Dag allemaal,

Ik weet het, het is weer even geleden dat ik hier nog eens passeer. Ik heb de laatste tijd weer veel nieuws moeten verwerken.

Thuis vertoeven doet altijd plezier, de tijd gaat goed vooruit en ik kan mij goed amuseren met de kinderen. Weer veel actie in huis, soms wel vermoeiend voor mij maar ik rust goed tussendoor.

Maar er is weer veel gebeurd op korte tijd. Bij mijn vertrek uit het ziekenhuis had ik last van een verdovend gevoel  over mijn buik tot aan mijn tenen en ook in de vingertoppen (heb nu zelfs last met het typen van deze tekst). Ik dacht dat dit een nevenwerking was van de chemo dus ik maakte mij nog niet al te veel zorgen. Na een goeie week heb ik dan eens naar Leuven gebeld naar de dokter van wacht omdat ik mij toch wat zorgen begon te maken. Daar vertelden ze me dat het waarschijnlijk van de chemo zou zijn en dat zenuwen nu eenmaal traag herstellen. Donderdag moest ik toch terug op controle en dan moest ik het nog maar eens vermelden.

De bloeduitslag was goed, mijn beenmerg was goed hersteld. Ik maak nu terug zelf rode en witte bloedcellen en bloedplaatjes aan. Maar toen ik vertelde van het verdovend gevoel over mijn lichaam, waren ze precies toch wat ongerust. Meestal is het enkel in de vingertoppen en tenen. Ik kreeg te horen dat ik twee scans moest laten maken, één van mijn longen (was weer aan het hoesten) en één van mijn hersenen. De longen waren OK, maar ik kreeg toch de raad om antibiotica te nemen voor de hoest. De scan van de hersenen stond pas laat ’s avonds gepland. Ze wouden zien of daar misschien een schimmel of leukemiecellen in zaten. Bang afwachten voordat ik naar de scanner mocht.

De volgende dag (vrijdag) zouden we terug moeten komen, maar toen ik ‘s avonds terug thuis was, kreeg ik telefoon van de neuroloog die vertelde dat we toch niet moesten komen. Ze zouden ons tussen 9 en half 10 bellen met het resultaat. Zo moesten we niet onnodig in de file staan; ze wisten namelijk niet zeker of ik wel iets kon komen doen. Alles zou afhangen van de resultaten van de scan. Om 10u had ik nog geen telefoon gehad. Ik had ondertussen al bijna de heel de zetel naar binnen gewerkt, zoveel zenuwen had ik. Toen we tegen de middag nog niks gehoord hadden, heb ik zelf maar naar Leuven gebeld. Het verlossende antwoord: niks te vinden op de scan. Ik moest wel diezelfde dag terug komen want ze hadden een MRI-scan gepland die avond. Vrijdagavond dus opnieuw naar Leuven. Na de scan naar huis, maar maandag moest ik terug voor een ruggenprik. Daarbij wordt er vocht uit het ruggenmerg genomen om eventuele infecties of leukemiecellen op te sporen.

Heel het weekend heb ik mij ongerust gemaakt, slecht geslapen en veel gepiekerd. En de voosheid in het lichaam was nog niet verbeterd.

De ruggenprik op maandag was goed verlopen, maar deed toch pijn. Na de prik moest ik twee uur blijven liggen, anders zou ik een houten kop krijgen. Wat daarna? Naar huis? De prof kwam binnen en zei dat het verstandig was dat ik zou blijven. Dinsdag was namelijk de tweede chemokuur al gepland! Ik wist van niks en kwam compleet uit de lucht vallen. Ze hadden al een bedje warm gehouden voor mij. Ondertussen kwam stilaan het resultaat van de MRI binnen. Op het eerste zicht was daar ook niks op te zien. Oef! Maar we moesten de prik nog afwachten en het was beter als ik die avond al daar zou blijven. Dik tegen mijn goesting, maar omdat ze het zo lief vroeg, ben ik er maar op in gegaan.

