Het moment van de dag,
waar ik echt naar uitkijk,
start bij schemering.
De nacht nog niet begonnen,
de dag nog niet gedaan.
Kleuren beginnen te vervagen,
alle soorten grijswaarden komen ze vervangen.
Contouren worden scherper,
perspectief veranderd.
Een uitnodiging te zien en kijken in grotere gehelen.
Straks, ook voor de herinneringen van de dag…
Dauw brengt geur van vochtige aarde.
Mocht het niet vriezen toch...

Het kondigt vertraging,
van overdreven tempo's aan.
Waar begrippen tijd en feit,
van andere orde worden.
Van knus binnen zitten,
soms al eens met wat rood,
gegiste druiven in glas erbij.
Met favoriete muziekjes,
uit de youtube-bib op autoplay,
die via oortjes,
intussen,
zacht de nacht vergezellen.

Dan,
dan roepen grote witte velden,
met heerlijk onbevattelijk aantal lege bits en bites.
Om letter per letter letterlijk gevuld te worden.
Wonderlijk hoe herinneringen,
van verleden en toekomstige gedachten,
door elkaar geweven in één langgerekt moment,
gevangen worden in zichtbare woorden.
Voelbaar, bijna tastbaar...
bevroren verleden in de toekomst worden.