Ik ben er even niet. Laat een bericht achter na de piep!
Beoordeel dit blog
Ik versus TALL
Mijn verhaal
28-07-2016
op naar...
Dag allemaal,
Weer aangename, vermoeiende dagen achter de rug. Dinsdag was
het een dagje alleen voor de oudste dochter. Een wandeltocht gemaakt met
hindernissen, spelletjes en zoektochten. s Middags de innerlijke mens ook op
zijn gemak stellen met een lekkere pannenkoek op de Pannenkoekenboot. Afsluiten
met een bezoekje aan de sas 4-toren in Dessel. Dochter voorop, ik moest een
tandje bijsteken om ze bij te houden (214 trappen!). En dan ook nog even in de
aanpalende speeltuin de laatste energie eruit smijten. Dochter content, papa en
mama content, papa ook vooral afgemat!
Woensdag had ik een leuk tripje met de schoonzus en haar
dochtertje naar Leuven. Eventjes een zakje chemo halen, afrekenen en we mogen
weer naar huis. Het was nog redelijk goed weer en er moest nog van alles in de
tuin gebeuren. Aangezien ik deze week nog redelijk OK ben, dacht ik: nu is het
de moment. Ik ben er direct ingevlogen en heb doorgewerkt tot een uur of negen.
Als ik iets wil, dan ga ik er ook voor. Ik wil het zo netjes mogelijk
achterlaten, voor als ik op logement vertrek en Karolien met de kindjes op
reis. Nu is mijn gemoedstoestand ten minste gerust.
Vandaag was anders ook alles behalve rustgevend, maar wel
ontspannend. Nadat we de kindjes naar de crèche en opvang hadden gebracht, zijn
we naar Mol gereden voor een lekker ontbijtje, gekoppeld aan een half
shopdagje. Slenter van hier naar daar. Toch weer van alles kunnen vinden.
Zolang dat het lichaam nog meewil, moeten we er van profiteren. Vanaf volgende week zal het heel wat minder
zijn.
Morgen de laatste chemo van kuur 2. Hopelijk de laatste want
na deze is het afwachten en kijken of de chemo iets heeft doen bewegen in mijn
beenmerg. Ze hebben gebeld uit Leuven en ik kan er morgen vroeger aan beginnen.
Geen slecht nieuws aangezien het hier morgen druk gaat zijn met de valiesjes
klaar te maken. Ik naar het noorden en kroost naar het zuiden. Het gaat hen
goed. Gelukkig is er nog FaceTime (bellen met camera voor de leken). Ook even
de gedachten gaan verzetten en van een welverdiende vakantie genieten. Ik gun
het hen van harte, jammer dat ik mag toekijken, some day
Wekkertje om 6u om op tijd in Leuven te staan. Echt wel de
tijd nodig s morgens om ons klaar te maken met twee kindjes, die dan op hun
beurt weer langer slapen als anders. Zo typisch als we weer eens ergens naartoe
moeten. Maar met de nodige ervaring lukt het ons toch om ruim op tijd te
arriveren op onze bestemming. Ingecheckt in resort UZ, direct een kamertje
gekregen met zicht op een dode muur. Het resultaat van het bloed was volgens de
professor goed op schema. Mijn witte bloedcellen stonden 3140 (om een idee te
geven: een gezonde mens heeft er tussen de 4000 en de 10000), hemoglobine stond
ook op peil (geen extra zak bloed dus) en bloedplaatsjes waren ook wat
gestegen. Ik kon dus direct aan de chemo beginnen zonder het vocht van mijn
medemens. Vrees voor uitstel was er anders wel, ik hoest namelijk weer vrij
veel sinds deze week. De ontsteking in mijn
bloed was gelukkig niet zodanig hoog dat ik uitstel moest krijgen. De longen
klonken nog zuiver dus het zal nog iets van de nasleep van mijn sinusoperatie
zijn. Gelukkig maar! Hoe sneller ik het krijg, hoe sneller ik ervan verlost
ben. Zonder problemen ging de Nelarabine
in mijn lijf. Half 4 was de klus geklaard en mocht ik weer naar huis. Woensdag
en vrijdag hang ik er weer aan.
Mijn vrouw is deze middag ook nog bloed gaan geven voor de
donorbank. Toen het nieuws bekend geraakte van mijn terugval, heeft ze zich
direct geregistreerd. Maar ze had nog altijd niks gehoord en dan maar zelf een
afspraak gemaakt. Dat kon gelukkig deze middag. Eventjes flink zijn en klaar is
kees. Official donor now! Fier op haar. Ze wou dit nog snel even afhandelen
want eind deze week vertrekt ze op vakantie naar Zuid-Frankrijk, samen met de
twee dochters en de schoonfamilie. Ik had er graag bij geweest, maar ik kan
geen twee weken zonder de dokters in Leuven. Ik heb beslist dat zij wel moest
gaan, gewoon om er even tussen uit te zijn en ook voor de kindjes het
vakantiegevoel te laten beleven. Het zal niet gemakkelijk worden, ik had er zo
naar uitgekeken. De reis was eigenlijk bedoeld om mijn genezing te vieren en
lag dus al lang vast. Beetje ironisch dus! Maar ik kan gelukkig ook een beetje
op vakantie in eigen land. Ik mag gaan logeren bij mijn ouders, mijn beste maat
en één van mijn broers. Beetje laten verwennen en die twee weken zullen wel
voorbij vliegen.
Morgen de jongste dochter nog even afzetten bij de crèche en
quality time beleven met de oudste voordat ik ze twee weken zal moeten missen. Mijn
toestand zal een dezer dagen ook wel weer even een stap achteruit zetten. Tot
het zover is, zoveel mogelijk blijven bewegen.
Nog eens bedankt aan allen die mij en mijn familie steunen.
Het doet enorm deugd, al die lieve woordjes, berichtjes en zeker al die
inspanningen die worden geleverd om het ons iets aangenamer te maken. Het is
ook fijn om jullie reacties (via het gastenboek of via mail) te lezen. Zo weet
ik ook wie mijn verhalen volgt .
 "Very Happy"){kind=icon}
