Ik ben er even niet. Laat een bericht achter na de piep!
Beoordeel dit blog
Ik versus TALL
Mijn verhaal
17-02-2017
dag 5
Dag allemaal,
Mijn chemopillen zijn er bijna door. Deze avond om 24u krijg
ik mijn laatste dosis. Dan begint het steviger werk, waar ik direct plezier van
ga hebben. In de ochtend krijg ik een blaassonde, iets waar ik niet naar
uitkijk. Aangezien de chemo die ik morgen en overmorgen krijg invloed gaat
hebben op mijn blaas ga ik vele liters vocht toegediend krijgen. Ik word
letterlijk gespoeld. Het voordeel
hiervan is dat ik niet naar het toilet moet gaan, ook niet s nachts. Ik heb de
afgelopen dagen nog niet echt kunnen doorslapen. Maar rusten kan ik nog genoeg
doen zeker?
Als deze is doorgespoeld, staat mij nog meer van dit plezier
te wachten. Op zondag zijn het de konijntjes die aan het werk mogen. Ik krijg 3
dagen een konijnenserum toegediend dat moet lopen over 8u. Die zal er voor
zorgen dat mijn immuunsysteem onderdrukt wordt. Maar deze diertjes gaan me wel
een grieperig gevoel geven. De eerste dag wordt de heftigste, daarna zou het
moeten verbeteren. Mijn bed zal goed gebruikt worden.
Mijn weekend ziet er alvast top uit. Prettig weekend!
Ik heb er even op moeten wachten maar vandaag is de prof dan
toch langsgekomen. Hij zou eerst maandag dan dinsdag en nu is het woensdag
geworden. Maar ik kan best begrijpen dat deze mens het druk heeft, hij moet ook
overal tegelijk zijn. Ik heb nog wat medische vragen kunnen stellen. De petscan
van te maandag zag er goed uit, geen indicaties dat er iets aan het broeien
was. Uit de beenmergpunctie is wel gebleken dat ik toch nog een 0,3% aan
leukemiecellen had. Met de voorbereiding en de stamcellen zouden deze ook
vernietigd worden. Hij heeft ook geopteerd voor de chemo in pilvorm in plaats
van de bestraling. Dat vind ik op zich niet zo erg dat ik niet bestraald word.
Dit neemt niet weg dat het niet pittig zal worden. Hij vertelde ook dat dit de
zwaarste behandeling gaat zijn die ik ooit gehad had. Dus als ik een paar dagen
niks van mij laat horen, dan lig ik hier waarschijnlijk strike op mijn bed.
Voorlopig gaat alles nog behoorlijk.
Eens ik hier buiten kom, zal ik nog wel goed moeten opletten
voor infecties en dit toch zeker een half jaar tot een jaar. Dus bijeenkomsten
met veel volk zal ik zoveel mogelijk moeten vermijden. Van familiefeesten tot
festivals is het voorlopig afgeraden om naar toe te gaan. Naarmate de tijd
vordert zal er gekeken worden wat mogelijk is. Aangezien ik dit jaar
felbegeerde tickets heb van Tomorrowland, rees de vraag of ik daar naartoe kon
gaan. Ik moest afwachten, daar had hij nog geen antwoord op. Hij was wel
kandidaat om ze over te kopen .
Hoogste bieder was mijn wederantwoord, hehe.
En zo is er weer bijna een dag gepasseerd. Ik tel af!
De eerste nacht op mijn kamer zit erop. Helaas is deze niet
zo vlot verlopen. Ik heb veel moeten opstaan voor naar het toilet te gaan en
dan om zes uur kwam de verpleegster af met de eerste dosis chemo. Deze zal ik
gedurende 4 dagen in pilvorm krijgen op geregelde tijdstippen (6u, 12u, 18u en
24u) waarbij er een uur van te voren en een uur erna niks gegeten of gedronken
mag worden. Mijn middagmaal en avondeten wordt zo dus opgeschoven. Dat vind ik
op zich niet zo erg dat er wat meer ruimte tussen zit, heb ik wat meer tijd om
honger te kweken. Aangezien deze chemo epilepsieaanvallen kan opwekken, krijg
ik ook hiervoor medicatie. Het zal de komende dagen wel slikken worden
(letterlijk en figuurlijk).
Vandaag was er iemand langsgekomen om het schema volledig
uit te leggen. Een heleboel informatie om te verwerken. Geleidelijk aan zal ik
jullie wel op de hoogte stellen van wat er allemaal staat te gebeuren.
Voorlopig dus enkel maar pilletjes slikken.
Ondertussen heb ik ook al meer informatie gekregen over de
donor. Het zou gaan om een man van 44j die in de Verenigde Staten woont. Hoe
zot is dit. Mijn stamcellen zullen met het vliegtuig naar hier gebracht worden,
van over de grote oceaan. Wie weet, eet ik binnenkort enkel hamburgers en
Kentucky Fried Chicken. Het belangrijkste is dat het de genezing brengt! Yes we
can!
Vandaag is de dag van opname, voor lange tijd zit ik weer
binnen de vier muren van UZ Leuven. Maar eerst had ik deze ochtend nog de
petscan. We waren ruim op tijd vertrokken om toch maar zeker op tijd te komen.
Een paar wegenarbeiders ter hoogte van het ziekenhuis dachten er anders over.
We hebben zeker 3 kwartier liggen aanschuiven bovenop de gewone file. Ik heb
dus moeten verwittigen dat we te laat gingen zijn. De vrouw aan de lijn
verzekerde mij dat ik heus niet de enige was die te laat ging komen en ik moest
maar rustig aan doen. Eens aangekomen op de afdeling vertelden ze me doodleuk
dat er een toestel was uitgevallen en dat ik zeker nog eens 3 kwartier moest
wachten. Leuk begin van de dag. Maar het onderzoek heeft toch kunnen doorgaan
en dat was het belangrijkste.
Vorige week donderdag had ik nog een reeks onderzoeken
moeten ondergaan zoals de meting van het hart en de longen. Deze bleken nog
voldoende in orde te zijn. De chemos die ik nog gehad had, hadden mijn hart en
longen niet verslechterd, alles was stabiel gebleven. Daarna volgende dan nog
een beenmergpunctie. Omdat alle onderzoeken uitliepen, kwam ik grandioos te
laat bij de punctie. Gevolg was dat de prof al vertrokken was en dat ik het
moest doen met een jonge dokter. Ik had een slecht voorgevoel van dat dit wel
eens pijn kon gaan doen. Mijn gevoel zat er niet naast, lange tijd dat ik nog
zo heb afgezien van een punctie. Ik heb hem dit ook duidelijk laten merken, wel
met een lachje achteraf.
Ik ben ondertussen weer geïnstalleerd op mijn kamer. Ik heb
heel de namiddag liggen wachten op de prof maar hij is niet langs geweest. De
verpleegster vond het ook raar, maar morgen komt iemand langs die het schema
tot in de puntjes gaat overlopen. Die gaat mij ook kunnen vertellen wat er mij
allemaal te wachten staat. Het enige dat ik nu weet is dat de planning
vaststaat en dat er vanavond al met een hoop pilletjes gestart gaat worden. En
dat het een zware opname gaat worden. Ik houd mijn hart al vast!
 "Very Happy"){kind=icon}
