Dag allemaal,

Met een bang hartje heb ik uitgekeken naar vandaag. Gisteren is het begonnen met een beenmergpunctie. Mooi op tijd op de afspraak en ik was direct aan de beurt. Ik had geluk want het was weer professor Zachee, die had vorige keer ook de punctie gedaan en dat was feilloos verlopen. Het was zo gepiept en zonder al te veel pijn. Diezelfde professor was onlangs nog in het nieuws, hij had nl de eerste mens getransplanteerd met stamcellen. Nu ging hij de 1000^ste patiënt transplanteren samen met de eerste. Mooi moment om te zien,  dit geeft ook hoop op genezing want de eerste stamceltransplantatie vond plaats in 1994 en hij loopt nog altijd gezond rond.
Hierover hadden we dan wat gebabbeld en voor ik het wist stond ik weer op de gang en op weg naar huis, op weg naar een belangrijke dag.

En die begon al lekker vroeg. Om kwart na 5 stond de wekker, onze papa zou al om half 6 aan de deur staan en aangezien ik nuchter moest blijven had ik niet veel werk ’s morgens. Beter op tijd dan te laat, een uur op voorhand stonden we al aan de inschrijvingen. Met het verkeer weet je nooit. Eens aangemeld konden we ons richting nucleaire geneeskunde begeven. Ik moest amper 5 min wachten of ik werd binnen geroepen. Dat op tijd komen, heeft soms toch zijn voordelen. Na 2 u was het onderzoek afgelopen en kon ik mij gaan inschrijven op de dagzaal, daar waar nog bloed genomen zal worden en ook daar waar de resultaten zullen worden meegedeeld.

Eerst werd ik door de dokter gezien voor de bespreking van mijn bloed en voor een kleine controle. Hij kon nog niks zeggen van de resultaten, die zouden door de prof overlopen worden. Maar mijn bloed was mooi aan het recupereren.
Weer naar de wachtzaal, daar kon ik in spanning afwachten. Erop of eronder, meer keus had ik niet. En toen kwam de prof mij halen. Karolien was ook nog afgekomen, ze was er graag bij (dat vond ik wel leuk).  Ik was nog maar net binnen gestapt of hij zei direct dat alles goed was. Echt? Een enorme opluchting, eindelijk nog eens goed nieuws. Op de petscan was niks abnormaals te zien (complete metabole remissie voor de vakmens) en het beenmerg zag er ook normaal uit. De kanker is voorlopig weer bestreden en de transplantatie komt nu weer in zicht. De donor zou opnieuw gecontacteerd worden maar aangezien de moeilijke periode (kerst en al) zal het eerder voor midden februari zijn. Tussentijds zal ik dan nog een chemokuur krijgen, dezelfde als de laatste die ik heb gehad. 4 dagen chemo in het ziekenhuis, opnamedatum 3 januari. Dat betekent dat ik kerst en nieuwjaar zonder al te veel zorgen kan vieren, even ontspannen en op adem komen zodat ik er direct volgend jaar weer volop tegenaan kan gaan. De onzekerheid die wegvalt en voor rust gaat moeten zorgen. Het allerbeste kerstgeschenk, daar gaat niks boven. Het moet weer even allemaal bezinken en doordringen maar genieten ga ik nu wel echt doen.

En zo eindigt 2016 voor mij toch nog in schoonheid. Ik wil iedereen nog een gezellig, warm kerstfeest toewensen en een zorgeloos eindjaar. Ik ga nu 10 dagen tot rust komen en blog jullie weer in 2017! Schol.

Stijn

23-12-2016 om 20:42 geschreven door Stijn