Die nacht sliep ik niet goed en heb ik maar een pilletje gevraagd om te kunnen slapen. Dat heeft gelukkig wel geholpen.

Vandaag moest ik wachten op de prof, die moest beslissen of de chemo kon doorgaan of niet, afhankelijk van het resultaat van de prik. In het ruggenmerg was gelukkig ook niks te vinden. Allemaal goed nieuws, maar waar komt die voosheid dan vandaan? Toch van de chemo dan? Bijkomend onderzoek van de zenuwen moet uitsluitsel geven. Op donderdag staat een EEG gepland en volgende week maandag een EMG, maar de prof vond dit veel te laat, hij wou namelijk op maandag met chemo starten. De dokter heeft geprobeerd om het EMG te vervoegen, maar tevergeefs. Als de onderzoeken nu alletwee op donderdag zou kunnen plaatsvinden dan mocht ik voor 2 nachtjes naar huis…, want het was zinloos om mij daar te houden. Mijn vrouw stelde, eigenlijk als grapje, voor om haar connecties aan te spreken in Mol, maar de prof vond het wel een goed idee. En zo heb ik morgen al een onderzoek in Mol en donderdag in Leuven! Dus ze hebben me voorlopig laten gaan en ik ben op dit moment thuis om dit te typen. Wat leuk zo onverwacht thuis zijn. Nu maar hopen dat de onderzoeken het gewenste resultaat bieden en dat we maandag kunnen starten met chemokuur 2.

22-11-2016 om 21:39 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

Vandaag is de dag van ontslag. Eindelijk mag ik vandaag naar huis. Maar ik word eerst nog opgelapt met 2 zakjes bloedplaatjes en 2 zakjes bloed. Het nadeel is wel dat dit nog even duurt. Voor een zakje bloedplaatjes is het een half uur en voor een zakje bloed 2u. Dus tel maar uit. Gelukkig doen ze hier al hun best om alles zo snel mogelijk klaar te krijgen wat wel leuk is. Op dit moment dat ik dit aan het schrijven ben (11u) zitten de bloedplaatjes er al in en hangt het eerste bloedzakje er al aan. Dus in principe kan ik om 15u de kamer verlaten. Dus nog even geduld.

Het zal een grote opluchting zijn als ik eens verder mag dan de cafetaria. Mee met de auto richting huis, wat zal het een zalig gevoel zijn. Thuis vertoeven met de kinderen rondom mij. Dat heb ik echt gemist, mijn vrouwtje ook hoor! Zij zal ook blij zijn dat ze even die verplaatsingen naar Leuven niet meer moet doen.

Volgende week donderdag word ik terug verwacht op de dagzaal ter controle. Het verdere verloop zal dan ook wel weer duidelijk worden. Alles op zijn tijd. Nu hier eerst maar eens aftellen. In de namiddag ga ik de kamer opruimen en de valies inpakken. Nog even werk met al die leuke kaartjes die ik gekregen heb, ik heb ze allemaal opgehangen hoor. U hoort nog van mij hoe het thuis verloopt.

Stijn

10-11-2016 om 11:13 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

Op een paar dagen tijd is er weer veel gebeurd. Ik heb blijven geloven dat snel mijn witte bloedcellen zouden gaan stijgen en ik heb goed nieuws gekregen. Maandagochtend stond de dokter langs mijn bed met het goede nieuws dat er al 510 wittekes waren. Het begin was gemaakt. Nu kon het snel gaan of nog blijven hangen. In de avond kwam de prof ook nog langs. Hij gaf mij mee dat als alles goed zat, ik woensdagnamiddag wel naar huis kon gaan. Amai, wat een goed nieuws. Maar er stond dinsdag nog een scanner van de longen gepland. Ik hoopte dat ze daar niks op zouden zien. Die dinsdag stonden mijn witte al op 1400, dus ik kon eindelijk eens van de kamer af. Ik heb daar dan ook gretig gebruik van gemaakt. Helemaal niet op mijn bed gelegen heel de dag, enkel in de cafetaria gezeten.

