Ik ben er even niet. Laat een bericht achter na de piep!
Beoordeel dit blog
Ik versus TALL
Mijn verhaal
08-03-2014
we bollen rustig verder
Dag allemaal,
Veel heb ik jullie niet meer te vertellen op dit moment. Ik neem elke dag nog braaf mijn pilletjes, ook die op timing staan. In de avond komt er nog elke dag een spuitje bij in de buik. Een bloedverdunner die zorgt dat er geen bloedklonters ontstaan ergens rond of in de lever (weet het niet meer zo goed, enkel dat het af en toe brandt). Straks gaat mijn buik er uitzien als een enorme blauwe plek.
Elke dag maar genieten dat ik nog even op wandel kan en mag. Straks is het weer binnen zitten voor de komende dagen. Ik kijk er niet bepaald naar uit als ze zo'n mooi weer voorspellen. Maar de zon zie ik gelukkig elke dag verschijnen vanuit mijn kamer.
Ik ga de stamcellen niet op woensdag maar op donderdag terug krijgen (zoals ik hierboven had vermeld). Maar eerst wacht er mij nog een leuke verrassing te maandag. Ik hou jullie op de hoogte!
Vandaag is het dan toch weer begonnen, voor de laatste keer, de chemo. Om 6 u werd ik even gewekt voor het startschot te mogen geven. 1 pilletje om de 6 uur. Voor deze chemo moet ik 1 u ervoor en 1 u erachter nuchter blijven. Mijn middageten schuift op naar 13u en mijn diner zal ik pas om 19 u kunnen nuttigen. Op zich vind ik dit niet slecht, dan is het beter gespreid. Het eten krijg ik voorlopig nog binnen (gebakken vis met een portie ketchup, niet slecht). Eens de chemo zijn werk erop zit, zal het weer zwoegen en zweten zijn om iets binnen te krijgen. Ik kijk er niet echt bepaald naar uit.
Vandaag kwam Julie nog eens mee met Karolien. Ik had ze al twee dagen niet meer gezien in levende lijven. Ze gaat nl sinds kort twee dagen in de week naar een kinderdagverblijf om er toch al enig wat ritme in te krijgen. Goed voor haar maar minder voor mij. Ik ga ze deze periode wel wat minder vaker zien. Dan is er gelukkig nog altijd de technologie van vandaag, Facetime! Ze heeft immers een bedje nodig om overdag te kunnen slapen. De tijd is spijtig genoeg voorbij dat ze nog goed kon slapen in de buggy. En het slapen in de auto is ook al niet meer zo vanzelfsprekend. Dat wordt zingen geblazen, Karolien!
Het fietsen hier op de kamer heb ik ook hervat. Gisteren en vandaag toch weer een goeie 17km bijeen getrappeld. Hopelijk vind ik de goesting en de kracht om dit door te treken tot het einde van de opname.
Zo, mij rest enkel nog een pilletje om 24u en dan kan ik weer de dag afsluiten. Nog een goeie 20 te gaan.
Dit weekend ging de telefoon, er was een verbinding met het UZ in Leuven. Ja, het was weer zover. Ik werd verwacht te maandag om 14u. Tijd om de molen voor de laatste keer te laten draaien en deze keer op volle toeren. Hopelijk mag hij daarna opgeborgen worden.
Gisteren heb ik weer mijn intrek genomen op afdeling 467 en deze keer is het kamer 14, de buur van mijn vorige kamer. Een stapje dichter bij de helihaven waar ik een nog mooier uitzicht heb. De goeie kant zoals ze hier zeggen, hier schijnt gelukkig de zon heerlijk de kamer binnen (als ze al schijnt natuurlijk!). Dit alles zou mijn verblijf toch iets aangenamer moeten maken.
Eerste dag nog niet echt veel aan het handje. Een beetje installeren, nog niks van medicatie. Vandaag zijn dan toch al wel de voorbereidingen van start gegaan. Ik krijg nu ter voorbereiding pillen die eventuele epilepsie aanvallen moeten onderdrukken. Mijn volgende chemo, die start op donderdag in pilvorm, zou dit teweeg kunnen brengen. Dan is het 4 dagen pilletjes nemen en aansluitend nog 2 dagen chemo in baxtervorm. Dinsdag heb ik dan een rustdag om vervolgens woensdag mijn eigen stamcellen terug te krijgen (ooh wat heb ik ze gemist). Mijn beenmerg wordt dus weer aan diggelen geslagen en zou na 14 dagen moeten recupereren. Vanaf dan is het dus echt aftellen.
