Vandaag aanvaard ik dat wij vrienden zijn. Beste vrienden, echte vrienden, trouwe vrienden, vrienden die elkaar vaak zien en dingen doen voor elkaar. Maar wel gewoon vrienden. Ik aanvaard het niet door keuze, maar bij gebrek daaraan. Ik aanvaard het omdat ik anders niet enkel mijn liefde, maar ook mijn beste maatje kwijt ben. Ik aanvaard het tot jij een nieuwe liefde hebt en dan stopt het. Of misschien ook niet, want tijd heelt en tijd verzacht en misschien vind ik het dan niet eens zo erg.

Ik vind het jammer dat wij er niet in geslaagd zijn om samen te blijven en ik weet dat jij daar ook mee zit. Het begon niet perfect en we hebben van bij de start demonen moeten bekampen, maar we deden dat samen en we hielden wel vol. En toen is dat veranderd, stond ik er alleen voor en jij evengoed. We zijn elkaar beginnen bekampen in plaats van elkaar te steunen en dat is niet wat mensen doen als ze in een relatie zitten. We zijn elkaar en ook onszelf kwijt geraakt en hoe we ook zochten, we hebben de weg niet teruggevonden.

En nu je weg bent is dat een nachtmerrie, maar ook een opluchting, net zoals je zien. Want elke dag zie ik steeds meer van jou terug en van mezelf. Elke ontmoeting merk ik dat we onszelf hebben teruggevonden en dan klikt het geweldig tussen ons. Maar we dragen een verleden mee, een last, een herinnering die niet zomaar vergeten wordt. We dragen een angst mee om weer onszelf te verliezen als we toelaten elkaar te vinden. Misschien is dat onterecht en misschien ook niet. Tijd zou het kunnen uitwijzen, maar wie zo diep geraakt is, is niet snel bereid om dat risico te nemen.

Misschien denken we er over een maand anders over. Misschien zijn we dan blij dat we deze weg gekozen hebben, misschien ook niet. Misschien nemen we dan wel een risico en heel misschien zijn we elkaar dan uit het oog verloren, maar dat kan ik niet geloven. Want nu alle druk verdwenen is, hebben wij plaats voor elkaar, meer dan we daarvoor konden geven. En hoewel het soms pijn doet, aanvaard ik het, want jij bent mijn vriend en ik respecteer jouw keuze.

En er zijn momenten waarop het plots heel zwaar dragen wordt en ik enkel ruimte heb voor tranen en verdriet. Op die momenten vind ik troost bij jou, want jij bent het niet die mij verdriet aandoet, het is mijn hart dat af en toe blijft hopen en naar je smachten. Het is mijn keuze om dat verdriet erbij te nemen, want dat is nu eenmaal de prijs die onze vriendschap met zich meebrengt. En ergens is het mijn keuze niet, ik heb geen keuze want ik zie je graag.

Overdag voel ik me prima, vol leven en energie, vol ideeën en plannen. En ‘s avonds is het vaak iets minder. Zeker wanneer ik alleen ben en de stilte benadrukt dat jij er niet meer bent om mee te delen en te praten. En dat is zwaar om dragen voor mij.

Ik vraag me weleens af of jij dat gevoel ook kent? Of jij me ook weleens mist en snakt naar mijn warmte. Of jij weleens twijfelt of deze keuze wel de juiste was. Of je weleens in eenzaamheid bedenkt dat je dat moment met mij had willen delen.

Je zal het nooit vertellen dus dat zal ik nooit weten. Niet omdat je niet open wil zijn, maar omdat je mij zou verwarren en laten hopen. Ik weet dat je mij dat verdriet wilt besparen.

Ik aanvaard dat wij vrienden zijn ook al is dat soms het moeilijkste wat er is.