Ik heb hem een brief geschreven. Een echte ouderwetse lange brief met vulpen op wit papier. Een brief van twee velletjes lang die vertelt wat ik denk en voel en dacht en voelde. Een brief die vertelt waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt en bepaalde acties wel of niet heb genomen. Een brief die geeft en niets neemt. Een soort geschenk van eerlijkheid, openheid, vertrouwen en liefde. Geen smeekbede en geen wanhopige poging om ons een kans te geven. Een brief die een verhaal vertelt en feiten op een rijtje zet. Die emoties duidt en handelingen. Ik heb een brief geschreven met alle woorden die ik had moeten zeggen, toen en nu.

Op zich is dat goed, want alle boeken zeggen dat je die brief moet schrijven, dat het ervoor zorgt dat je bitterheid, spijt en frustraties een uitweg vinden. Maar er staat ook dat je die brief niet dient af te geven, wat ik dus wel zal doen. Ik zal de brief posten, zoals dat in lang vervlogen tijden werd gedaan. Een vleugje melancholie is hier wel op zijn plaats. Ik zou een postduif opteren, maar ik vrees een beetje dat mijn brief dan nooit zal toekomen. De reden dat ik de brief stuur, is omdat het mij weinig nuttig lijkt om iemand openheid te geven als het enkel in een verborgen vorm blijft.

Ik verwacht geen antwoord of reactie op mijn brief. Ik verwacht niet dat hij iets verandert of dat er ooit over gesproken zal worden. Ik verwacht zelfs niet dat mijn woorden zullen raken. Maar ik weet dat ik met die brief een geschenk geef, dat mij ooit gevraagd is en dat ik toen niet heb kunnen schenken. Nu ben ik er klaar voor, veel te laat natuurlijk, maar niettemin klaar. En daarom schrijf ik die brief, omdat je nooit geschenken zou moeten achterhouden voor mensen. Omdat je moet kunnen vertrouwen zonder reserves of twijfels. Omdat je niets verkeerd kunt doen als je vanuit liefde en eerlijkheid handelt.

 En zoals steeds heb ik weer een gevoel van opluchting en energie nu ik de brief geschreven heb. Net zoals ik dat heb wanneer ik in de zelfcoaching boeken werk, muziek speel, praat met mensen of op de blog schrijf. Een gevoel van vooruit te komen en ergens naartoe te gaan. Ik weet dat het gevoel tijdelijk is en morgen misschien volledig verdwenen kan zijn, maar nu is het echt en goed en levendig! En dat gevoel inspireert en leert. Het geeft inzichten en maakt gelukkig.

Vanochtend kwam mijn zoontje bij mij in de zetel liggen en gaf mij spontaan een kus. Omdat ik de liefste mama ben. En dat is het moment waarop ik besef dat ik heus niet alles verkeerd doe. Dat ik ook goede beslissingen maken en juiste handelingen uitvoer. Dat ik liefde kan geven en krijgen, gewoon omdat ik mezelf ben. En het is frustrerend als je liefde voelt en geeft aan iemand die niet kan teruggeven. Maar het is ook mooi wanneer je dat kan doen zonder verwachtingen en zonder te willen nemen. Het is fantastisch als je de feiten onder ogen kunt zien en besluiten om toch te geven. Omdat het mooi is om te doen en omdat je er zelf gelukkig van wordt.

Misschien dat ik er binnen er paar dagen anders over denk, mij anders voel en eigenlijk alleen pijn en frustratie ervaar. Maar dan lees ik deze blog en weet ik dat het ook anders kan. Dat liefde iets in dat je in de eerste plaats moet kunnen geven om gelukkig te zijn. En als je dat in alle oprechtheid kan blijven doen, dan kan het niet anders dan dat je ook liefde krijgt. Van je kind, een vriend, een zus of een kennis, van een vreemde of een collega… Misschien niet van diegene die je zo diep in je hart houdt, maar daarom niet minder belangrijk of waardevol.

Ik heb een resem boeken gekocht om aan zelfcoaching te doen. Leren loslaten, meer zelfvertrouwen, “how to mend a broken heart”, … Stuk voor stuk goede boeken, gescheven door goede psychologen en therapeuten. Boeken met opdrachten en inzichten, verhalen en voorbeelden … Stuk voor stuk boeken die je zeggen dat je moet plaatsen, vergeven en stoppen met van iemand te houden. En daar klemt het schoentje, want hoewel vergeven en plaatsen haalbaar is, is stoppen met van iemand te houden dat niet. Enerzijds omdat het hart zich niet laat dwingen, anderzijds omdat ik het gewoon niet wil. Mijn hart, mijn hoofd, mijn hele zijn weigert om dat te doen. Want hoewel het pijn doet, voelt het ook goed.

Er zijn heel wat zaken in de boeken die ik wel doe. Ik tracht zelf geen contact op te nemen en dat lukt me soms. Ik tracht afstand te nemen en ook dat wil wel eens werken. Ik tracht mezelf te beschermen wanneer je afstandelijk doet. Maar elke keer dat een beetje wil lukken, zeg of doe je iets dat mij weer helemaal gek op je maakt en ben ik verloren. Dan ligt mijn maag weer overhoop, krimpt mijn hart en voelt mijn hoofd alsof iemand er een knoop in gelegd heeft. Ik kan je niet loslaten en ik kan je niet bij mij houden. En geen enkel boek kan dat veranderen. De tijd misschien wel, maar daar zullen maanden of misschien zelfs jaren voor nodig zijn.

Wanneer we elkaar zien en het goed en gezellig gaat, kan ik niet anders dan hopen, verlangen en wensen dat jij dat ook ziet en ons een kans wilt geven. Dat zijn de momenten waarop het plots heel moeilijk wordt om je te vergeven dat je afstand hebt genomen. Ik kan het ook niet begrijpen, want hoe moeilijk het ook was met momenten en hoe slecht ik mij ook voelde, ik zou nooit opgegeven hebben. Ik zou nooit afstand genomen hebben of gestopt zijn met van je te houden. Ik weet dat je nog steeds om me geeft en dat maakt het nog moeilijker. En dat zijn de momenten waarop ik negatief en verbitterd reageer omdat ik niet weet hoe het anders moet. En dus ook de momenten waarop ik jou de bevestiging geef dat het altijd weer zal mislopen. Het is een vicieuze cirkel waar ik enkel kan uitbreken als jij ons een kans geeft. Een kans die jij enkel kan geven als de cirkel doorbroken wordt. Wat een ironie!

Het is vreemd hoe zoveel mensen geraakt kunnen worden door wat ik schrijf, behalve jij. En toch is dit voor jou geschreven. En voor mezelf, om te helen en te delen. Om te plaatsen en vooruit te kunnen gaan. Om een toekomst te kunnen zien en niet te wanhopen. Of misschien lees je mijn teksten niet en raken ze je daarom niet. Of misschien raken ze je wel, maar wil je niet dat ik dat weet. We zwijgen wel vaker om onszelf en anderen te beschermen. Omdat we het niet goed weten, omdat we onszelf ervan overtuigen dat het beter is om ons hart niet te volgen. Omdat we niet de moed hebben om risico’s te nemen. Omdat we niet weten hoe we ze moeten nemen.