Goed nieuws voorlopig, want ik mag infuusvrij rondlopen tot zondag. Toch net iets beweeglijker om hier te verblijven. Ik merk ook dat het beter gaat als bij de vorige opname, nog weinig last van heimwee. Klaar om er stevig in te vliegen en mijn kop niet te laten hangen.
We zien wel. Misschien klap ik over een paar dagen weer anders.
Hier ben ik terug om nog eens een update te geven. De controles in Mol zijn achter de rug en mijn bloedwaarden zijn goed voor de volgende en laatste behandeling in Leuven.
De afgelopen 5 à 6 weken ben ik wekelijks 2 keer op controle moeten gaan in Mol. Aan de hand van mijn bloedwaarden moest ik bloedplaatjes en/of bloed bij krijgen. Door de onderhoudschemo in januari ben ik weer diep gezakt met mijn witte bloedcellen. Op een bepaald moment heb ik rondgelopen met 100 witte bloedcellen, gene vette als je 't mij vraagt. Gelukkig heb ik er niet al te veel last van gehad, enkel een keelontsteking en wat hoesten. In het ziekenhuis van Mol werd ik ook heel goed behandeld en begeleid. Ik vond het helemaal niet erg om 2 keer per week naar daar te gaan. Ik werd er altijd goed ontvangen en een lachje kon er altijd wel vanaf.
Ik ben afgelopen donderdag weer naar Leuven geweest voor een gesprek met de professor. Bespreken wat er weer staat te wachten voor mij. Ze gaan proberen een kamer te regelen de eerste week van maart. Dan ga ik de hele maand maart weer in Leuven liggen. De laatste keer mag ik hopen. Eerst een hele week chemo, dan een dagje rust en daarna direct mijn eigen stamcellen die ik vorige kuur heb afgestaan. Dan zullen mijn witte bloedcellen weer naar 0 gaan en is het wachten totdat mijn beenmerg nieuwe witte bloedcellen gaat aanmaken. De hele behandeling zal toch weer een goeie 4 weken duren.
Met gemengde gevoelens op naar de laatste keer. Blij dat het de laatste keer is, jammer dat ik weer 4 weken ziekenhuiseten moet eten en het thuisfront moet missen. Maar na deze kuur rustig bekomen in de lente. Hopelijk wordt het dan goed weer zodat ik stilletjes aan weer aan mijn conditie kan werken. Maar eerst weer de zware behandeling doorkomen. We gaan ervoor!!!
De onderhoudschemo, zoals ze die noemen daar in Leuven, zit erop. 5 dagen op daghospitaal geweest waar ik 2 soorten chemo's heb gekregen. 1 daarvan was knalblauw. Je kunt wel zeggen dat ik heel de week gesmurft ben. De ene dag verliep al wat vlotter als de andere. Het kan daar behoorlijk druk zijn. Respect voor de verpleegsters die daar staan, niet altijd simpel als je met de weinig mensen moet werken en patiënten die ongeduldig worden.
Het resultaat van de laatste beenmerg was ook gekend. Het was nog helemaal zuiver, dus de kanker blijft voorlopig weg. Dat was weer een opluchting.
Gisteren voor de allereerste keer op controle in Mol geweest. Weer even ontdekken hoe ze daar te werk gaan. Mijn bloed zat voorlopig nog goed maar de kans dat ik vrijdag bloedplaatjes moet bijkrijgen is wel bestaande. Ik moet mij nu de volgende 5 à 6 weken laten controleren in Mol en dit op dinsdag en vrijdag. Eens benieuwd hoe ik deze periode zal doorkomen.
2014 is van start gegaan. De cavaflessen leeg, de gourmet opgeruimd, het eten verteerd. Tijd om er weer in te vliegen. 2014, hopelijk voor mij het jaar van de genezing, het jaar waar ik terug mijn gewone leven kan hervatten.
1 januari was voor mij iets minder goed gestart. Last van een verkoudheid en mij serieus ellendig gevoeld, maar ondanks deze mineur heb ik toch van deze dag kunnen genieten samen met mijn familie. Ik loop trouwens nog altijd met een snotterende neus rond.
