Dag allemaal,

Wat een gezellig familieweekendje moest worden, is even heel anders uitgedraaid. Met volle goede moed vrijdag vertrokken naar Ronse voor het uitstapje, iets dat al heel lang vastlag. En met de controle van de donderdag ervoor zou het een foutloos parcours moeten worden, plus het feit dat ik nog een zakje bloed had gekregen. Vrijdagavond toegekomen en ik was wat vermoeid van de heenreis. Even kennismaken, uitladen en dan maar samen met de kindjes in bed gekropen in de hoop dat de volgende dag me beter ging verlopen. De slaap moeilijk kunnen vatten, dan maar schaapjes tellen (we sliepen op een schapenboederij, heb ik echt gedaan), lukte ook niet. Na veel wroeten dan toch in slaap geraakt. De ochtend was weer vroeg daar, de wekker had honger en na nog wat nasnoozen in bed zaten we rond 8u aan het ontbijt. In de namiddag stond een flinke wandeling op het programma en held als ik ben heb ik gewoon meegegaan. De volle 8km, als het al niet meer was, heuvel op en af met de buggy. Voor karakter een dikke 10 op 10 maar voor verantwoord dik gebuisd. Ik heb het die avond ook moeten bekopen met een lichte verhoging van mijn temperatuur. Met het beetje verstand dat ik heb, ben ik wijselijk er weer vroeg in gekropen met een goeie dafalgan. Die nacht had ik 38,8° koorts gemaakt en wist ik al weer hoe laat het was. Die ochtend heb ik niks anders gedaan dan gebraakt. Karolien had dan naar Leuven gebeld en ik moest weer via spoed opgenomen worden.

Gelukkig hadden we op voorhand verwittigd dat we eraan kwamen, dat scheelt in wachttijd op de spoed. Paar keer van kamer/box veranderd en zo ben ik uiteindelijk op een kamertje op spoed beland met toilet en een hoop apparatuur. Nu kon de zoektocht beginnen. Mijn hart werd aan de monitor gehangen, vocht werd aangehangen, bloed getrokken en iets tegen de koorts. Ik heb die avond een persoonlijk record gevestigd, 41° op de teller, nog nooit meegemaakt. Er zat daar duidelijk een vies beestje verstopt in mijn prachtig lijf, nu alleen nog vinden. Ondertussen werd er ook een kamer gezocht voor mij, maar alles lag zo vol dat ik die nacht daar heb doorgebracht. De vrouwelijke prof kwam ook nog langs die avond (ik heb ook een mannelijke versie) en ze gaf me een rustgevend gevoel dat alles wel weer in orde zou komen. Mijn witte bloedcellen waren verdwenen waardoor ik heel vatbaar ben voor alle soorten beestjes. Ze vond het straf dat het zo lang geduurd heeft vooraleer ik eens opgenomen moest worden (straffe gast eh).

Maandag ben ik dan verhuisd naar intensieve (huh?). Daar is veel verpleging en word ik constant in de gaten gehouden. Een pretje was het niet. Geen toilet op de kamer, mocht mijn bed niet uit want ik werd daar ook weer aan de draad gehangen. 2,5 dagen stil gelegen op een bed was echt niet aangenaam, maar er was voor de moment geen kamer vrij tot vandaag. Ik zit nu weer op de vertrouwde afdeling waar ik ook mijn transplantatie ga krijgen. Wie had dat ook gedacht dat ik zo gelukkig ging zijn dat ik naar hier mocht komen. Weer vrij rond bewegen, een eigen toilet en een tafeltje waar ik op mijn laptop kan bezig zijn. Nu ben ik weer in mijn nopjes.

Het doel is nu dat de infectie onder controle komt en dat mijn witte gaan stijgen. Eens dat allemaal in orde komt, kan ik misschien eind deze week naar huis. Wie brandt er een kaarsje?

Stijn

28-09-2016 om 16:51 geschreven door Stijn