Ik tracht elke dag in die boeken te lezen, ze te volgen, de opdrachten te doen, de inzichten  te geloven en ervaren. En soms weiger ik ze boven te halen omdat ik mezelf niet kan toelaten verder te gaan en te vergeten. Ik heb schrik om niet meer van je te houden. Absurd, want eens dat gebeurt, is er geen pijn meer, geen verlangen en geen bitterheid. En zelfs als jij mij dan graag zou zien, zou het niet uitmaken. Maar het idee dat we dan een kans zouden weggooien, is zo groot dat het verlammend is.

Ik hield van wie ik was toen we net samen waren. Ik was vrolijk, gelukkig, vol leven en ideeën. Ik wilde allerlei dingen doen en ontdekken. Ik wilde jou ontdekken en samen dingen ontdekken. Leuke hotelletjes doen en uitstapjes. Een glaasje drinken en buitenlucht opsnuiven. Ik wilde je voorstellen aan vriendinnen en gaan dansen, muziek maken en luisteren, een huis inrichten en creatief zijn.

Ik hield niet van wie ik bij je was op het einde. Ik zat altijd maar te wachten, kwam niet meer buiten, deed niets meer en leerde niets meer. Ik was gedurig kwaad en zat vol stress en ik kon het amper opbrengen om lief of vriendelijk te blijven, laat staan om ergens naartoe te gaan. Ik weet niet goed waarom dat zo was en hoe ik zo geworden ben. Misschien was het omdat we te klein woonden of omdat mijn spulletjes ergens opgeborgen stonden.

Ik heb de fout gemaakt die ik anderen verwijt. Ik heb mijn leven on hold gezet. Zat gedurig te wachten tot de volgende fase zou beginnen om dan terug mezelf te zijn. Ik ben gestopt met te zijn wie ik ben, heb dat even geparkeerd en ben geworden wie ik zeker niet wil zijn. En ik ben het veel te laat beginnen beseffen.

Ik geloof dat ik mezelf kan zijn bij jou, zoals in het begin, maar dan voor altijd. Ik ben er zeker van dat het niet door jou is dat ik veranderd ben. Het is een samenloop van omstandigheden geweest. Ik heb te lang uit dozen geleefd, ben te veel verhuisd, woonde te klein, wist met mezelf geen blijf meer. En dan is er nog eens alle stress van buitenaf waarmee wij te maken kregen. De invloed van anderen, van werk, van familie, enz.

Het is vreemd hoe snel iemand terug op zijn plooi kan raken wanneer al die dingen wegvallen. Althans, bij mij is dat toch het geval. Enkele weken zijn voldoende om weer helemaal mezelf te zijn, zonder reserves. Enkel bij jou heb ik die nog, want ik voel dat wie ik ben geworden voor jou nog levendig is en realiteit en ik heb geen zin om mezelf te moeten bewijzen en te vechten tegen een verkeerd beeld.

We komen wel op een punt waarbij ik mezelf kan zijn in alle omstandigheden, ongeacht of jij er bent of niet. Ik voel nu al hoe dat steeds minder invloed heeft op mij en hoe ik steeds sterker sta in mijn schoenen. Ik heb voorlopig nog één laatste verhuis te gaan en dan kan ik mijn rust volledig terugvinden, maar ik zit niet meer te wachten tot het zo ver is. Mijn leven staat niet meer on hold, het gebeurt nu. Ik heb voorlopig genoeg gewacht voor een paar jaren. Het is tijd om volop in het leven te springen en ervoor te gaan.

Ik ben blij dat ik terug een leven heb, dat ik op stap kan gaan met vrienden en genieten van dingen, ook al praat ik nog steeds teveel over jou. Maar waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik ben blij dat ik mezelf heb gevonden en mijn eigen ding kan doen. Dat ik dat nog veel meer zal kunnen eens ik terug mijn spullen rondom me heb. Ik ben blij dat ik terug schrijfopdrachten krijg en ze met volle zin kan uitvoeren. Ik hou ervan om in de zon te zitten of avondwandelingen te maken. Ik hou ervan om naar feestjes te gaan en met mensen te praten. Ik zit niet meer te wachten, ik heb geen moeite meer om consequent te zijn, ik heb vrede met wie ik ben.

Maar dit is het leven dat wij hadden moeten delen. Een leven dat ongedwongen is en vrij van frustraties en kwellingen. Vrij van stress en angsten. Ik had mezelf de tijd moeten gunnen om rust te vinden voor ik jou vond. Want wat je niet hebt, kan je niet delen. Ik had tijd moeten nemen om tot mezelf te komen. Om te stabiliseren en een balans te vinden. De tijd om terug open te kunnen zijn. De tijd om samen te groeien en op te bouwen in plaats van halsoverkop en te snel te gaan.

En nu die tijd er is en die mogelijkheden zich aanbieden, ben jij er niet meer. Dit zijn de dingen die ik met jou wil delen. Dit is het leven dat ik met jou wil ervaren. Dit zijn de zaken die ik met jou wil beleven. De passies, de vurigheid, de intensiteit, maar ook de rust en de kalmte. De ruimte om zelf iemand te zijn en de ruimte om een ander datzelfde te gunnen. En ik weet dat het zou lukken, ik weet dat het zou kunnen, maar het heeft geen zin om te vechten tegen vooroordelen en vastgeroeste gedachten. Zo lang jij dat niet kan zien, heeft het geen zin ervoor te gaan. Ik zou mezelf alleen maar kwetsen.

Ik vind geluk in andere dingen, maar ik mis je en ik mis om dat geluk met jou te kunnen delen. En dus schrijf ik je brieven die je nooit zult lezen. Gedachten die je nooit zult kennen en woorden die je nooit zult horen. Maar ik zet ze op papier voor jou zodat ik ze de wereld in kan sturen en er vrij van zijn. Je bent bij me in alles wat ik doe, ook al ben je er niet. En elke dag probeer ik om een beetje meer afscheid van je te nemen. Soms valt dat zwaar en soms gaat het makkelijk. Soms is het een hel en soms gaat er een uur voorbij zonder dat ik aan je gedacht heb.

Er zijn momenten waarop ik nog steeds gek word, niet kan begrijpen hoe jij niet kan zien dat wij bij elkaar horen. Momenten waarop ik er niet bij kan hoe jij wat wij hebben zomaar kunt laten gaan. En er zijn andere momenten waarop ik je probeer te begrijpen, waarop ik tracht begrip op te brengen voor wie jij bent en hoe je denkt. Momenten waarop ik je koppigheid en volhardend zijn probeer te plaatsen. Want ik kan niet veranderen dat jij vast zit op negatieve gedachten, dat jij weigert kansen te zien en geluk.

En ik weet dat mensen mijn brieven lezen en soms sta ik daarbij stil. Dan moet ik even slikken bij het idee dat ik mensen zo diep toelaat in mijn ziel. Maar het is een troostende gedachte te weten dat andere meevoelen. Dat ze geboeid zijn door wat ik voel en denk.  Of het nu is omdat ze van soaps houden of omdat ze gewoon graag mijn stijl lezen. Of misschien omdat ze dit als een verhaal aanschouwen. Een verhaal waarbij ze hopen dat de twee geliefden elkaar op het einde terugvinden. Of een verhaal waarbij de geliefden elkaar voor eeuwig kwijt zijn, want iedereen heeft zijn eigen voorkeur.