Maar ondertussen hadden ze op scanner weer iets gezien dat mij niet gerust stelde. Een van de klieren vertoonde precies een schimmel. Bijkomend onderzoek was nodig. De ontslagdag kwam in het gedrang. Er werd een bronchoscopie gepland deze ochtend. Een bronchoscopie is een onderzoek waarbij de binnenkant van de luchtwegen en de longen wordt bekeken en bij mij hadden ze ook wat vocht opgezogen om te kunnen kweken.  Vandaag zou bekeken worden wat er gaat gebeuren. Ik wachtte in spanning af na het onderzoek. Het resultaat weten ze pas te vrijdag. Maar de prof kwam op de middag langs en het zou niet woensdagnamiddag worden maar donderdagvoormiddag. Oef, daar kon ik nog mee leven, als het maar geen paar dagen extra waren. Ik krijg vandaag pillen voor tegen de schimmel en dan kan ik ze thuis verder uitnemen. En dan word ik volgende donderdag verwacht voor controle. Mijn bloedwaardes zijn aan het verbeteren, de infectie is aan het dalen en mijn witte zijn mooi aan het stijgen (vandaag 2680). Nu maar hopen dat er niks meer tussenkomt. Nog een nachtje overbruggen en morgen lekker naar huis. Eindelijk!

Stijn  

09-11-2016 om 18:05 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

Zo, het is al even geleden dat ik hier nog eens iets post. Maar dat komt omdat er ook niet veel gebeurt hier. Ik ben nu op dag 12 na de eerste chemo. Ze voorspellen dat de meeste mensen op dag 18 naar huis kunnen gaan. Dus ik zit er niet ver meer vanaf. Het ding is wel dat de witte bloedcellen moeten stijgen tot 1000 en dat ik ook 500 neutrofielen zou hebben. Dus ik tel de dagen af en hoop dat binnenkort mijn beenmerg terug in actie schiet. Ik vraag elke dag naar mijn waarde, je weet maar nooit. Regelmatig krijg ik ook bloedplaatjes en bloedzakjes omdat de chemo alles afbreekt. Zoals vandaag zal ik ze alle twee moeten krijgen.

Sinds te donderdag heb ik ook weer ferme koorts gemaakt. Daar was ik niet mee gediend, maar dan wordt de molen weer helemaal in gang gestoken. Bloed extra afnemen voor te kijken waar de infectie vandaan komt. Ze zijn dan ook direct gestart met antibiotica. Nu sinds gisteren weten ze waar de infectie vandaan komt, nl van uit de darmen en gelukkig van niemand van mijn bezoek. Daar vreesden er ook een paar voor. Nu kunnen ze gerichter antibiotica geven. Ik doe toch soms nog kleine opflakkeringen van koorts, maar die worden rap onderdrukt met paracetamol. Hopelijk staat de koorts mijn herstel niet in de weg, want ik wil hier zo snel mogelijk van de kamer. Ik zit al meer dan 12 dagen opgesloten op een kamer van 5m op 4m. Een mens zou voor minder gek worden. Maar de gedachte dat ik bijna aan het eind van het pad ben, sust mijn geweten dan weer.

Ik zou graag ook nog eens iedereen willen bedanken voor de massale steun door kaartjes, berichtjes en aanmoedigingen. Zo weet ik dat ik er niet alleen voor sta. Dikke merci iedereen.