Even de feestdagen verteren (weer een tijd geleden dat ik nog zo goed en veel heb kunnen eten) en dan weer tijd voor mij te laten controleren in Leuven. Op dinsdag de 7de januari stond er weer een beenmergpunctie gepland voor mij en ook de kans om mijn bloed nog eens te controleren. Bloed zat nog goed, voor de resultaten van het beenmerg moet ik nog even wachten. Na een aantal van deze onderzoeken te hebben ondergaan, heb ik ondervonden dat ik er minder en minder schrik voor heb. Deze verliep als een fluitje van een cent (wat een echte vent ).
De week die komen gaat, is weer een lastige. Van maandag tot vrijdag zal ik naar Leuven moeten gaan, daar waar ik elke dag chemo zal krijgen. Ik had gevraagd of dit ook in het ziekenhuis van Mol kon doorgaan maar ze hadden liever dat ik het bij hen kwam halen. De controle achteraf zou ik wel in Mol kunnen laten doen. Ik had ook de kans om mij die week te laten opnemen maar ik heb toch vriendelijk bedankt. Ik ben toch liever elke dag thuis. Tenslotte zal ik nog genoeg in Leuven moeten verblijven. Zo kom ik ook eens te weten hoe het voelt om elke dag te verplaatsing te doen naar Gasthuisberg, hetgeen wat Karolien ook altijd doet als ik daar lig en dit dan nog met een baby op de achterbank. Het zal niet mals zijn.
Ik bereid me voor op komende week en hoop dat deze een beetje zal meevallen. Als laatste wil ik iedereen nog de beste wensen overdragen voor het komende jaar. Dat alles volgens plan mag verlopen. Ik ben er in ieder geval klaar voor om er het beste van te maken!
Ik ben een beetje laat met het bijwerken van mijn blog, maar ik had het te druk met genieten van het vieren van Kerstmis met familie en het thuis zijn. Maar ik neem nu dan maar even de tijd om mijn verhaal te vervolledigen.
Vrijdag en zaterdag waren al een goeie start voor het groeien van de witte bloedcellen. Zondag werd het alleen maar beter. Ze waren namelijk van 1500 gestegen naar 8250. Dat is al behoorlijk wat. Maar ik wist niet of er maandag dan voldoende stamcellen in het bloed zouden aanwezig zijn voor de collectie. Spannend afwachten tot maandag, Kerstmis kwam dichter en dichter. Het moest nu wel eens gaan gebeuren. Bloed maandag vroeg al afgenomen (6uur!) om op tijd het resultaat te kennen. Voor collectie moesten ze specifieke zaken onderzoeken en die konden wel een tijdje in beslag nemen. Qua witte bloedcellen zat ik maandag meer als goed, 19000 wel te verstaan. Zou dit voldoende zijn? De verpleger Kristof wist mij te vertellen dat met zo een aantal het hoogstwaarschijnlijk wel zou kunnen doorgaan. Even later kwam het verdict. Ik stond gepland om kwart voor 11. Ze kwamen me halen met bed en al. Onderweg kwam ik een professor van de aferese afdeling (waar ik mijn stamcellen ging afgeven) tegen. Ik had ongezien veel stamcellen, zo ijverig zijn ze bijna nooit. Dat komt hier wel goed en ik was al wat geruster gesteld. Ik had toch wel een beetje zenuwen. Aan een machine hangen waar je bloed wordt gefilterd. In de linkse arm werd een serieuze naald geprikt, vanaf dat moment mocht ik mijn arm niet meer plooien. Na een uur begon het al pijn te doen en ik moest nog een uur volhouden. Yep, op 2 uurtjes was het gepiept (ipv 3 à 4 uur). Ik had zoveel stamcellen dat ze er gemakkelijk uit te filteren waren. Na de collectie werd ik terug naar de kamer gebracht. Nu kon ik aftellen voor naar huis te gaan. Ik begon als een gek mijn kamer op te ruimen. Om 15 u was ik klaar. Laat de dokter en de professor nu maar rap komen om mijn ontslag te geven. Helaas, ik moest nog een poosje wachten wat serieus op mijn humeur begon te slaan. Ik wil naar huis!! Om 18u was het dan zover. De professor kwam mij nog feliciteren met mijn stamcellen (goed voor 4 transplantaties ) en een goede thuiskomst wensen. Oef! Het zit er weer op. Tijd om te kunnen gaan genieten van Kerst met mijn gezinnetje en familie. Just lovely.