Ik kan duizend keren schrijven dat ik je graag zie en mis, maar ik kan nooit in woorden vertalen wat ik diep vanbinnen voor je voel.

Waar twijfel geboren wordt, sterven dromen. Niets zo vernietigend als onzekerheid. Het sluipt binnen op kousenvoeten, ongemerkt en ongezien, om zich langzaam maar zeker in je hoofd te nestelen. Steeds verder en dieper tot het allesoverheersend is. En voor je het weet, bepaalt het elke reactie, elke actie, elk woord en elke handeling. Het maakt angstig en kondigt enkel verlies aan. En het faalt nooit, want eens twijfel is gezaaid, is verlies het gedoemde resultaat. Het is een zelf vervullende voorspelling die haast onmogelijk tegengehouden kan worden. Het geeft een beeld van wantrouwen, tekort aan engagement en liefhebben. Het slaat de sterkste banden moeiteloos neer en het heeft er amper tijd voor nodig.

Waar twijfel geboren wordt, sterven dromen. Vaak onterecht en zonder reden, zinloos en nodeloos pijnlijk. En twijfel komt niet altijd voort uit reden, vaak is twijfel het gevolg van een verleden, een omgeving, allerhande externe factoren die hun invloed uitoefenen voor je het in de gaten hebt. En je kan jezelf beloven om dat niet meer toe te laten, er tegenin te gaan, het te vermijden, maar twijfel is zo’n goede inbreker dat het vaak al gebeurd is voor je het in de gaten hebt. En wanneer je het merkt, is het meestal al te laat. Is het zaad al gezaaid en opgeschoten om tot volle bloei te komen.

En pas later zie je hoe twijfel onnodig is, ongepast en misplaatst. Pas later valt twijfel weg, maar op dat ogenblik is ze al doorgegeven en twijfel kan je niet wegredeneren bij een ander. Twijfel is besmettelijk, zoals een hardnekkige ziekte, een epidemie of een virus. En slechts weinigen zijn er immuun voor. We hebben allemaal onze gebreken, tekortkomingen, complexen, onzekerheden en die worden zo makkelijk gevoed. Twijfel voelt zo natuurlijk aan, bijna als een thuiskomen en doordat twijfel zich steeds laat bevestigen, wordt het bijna een feit.

Twijfel houdt zichzelf in stand, steeds opnieuw, als een levenscyclus die nooit zal of wil eindigen. Misschien als we ons daar bewust van zijn, dat we er slimmer mee kunnen omgaan. De twijfel vellen en uitschakelen voor er schade is of gewonden gevallen. Misschien kunnen we twijfel onderscheppen en gevangen houden zodat ze geen kans maakt om zich te manifesteren en ons van binnenuit te verteren. En misschien ook niet, misschien is twijfel het lot van de onzekere en rusteloze ziel en bestaat er geen remidie tegen.

Leef nu! Gisteren is voorbij en zal nooit meer terugkomen. Morgen bestaat misschien niet. Nu is je kans om te leven! Om plezier te maken en te genieten, om een stempel te drukken op anderen, om juiste of foute keuzes te maken. Nu is wat je hebt om iets te doen, hoe klein of groot of belangrijk of onbelangrijk dan ook. Nu is je moment om te treuren of te lachen, nu is je moment om bewust en ten volle te zijn. En nu is ook alweer voorbij en verleden. En dat is geweldig, want als je een fout hebt gemaakt, moet je er niet langer om tobben, ze is toch al voorbij. Nu is het enige dat echt is en dat is een feit. Helaas is het in ons hoofd vaak anders. We leven in het verleden of in de toekomst. Kijken naar wat is geweest en houden daaraan vast of naar wat komen zal of kan.

Ken je het gevoel iemand te missen terwijl die eigenlijk al lang niet meer zo goed voor je was. Je niet meer gelukkig maakte? Wat je mist, is een situatie die ooit is geweest, een persoon die ooit heeft bestaan, een idee en perceptie, een illusie misschien. Herinneringen kleuren, dat doen ze altijd. En afhankelijk van wie jij bent en hoe jij naar de wereld kijkt en de mensen om je heen, kleuren ze in prachtige tinten en zonnige beelden of in sombere flarden van wat is geweest. Wat de ene bekijkt als een droom, is voor de ander een nachtmerrie. En de waarheid ligt ergens tussenin. Hoe je naar dingen kijkt, heb je zelf in de hand, het is een kwestie van openheid en keuze. Ik kies ervoor om te zien wat mooi en goed was. Een ander kiest misschien om dat niet te doen.

De keuze die je maakt, bepaalt hoe je verder gaat. Wie enkel ziet wat goed was, kiest voor nieuwe kansen en mogelijkheden, voor vertrouwen en hernieuwde moed. Wie enkel ziet wat minder was, kiest voor vluchten en afscheid, voor wantrouwen en teleurstelling. Wie ziet wat goed was, kan niet begrijpen hoe een ander zoveel moois kan laten gaan, zoveel kansen op geluk. Wie ziet wat minder was, kan niet zien hoe een ander daaraan kan vasthouden, hoe het anders en beter kan, waarom iemand wil blijven strijden voor zoveel somberheid. Enkel wanneer je volledig kunt loslaten, kan je terug met een heldere blik kijken, maar geheel ongekleurd raken ze nooit.

Wat herinneringen wel doen, is vervagen. Ze krijgen een filter over zich heen gegoten die hen verzacht. Inwendig sterven, wordt het moeilijk gehad hebben met iets. Totaal geluk wordt een zeer fijn moment. Ondraaglijk wordt zwaar en fantastisch wordt zeer fijn. De intensiteit is verdwenen. Je weet nog wel dat iets intens was, maar je kan je nooit herinneren hoe dat exact voelde. Wat dat met zich meebracht, hoe overweldigend het was. Het is iets geworden dat je enkel nog in woorden kunt uitdrukken, maar niet meer in gevoelens. Misschien is dat wel goed, want sommige dingen willen we ons niet levendig kunnen herinneren, ze doen te veel pijn, zijn te zwaar om dragen en de enige reden dat we ermee om kunnen gaan is omdat ze verzacht zijn.

Onze hersenen doen wat nodig is om alles draaglijk te maken, helaas doen ze dat ook met vreugde en geluk. Ze beperken zich niet tot het minderen van pijn en verdriet, ze filteren niet en maken geen onderscheid tussen positieve en negatieve ervaringen. Eigenlijk neutraliseren ze onze belevingen een beetje. Afhankelijk van je persoonlijkheid doen ze dat volcontinu of slechts met momenten.