Stijn

05-11-2016 om 14:33 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

De chemo’s zitten er weer op. Tijd om het te laten inwerken en zien wat we er weer aan overhouden. Vannacht heb ik niet zo goed geslapen, veel naar het toilet moeten gaan en ik kreeg ook een grieperig gevoel. Om 5u deze ochtend was het dan zover, de eerste keer dat ik moest overgeven. Het spel is vertrokken. Ik heb er niet zoveel goesting in om weer eens zo ziek te zijn. Maar met de nodige medicatie kunnen ze het hier toch een beetje onder controle krijgen. Daarnet toch wat kunnen eten, nu maar eens afwachten of het binnen blijft. Voor de rest heb ik gelukkig nog geen klachten. Ze voorspellen ook dat mijn slijmvliezen in mijn mond weer gaan ontsteken, blaasjes en aften in de mond. Daar zal ik ook niet veel van kunnen gaan eten. Maar voorlopig heb ik daar nog geen last van.

Vandaag heb ik het redelijk lastig. De kindjes zijn nog eens op bezoek geweest en het is altijd hartverscheurend om dan weer afscheid te moeten nemen. Ik mis mijn gezinnetje enorm. Ik zou zo graag mee naar huis gaan maar dat zal er voorlopig nog niet inzitten. Maar even op de tanden bijten. Hopelijk gaat het morgen weer wat beter met de gemoedstoestand.

Stijn

29-10-2016 om 17:54 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

Gisteren zijn we weer van start gegaan. Het eerste product zit weer in het lijf. Eerst een dosis van een half uur en dan eentje verspreid over 24u. Veel rusten tussendoor zit er niet in. Meteen daarop  het volgende product nummer 2. Deze loopt per keer over 3u en zal ik 4 keer krijgen. Tegen vrijdag zit dus normaal gezien de chemo erop. Dan is het weer uitzieken en recupereren. Hopelijk zie ik niet al te veel af van de nevenwerkingen. Dat is af te wachten.

Na lang zagen en aandringen is mijn wens dan toch in vervulling gegaan. Deze middag kwam de prof mij vertellen dat ik deze avond mag verhuizen naar de isolatieafdeling. Begin deze week was er nog niet eens de minste kans dat ik hier terecht zou komen. Ze hebben flink liggen schuiven in de opnames, speciaal voor mij (alle da denk ik toch). Wat een opluchting. Wat vroeger een hel bleek te zijn om hier te liggen, is het nu meer een verademing. De rust en privacy is toch wel geld waard. Weinig rumoer van op de gang en van de buurman. En de verpleging is toch meer op de hoogte van dit soort chemo schema’s. Toch een klein lichtpuntje in de duisternis. En nu maar hopen dat de behandeling ook aanslaat. Time will tell!

Ik ben voorlopig weer in goede handen, meer op mijn gemak en de hometrainer staat hier ook weer te blinken. Dat de tijd nu maar snel vooruit gaat gaan. Ik tel af!

Stijn

26-10-2016 om 20:45 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

Gisteren was het een spannende, zenuwslopende dag. De dag waar ik uitsluitsel zou krijgen over wat er mij te wachten zal staan. Ik was heel nerveus en het hielp niet dat het zo lang op zich heeft laten wachten. Om iets voor 17u kwam de prof tot aan mijn bed. Hij had niet zo’n goed nieuws bij zich. De leukemie was weer aanwezig in het beenmerg, dat verklaart ook de bolvormige letsels op mijn longen en lever (klieren die gezwollen waren). Wat staat mij nu weer te wachten? Ik krijg weer een andere chemokuur, een ander schema dat er voor gaat moeten zorgen dat de leukemie weer verdwijnt. De vorige chemo, de nelarabine, is niet meer bestand tegen de ziekte dus moeten ze nu weer alles opdrijven. Over een periode van 4 dagen zou de kuur lopen, daarna worden weer alle cellen afgebroken. Daarjuist hebben ze met mij overlopen wat de nevenwerkingen weer kunnen zijn. Ik ga heel zeker ontstekingen krijgen in mijn mond, misselijkheid, braken, vermoeidheid,… Iets waar ik al mee vertrouwd ben. Ik kijk er in ieder geval niet naar uit. Binnen de 18 dagen zou ik dan terug weer beter zijn. Ik vrees ook een beetje voor het eten, dat dit weer niet zo gaat lukken. Dat weet ik nog van de vorige keren. Maar ik ga mijn best doen om toch iets binnen te krijgen.

