Ik ben er even niet. Laat een bericht achter na de piep!
Beoordeel dit blog
Ik versus TALL
Mijn verhaal
17-10-2013
stand van zaken
Dag allemaal,
Het is weer een tijdje geleden dat ik nog eens iets gepost heb en ik wil mijn trouwe volgers niet in de steek laten.
Het weekend was fantastisch. Alles wat ik kon doen, daar heb ik met volle teugen van genoten. Opruimen, de vuilniszakken prepareren, aan het koken geslagen (ja, nu mag er ook eentje verwend worden), Julie in bad steken, pamperke verversen, niks is teveel. Ik geniet nu echt van de kleine dingen van het leven. Raar dat er eerst iets ergs aan vooraf moet gaan. Tip aan de mensheid: maak van elke dag een feest!
Zondagavond is mijn broer met zijn gezin langs geweest. Eindelijk kon ik mijn petekindje nog eens vasthouden en knuffelen. Het is toch zo een schatje. Ik had gekookt voor mijn gasten (en het was geslaagd, alles op ) en na dat de kindjes het bed hebben opgezocht, was het nog eens tijd voor spellenavond. Heerlijk.
Maandagmorgen was weer even een kantelmoment. Ik stond op met weer veel pijn in de mond. Lap, daar waren ze weer, de vuile blaasjes. Dan maar naar Leuven bellen. Ze stelden voor om even langs de huisdokter te gaan. OK, doen we dat even. Na 5 weken nog eens met de auto rijden, eerst beginnen met kleine afstanden. Ik was het nog niet verleerd, zalig gevoel, wat had ik dat toch ook weer even gemist. Volgens de huisdokter kon er niet veel aan gedaan worden buiten pijnstillers en verdovende cocktail. Hij was duidelijk ook aangedaan maar hij had mijn dossier gezien en zei dat alles de goede richting uit ging. Thx doc! Dan maar even de pijn verbijten, dinsdag toch terug naar Leuven voor controle.
Lio, een goede vriendin, was dinsdag mijn persoonlijke chauffeur en persoonlijke verpleegster. Man wat was ik blij dat ze me naar Leuven wou voeren, maar had haar wel gewaarschuwd dat ik niet wist hoe lang het kon duren. "Geen probleem knol, ik heb tijd" zei ze. Weer een weg gebaand door het ziekenhuis, toch voor de zekerheid maar een rolstoel meegenomen, en aangekomen op het daghospitaal. Daar zaten wat mensen bijeen zeg. Nummerke trekken, hoop papierwerk weer invullen en tekenen en plaatsnemen. Een verpleegster kwam me halen, ze ging mijn bloed nemen en de parameters controleren. Ik vreesde weer voor het ergste namelijk dat er weer geen bloed via mijn catheter kon genomen worden. Het werd bevestigd, er moet geprikt worden. Man toch weeral niet eh. Maar ik ben kalm gebleven en niet flauw geweest. Ik begin het nog te leren. Dan mocht ik kiezen waar ik wou gaan wachten. Op een eilandje met een relaxzetel bij het raam, ideaal, dank u wel. Even later kwam de professor langs. Blij dat ik hem weer zag, altijd goed gezind. Mijn bloed zag er nog goed uit, yes, maar ik moest wel die dag nog een zakje bloed krijgen want mijn hemoglobinewaarden waren ondermaats. Mijn witte bloedcellen stonden ook maar op een laag pitje, 600, dat verklaart waarom die blaasjes weer terug zijn gekomen. Van de relaxzetel naar een privékamer. Het was wel even wachten op dat bloed, half 3, en dat moest ook nog eens 3 uur inlopen. En we zijn nog niet naar huis, bijlange niet. Ik had tegen Lio gezegd dat ze gerust mocht vertrekken en dat ik wel iemand anders zou zoeken om mij te komen halen. 'Niks van'. Wat een fantastische meid. En heel de dag in de weer voor mij, drinken halen, afspraken regelen, verpleegsters gaan zoeken. Ik kwam niks te kort. Half zes was dan eindelijk het bloed doorgelopen en mocht ik naar huis. Ik had die dag de tijd doorgekomen met veel te slapen want ik was een beetje ziekjes en ongerust dat ik koorts zou maken. En dat willen we niet, dat betekent hier blijven in Leuven. Ik ben gelukkig onder 38 graden gebleven. Mooi thuis terug afgezet en dan maar rap wat soep eten en voetbal kijken samen met wat ijs. Daarna de nacht wat uitzweten.
Woensdag ging gelukkig al wat beter met de pijn in mijn mond. Ik had in Leuven nog medicatie meekregen voor de blaasjes in mijn mond en die deed gelukkig zijn werk al. Ook met het feit dat mijn witte bloedcellen terug gingen stijgen had de professor gezegd. Gelukkig maar want er is niks zo vervelend als niet goed kunnen eten (ik heb het dan ook zo graag).
Vrijdag heb ik weer een afspraak in Leuven, dan krijg ik nog eens chemo toegediend. Vincristine is de naam en ik zou niet te veel voor problemen moeten zorgen. Ik mag het hopen!
) en na dat de kindjes het bed hebben opgezocht, was het nog eens tijd voor spellenavond. Heerlijk. 