Ik stel me wel eens de vraag of mensen die niet pieken en dalen gelukkig zijn? Ze kennen niet de intensiteit die zo’n schommelingen met zich meebrengen, maar ook niet de diepte die erbij komt kijken. Misschien zijn ze gelukkiger, wat je niet kent kan je niet missen. Misschien ook niet, misschien zouden ze willen dat ze dat wel konden ervaren. Ik ken koppels die nooit halsoverkop voor elkaar zijn gevallen, niet volledig uit hun lood geslagen waren. Ze zien elkaar graag, ze passen bij elkaar, maar de intense passie hebben ze nooit ervaren. Ze geloven er ook niet in, het is volgens hen een illusie en niet van blijvende aard. Ik geloof er wel in. Misschien zit in mijn lichaam de mogelijkheid tot een chemisch proces dat zij niet kennen. Een proces met voor- en nadelen. Verslavend, allesoverheersend met momenten en doorspekt van risico’s, maar evengoed fantastisch, overweldigend en grandioos.

Er wordt vaak gezegd dat uit het oog ook uit het hart is, maar zelf geloof ik daar niet in. Talrijke voorbeelden tonen trouwens aan dat er niets minder waar is. Uit het oog maakt wel dat dingen makkelijker om dragen worden. Als je iemand niet meer ziet, vervagen bepaalde herinneringen en gevoelens zwakken een beetje af. Maar vergeten doe je niet. Mensen die reeds jaren uit elkaar zijn, praten nog steeds over hun ‘grote liefde’ met een affiniteit en tederheid alsof het gisteren was. Je kan er bewust voor kiezen om iemand niet meer te zien, maar je kan er nooit bewust voor kiezen om iemand niet meer lief te hebben.

Eén van de grote nadelen van een verloren liefde is je vertrouwen dat langzaam maar zeker verdwijnt. Hoeveel mensen blijven niet single omdat ze er gewoon niet meer in geloven. Omdat ze er zeker van zijn dat het toch terug zal mislopen, dat ze nog maar eens gekwetst zullen worden en afzien. En hoe ouder we worden, hoe meer dat gevoel aanwezig is. We zeggen zelf dat we onze naïviteit verloren zijn, maar eigenlijk is het ons vertrouwen en de moed om er nog eens voor te gaan. Onszelf honderd procent smijten, wordt een onmogelijke opdracht en daarmee houden we onze mislukkingen in stand. Want hoe willen we dat een relatie kan slagen als we niet bereid zijn om ten volle te investeren?

Sommige mensen settelen voor ‘the next best thing’. Iemand waarbij ze zich comfortabel voelen, die hen rust geeft en waarmee ze geen ruzies maken. Logisch, want de grote passie is niet aanwezig. Ik kan begrijpen dat je hiervoor zou kiezen. Het is eenvoudiger, minder pijnlijk wanneer het verkeerd loopt en gezien er geen pieken zijn, zijn er ook geen laagtes. Zelf echter weet ik dat ik niet voor zo’n relatie kan kiezen. Ik heb passie nodig, vurigheid, pieken en dalen, halsoverkop verliefd worden en de wereld vergeten. En tegelijkertijd is dat wat mij bang maakt. De kans om mezelf te verliezen, om in die mate opgeslorpt te worden door die passie dat ze destructieve vormen aanneemt. In die mate iemand lief te hebben dat het nooit meer helemaal verdwijnt.

Misschien is deze liefde niet mijn grote liefde, zwakt ze af tot ze verdwijnt, misschien is ze wel mijn grote liefde en blijft ze eeuwig in mijn hart aanwezig. Misschien brengt het lot ons weer samen en misschien ook niet. Mijn hart zegt dat dit mijn liefde is om mee te dragen door het leven, maar verdriet en gemis kan verwarrende gevoelens scheppen. Ik geloof niet dat tijd doet vergeten, maar wel dat tijd raad brengt en heelt.

Wat kan de liefde complex zijn! Je hart dat naar alle richtingen wijst, maar nooit echt kan kiezen. De ene moment wil je loslaten, al was het maar om nadien te kunnen terugvinden. De andere wil je vasthouden uit schrik te verliezen. Soms voelt het geweldig om hem te zien en soms is het een nachtmerrie. Althans, nadien dan toch, op het moment zelf is het altijd een beetje proeven van geluk dat ooit is geweest. En dat maakt het zo moeilijk, want wat je niet kent, kan je niet missen, maar wat je wel kent…

Afleiding wordt wel steeds makkelijker. Een avond bij vrienden hoeft niet meer te vervallen in een avond geklaag en gezeur. Slapen lukt terug vlotjes, al moet je er moe genoeg voor zijn. Eten is geen probleem meer, al is het met mate. Maar ook andere dingen komen stilaan terug op gang en het besef dat alleen niet miserabel hoeft te zijn. Al is het leuker met twee, leuker om te kunnen delen, om te weten dat iemand je altijd en onvoorwaardelijk steunt, al bleek dat laatste een illusie.

De zomer kruipt op kousenvoeten binnen en dat helpt natuurlijk ook. Alles ziet er minder somber uit met een klein beetje zonlicht. Alles is net iets stralender en mooier. Maar het brengt ook herinneringen met zich mee en die zijn niet altijd even eenvoudig om dragen. Gelukkig zijn er altijd mogelijkheden om nieuwe herinneringen te creëren, nieuwe vriendschappen te sluiten, nieuwe dingen te ontdekken en oude dingen om te herontdekken.

En dan is er goede raad, van jezelf en van anderen. En op bepaalde momenten, maak je jezelf hard dat je die raad gaat volgen, maar een dag later stap je daar weer vanaf. Het hart kiest zijn eigen weg en wie trouw wil zijn aan zichzelf volgt zonder aarzelen. En iedereen zegt dat het wel voorbij gaat, maar daar denk ik anders over. Sommige dingen gaan niet voorbij, ze slijten en verzachten, maar blijven voor altijd op de achtergrond sluimeren. Je leert ermee leven en je leert ze een plaats te geven, maar je draagt ze voor altijd met je mee.

Maar er zijn ook leuke dingen, dingen die je helpen, die je oppeppen en doen leven. Plannen en visies, vrienden en muziek. Vooruitzichten en genieten van kleine dingen. Het besef dat je kunt wakker worden en je gedachten niet meer overheerst worden door hem. Dat je niet meer gedurig op het punt staat te huilen omdat je enkel kan zien wat je bent verloren. Dat je ook een toekomst kan zien die de moeite is zonder dat je er iemand voor nodig hebt.

Vandaag aanvaard ik dat wij vrienden zijn. Beste vrienden, echte vrienden, trouwe vrienden, vrienden die elkaar vaak zien en dingen doen voor elkaar. Maar wel gewoon vrienden. Ik aanvaard het niet door keuze, maar bij gebrek daaraan. Ik aanvaard het omdat ik anders niet enkel mijn liefde, maar ook mijn beste maatje kwijt ben. Ik aanvaard het tot jij een nieuwe liefde hebt en dan stopt het. Of misschien ook niet, want tijd heelt en tijd verzacht en misschien vind ik het dan niet eens zo erg.

Ik vind het jammer dat wij er niet in geslaagd zijn om samen te blijven en ik weet dat jij daar ook mee zit. Het begon niet perfect en we hebben van bij de start demonen moeten bekampen, maar we deden dat samen en we hielden wel vol. En toen is dat veranderd, stond ik er alleen voor en jij evengoed. We zijn elkaar beginnen bekampen in plaats van elkaar te steunen en dat is niet wat mensen doen als ze in een relatie zitten. We zijn elkaar en ook onszelf kwijt geraakt en hoe we ook zochten, we hebben de weg niet teruggevonden.