Mijn grootste ergernis op dit moment is, dat ik op een gemeenschappelijke kamer lig. Ik heb al gepleit voor een aparte kamer, maar het probleem is dat er weinig plaats is. Ze zouden kijken wat ze konden doen. Het bezoek van de buurman hebt ge niet in de hand en soms wordt het dan druk op zo een kamer. Ik heb echt geen goesting om ziek te zijn met een enorme drukte rondom mij. Ik wil kunnen rusten wanneer ik dat wil. Laten we hopen dat er snel verandering in mag komen. Dat zou de ellende voor een stuk al weg nemen.

Ik hoop dat ik de kracht en de moed nog ga blijven hebben om te kunnen vechten tegen deze verschrikkelijke ziekte. Het is niet gemakkelijk om elke keer weer voor zo een moeilijke periode te komen staan en er weer voor te moeten vechten.

Stijn

25-10-2016 om 12:12 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

Voor diegene die mee in spanning afwachten op het nieuws van het beenmerg, ik wacht mee. Vrijdag zou ik uitsluitsel krijgen over de punctie. Blijkt nu dat het staal dat is afgenomen meer bloed dan merg bevat en dat ze daar geen conclusies uit kunnen trekken. Maar ze hebben ook een stukje bot van het merg genomen. Daar zit zeker en vast merg in, alleen moeten ze het nog met bepaalde producten bewerken wat enige tijd met zich meebrengt. Ik mag dus doodleuk nog een weekend in onzekerheid doorbrengen. Maandag zou er dan iets geweten zijn. Uitstel van executie dus.

De koorts is gelukkig al een paar dagen weggebleven en de infectie in het bloed is aan het dalen. Mijn witte bloedcellen blijven wel aan de lage kant. Voor de rest blijven ze me antibiotica geven. Voorlopig voel ik me nog best ok maar wacht in spanning af voor maandag. Dat zal weer een keerpunt worden in mijn behandeling. Laten we hopen dat de wonderen nog niet de wereld uit zijn!

Stijn

22-10-2016 om 20:27 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

Ik heb even op mij laten wachten maar ik heb het niet gemakkelijk gehad de afgelopen dagen. Het draait allemaal anders uit dan gepland.

Vrijdag moest ik vroeg uit de veren, om half 6 stond de wekker, want ik wou er zeker van zijn dat ik op tijd in Leuven zou zijn. Om 8u werd ik daar verwacht voor mijn eerste onderzoek, namelijk de PET-scan. Een onderzoek waar er veel contrastvloeistof gedronken moest worden en waar je ook zo stil mogelijk moet blijven liggen, wat niet gemakkelijk is als je met een serieuze hoest rondloopt. Maar de test toch redelijk doorstaan. Na een goede 2u weg geweest te zijn, kon ik mijn papa uit de wachtzaal meenemen naar de cafetaria waar we iets konden eten. De lege maag vullen want voor de PET-scan moest ik nuchter zijn. Na de korte brunch was het alweer tijd voor het volgende onderzoek, de functiemeting van het hart. Volgens de dokter die het onderzoek deed, zagen ze dat de functie van mijn hart iet of wat hetzelfde was gebleven, misschien toch iets licht achteruit gegaan zelfs. Na dit onderzoek hadden we weer even de tijd om iets te gaan knabbelen en even te rusten want om 13u werd ik verwacht voor de longfunctie. Maar dit onderzoek zal ik waarschijnlijk nog eens opnieuw moeten doen omdat mijn hemoglobinewaarden te laag stonden en dus geen juist resultaat gaven.
Na dit alles was mijn kaars uit en was ik blij dat ik terug thuis was. Ik ben dan ook na het eten in slaap gevallen in de zetel, zo ver weg zelfs dat ik de kinderen niet heb horen slapen gaan. Dus ik ben dan ook maar vroeg mijn bed ingekropen.