Op 7 januari moet ik terug naar Leuven voor een beenmergpunctie (weeral!) om te zien of de kankercellen weg blijven. Dan wacht er mij nog in de loop van de weken nog een chemokuur van 5 dagen die ik op dagzaal zal krijgen. Hopelijk kan ik deze volgen in het ziekenhuis van Mol, dat zou al een aantal uurtjes schelen in tijd. Daarna een rustperiode tot ongeveer begin maart. Dan start de allerlaatste kuur van 4 weken waarbij ik mijn eigen stamcellen getransplanteerd zal krijgen. Maar zover denk ik nog niet vooruit, eerst even weer thuis zijn. Genieten van de dagdagelijkse dingen. Ik merk wel dat het mij nu beter afgaat als de vorige keer dat ik naar huis kwam.
Als laatste wil ik iedereen bedanken voor de steun, bezoekjes, lieve woordjes,.. die ik deze kuur weer heb mogen ontvangen. Mijn dank is groot. Nog de beste wensen voor 2014 en een goed eindejaar. Dat het allemaal veilig en gezond mag verlopen.
Op naar een gezond 2014, 2015, 2016,.. en de rest van ons leven! Laten we hopen.
Hetgeen wat ik enkel maar kon hopen, is vandaag uitgekomen en dit nog wel op mijn verjaardag! Mijn witte bloedcellen hebben meer dan hun best gedaan en zich vermenigvuldigd met zo maar liefst 1500 stuks. Dit betekent dat mijn dochter eindelijk weer in de kamer mag en dat ik weer van de kamer kan. Heerlijk om terug mijn dochter te kunnen vastpakken en te knuffelen. Ik heb er enorm van genoten. Zo een mooi verjaardagsgeschenk, het kon niet beter. Karolien en al de rest van de familie, kameraden, kennissen,.. hebben er voor gezorgd dat ik vandaag toch een mooie verjaardag heb kunnen vieren. Zelfs de verpleging heeft mijn kamer versierd met vlaggetjes en heb zelfs nog een mooie kaart van de afdeling mogen ontvangen. Mijn dagje kon niet meer stuk.
Ik ben benieuwd wat morgen de dag zal brengen. Hoeveel zullen ze weer gestegen zijn? Ik heb vanavond dan ook een dubbele dosis groeifactor gekregen. Dat zal gaan knallen vannacht .
De antibiotica is dan toch gestopt. Ik mag dus weer vrij rondlopen zonder infuus, nog een klein verjaardagskadootje. Wat is het toch leuk om te verjaren. Maar volgend jaar toch liefst niet meer in een ziekenhuis. Daar wordt aan gewerkt.
Elke dag was het afwachten op goed nieuws. Vanmorgen kwam de verpleegster en de dokter mij feliciteren. Inderdaad, mijn witte bloedcellen zijn weer in de maak. Een klein leger is opgestaan, 200 cellen groot! Het begin is weer gemaakt. Nu zou het wel eens snel kunnen gaan aangezien ik die groeifactoren krijg. De professor kwam deze middag ook nog even langs. De kans wordt groter dat ik met kerstavond thuis zal zijn. Het collecteren van de stamcellen staat gepland voor maandag of dinsdag. Hopelijk stijgen ze snel, zodat ik rap weer naar huis kan, dat Julie weer op de kamer mag en dat ik nog eens van de kamer mag! Het zal een hele opluchting zijn. Ik zit nu al 12 dagen echt opgesloten. Maar nu is het einde in zicht gelukkig.
Ik heb wel een goed parcours afgelegd zonder al te veel obstakels. Het enige dat mij is overkomen is de aft in de mond en vorige zaterdag heb ik voor de eerste keer koorts gemaakt. Dit was gelukkig maar van korte duur want in de ochtend was mijn temperatuur al weer gezakt. Hierdoor krijg ik nu wel elke dag antibiotica toegediend tot het einde van de kuur. Ik mag van geluk spreken dat het zo goed is gelopen, niet niks als je zonder immuunsysteem rondloopt. Laten we hopen dit tot een goed einde te brengen. Mijn kerstwens is gekend!
