|
Na vele jaren van miserie met de linkervoet, besluit ik om er toch nog s werk van te maken en schrijf ik mij op 31 december 2017 in om IFF 2018 te lopen. Gewoon nog s een marathon uitlopen is het plan. Op het moment van inschrijving ben ik dan al twee maanden bezig om de voet pijnvrij te krijgen en het lukt dan al aardig.
Met het opdrijven van de km's komen de pijntjes terug de kop opsteken, maar alles is onder controle. Ik ga langs om nieuwe zooltjes bij Jo Dewijze en het gaat dan zelfs nog beter. Kan de pijn goed inperken. Toch zijn er enkele moeilijke periode's, waarin ik de schoenen efkes aan de haak hang, maar ik merk al vlug dat doorlopen niet noodzakelijk leidt tot het escaleren van de problemen.
Zo kom ik na enkele maanden in een goede drive (dat is dan al juli) en mijn conditie rukt de hoogte in. Ik kijk af en toe s naar het schema van 3h en die trainingen lukken al bij al goed. Enkel als ik mezelf moet testen op een halve of een 10k, dan weet ik dat het niet zal lukken om die subdrie te halen (hoe haal ik het in mn hoofd).
Nu voor de marathon zelf besluit ik om op gevoel en hartslag te lopen. Ik vertrek aan een tempo van gem 4'25 en kan dat 15 km volhouden en dan zakt het ietwat wegens de toch wel strakke wind. Nooit kom ik echter in het rood. Ik droom dan van een 310 of een 315.
Maar vanaf halfweg voel ik toch dat de benen dat niet houden. De kracht sijpelt weg. Ik besluit al snel rustiger uit te lopen, maar het gaat eigenlijk vanzelf. De benen bepalen het tempo. Er zitten zelfs enkele km's aan 10 per uur bij. De hartslag was toen al gezakt naar iets boven de 130, zoals ik al zei waren het de benen die het tempo bepaalden... En dan vraag je je af waar je mee bezig bent.... Maar ik hou vol, want ik wil het lichaam terug laten omgaan met kwaaltjes, inzinkingen,... Het wordt dus een uitgebreide training.
Uiteindelijk kom ik aan in Ieper in 03h30. En ik was enigszins verrast want ik dacht dat ik op het einde vééél langer aan het lummelen was.
Toch zeker ook nog mijn supporters en bevoorraders bedanken. Dat geeft altijd wat extra. De doortochten trouwens onderweg, waar immens veel volk stond, vond ik ook ontroerend, de max.
Al bij al, van uitlopen naar de hoop om iets sneller naar een terugval, eindigend op 03h30, valt het dus nog mee. Lichaam getest.
Effe rust en dan een fatsoenlijke winter, want Parijs 2019 staat op het programma!
|
