Ik hield van wie ik was toen we net samen waren. Ik was vrolijk, gelukkig, vol leven en ideeën. Ik wilde allerlei dingen doen en ontdekken. Ik wilde jou ontdekken en samen dingen ontdekken. Leuke hotelletjes doen en uitstapjes. Een glaasje drinken en buitenlucht opsnuiven. Ik wilde je voorstellen aan vriendinnen en gaan dansen, muziek maken en luisteren, een huis inrichten en creatief zijn.

Ik hield niet van wie ik bij je was op het einde. Ik zat altijd maar te wachten, kwam niet meer buiten, deed niets meer en leerde niets meer. Ik was gedurig kwaad en zat vol stress en ik kon het amper opbrengen om lief of vriendelijk te blijven, laat staan om ergens naartoe te gaan. Ik weet niet goed waarom dat zo was en hoe ik zo geworden ben. Misschien was het omdat we te klein woonden of omdat mijn spulletjes ergens opgeborgen stonden.

Ik heb de fout gemaakt die ik anderen verwijt. Ik heb mijn leven on hold gezet. Zat gedurig te wachten tot de volgende fase zou beginnen om dan terug mezelf te zijn. Ik ben gestopt met te zijn wie ik ben, heb dat even geparkeerd en ben geworden wie ik zeker niet wil zijn. En ik ben het veel te laat beginnen beseffen.

Ik geloof dat ik mezelf kan zijn bij jou, zoals in het begin, maar dan voor altijd. Ik ben er zeker van dat het niet door jou is dat ik veranderd ben. Het is een samenloop van omstandigheden geweest. Ik heb te lang uit dozen geleefd, ben te veel verhuisd, woonde te klein, wist met mezelf geen blijf meer. En dan is er nog eens alle stress van buitenaf waarmee wij te maken kregen. De invloed van anderen, van werk, van familie, enz.

Het is vreemd hoe snel iemand terug op zijn plooi kan raken wanneer al die dingen wegvallen. Althans, bij mij is dat toch het geval. Enkele weken zijn voldoende om weer helemaal mezelf te zijn, zonder reserves. Enkel bij jou heb ik die nog, want ik voel dat wie ik ben geworden voor jou nog levendig is en realiteit en ik heb geen zin om mezelf te moeten bewijzen en te vechten tegen een verkeerd beeld.

We komen wel op een punt waarbij ik mezelf kan zijn in alle omstandigheden, ongeacht of jij er bent of niet. Ik voel nu al hoe dat steeds minder invloed heeft op mij en hoe ik steeds sterker sta in mijn schoenen. Ik heb voorlopig nog één laatste verhuis te gaan en dan kan ik mijn rust volledig terugvinden, maar ik zit niet meer te wachten tot het zo ver is. Mijn leven staat niet meer on hold, het gebeurt nu. Ik heb voorlopig genoeg gewacht voor een paar jaren. Het is tijd om volop in het leven te springen en ervoor te gaan.