In mijn vorige blog was ik nog aan het zeggen dat het fijn was om zonder infuus rond te lopen. De vrijdag de 13de zal er wel voor iets tussen hebben gezeten want in de avond kwamen ze weer opzetten met een infuus. Medicatie die gestart werd voor de behandeling van mijn aft (het was toch gelukkig geen blaasje) en voor het voorkomen van de blaasjes. Ondertussen ben ik het wel weer gewoon om met mijn paal rond te lopen.
De stand van zaken in de witte bloedcellen is nog steeds ongewijzigd. Ik sta nog altijd zo goed als op 0. De dokter vertelde mij dat ze hoopt dat het eind van deze week ze weer gaan stijgen. Gevolg is natuurlijk dat ik nog altijd niet van de kamer mag en dat Julie bij voorzorg ook nog niet binnen mag. Dan maar flink zijn en nog even doorbijten, hoe moeilijk het ook is. Toch blijf ik hopen op een mirakel en dat ze sneller gaan stijgen. Tijdens deze periode mogen er wel eens mirakels zijn, niet?
Ik mag sinds vorige zaterdag de kamer niet meer verlaten en dat is nog steeds zo het geval. Mijn witte bloedcellen zijn nog altijd niet zichtbaar in het bloed. Gisteren zijn ze wel al begonnen met groeifactoren te starten, die moeten ervoor zorgen dat alles weer op gang getrokken wordt. Maar vandaag en morgen zal er nog niks van te zien zijn, vertelde mij de professor. Ze gingen wel ervoor zorgen dat ik met kerstavond thuis ging zijn, toch proberen om er een draai aan te geven. Alles hangt af van mijn beenmerg, die moet stamcellen vrijgeven om ze te kunnen collecteren. 4 à 5 uur aan een machine hangen zie ik nog niet echt zo zitten, maar eens dat achter de rug mag ik naar huis. Ze hopen dit op 23 of 24 december te kunnen doen. Hoop dat mijn beenmerg een beetje wil meewerken.
Zo een heel week zonder witte bloedcellen leven, brengt natuurlijk wat ongemakken met zich mee. Ik heb last van pijn aan het tandvlees en vandaag heb ik ook weer een blaasje ontdekt op mijn tong. Hopelijk wordt dit niet erger, anders krijgen we hetzelfde scenario als de vorige keer en dat wil ik absoluut vermijden. Voorlopig is het nog allemaal te doen. Ik ben overdag ook wat vermoeider en mijn eetlust is nog steeds zoek. Ik probeer toch elke maaltijd wat binnen te spelen zodat ik op mijn gewicht blijf. Julie is nog steeds een beetje ziek dus die blijft voorlopig ook nog achter het glas, geen risico's pakken. Na het weekend zou het wel beter moeten gaan en dan heb ik misschien ook weer wat witte bloedcellen.
Het enigste voordeel dat ik hier beleef is, dat ik nog altijd zonder infuus rondloop. Ik mag elke dag douchen daardoor.
Vandaag is het weer zover, 0 op de teller van de witte bloedcellen. Dit zou nog een aantal dagen kunnen aanhouden. Voorzichtig zijn dus met bezoek en goed de handjes wassen. Voorlopig nog nergens last van (hout vasthouden!!). Ik heb op dit moment ook geen infuus meer lopen. Even vrij rondwandelen in de kamer zonder dat er zo een gestalte mij volgt. Maar voor hoelang? Af te wachten van hoe mijn lichaam gaat reageren, moet ik bloed bij krijgen?, maak ik koorts? Nu maar even genieten dat ik zonder infuus kan rondlopen.
Ons Julie is nog altijd wat ziekjes en moet dus nog altijd achter het glas blijven. Ik hoop dat ze donderdag terug helemaal fit en gezond is. Want ik mis haar aanraking en babygeurtje wel.
Nu dat Studio Brussel gestopt is met het glazen huis, kan ik het misschien overnemen. Enkel nog het juiste materiaal binnenhalen en on the air gaan. Opgesloten zit ik toch al en dan nog achter glas ook. Wie licht Stu Bru in?