En nu je weg bent is dat een nachtmerrie, maar ook een opluchting, net zoals je zien. Want elke dag zie ik steeds meer van jou terug en van mezelf. Elke ontmoeting merk ik dat we onszelf hebben teruggevonden en dan klikt het geweldig tussen ons. Maar we dragen een verleden mee, een last, een herinnering die niet zomaar vergeten wordt. We dragen een angst mee om weer onszelf te verliezen als we toelaten elkaar te vinden. Misschien is dat onterecht en misschien ook niet. Tijd zou het kunnen uitwijzen, maar wie zo diep geraakt is, is niet snel bereid om dat risico te nemen.

Misschien denken we er over een maand anders over. Misschien zijn we dan blij dat we deze weg gekozen hebben, misschien ook niet. Misschien nemen we dan wel een risico en heel misschien zijn we elkaar dan uit het oog verloren, maar dat kan ik niet geloven. Want nu alle druk verdwenen is, hebben wij plaats voor elkaar, meer dan we daarvoor konden geven. En hoewel het soms pijn doet, aanvaard ik het, want jij bent mijn vriend en ik respecteer jouw keuze.

En er zijn momenten waarop het plots heel zwaar dragen wordt en ik enkel ruimte heb voor tranen en verdriet. Op die momenten vind ik troost bij jou, want jij bent het niet die mij verdriet aandoet, het is mijn hart dat af en toe blijft hopen en naar je smachten. Het is mijn keuze om dat verdriet erbij te nemen, want dat is nu eenmaal de prijs die onze vriendschap met zich meebrengt. En ergens is het mijn keuze niet, ik heb geen keuze want ik zie je graag.

Overdag voel ik me prima, vol leven en energie, vol ideeën en plannen. En ‘s avonds is het vaak iets minder. Zeker wanneer ik alleen ben en de stilte benadrukt dat jij er niet meer bent om mee te delen en te praten. En dat is zwaar om dragen voor mij.

Ik vraag me weleens af of jij dat gevoel ook kent? Of jij me ook weleens mist en snakt naar mijn warmte. Of jij weleens twijfelt of deze keuze wel de juiste was. Of je weleens in eenzaamheid bedenkt dat je dat moment met mij had willen delen.

Je zal het nooit vertellen dus dat zal ik nooit weten. Niet omdat je niet open wil zijn, maar omdat je mij zou verwarren en laten hopen. Ik weet dat je mij dat verdriet wilt besparen.

Ik aanvaard dat wij vrienden zijn ook al is dat soms het moeilijkste wat er is.

Tik tak tik tak tik tak … mijn leven voelt als een klok die niet anders kan dan verdergaan. Soms wat sneller en soms wat trager. Soms gestadig en stabiel en soms volledig uit balans.

Tik – ik kan hem niet meer zien, het doet te veel pijn, het is te moeilijk en ik eindig elke keer als een wrak.

Tak – als ik hem niet zie zal zijn beeld over mij nooit veranderen, dan kan hij nooit zijn liefde voor mij terugvinden, ik word gek als ik naast mijn liefde ook mijn beste vriend kwijt ben

Tik – hem zien geeft mij hoop, valse hoop?

Tak – hem zien maakt me blij, het bevestigt mijn gevoelens en het is leuk met hem te praten

Tik – ik moet verhuizen

Tak – ik heb geen zin om alleen te zijn

Tik – ik moet eten

Tak – ik heb geen honger

Tik tak tik tak tik tak… blijven doorgaan is de enige manier om rechtop te blijven staan. Geen tijd om na te denken of voor verdriet. Misschien slijt alles wel ongemerkt terwijl de tijd voorbij gaat, zonder dat ik er echt een rouwperiode voor door moet.

Het vreemde is dat ik enkel kan rouwen wanneer ik bij hem ben. Dat is het enige ogenblik waarop ik niet blokkeer en mezelf kan toestaan om gewoon verdriet te hebben zonder meer. Ironie, o ironie, want wat is fout gegaan, is dat ik te veel probeerde te zijn wie ik dacht dat hij wilde en te weinig mezelf. Ik kon mezelf niet open opstellen uit schrik gekwetst te worden en daardoor ben ik nu gekwetst. Hij wilde mij, zoals ik ben, en dat heb ik niet kunnen geven.

En nu ik het wel kan, kan hij dat niet meer zien. Of misschien wel? Na verloop van tijd?

Tik tak tik tak tik tak…

Ik mis je. Ik mis middagen onder de brug en ik mis in je armen liggen. Ik mis flesjes schuimwijn kraken en in de zetel hangen. Ik mis lange wandelingen en leuke gesprekken. Ik mis het om gedachten uit te wisselen met jou en om hand in hand te lopen. Ik mis je stem, ik mis hoe je mij noemt. Ik mis om er voor jou te zijn en ik mis om te weten dat jij er voor mij bent. Ik mis het om te gaan poolen of bowlen of samen een glas te gaan drinken. Ik mis concertjes en beschonken naar huis te wandelen. Ik mis het om in je armen te slapen en wakker te worden. Ik mis je passie en je gedrevenheid. Ik mis je zachtheid, maar evengoed je directheid, al is die soms hard om dragen. Ik mis je eerlijkheid. Ik mis hoe jij mij zag. Ik mis toekomstplannen maken en dromen. Ik mis hotelletjes en gestolen uren. Ik mis ons. Ik mis wie wij waren en wat wij hadden. Ik mis je en dat doet pijn.

En ik weet dat het voorbij gaat. Ik weet dat tijd verzacht en heelt. Ik weet dat ik je op een dag zal zien zonder dat mijn hart zal krimpen en mijn maag zal keren. Ik weet dat ik je op een dag zal horen zonder een beetje te sterven. Maar nu nog niet.

En ik wou dat jij die woorden voor mij kon schrijven. Ik wou dat jij mij zo kon zien als ik jou zie. Ik zou je mijn ogen willen lenen om door te kijken. Mijn hart om mee te voelen. Mijn ziel om te begrijpen.

Ik verdraai geen realiteit. Ik weet dat er voldoende dingen zijn gebeurd die we hadden moeten vermijden. Ik weet dat er genoeg zaken zijn om niet te missen. Maar ik verkies om die te vergeten. Ze zijn niet relevant voor mij. Ze zijn vluchtig en voor je het weet verdwenen. Ze zijn geen vast gegeven en slechts een samenloop van omstandigheden.

Ik mis je! En de wereld mag dat weten…

Ik schrijf de dingen die ik hem had willen zeggen. De woorden die ik niet over mijn lippen heb gekregen en nu rusteloos door mijn hoofd blijven zwerven. Ik beschrijf de liefde die ik had willen geven. De gevoelens die zich een weg naar buiten willen banen om dan in het ijle te verdwijnen. Ik schrijf zoals ik had moeten zijn. De handelingen die opgeborgen bleven uit schrik afgewezen te worden. Want wie een ander is, kan nooit geweigerd worden om zichzelf. Ik schrijf omdat wie ik ben misschien nooit afgewezen was geweest.

