Tik tak tik tak tik tak … mijn leven voelt als een klok die niet anders kan dan verdergaan. Soms wat sneller en soms wat trager. Soms gestadig en stabiel en soms volledig uit balans. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Tik – ik kan hem niet meer zien, het doet te veel pijn, het is te moeilijk en ik eindig elke keer als een wrak.

Tak – als ik hem niet zie zal zijn beeld over mij nooit veranderen, dan kan hij nooit zijn liefde voor mij terugvinden, ik word gek als ik naast mijn liefde ook mijn beste vriend kwijt ben

Tik – hem zien geeft mij hoop, valse hoop?

Tak – hem zien maakt me blij, het bevestigt mijn gevoelens en het is leuk met hem te praten

Tik – ik moet verhuizen

Tak – ik heb geen zin om alleen te zijn

Tik – ik moet eten

Tak – ik heb geen honger

Tik tak tik tak tik tak… blijven doorgaan is de enige manier om rechtop te blijven staan. Geen tijd om na te denken of voor verdriet. Misschien slijt alles wel ongemerkt terwijl de tijd voorbij gaat, zonder dat ik er echt een rouwperiode voor door moet.

Het vreemde is dat ik enkel kan rouwen wanneer ik bij hem ben. Dat is het enige ogenblik waarop ik niet blokkeer en mezelf kan toestaan om gewoon verdriet te hebben zonder meer. Ironie, o ironie, want wat is fout gegaan, is dat ik te veel probeerde te zijn wie ik dacht dat hij wilde en te weinig mezelf. Ik kon mezelf niet open opstellen uit schrik gekwetst te worden en daardoor ben ik nu gekwetst. Hij wilde mij, zoals ik ben, en dat heb ik niet kunnen geven.

En nu ik het wel kan, kan hij dat niet meer zien. Of misschien wel? Na verloop van tijd?

Tik tak tik tak tik tak…