren of gespleten, wie zag dat nu nog: who cares?

Het wees op opperste concentratie, het genoegen van het plannen.

Zelfs de aanzwellende en daarna uitstervende loeiende sirenes van politiewagens konden haar niet uit haar trance halen.

Het onmiddellijke zoete plezier van het ongestoord bedenken.

Met zowaar een licht naar boven trekken van één mondhoek als bewijs van het plezier…

De uitvoering van de bedenksels was van een andere orde.

Spannender, maar vooral: véél later.

Die verkneukelende gedachten waren nu…

Alle gedachten waren als sardienen, opgejaagd door tonijn.

In steeds kleiner wordende cirkels gedreven naar hun noodlottig einde.

Die tonijnen waren de pionnen.

Die zij ging plaatsen om de desastreuze kettingreactie van sardienen te creëren…

Nee, het waren….

Dominostenen!

Die zou ze in gedachten zó plaatsen, dat ze er slechts één moest omduwen.

Ze wist dat het eindresultaat onvermijdelijk was: de laatste steen zou met zekerheid vallen.

De gedachte aan de rij dominostenen was haar nog meer genegen dan de opgejaagde sardienen: die wisten immers wie hun belagers waren.

Nu, in de in gedachten op te stellen rij, zou de omgeduwde slechts weten wie hem had geduwd, net vóór het fatale moment van de volgende mee te sleuren in zijn val…

Dit was bijzonder: de allerlaatste kon nooit weten wie ooit de eerste steen de toekomstige  fatale zet had gegeven…

De chaos zou uit het niets komen en vooral: compleet zijn.

Zwart blakerend, allesvernietigend: daar ging zij voor zorgen…

Het betekende ook, dat ze getuige kon zijn van haar eigen werk.

Veilig.

Buiten alle verdenkingen.

Hij zou en ging vallen, definitief…

Net als die laatste steen, onvermijdelijk…

09-10-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Kan je me terugbellen aub?'
Boodschap per sms van de jongste.
Meer stond er niet. Op andere dagen zou ik me er weinig zorgen over maken. Het gebeurt wel vaker dat ik vriendelijk verzocht word terug te bellen. Kwestie van de kosten te verhalen op de verondersteld meest draagkrachtige portemonnee…
Dezer dagen maak ik me net iets ongeruster bij net hetzelfde bericht. Ze is op eigen initiatief met twee vriendinnen naar zon, zee, strand en nog wel een ander paar dingen in Turkenland vertrokken. Had ze helemaal zelf voor gewerkt, gespaard, uitgezocht, besteld en betaald. Alles netjes geregeld. Ik mocht alleen voor luchthaven vervoer spelen, wat dan ook met plezier werd volbracht. En nu, kreeg ik dat berichtje. Niet dat ik nog snel schrik… omdat ook zelfs zelf verbeelde rampscenario’s blijkbaar wennen. 'Eerst luisteren' was de boodschap waarmee ik elke ontluikende negatieve gedachte het zwijgen opgelegd kreeg. Dus bel ik terug: verbinding via masten en satellieten en wat er nog allemaal aan te pas komt om de medemens draadloos te kunnen spreken, de gekende beltonen, het wachten tot aan de andere kant het verwacht opgewekte “halloooo?”komt en dan… het antwoordapparaat. Wenkbrauw omhoog. Fronsen tot aan de gewezen haarlijn. En kijken naar het toestel alsof je er los door kan zien tot in Turkije. Moet zowat mijn reactie zijn geweest. Poging 2 en 3 gaven hetzelfde resultaat. Dus stuur ik zelf een bericht uit:"laat rinklen wnnr ik kan blln." Geen tien tellen later, trilt en hoest mijn toestel een swingende beltoon uit om direct daarna weer één te worden met de stilte rondom mij. Hoezee! Poging 4 is prijs: met achtergrond geluiden als was het live vanop Waregem koerse: ‘hallo dag pap, oewist?’ De sfeer aan deze kant van de lijn direct op ‘oef’- modus. Na wat uitwisselen van gegevens zoals het weer, het eten, de gezondheid en de algemene toestand van verblijfplaats, kwam uiteindelijk de vraag waarvoor ik verzocht werd terug te bellen: ‘ ze maken hier foto’s, negentig stuks op CD voor zestig euro per persoon, we konden pingelen tot veertig. Wat vind je ervan: zouden we dat doen?’ Nah...best dat ze me niet zag zitten: 'k groeide zowat een halve meter. Helemaal zelfstandig een all in boeken en dan deze vraag ... Wetende dat één van de vriendinnen een méér dan uitstekend toestel bij heeft, gaf ik het milde vaderlijk advies dat ze zelf konden beslissen of ze het waard vonden in te gaan op het aanbod. Met als alternatief: negentig foto’s van elkaar te nemen net voor valavond tijdens het zogenaamde gouden uurtje. Wat lichtinval betreft toch. En de veertig euro aan elkaar te geven. Het CD’tje zou ik dan wel weer sponseren eens weer thuis.
Benieuwd wat de keuze geworden is…
Hoe dan ook, aan foto’s zal er in elk geval geen gebrek zijn.
Aan stevig warme welkomstknuffels straks, evenmin.

08-10-2012, 11:01 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

08-10-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Hij kwam op me afgewandeld.