Ik schrijf om te vergeten en te herinneren, om los te laten en vast te houden. Ik schrijf omdat ik niet anders kan, omdat ik alleen tot mezelf kan komen op papier. Ik schrijf omdat het echt is en waarachtig, zonder twijfels of onzekerheden. Ik schrijf omdat de grenzen dan verdwijnen en een vrijheid zich van mij meester maakt. Ik schrijf omdat mijn gedachten zich niet laten opsluiten. En ik wilde dat ik mijn woorden kon uiten, maar ik heb te lang gewacht. Ik kan mezelf niet blootgeven om gekwetst te worden, ik ben al gebroken.

Ik schrijf om te kunnen verdergaan, om ’s ochtends op te staan en de dag door te komen. Om vrolijk te blijven voor mijn kind en sterk voor mijn omgeving. Omdat ik hoop dat mijn kunstmatige sterkte op den duur veranderd in een echte sterkte, een balans waaruit ik kan blijven putten.

En elke meevaller geeft mij kracht, maar elke tegenvaller haalt mij terug naar beneden. Ik zou willen verdwijnen, er een tijdje tussenuit gaan, maar ik weet dat zoiets geen zin heeft. Dit is mijn realiteit die ik moet confronteren.

Ik ben al veel te lang mezelf niet meer geweest. Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik wat anderen zien. Soms is dat een zegen en soms een vloek. Ik weet niet meer wie ik ben. Ik ben alles en niets, ik ben wie een ander van mij verwacht of wie ik denk te moeten zijn. Ik ben soms vrolijk en soms melancholisch of down, ik ben actief en rusteloos, maar ook sloom en traag. En heel af en toe ben ik gewoon ik, kom ik mezelf even tegen, maar even snel ben ik weer verdwenen.

Ik snak naar een plek om thuis te komen. Ik ben overal welkom, maar nergens thuis. Ik draai mee met de wereld, maar ben in gedachten verzonken. En ik weet dat ik niet de enige ben, maar ieder verdriet is uniek en daardoor nooit volledig te delen. Ik wil het uitschreeuwen en ik wil ergens in een stil hoekje huilen. Ik ben gebonden door tegenstrijdigheden. Ik wil hem elke dag zien en ik wil hem nooit meer zien.

Hoe lang heb je nodig om een hart te herstellen?

En wat met de littekens? Ze vervagen, maar ze verdwijnen niet.

Hoe kom je sterker weer naar buiten?

Ik ben mijn eigen gevangenis, mijn eigen kerker en ik wil wel naar buiten, maar ik vind de sleutel niet.

Waar je hart ligt, kan je niet kiezen. Liefde vindt zijn eigen weg en laat zich niet temperen, noch vastleggen aan banden. Het overkomt je en overstroomt je, hecht zich vast met scherpe klauwen om niet snel meer los te laten.

Ik weet niet hoe ik daarmee moet omgaan. De intensiteit maakt mij angstig, de kwetsbaarheid doet mij verstijven en verstarren. De onzekerheid dwingt om mij te verschuilen achter een façade van boosheid bij elke twijfel of elk teken van afwijzing.

En daardoor kan hij mij niet meer zien voor wie ik ben. Niet geloven dat ik hem oprecht graag zie. Ik ben niet wie ik door zijn ogen zie, maar hij kan of wil niet door de mijne kijken. En alle liefde van de wereld kan daar niets aan veranderen.

Ik zou mezelf willen zijn als ik bij hem ben, handelen vanuit mijn gevoel, zoals ik dat in het begin heb gedaan. Maar voor hem is die brug al lang naar beneden gehaald. In alles wat ik zeg of doe, zoekt hij bevestiging voor zijn keuze. Een teken voor zijn gelijk, het niet bij elkaar passen van twee mensen. En ik pas mij aan en voldoe aan die verwachting, niet sterk genoeg om ertegen te vechten.

Ik geloof niet in loslaten om terug te vinden. Ik geloof in berusting en verlies. Misschien is dat mijn kruis om dragen. Ik kan niet vastklampen, noch verlaten, mijn hart is er niet klaar voor. Wat zou ik er voor over hebben om de tijd te kunnen terugdraaien. Maar zo werkt het leven niet. Wat zou ik er voor over hebben om nog een kans te krijgen. Maar zo zijn mensen niet.

Hij vraagt mij waarom ik met hem afspreek als het toch zo’n pijn doet. Ik denk om hem niet volledig te verliezen. Maar misschien is dat juist wat ervoor zorgt dat ik dat wel doe. Hij vraagt om vrienden te zijn, maar voor mij benadrukt dat enkel wat verloren is en niet wat gewonnen kan worden.

Ik weet dat ik onze dromen moet laten varen, onze visie op een mogelijke toekomst, onze ideeën, onze verlangens. Eraan vasthouden doet pijn, soms in die mate dat ik er gek van word. Want hoe kan je zoveel moois zomaar laten schieten, zonder het ook nog maar één kans te geven?

Ik weet dat ik hier een lijn moet trekken, al was het maar om mezelf niet te verliezen, maar ik heb schrik om gelukkig te kunnen zijn zonder hem en evenzeer om het niet te kunnen. Mijn geluk kan niet verbonden zijn aan een persoon of een situatie. Het moet vanbinnen zitten. Hij zegt dat hij mij niet graag kan zien als ik dat zelf niet kan. Ik vrees dat mijn gevoel naar mezelf toe er echter weinig mee te maken heeft. Hij heeft zich afgesloten en gaat verder, zal zichzelf nooit toelaten om mij te zien zoals ik ben.

Ik wil mezelf niet opsluiten, noch in honderden avonturen storten. Ik zoek naar een manier om rust te vinden. Rust in mijn hart en rust in mijn hoofd. En niet door drank of moedeloosheid, maar een rust die echt en blijvend is.

Het spijt me als mijn blogs vandaag niet vrolijk zijn en niet het grote inzicht met zich meebrengen, maar soms doet het leven gewoon echt heel veel pijn en is er even geen ruimte meer voor optimisme. Ik weet dat zoiets voorbijgaat, maar ik heb nog steeds niet de kracht gevonden om mij te laten gaan en het verdriet in alle hevigheid te aanvaarden. Misschien als ik terug in een eigen huis woon en alleen ben, dat ik dat kan toelaten. Want zolang dat niet gebeurt, kan ik mijn hart niet helen.

Om te kunnen vliegen, moet je eerst bovenop de berg durven staat, je armen spreiden en de sprong wagen. Om te blijven vliegen, moet je terug omhoog durven klimmen en vol vertrouwen diezelfde sprong herhalen, vergetende dat je eerst gevallen bent. Pas wanneer je keer op keer neerstort, weet je dat je daar niet vliegen zal. Maar hoe moeilijk is het om die tweede sprong te wagen. Hoe makkelijk om te besluiten dat je maar beter te voet kan gaan. Je wordt er niet gelukkiger van en je zal je altijd blijven afvragen hoe het geweest zou zijn als je die sprong gewaagd had. Maar je loopt niet het risico om neer te storten, althans niet op dat moment of die manier.

