Ik ben er even niet. Laat een bericht achter na de piep!
Beoordeel dit blog
Ik versus TALL
Mijn verhaal
11-10-2013
gelukkigste mens
Dag allemaal,
Mijn laatste dagje in Leuven voor de eerste kuur. Goed geslapen, gelukkig dat dat goed ging en om half 6 wakker. Tijd al om even mijn bloed af te nemen, kunnen ze rapper kijken hoe het gesteld is. Even blijven liggen tot 8u. Komt daar nog eventjes boven op, wil je nog douchen?? Ja tuurlijk, zalig en kan dan ook weeral de tijd doden plus ik zal dan fris gewassen de kamer verlaten straks.
Niet vergeten dat ik nog 1 chemo moet krijgen. Dus weer even aankoppelen, duurt niet lang. De verpleegster staat te grappen dat het pas deze avond om 17u zou zijn. Grapjassen. Ze zijn duidelijk ook blij voor mij dat ik straks de deur kan dicht doen.
Tijd om op te ruimen. Mijn steunmuur, daar begin ik mee. Ik haal er alles af en lees alles nog eens opnieuw. Niet normaal hoeveel berichten, kaartjes, tekeningen enz ik heb mogen ontvangen. Ontroerend gewoon!
Mijn witte bloedcellen staan op 1200 op het moment maar ik krijg in de middag nog een shot die ze moeten doen stijgen. Gelukkig maar. Als de dokter is langs geweest met al de medicatie en papierwerk, is het echt tijd om te vertrekken. Ik wacht op mijn vervoer.
De rit naar huis is formidabel. Ik voel me super goed. Het is strontweer maar ik rij met een glimlach naar huis. Gelijk een klein kind dat naar een pretpark zou gaan. Eenmaal thuis gekomen voel ik me immens gelukkig. Hoe zalig is dit gewoon. Uw eigen huis, eigen zetel,.. Ik plof gelijk met Julie in de zetel en laat het allemaal even bezinken. De avond zit vol met voetbal, pizza en ijs!! Howla. Topdagje. Je kan stellen dat ik op dit moment de gelukkigste mens ter wereld ben.
Ik moet wel niet vergeten dat ik hier nog medicatie moet nemen en ook nog een beetje de hygiëneregels moet opvolgen. Dat zal wel lukken. Ik doe en laat nu zelf wat ik wil. Mijn gevoel is onbeschrijfelijk. Alles doe ik nu met een glimlach. Hoop dat ik verder niets aan de hand zou krijgen. Maar dinsdag moet ik alweer even terug naar Leuven. Check-up. Geen probleem, zolang het maar weer geen 4 weken is .
Mensen, nogmaals bedankt allemaal. Ik kan het niet genoeg benadrukken.
Ik leef hier verder op mijn wolk en groet u vanuit het paradijs.
Tot blogs
Stijn
Ps: bezoekjes hier thuis zijn welkom, maar, net zoals in het ziekenhuis, graag even op voorhand een seintje.
Vandaag is het D-day. En ik heb het gemerkt. Half 5 ben ik wakker geschoten en ik kon niet meer de slaap vatten. Dan maar grijpen naar mijn wondermachine (Iphone),daarvan heb ik hier al veel plezier van gehad. Stilletjes aan wordt het dan toch ochtend, tijd voor de parameters en de bloedafname. Jelle, de stagiair, is al heel de week mijn ochtendverpleger en hij doet het behoorlijk goed. Kijken of hij ook mijn bloed kan laten stromen. Gelukkig, het is gelukt. Een stevig ontbijtje en even relaxen voor dat ik in de douche mag. Ooh ja, douche, heerlijk. Het zal een van de laatste keren zijn deze kuur. Terug op de kamer word ik weer aangekoppeld aan mijn ezel (paal waar de baxters aanhangen). Ik heb mijn muziek spelen en plots maakt Jelle de opmerking van 'inderdaad, there will be no next time'. De laatste keer dat ik aangekoppeld moest worden deze kuur want binnenkort mag ik naar huis, maar wanneer is nog altijd de vraag. Voor de niet kenners, op de achtergrond speelde The Kids met There will be no next time. Bij die gedachte begon mijn dag al goed. Goeie opmerking, Jelle!