Zaterdag en zondag was ik eerder een plant dan een mens. Ik had helemaal geen energie en was serieus verzwakt. De zetel was mijn tijdelijke verblijfplaats. Op zondag ben ik dan koorts beginnen maken, wat geen goed teken was. Even twijfelen of we wel zouden bellen naar Leuven maar toch de juiste beslissing genomen en de telefoon gepakt. Ze zouden ons terugbellen als ze mijn dossier nagekeken hadden. Na een paar uur kregen we het verdict. Het was verstandig om toch naar Leuven te komen via spoed want op de PET-scan hadden ze al wat ontsteking in mijn darmen gezien. En ze zeiden ook dat de weinige witte bloedcellen die ik had, waarschijnlijk van minder goede kwaliteit waren om zelf de infectie te overwinnen. Slechtgezind dan toch de valies al maar gemaakt, dat stond niet in mijn planning. Ik had gehoopt om maandag rustig de kindjes af te zetten en afscheid te kunnen nemen om dan op het gemak naar Leuven te vertrekken. Helaas, de plannen waren gewijzigd. Gelukkig waren mijn ouders bereid om mij zondagavond weg te brengen. Ik voelde mij extreem slecht en de rit ernaar toe duurde voor mij veel te lang. Blij dat ik het woord ‘spoed’ zag toen we aankwamen. Ik heb niet lang moeten wachten want ze hadden al verwittigd dat ik er aan kwam. De koorts was verder door gestegen naar 40°C. De fabriek kon op gang getrokken worden: bloed nemen, hart monitoren en bloeddruk meten. Al snel werd duidelijk dat ik weer een nachtje op spoed zou moeten doorbrengen waar ze mij goed in de gaten konden houden. Gelukkig maar voor één nachtje, want de dag nadien kon ik al direct naar een gemeenschappelijke kamer op de afdeling Hematologie. Hier lig ik nu al van maandag. De transplantatie zal uitgesteld worden want ze willen eerst de infectie onder controle krijgen. Ik ben ook nog te verzwakt om al te kunnen starten met bestraling en chemotherapie. De donor is ook al op de hoogte gebracht en er zal een nieuwe datum mee worden afgesproken. Ik mag hopen dat ik hem niet kwijt zal zijn.

Maar nu duikt er weer een ander probleem op. Op de PET-scan zijn er op de lever en de longen ‘bolvormige letseltjes’ te zien waarvan de dokters niet precies weten wat het juist is. Ofwel is het een infectie die niet in het bloed waargenomen kan worden ofwel is het de leukemie die zich weer verspreid heeft. Vandaag zal ik een beenmergpunctie moeten ondergaan die uitsluitsel moet geven. Als mijn beenmerg zuiver is, zullen ze een biopsie nemen van zo’n letseltje op de lever voor verder onderzoek. Als er toch weer leukemiecellen aanwezig zijn, dan zijn de ‘bolletjes’ ook te wijten aan de leukemie. Om dit weer op te lossen heb ik dan weer zware chemo nodig. Morgen weet ik het resultaat en ik vrees het ergste. Maar wat de uitkomst ook is, we zullen het toch allemaal moeten ondergaan wil ik er ooit vanaf geraken.

Ik blijf ook nog koorts maken, mijn witte bloedcellen zijn ook serieus aan het zakken, heb regelmatig transfusies nodig en voel mij niet opperbest. Ik maak een niet zo fijne periode mee, leef wat in onzekerheid nu en hoop dat er straks eindelijk nog eens goed nieuws mijn kant mag opkomen. We moeten erin blijven geloven.

Stijn  

20-10-2016 om 14:02 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

Moe ben ik sinds ik te donderdag terug thuis ben. Alles vergt heel wat inspanningen van mijn lichaam. Het heeft dan ook bijna twee weken zo goed als stil gelegen. Ik probeer mijn grenzen te verleggen waar mogelijk.