Te voet gaan brengt ook een risico met zich mee. Je zou kunnen struikelen en vallen. Je zou je lelijk kunnen bezeren of de tocht opgeven omdat het te zwaar is. Alleen zie je die risico’s niet wanneer je met je hoofd bij vliegen bent. Je ziet enkel dat vliegen gevaarlijk kan zijn. En alles wat niet vliegen is, lijkt haalbaar en veilig.

Maar wat als je er gewoon voor gaat en als het lukt! Wat als je de wind door je haren kan voelen waaien, snelheid nemen en wolken doorklieven. Wat als je de wereld te rijk kan zijn en al wat daarvoor nodig is, is een sprong in het onbekende, een gok, een risico, een kans…

Zou je daar dan niet voor kiezen?

Zijn de beste dingen in het leven niet diegene waarvoor we gekozen hebben om juist dat te doen. Gewoon onze ogen sluiten en gaan, blind voor wat in de toekomst lag en toch vol vertrouwen. Wie kinderen heeft, zal dat zeker begrijpen, want hoeveel je ook twijfelt, overweegt, informeert en voorbereidt, je kan nooit inschatten welke impact zo’n wezentje op je leven zal hebben. Je kan nooit dromen hoe overweldigend dat gevoel is van moeder of vader worden, hoe allesomvattend en tegelijk ook beangstigend. Weten dat je nooit meer gelukkig zal kunnen zijn als dat wezentje het niet is. Dat vanaf dat punt jouw zijn verbonden is met een ander en dat zal nooit meer veranderen.

En toch, … wanneer het over kinderen gaat, zijn er zoveel mensen die de sprong wagen. Niet eens beseffen hoe groot die stap wel is en hoe hoog die berg. Maar als het over liefde gaat, ligt dat blijkbaar anders. Zoveel kleiner het risico, zoveel hoger de berg. Want daar weten we hoe het voelt om neer te storten, hoeveel pijn een hart kan leiden en de schrik is verlammend en houdt ons stil.

Zonde want wie niet springt, zal nooit vliegen. Misschien wel stappen, lopen, varen, zwemmen, … en daar is niets mis mee. Maar de hoogste piek zal nooit gehaald worden en er zal altijd die vraag blijven, wat als…?

Ik ben een fysieke persoon. Ik hou ervan om mensen te knuffelen en vast te nemen, ik hou van contact en lichaamswarmte. Niets zo zalig dan hand in hand lopen of in iemands armen slapen. Tenminste, als je op eenzelfde lijn zit en je comfortabel kunt voelen bij de ander. Voor mij hoeft daar niets seksueels aan te zijn, genegenheid komt in alle maten en vormen en vaak is dat op zich al voldoende. Ik mis dan ook om samen met iemand te kunnen slapen. Alleen in bed liggen, vind ik ronduit vreselijk. Ik heb een hele nacht kou, woel en wroet en graai op zoek naar iemand om vast te nemen. Een knuffelvriendje zou ideaal zijn voor mij. Geen risico om gekwetst te worden, geen druk of spanning, gewoon genegenheid en affectie, niets meer, niets minder.

Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die daar behoefte aan heeft, een mens is niet gemaakt om alleen te zijn, maar ik merk dat er een grote taboe rond hangt. Vanaf een bepaalde leeftijd is het niet meer gepast om iemand gewoon te knuffelen. Er komt automatisch meer bij kijken, ten minste voor één van beide partijen en dan gaat het hele idee van knuffelen een beetje verloren. Want waar het zalig is om gewoon in iemands armen te slapen, is het vreselijk wanneer de verwachtingen anders liggen en je gedoemd bent om iemand teleur te stellen. Als kind vinden we het nochtans normaal om fysiek te zijn en anderen vast te nemen. Maar ergens onderweg krijgen we ons seksueel bewustzijn en kan dat niet langer.

Ik heb geen behoefte aan one night stands, mijn hart is al verpacht en ik zou er mij enkel schuldig over voelen. Bovendien spreekt een vreemde mij niet aan, affectie is meer dan lichaamswarmte, er komt vriendschap en respect bij kijken. Het werkt alleen als je volledig vertrouwen kunt geven en als het juist voelt.  En daar knelt het schoentje, want hoe weet je of een ander dat begrijpt? Je kan het vragen, maar ik ken weinig mensen die een eerlijk antwoord geven. Meestal krijg je het antwoord dat je wilt krijgen en de verwachting die je liever vermijdt.

Heel wat mensen zijn afgeschrikt door fysiek contact. Een eenvoudige kus of schouderklop kan al een felle reactie veroorzaken. Wie niet gewend is om een ander te voelen, is snel onder de indruk dat persoonlijke ruimte binnengedrongen wordt en voelt zich snel bedreigd of onder druk gezet. Bovendien is fysiek contact enkel een optie als je in wezen ook fysiek ingesteld bent. Mensen die zich ertoe moeten zetten, komen geforceerd over en dan is het helemaal een ramp.

Ik zeg niet dat ik enkel fysiek contact mis nu ik alleen slaap, ik mis ook een goed gesprek ’s avonds laat, gezellig samen een glaasje drinken of nog een wandeling maken, het gevoel om te kunnen delen met elkaar. Maar dat zijn dingen die je makkelijker kan vinden, in vrienden, in kennissen, in gelijkgestemden… Los daarvan mis ik natuurlijk ook een persoonlijkheid, een karakter en dat is niet zomaar te vervangen. Het leven zou eenvoudig zijn mocht de persoon zelf er niet toe doen, want er is altijd wel een ander die klaarstaat om die leegte te vullen. Het probleem is dat je niet een ander wil en bijgevolg blijf je met een plek in je hart die niet zomaar op te vullen is.

Ik zit tijdelijk vast in een ‘in between’ toestand. Of om het anders te stellen, ik zit tussen twee toestanden in op een heleboel vlakken.  Ik zit vast tussen twee huizen, tussen twee jobs, tussen twee auto’s, tussen twee relaties (of in between één relatie), …

Daarnaast zit ik ook al meer dan een jaar te leven tussen dozen. Mijn leven is een aaneenschakeling geworden van verhuizen, veranderingen, inpakken en uitpakken en weer inpakken. Ik snak ernaar om al mijn zaken terug in kasten te zetten, binnen handbereik en gesorteerd. Tussen dozen leven, brengt het risico met zich mee om jezelf te verliezen. Je kunt nergens meer aan, vindt niets terug. En elke dag die je thuis vast zit, is dus een dag waarop je niets weet te doen omdat alles ‘ergens’ is. Op de duur verval je in tv staren en wijn drinken om de tijd te verdrijven.

Het probleem is dat dit ook uitstraalt op je omgeving. Je leeft in een soort van ‘in between’ modus waardoor je engagement nooit volledig kan zijn. Alles is een onderweg zijn en er bestaat geen thuiskomen meer. En bijgevolg ook geen echte rust of tot jezelf komen. Bovendien geldt dat ook voor je kind en ook dat voel je aan. Voor je kind is het minder bewust, maar daarom niet minder aangrijpend. Ik vraag me weleens af hoe zigeuners dat doen, altijd maar onderweg zijn en nooit het gevoel om echt thuis te zijn.

