Ik heb hem een brief geschreven. Een echte ouderwetse lange brief met vulpen op wit papier. Een brief van twee velletjes lang die vertelt wat ik denk en voel en dacht en voelde. Een brief die vertelt waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt en bepaalde acties wel of niet heb genomen. Een brief die geeft en niets neemt. Een soort geschenk van eerlijkheid, openheid, vertrouwen en liefde. Geen smeekbede en geen wanhopige poging om ons een kans te geven. Een brief die een verhaal vertelt en feiten op een rijtje zet. Die emoties duidt en handelingen. Ik heb een brief geschreven met alle woorden die ik had moeten zeggen, toen en nu.

Op zich is dat goed, want alle boeken zeggen dat je die brief moet schrijven, dat het ervoor zorgt dat je bitterheid, spijt en frustraties een uitweg vinden. Maar er staat ook dat je die brief niet dient af te geven, wat ik dus wel zal doen. Ik zal de brief posten, zoals dat in lang vervlogen tijden werd gedaan. Een vleugje melancholie is hier wel op zijn plaats. Ik zou een postduif opteren, maar ik vrees een beetje dat mijn brief dan nooit zal toekomen. De reden dat ik de brief stuur, is omdat het mij weinig nuttig lijkt om iemand openheid te geven als het enkel in een verborgen vorm blijft.

Ik verwacht geen antwoord of reactie op mijn brief. Ik verwacht niet dat hij iets verandert of dat er ooit over gesproken zal worden. Ik verwacht zelfs niet dat mijn woorden zullen raken. Maar ik weet dat ik met die brief een geschenk geef, dat mij ooit gevraagd is en dat ik toen niet heb kunnen schenken. Nu ben ik er klaar voor, veel te laat natuurlijk, maar niettemin klaar. En daarom schrijf ik die brief, omdat je nooit geschenken zou moeten achterhouden voor mensen. Omdat je moet kunnen vertrouwen zonder reserves of twijfels. Omdat je niets verkeerd kunt doen als je vanuit liefde en eerlijkheid handelt.

 En zoals steeds heb ik weer een gevoel van opluchting en energie nu ik de brief geschreven heb. Net zoals ik dat heb wanneer ik in de zelfcoaching boeken werk, muziek speel, praat met mensen of op de blog schrijf. Een gevoel van vooruit te komen en ergens naartoe te gaan. Ik weet dat het gevoel tijdelijk is en morgen misschien volledig verdwenen kan zijn, maar nu is het echt en goed en levendig! En dat gevoel inspireert en leert. Het geeft inzichten en maakt gelukkig.

Vanochtend kwam mijn zoontje bij mij in de zetel liggen en gaf mij spontaan een kus. Omdat ik de liefste mama ben. En dat is het moment waarop ik besef dat ik heus niet alles verkeerd doe. Dat ik ook goede beslissingen maken en juiste handelingen uitvoer. Dat ik liefde kan geven en krijgen, gewoon omdat ik mezelf ben. En het is frustrerend als je liefde voelt en geeft aan iemand die niet kan teruggeven. Maar het is ook mooi wanneer je dat kan doen zonder verwachtingen en zonder te willen nemen. Het is fantastisch als je de feiten onder ogen kunt zien en besluiten om toch te geven. Omdat het mooi is om te doen en omdat je er zelf gelukkig van wordt.

Misschien dat ik er binnen er paar dagen anders over denk, mij anders voel en eigenlijk alleen pijn en frustratie ervaar. Maar dan lees ik deze blog en weet ik dat het ook anders kan. Dat liefde iets in dat je in de eerste plaats moet kunnen geven om gelukkig te zijn. En als je dat in alle oprechtheid kan blijven doen, dan kan het niet anders dan dat je ook liefde krijgt. Van je kind, een vriend, een zus of een kennis, van een vreemde of een collega… Misschien niet van diegene die je zo diep in je hart houdt, maar daarom niet minder belangrijk of waardevol.