Met obligate grijsgroene kousen, dito jas en hoedje. De fluwelen kniebroek accentueerde zijn lengte nog eens extra. Grote half versleten stapschoenen getuige van de ooit reeds afgelegde kilometers. In de lichte motregen leek het er even op of hij in het landschap zou opgaan. Ik was er zo goed als zeker van dat hij dat kon. Als er niet het vermoeide bungelen van zijn armen langs zijn veel te grote lijf was geweest. Alsof ze een eigen ritme volgden. Boven de tegengestelde beweging van de benen en de houterig half draaiende heupen ertussen, die het wandelen op een soort waggelen deden lijken. Het gaf iets triest komisch als totaal beeld: een veel te grote knuffelbeer voorzien van pamper  waardoor hij waggelde. Ik had dat beeld nog ergens gezien… maar waar?
De vreemde manier van bewegen deed niks af van de gestage constante snelheid waarmee hij me naderde. Het gaf me de gelegenheid één en ander van zijn gezicht af te lezen. Door de nog respectabele afstand niet bedreigend onopvallend. Dacht ik.  Ik zag een klaar kijkende blik, voldoende van rimpels voorzien om te getuigen van zijn ooit geleden pijn en eerdere vreugdes, boven een vastberaden mond. Een mond waarvan de hoeken zich licht optrokken tot een gemeende zachte glimlach van herkenning: “ ik zag je kijken”. Op het moment dat ik ervoor koos om een kant te kiezen om elkaar te passeren, kwam hij recht op me af met dezelfde voorzichtige glimlach.

In zijn vraag van één adem zat de toon van onzekerheid: “ je kent de streek blijkbaar goed, ik ben op zoek naar het station, kan je me vertellen welke kant ik op moet?”  Zijn lengte zorgde ervoor dat ik moest opkijken en hij zich licht voorover boog.  Ik was niet van de streek. Ik was van zowat honderd kilometer verderop. Ik had zelfs geen geldige reden om daar te zijn. Informatie die ik de man verzweeg. Omdat ik de weg naar het station toevallig wel wist.  Ik had eerder langs sporen gelopen en waar sporen zijn, zijn treinen, die ergens ooit, toch minstens een paar keer, stoppen. Stopplaatsen die de naam station kregen.  Ik ging naast de man staan wijzend in de richting van waar hij kwam, vertelde het luttele wat ik wist, genoeg om hem van zijn verdwaald zijn te verlossen.  De bedenking makend, dat als hij nà mijn uitleg verder ging in de tegenovergestelde richting van deze die ik aangewezen had, ik te maken had met een “live” versie van Benidorm Basterds… 

Hij draaide zich vlot om zijn as, bedankte me en zei:’ tot later”. En voor ik het goed besefte, was hij op weg in de door mij aangewezen richting.  Geen Benidorm basterd…Met dezelfde gestage snelheid in zijn grote waggelende passen als daarnet, verwijderde hij zich van me. Ik zag de grote brede licht gebogen rug en bedacht te laat om een stuk mee met hem dezelfde kant op te gaan. De antwoorden, op de zich in gedachten gevormde te stellen vragen, zou ik daardoor zelf moeten invullen .
Wandelen deed hij, zo vaak hij kon.  Sedert hij te vroeg op pensioen moest gaan. Ik dacht aan de woorden vergeten,  versleten,  moe…  Het bracht me bij een gekend lied. En op slag wist ik waar ik het beeld eerder had gezien:  “ik word daar zo moe van…van alles wat ik denk of doe…toedeloedeloe…”gezongen door een over-gedimensioneerde kabouter in een lichtgevend kastje…

07-10-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Gedachten in tijd,

Tijd in gedachten?

In gedachten terugkeren in de tijd?

Of de tijd terug in mijn gedachten?

Een geur, een kleur, brengt me daar terug,

Bij hoe de tijd toen voelde…

 Kan ik tijd dan voelen?

In alle tijden: verleden, heden, toekomst?

Als tijd in gedachten kan, hoe die toen voelde,

Zijn het dan gedachten, die ik voelen kan?

 In het verleden, de herinnering,

in de toekomst, de dromen…

En het heden, het beleven?

Waar is dan de tijd naartoe?

Het verleden, weg?

De toekomst nog tegoed,

En het heden, zopas verleden geworden?

Is de tijd dan een gedachte?

De gedachte aan tijd, die je voelen kan?

 En daar waar de tijd stopt,

stoppen mijn gedachten dan?

Ben ik dan de tijd vergeten?

Of zal de tijd mij vergeten?

En hoe voelt het voelen dan?

Man, man, man, zoveel vragen…

Om antwoorden te zoeken,

vergeet ik nu te denken aan de tijd…

02-10-2012, 22:15 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Heb jij ook hetzelfde

voor?Kan jij soms ook vaststellen,

wanneer je samen bent met vrienden, of je

 geniet van een heerlijk stukje muziek, een barbecue

gespoeld met heerlijk druivennat, begeleid van één of

ander zuiders tsjirpend gedierte, bij een panoramisch vergezicht

 van een ondergaande zon, langzaam en onmerkbare overgang

 in begeleidend maanlicht, een schilderij van warme kleuren

verglijdend in zacht grijzen, kortom wanneer je de dingen

doet die jij echt graag doet, wat die belevingen voor jou,

 mogen zijn of betekenen, er 'n geheel opgenomen ‘zijn’

 is, in één nu-moment? Zonder zelf te weten,

 hebben we het springen in de tijd meegemaakt, ongecontroleerd, helemaal vanzelf,

met ondergaande zon begonnen, het besef bij het ochtendgloren:

Einstein, had helemaal gelijk! Zelfs onze tijd is relatief….

02-10-2012, 16:59 Geschreven door Tee  
Reageren (0)