Even rusten en dan is daar gelukkig weer Karolien met Julie, samen met een tante die ze heeft gebracht. Nee schatje, de professor is nog niet geweest. Zij vraagt rap aan de verpleegster of hij in huis is, want zij is ook aan het wachten op het nieuws. Julie is super content, mega hard aan het lachen, ik word er zo gelukkig van. Weer middag en ik kan mijn voetjes weer onder tafel schuiven. Klop klop, wie komt daar binnen? Yes, het is de professor. Mijn hartje begint al wat sneller te slaan. Ik vraag hem of ik rustig mag verder eten waarop hij de opmerking maakt van dat ik mij niet zou verslikken. Verslikken?? Toch geen goed nieuws dan. Hij antwoord met ' ik weet niet wanneer gij u gaat verslikken eh'.
Dan het verlossende antwoord, man wat is dit spannend. Ik stop toch maar even met eten voor de zekerheid .
Punt 1 : uit het resultaat blijkt dat ik een normale chromosomale afwijking heb, ik kan dus zelf donor zijn. Howly sh*t! Wat schitterend. En dat was nog niet alles. Punt 2: u mag morgen middag naar huis. Wablief? Ik kan dit niet geloven, de ontlading is groot. Ik voel me deze kuur al een overwinnaar, de eerste slag is gestreden en ik heb al een stuk veroverd! Zalig gewoon. Onbeschrijfelijk. Vanaf nu leef ik op een wolk richting de zon! Het kot stond op ontploffen. Er was geen 1 leeuw maar ze waren gesplit . Oef, eindelijk de verlossing. Ik droom al van morgen. Ik kan dan eindelijk morgen de ezel op stal zetten, in de hoop dat ik geen tic nerveux krijg en er thuis ga naar grijpen ;-). Maar ik moet wel nog morgenvroeg 1 chemokuur krijgen, eentje die een kwartiertje moet inlopen dus de ezel mag nog even werken. Deze chemo zou niet meer al te veel voor problemen moeten zorgen. Ik maak me niet druk. Het kan gewoon weg niet meer stuk. Ik begin zelf te denken dat Julie het nieuws al wist, omdat ze zo vrolijk toekwam.
In de namiddag krijg ik ook nog 2 bloedzakjes want mijn hemoglobine is ondermaats, typisch als je chemo krijgt. Toch raar als daar zo een bloedzak hangt. Maar ben enorm dankbaar aan de schenkers.
Het goede nieuws kan niet op, ik krijg een berichtje van mijn schoonzus. Ze heeft als verrassing ons hele huis gepoetst. Man, ik ben hier aan het zweven en dat is te zien aan mijn bloeddruk die ook de hoogte inschiet. Wat wil je? Ik bedank haar uitbundig, wat een cadeau!
De avond is nog weggelegd voor een paar kameraden. Gelukkig dat ze nog komen, de avond vliegt voorbij, het wordt weer gezellig, alleen de champagne ontbreekt. Ze wouden me nog mee naar de Versuz (discotheek voor diegene die het niet kennen) nemen . Na hun bezoekje stond die hometrainer nog te glimlachen naar mij. Zou ik? Ja, voor de laatste keer, ik rij nog 10km. In totaal heb ik nu 326km afgelegd, niet slecht zou ik denken waarvan ik 1 week uit heb gelegen.
Nu nog even bloggen en mij klaar maken voor te slapen. Laat die slaappillen maar komen, zal ze nodig hebben .
Ik wil bij deze nog even vermelden dat ik blij ben dat ik deze blog heb opgestart. Ik heb immens veel goede reacties gekregen. Jullie zijn een fantastisch publiek! Ik zal als ik thuis ben, proberen om er nog regelmatig iets op te posten.
Mijn dankbaarheid is groot voor al diegene die hun steun betuigd hebben. Dankzij hen, familie, vrienden, kennissen,.. heb ik dit eerste deel goed overleefd. Wat dat allemaal doet met een mens, ongelofelijk. Dikke dikke merci allemaal!!!
Mijn eerste slag is gestreden. Ik voel mij al een overwinnaar, een warrior. Positief blijven denken en blijven strijden ook in moeilijke tijden heeft mij er door geholpen. Ik snap niet dat ik dit kon.
Weer goed de nacht doorgekomen en geen problemen met bloedafname gehad deze morgen, toppie om de dag te starten.
