Ik ben blij dat ik terug een leven heb, dat ik op stap kan gaan met vrienden en genieten van dingen, ook al praat ik nog steeds teveel over jou. Maar waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik ben blij dat ik mezelf heb gevonden en mijn eigen ding kan doen. Dat ik dat nog veel meer zal kunnen eens ik terug mijn spullen rondom me heb. Ik ben blij dat ik terug schrijfopdrachten krijg en ze met volle zin kan uitvoeren. Ik hou ervan om in de zon te zitten of avondwandelingen te maken. Ik hou ervan om naar feestjes te gaan en met mensen te praten. Ik zit niet meer te wachten, ik heb geen moeite meer om consequent te zijn, ik heb vrede met wie ik ben.

Maar dit is het leven dat wij hadden moeten delen. Een leven dat ongedwongen is en vrij van frustraties en kwellingen. Vrij van stress en angsten. Ik had mezelf de tijd moeten gunnen om rust te vinden voor ik jou vond. Want wat je niet hebt, kan je niet delen. Ik had tijd moeten nemen om tot mezelf te komen. Om te stabiliseren en een balans te vinden. De tijd om terug open te kunnen zijn. De tijd om samen te groeien en op te bouwen in plaats van halsoverkop en te snel te gaan.

En nu die tijd er is en die mogelijkheden zich aanbieden, ben jij er niet meer. Dit zijn de dingen die ik met jou wil delen. Dit is het leven dat ik met jou wil ervaren. Dit zijn de zaken die ik met jou wil beleven. De passies, de vurigheid, de intensiteit, maar ook de rust en de kalmte. De ruimte om zelf iemand te zijn en de ruimte om een ander datzelfde te gunnen. En ik weet dat het zou lukken, ik weet dat het zou kunnen, maar het heeft geen zin om te vechten tegen vooroordelen en vastgeroeste gedachten. Zo lang jij dat niet kan zien, heeft het geen zin ervoor te gaan. Ik zou mezelf alleen maar kwetsen.

Ik vind geluk in andere dingen, maar ik mis je en ik mis om dat geluk met jou te kunnen delen. En dus schrijf ik je brieven die je nooit zult lezen. Gedachten die je nooit zult kennen en woorden die je nooit zult horen. Maar ik zet ze op papier voor jou zodat ik ze de wereld in kan sturen en er vrij van zijn. Je bent bij me in alles wat ik doe, ook al ben je er niet. En elke dag probeer ik om een beetje meer afscheid van je te nemen. Soms valt dat zwaar en soms gaat het makkelijk. Soms is het een hel en soms gaat er een uur voorbij zonder dat ik aan je gedacht heb.

Er zijn momenten waarop ik nog steeds gek word, niet kan begrijpen hoe jij niet kan zien dat wij bij elkaar horen. Momenten waarop ik er niet bij kan hoe jij wat wij hebben zomaar kunt laten gaan. En er zijn andere momenten waarop ik je probeer te begrijpen, waarop ik tracht begrip op te brengen voor wie jij bent en hoe je denkt. Momenten waarop ik je koppigheid en volhardend zijn probeer te plaatsen. Want ik kan niet veranderen dat jij vast zit op negatieve gedachten, dat jij weigert kansen te zien en geluk.

En ik weet dat mensen mijn brieven lezen en soms sta ik daarbij stil. Dan moet ik even slikken bij het idee dat ik mensen zo diep toelaat in mijn ziel. Maar het is een troostende gedachte te weten dat andere meevoelen. Dat ze geboeid zijn door wat ik voel en denk.  Of het nu is omdat ze van soaps houden of omdat ze gewoon graag mijn stijl lezen. Of misschien omdat ze dit als een verhaal aanschouwen. Een verhaal waarbij ze hopen dat de twee geliefden elkaar op het einde terugvinden. Of een verhaal waarbij de geliefden elkaar voor eeuwig kwijt zijn, want iedereen heeft zijn eigen voorkeur.

Ik kan duizend keren schrijven dat ik je graag zie en mis, maar ik kan nooit in woorden vertalen wat ik diep vanbinnen voor je voel.