Aan de andere kant heeft het ‘in between’ leven ook voordelen. Het geeft je de ruimte om te groeien, te ontdekken, te evolueren en te veranderen. Doordat de vaste lijnen wegvallen, opent een wereld aan mogelijkheden die zich anders verscholen houdt achter de muren van comfort. Impulsiviteit is eigen aan wie geen wanden heeft om zich te beperken. Alleen moet het niet te lang duren, want grenzen definiëren ons en zorgen dat we weten wie we zijn en binnen welk kader we horen.

Maar voorlopig blijf ik ‘in between’ zitten en daar valt niet dadelijk iets aan te veranderen. Wel op korte termijn. Niet op ieder vlak, maar op een paar vlakken. Rustig terug een kader opbouwen, alles in plooi laten vallen en settelen. Liefst niet volledig, een beetje ruimte mag blijven. De kans om gek te doen en dingen te laten gebeuren. Misschien een doos die niet uitgepakt wordt om niet te vergeten dat ook een vaste plek veranderlijk kan en mag zijn.

Onzekerheid is zwaar om dragen, maar het geeft ook hoop en hoop is goed! Misschien is het valse hoop en wordt die op een zeker moment met de grond gelijk gemaakt, volgt een tweede mokerslag die je gebroken achterlaat. Misschien is de hoop terecht en kom je in een fase van extase, blijheid om wat niet verloren is en waar je voor hebt gevochten.

Ik tracht niet langer te zijn wie ik voor jou moet zijn. Ik ben mezelf, met slechte en goede kanten. Soms vind je dat fijn en soms erger ik je, maar dat is menselijk, dus ik kan er mij geen zorgen meer over maken. Ik ben niet perfect, maar dat ben jij evenmin. Ik ben niet altijd vrolijk en goed gezind, ik loop niet altijd over van geluk en ik ben kritisch. Maar ik geef minstens even vaak complimenten. Ik zeg wat ik denk en soms zou ik beter op mijn tong bijten, maar dat is wie ik ben.  Ik ben een hoge boom en ik vang veel wind, maar ik ben er tegen bestand.

Jij bent koppig, een stijfkop zoals dat genoemd wordt. Je stoot mij niet af en soms laat je mij zelfs toe, maar je komt niet snel terug op een beslissing, ongeacht of ze goed of slecht voor je is. Daarom weet ik dat het niet voldoende is of je mij mist en wat je voor me voelt, je moet een klik in je hoofd maken en misschien gebeurt dat niet.

Ik hou ervan om je te zien, dingen samen te doen. Het voelt juist en goed, comfortabel… En aan het einde van de rit doet het pijn, want waar er vroeger een samenzijn volgde, volgt nu een afscheid en dat valt me zwaar, steeds opnieuw.

Er zijn geen ruzies meer, geen druk, geen reden tot presteren en dat is fijn. We kunnen nu ongedwongen met elkaar praten en omgaan, maar er mist iets. Ik zoek naar een teken, probeer te geven, maar niet te veel, want ik wil je niet onder druk zetten. Misschien zie ik tekens die er niet zijn, omdat ik dat wil, misschien zijn ze er wel en durf ik ze niet te zien. Onzekerheid is mijn vijand en mijn vriend.

En er komt een dag waarop ik de knoop zelf moet doorhakken als jij dat niet doet, maar die dag is niet vandaag. Vandaag kies ik voor onzekerheid. Welke keuze ik morgen maak, staat nog niet vast, dat zien we dan wel.

Ken je het gevoel van naar iemand te verlangen met elke vezel van je lichaam, elke porie, elke zenuw die je rijk bent? Dat je iemand zo graag wilt, dat het allesomvattend wordt? Dat je zo naar iemand verlangt dat het bijna fysiek pijn doet. Dat is hoe ik verlang. En als dat wederzijds is, is dat het meest zalige gevoel dat je kunt hebben. Dan is iedere aanraking explosief, ieder woord muziek en iedere blik voldoende om door je benen te zakken. Maar als je alleen blijft in dat verlangen, is het elke keer een beetje sterven.

Gelukkig is het geen permanente toestand. Het komt op en het zakt weer. Het wordt getriggerd door kleine zaken. Weten dat je iemand zal horen of zien, kan al voldoende zijn. Ook een herinnering of een toekomstplan dat wellicht nooit ten uitvoer zal worden gebracht. De tijd heelt en de tijd doet vergeten en er komt een dag waarop dat verlangen verdwenen is, maar dat lijkt een eeuwigheid. En hoewel het verlangen in die mate zwaar kan zijn dat het je maag doet keren uit onmacht, hou ik er toch ook aan vast, want het vertelt mij dat ik passie in me heb, intensiteit, liefde, en dat ik leef.

Zolang het verlangen beantwoord wordt, vergeet je vaak om er bewust mee om te gaan. In het begin is dat wel zo, verliefdheid heeft datzelfde effect, maar na een tijdje wordt alles normaal en gewoonte en raak je die intensiteit een beetje kwijt. Pas als het wegvalt, besef je hoe zeer je het mist en nodig hebt in je leven, maar vaak is het dan al te laat. Ik wou dat ik meer intens was blijven genieten van elke seconde die ik had. Bewuster en completer. Er zijn momenten waarop ik dat heb gedaan, maar niet voldoende. Misschien is dat het mooie wanneer je elkaar een tweede kans kunt geven, dat je bewuster met dingen omgaat. Als je weet wat het effect is wanneer je iemand verliest, kan je meer genieten wanneer je die persoon terug hebt.

Elke knuffel, elke verloren kus is een marteling en een zege. Het geeft hoop, misschien valse, het voelt zo juist en goed en comfortabel, maar het benadrukt ook wat weg is. Het confronteert je met je verlies en je gebrek aan aanvaarding. Het kan je laten panikeren, want wat als dit niet meer goed komt. Wat als de ander geen kansen meer ziet of wil geven, wat als de ander verder gaat zonder je. Liefdesverdriet is zo overweldigend en pijnlijk en zwaar om dragen. Er zijn momenten waarop je het even kan laten varen, gewoon  verdergaan met je leven, omdat het moet, om niet in een depressie te vallen. Maar er zijn ook tal van momenten waarop dat gewoon niet gaat en het gevoel zo overweldigend is dat je met jezelf geen blijf weet.

Vaak willen mensen vrienden blijven, afhankelijk van de situatie waarin iets verkeerd loopt. Ik denk niet dat zoiets is weggelegd voor mij. Zolang er hoop is dat het nog goed komt wel, want zonder contact ben je gedoemd. En ten slotte was hij je beste vriend en je maatje, dat schuif je niet zomaar opzij.  Maar eens alle hoop gevaren is, wordt een vriendschap te pijnlijk. Het zegt je alleen dat je niet meer de grote liefde bent. Het zet je in een positie waarin je vroeg of laat zijn grote liefde zult ontmoeten en dat wil je toch niet?

Wellicht zijn er enkele blogs die op elkaar lijken, maar dat is nu eenmaal de mindset waar ik inzit en woorden zijn het enige dat ik heb om rust te vinden en alles te kunnen plaatsen.