Het wordt weer snel middag, gelukkig maar want ik kijk weer uit naar de komst van mijn gezinnetje, vergezeld met de schoonzus. Julie doet het nog altijd goed en ze is super actief op mijn schoot. Ooh wat geniet ik van haar! Maar al snel wordt het weer tijd om afscheid te nemen. Wat vliegt de tijd toch met haar. Dan maar even de tijd doden en op mijn stalen ros kruipen. Halverwege mijn rit komen mijn ouders toe. Ik pers er nog 15km uit. Oef, dat ook weer gehad.
Niet veel later komt de professor binnen. Eindelijk! Maar hij heeft niet het nieuws bij waar ik op aan het wachten was. Hij moet zelf de resultaten nog doorkrijgen van de behandelende arts in Mol. Morgenavond wist hij het zeker. Verder wist hij mij te vertellen dat als mijn witte bloedcellen niet meer fel naar beneden zouden gaan, ik vrijdag (jaaaa!!!) misschien al naar huis mocht gaan. Het is van dag tot dag bekijken. Vandaag stonden mijn witte bloedcellen op 9000, al een pak minder als gisteren. Ook vanavond geen groeihormoon, dus nu even bekijken wat ze zullen doen. Spannend afwachten! Voor de rest voel ik mij super goed, een brok vol energie die hoopt om vrijdag thuis te zijn. De wedstrijd Kroatië - België zal er ongetwijfeld ook wel mee te maken hebben .
Nog een gezellige avond doorgebracht met mijn ouders en zo is de avond weer ingezet. Ik kijk al uit naar morgen: douche!!, gezin, uitslag! Ik vind het ongelofelijk spannend, niet normaal. De hoop dat ik zelf donor kan spelen is groot maar ik maak mij geen illusies. Het zou wel mooi zijn. Wie hoopt er mee?
Eindelijk eens wat geslapen vannacht. Dat heeft deugd gedaan. Was ik mooi op tijd voor het dagelijkse ochtendritueel. Relaxed de ochtend doorgekomen.
Vandaag niet al te veel te vermelden. Sinds gisteren hadden ze mij een soort groeihormoon gegeven om mijn witte bloedcellen terug te hoogte te laten inschieten en dat is met verve gelukt. Vandaag waren ze met 19000, al een behoorlijk leger. Volgens de verpleegster waren het allemaal goeie, dus dat is wel ok. Vanavond mocht ik een zakje groeihormoon overslaan . Als mijn witte bloedcellen niet meer te snel zakken en op peil blijven, is het vertrek hier in zicht. De professor heb ik vandaag ook weer niet gezien. Spannend!
In de namiddag eens geen bezoek, raar! Maar met filmpje, een spelletje en 20km op de hometrainer is de avond ook weer snel daar. Nog een tof koppel op bezoek gehad en hup de avond is weer om.
Het einde van de eerste kuur is bijna in zicht. Ik kan niet wachten om hier te vertrekken. Wat kijk ik uit naar thuis, terug bij mijn gezinnetje. Mijn zetel, mijn bed, mijn tafel,.... Maar vooral Julie zien en vastpakken wanneer ik dat wil. So excited!
Ik moet hier weer met dezelfde zin beginnen als de vorige dagen en dat is dat ik weer niet zo goed geslapen heb. Het straffere pilletje heeft niet zoveel meer geholpen. Geen paniek, vandaag is er een relaxatietherapeute langs geweest en heeft me enkele tips gegeven om mij te ontspannen. Straks eens uittesten.
Vandaag weer goed kunnen genieten van mijn gezinnetje en een hele toffe vrolijke vriendin . Weer even de vijver en eendjes gezien. Ja ja ze zaten er nog allemaal. In de avond zijn dan mijn broer en schoonzus nog langs geweest. Het was weer top qua bezoek!
Ik had gehoopt de professor vandaag te mogen zien, maar hij is niet langs geweest. Ik heb dus nog altijd geen resultaat van mijn chromosomale afwijking. Begin het wel wat spannend te vinden.
Elke dag kijk ik meer en meer uit naar mijn vertrek hier. Het is misschien de combinatie van de cortisonen en de opwinding om naar huis te gaan dat ik niet zo goed kan slapen. Ik doe mijn best voor vanavond. Zen! Maar dankzij de cortisonen mag ik wel weer 20km bij tellen op de teller.
.