Ik ben hier in Leuven binnen gekomen met een goeie 7000 witte bloedcellen. Vandaag de dag bedragen deze nog maar 700. Het isolatie reglement is dus weer van toepassing. Geleidelijk aan zullen ze weer op 0 komen te staan en wat er mij dan weer te wachten staat is een raadsel. Dag van dag bekijken dan maar weer. Mijn diarree is stilletjes aan het overgaan net zoals mijn misselijkheid. Ik kan met momenten weer goed eten, enkel het middageten valt me nog zwaar!
Dag 9 van mijn verblijf, bijna in de helft. Elke dag is een stap dichter bij thuiskomst, genezing, opluchting,...
Vandaag is 6 december. Ik had gehoopt dat de heilige man mij ook niet zou vergeten. Nee, hoor. Hij heeft al mijn chemo meegenomen, opdat ik dit jaar geen chemo meer moet krijgen. Een cadeau waar ik dankbaar om ben. Bij het ontbijt heeft hij wel nog een kleinigheidje achtergelaten. Bedankt lieve Sint! Nu op naar de Kerstman, die ervoor moet zorgen dat mijn witte bloedcellen weer normaal gaan staan. Hopelijk is het zonder storm deze keer.
Gisteren is er een tijd aangebroken, waarvan ik gedacht had dat hij wel ooit een keer zou komen maar nooit gehoopt had effectief daar te zijn. Julie heeft een virale infectie. Gisteren is ze langs geweest bij de dokter. Voor mijn gezondheid niet te schaden, mag ze voorlopig niet meer de kamer op. Een van de dingen waar ik dagelijks naar uitkeek, word tijdelijk van me afgenomen. Ik kan haar vanaf nu enkel nog maar bewonderen achter glas. Het geregel voor naar Leuven te komen voor Karolien wordt er niet gemakkelijker op. Maar ik weet dat zij alles weer in goede banen zal leiden. Ze heeft al laten zien welke krachten ze heeft. En hopelijk geneest Julie ook snel zodat dit weer allemaal achter de rug is.
Vandaag zijn we begonnen aan dag 6 van de chemokuur, nog 1 dag na deze te gaan en dan ben ik er vanaf van de chemo. Dan is het uitzieken en wachten tot de witte bloedcellen zich gaan herstellen. Ik heb enorm last van de misselijkheid, moet regelmatig braken en het eten krijg ik maar moeilijk binnen. Als de chemo erop zit, zou het normaal beter moeten gaan met de misselijkheid. Vandaag komt er nog bij dat ik diarree heb, ook niet echt prettig. Kortom, de chemo slaat haar slag al.
Toch een lichtpuntje gisteren, want de professor kwam mij vertellen dat ik waarschijnlijk toch met kerstavond zal thuis zijn. Daar bouw ik nu verder op, de hoop dat ik toch de gezelligheid van Kerstmis mag meemaken. Met oudjaar zou ik zeker thuis zijn. De collega professor, die mij te vrijdag te woord had gestaan, zal van mijn dossier niet zo op de hoogte zijn geweest. Maar het is natuurlijk nog geen garantie. Hoop doet leven!
Als de goesting en de spieren het toelaten, kruip ik nog even op dat stalen ros hier. Ik mis daarvoor wel mijn cortisonen, daar kon ik wel sneller en langer van gaan trappen .
Vandaag zit ik alweer 3 dagen hier in Leuven. Het gaat voor mij moeizamer vooruit als de eerste kuur. Ik heb nu al last van heimwee, ik mis Karolien en Julie enorm. Het is ook omdat ik weet wat er mij weer te wachten staat. Voor een lange periode opgesloten zitten. Maar alles voor de genezing, even door de zure appel bijten.
De chemo begint al wat in te werken. Beetje last van misselijkheid en ook de eetlust die wat minder wordt. Ik probeer toch van elke maaltijd iets te eten.
Vanavond krijg ik nog een extra chemo, die zich zal herhalen om de twee dagen tot dag 7. Na dag 7 heb ik dan alle chemo gehad voor deze kuur. Dan zullen de witte bloedcellen gaan zakken en is het afwachten tot ze weer gaan stijgen.
Ik hoop maar dat de heimwee wat zal wegebben en dat ik het hier maar weer snel gewoon word.