Vandaag ben ik voor tussentijdse controle naar Leuven geweest. Alles zag er goed uit. De afgelopen dagen heb ik nog spuitjes gekregen voor mijn witte bloedcellen te doen stijgen en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik zat vandaag op een goede 3000. De infectie in het bloed is ook serieus aan het dalen. Voor de rest waren er nog genoeg bloedplaatjes en de hemoglobine stond ook nog op peil. Geen transfusies nodig vandaag.

Deze week probeer ik om wat op krachten te komen. Vrijdag wordt ook nog een drukke dag ivm de onderzoeken die gepland staan en dan zal het rap maandag zijn om te kunnen starten met de opname. Iets om naar uit te kijken maar ook zeker niet om te onderschatten. Ik zal weer serieus diep moeten gaan, maar gezondheid boven alles.

Stijn

10-10-2016 om 20:39 geschreven door Stijn  

Dag allemaal,

Sinds gisterennamiddag mocht ik eindelijk mijn kamertje laten voor wat het is. Tijd om op te ruimen, orde op zaken te stellen en het krijgen van een grondige poetsbeurt want over een goede 1,5 week lig ik er terug.  Het heeft allemaal wat langer geduurd dan dat ik had gehoopt. Wat ik deze opname allemaal weer heb moeten doorstaan, daar kom ik eigenlijk nu pas achter. Mijn lichaam is zowaar in neutropene shock gegaan, heeft heel veel afgezien van de infectie en mijn bloeddruk was op momenten heel laag, vandaar ook even op intensieve zorgen. Toen ik ben verhuisd van kamer, was mijn toestand gelukkig stabiel. Het kwam er toen op neer om die witte bloedcellen te laten stijgen. Daarvoor kreeg ik al groeifactoren om ze wakker te schudden.

Eens dat er wat wittekes waren, konden we hopen dat het snel de goede richting uit zou gaan. Maar heel moeizaam kwamen ze terug. Van de 100 naar 190, 200 en dan weer zakken tot 190. Ik had serieus wat geduld nodig. Ik had gehoopt om dan misschien na het weekend te mogen vertrekken maar dat zat er ook niet in. En er was niets wat de dokters konden doen, buiten mij die groeifactoren geven. Nog maar eens een teken dat mijn lichaam het zwaar te verduren had gekregen. Vanaf woensdag zat er meer schot in de zaak, al 490 soldaten aan mijn zijde. In de loop van de dag kwam de prof eens horen of ik het zag zitten om de volgende dag naar huis te kunnen gaan. Die woorden had ik nog niet eens moeten uitspreken, hij kon het al van mijn gezicht aflezen. Dan had ik nog even de tijd om thuis op krachten te komen voor de grote transplantatie.  En zo geschiedde dat ik gisteren kort na de middag het pand had mogen verlaten.

Maandag zal ik nog wel even op controle moeten, om te zien of er een transfusie nodig is en om te zien of de ontsteking in het bloed verder aan het dalen is. Maar dan heb ik vrijdag een serieuze planning af te werken. Ik word om 8u verwacht in het UZ. Er zal nog een petscan plaatsvinden, mijn hart wordt weer volledig getest en ook mijn longen zullen een aantal proeven moeten ondervinden. Dit wordt allemaal gedaan in het teken van de transplantatie. Toch niet zo maar een eitje dat we daar rap zullen pellen. En toch kijk er naar uit. In de hoop voor de allerlaatste keer een zo lange periode te moeten worden opgenomen. Uitgebreid verslag volgt hier.

Ik ga hier nog wat verder aansterken, de kilos laten bijkomen zodat ik wat reserve heb daar in Leuven, want het eten is er daar niet op beter geworden. Smakelijk!

Stijn

07-10-2016 om 15:04 geschreven door Stijn