Dag allemaal,

Sinds gisterennamiddag mocht ik eindelijk mijn kamertje laten voor wat het is. Tijd om op te ruimen, orde op zaken te stellen en het krijgen van een grondige poetsbeurt want over een goede 1,5 week lig ik er terug.  Het heeft allemaal wat langer geduurd dan dat ik had gehoopt. Wat ik deze opname allemaal weer heb moeten doorstaan, daar kom ik eigenlijk nu pas achter. Mijn lichaam is zowaar in neutropene shock gegaan, heeft heel veel afgezien van de infectie en mijn bloeddruk was op momenten heel laag, vandaar ook even op intensieve zorgen. Toen ik ben verhuisd van kamer, was mijn toestand gelukkig stabiel. Het kwam er toen op neer om die witte bloedcellen te laten stijgen. Daarvoor kreeg ik al groeifactoren om ze wakker te schudden.

Eens dat er wat wittekes waren, konden we hopen dat het snel de goede richting uit zou gaan. Maar heel moeizaam kwamen ze terug. Van de 100 naar 190, 200 en dan weer zakken tot 190. Ik had serieus wat geduld nodig. Ik had gehoopt om dan misschien na het weekend te mogen vertrekken maar dat zat er ook niet in. En er was niets wat de dokters konden doen, buiten mij die groeifactoren geven. Nog maar eens een teken dat mijn lichaam het zwaar te verduren had gekregen. Vanaf woensdag zat er meer schot in de zaak, al 490 soldaten aan mijn zijde. In de loop van de dag kwam de prof eens horen of ik het zag zitten om de volgende dag naar huis te kunnen gaan. Die woorden had ik nog niet eens moeten uitspreken, hij kon het al van mijn gezicht aflezen. Dan had ik nog even de tijd om thuis op krachten te komen voor de grote transplantatie.  En zo geschiedde dat ik gisteren kort na de middag het pand had mogen verlaten.

Maandag zal ik nog wel even op controle moeten, om te zien of er een transfusie nodig is en om te zien of de ontsteking in het bloed verder aan het dalen is. Maar dan heb ik vrijdag een serieuze planning af te werken. Ik word om 8u verwacht in het UZ. Er zal nog een petscan plaatsvinden, mijn hart wordt weer volledig getest en ook mijn longen zullen een aantal proeven moeten ondervinden. Dit wordt allemaal gedaan in het teken van de transplantatie. Toch niet zo maar een eitje dat we daar rap zullen pellen. En toch kijk er naar uit. In de hoop voor de allerlaatste keer een zo lange periode te moeten worden opgenomen. Uitgebreid verslag volgt hier.

Ik ga hier nog wat verder aansterken, de kilos laten bijkomen zodat ik wat reserve heb daar in Leuven, want het eten is er daar niet op beter geworden. Smakelijk!

Stijn

07-10-2016 om 15:04 geschreven door Stijn