Voor de komende 3 à 4 weken zal ik dit blog weer verder aanvullen vanuit Leuven. Jawel, het spel is weer vertrokken. Ik heb een leuke kamer gekregen aan de andere zijde van de afdeling, iets waar ik op gehoopt had. Uitzicht over Leuven vanop de gang en vanuit mijn kamer heb ik een zicht op de helihaven. Toch een klein lichtpuntje voor de heftige periode die mij weer te wachten staat. Hoe ga ik het deze keer er weer vanaf brengen?
De professor is vanavond ook nog even langs geweest om het verloop van de behandeling toe te lichten. Ik krijg 6 dagen achtereen een zware chemo, 's morgens en 's avonds, en de laatste 3 ervan komt er nog een andere bij. Ik kan mij gaan verwachten aan huidirritaties (gelijkaardig aan een zonnebrand), koorts, hoofdpijn en eventueel misselijkheid. Ik had graag andere kadootjes gehad op het einde van het jaar. Daarbovenop krijg ik nog 4 keer per dag druppels in de ogen en zalf voor het slapengaan, chemo zou ook irritaties aan de ogen kunnen veroorzaken.
Door de chemo gaan mijn witte bloedcellen weer naar beneden en het zal deze keer langer duren vooraleer ze terug gaan stijgen. Ze schatten rond de 24ste dag dat ze weer goed zullen staan. Daarna is er ook nog de collectie van mijn stamcellen wat ook nog een paar dagen in beslag zal nemen. Conclusie is dus dat ik met Kerstmis mijn kalkoen hier in Leuven mag opeten en misschien in het slechtste geval ook het vuurwerk van oud op nieuw mag bewonderen vanuit mijn kamer. Beetje pech maar volgend jaar is het opnieuw Kerstmis. Het ding is, als ik maar genees!
Momenteel is de eerste zak chemo zich aan het leegtrekken en een weg aan het banen doorheen mijn lichaam. Hopelijk breng ik het er goed vanaf.
Even laten weten dat ik nog steeds thuis rondloop. Na een paar dagen in onzekerheid te leven over wanneer ik nu terug binnen moet, heb ik vandaag dan eindelijk een verlossend telefoontje gekregen uit Leuven. De kogel is door de kerk! Vrijdag word ik dus verwacht voor de start van de tweede lange kuur van 3,5 week. Een week later als voorzien, maar het was weer druk in Leuven (doet me denken aan het nummer van Noordkaap). De grote vraag is nu of ik met kerstavond zal thuis zijn? Alles zal afhangen van mijn herstel. Laten we hopen dat de witte bloedcellen zich snel weer zullen aandienen na de doortocht van een nieuwe storm die er weer zit aan te komen!
Vanmorgen heb ik telefoon gekregen vanuit Leuven. Ik heb uitstel van executie gekregen. Er waren geen kamers meer vrij voor vandaag. Het zal voor de maandag worden dan. Meer nieuws verneem ik dit weekend. Ik heb dus een extra weekend gekregen, joepie. Het nadeel is wel dat het serieus krap wordt om voor de feestdagen thuis te zijn. Maar dat is af te wachten van het verloop van de behandeling.
Het is alweer een week geleden dat ik Leuven verlaten heb, de tijd raast voorbij als je het goed hebt thuis. Het leek alsof het gisteren was. Toch nog even de tijd kunnen nemen om al kerstinkopen te doen. Ja ik weet het, Sinterklaas is nog niet gepasseerd of we denken al aan de kerstman. Tja, we moeten wel, ik kan moeilijk Karolien alleen op pad sturen met ons Julie. Maar zo ben ik dan toch ook weer even er op uit geweest. En voor de gelukkigen, ja we hebben bijna zo goed als alles al gevonden!
Vandaag dan toch een telefoontje uit Leuven, ik word normaal gezien morgen om 10u verwacht in het "hotel". Maar er zijn momenteel nog geen kamers vrij. Morgen krijg ik meer nieuws, hoogst waarschijnlijk moet ik in de namiddag terug. Voor deze lange periode had ik gevraagd of ik eens aan de andere kant van de afdeling mocht liggen, daar is het uitzicht beter! Ze konden niks beloven maar ze gingen er rekening mee houden, toch benieuwd! We shall see.
Mijn valiesje staat al klaar, de tweede grote kuur staat voor deur. Ik zal dan weer geformatteerd worden waarna ik hopelijk een virusvrije software zal krijgen.
).  "Smile"){kind=icon}
){kind=link}
){kind=link}