Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
Vertalen, vertaalbureau, vertalingen, vertaler, literatuur, Ezzulia, forum
05-09-2020
Deze dode morgen: Quichotte, door Salman Rushdie
Van de 39 boeken die ik dit jaar al heb gelezen is Salman Rushdie's "Quichotte" ongetwijfeld de beste fictie.
Het duurt wel tot ongeveer p. 80 voor het echt boeiend wordt. Daarvoor worden personages vaak voorgesteld met biografieën van enkele pagina's, die op de duur de indruk wekken dat Rushdie aan infodump doet, en de regel "show, don't tell" vergeten is.
Net als in zijn andere werken doet hij ook iets wat mij al vanaf het lager onderwijs werd verboden als ik opstellen moest schrijven: opsommen.
Vreemd genoeg is Rushdie heel sterk in opsommingen. Het wordt in stijlboekjes dikwijls omschreven als een gebrekkig stijlmiddel, iets dat alleen maar de verveling van de lezer kan opwekken. Maar Rushdie slaagt er juist in om er veel vaart in te steken, en het verhaal een rijkdom aan details mee te geven die helemaal niet stoort.
Wie herinnert zich niet de opsomming van lichamen en voorwerpen die uit de lucht naar beneden tuimelen uit het in tweeën gebroken passagiersvliegtuig waarmee De Duivelsverzen (The Satanic Verses) opent?
Zijn gewiekst gebruik van opsommingen kan echter niet verhinderen dat de lezer van Quichotte toch even op de tanden moet bijten om eindelijk de boeiende ontwikkelingen in het verhaal te bereiken. Je moet er dus wel even overheen dat het aanvankelijk "weer een verhaal over migratie" is, een uitspraak waarmee hem oneer wordt aangedaan. Zijn personages zijn wel migranten, maar eigenlijk is dat maar één aspect van het boek.
Rushdies boeken proberen altijd veel cultuur en culturele achtergronden door elkaar te weven, een gevolg van zijn eigen migratieachtergrond waardoor hij in zijn leven altijd verschillende culturen met elkaar in contact bracht, en een verklaring van zijn voorkeur voor opsommingen, want verschillende uiteenlopende elementen met elkaar versmelten kan niet, maar je kunt ze wel naast elkaar zetten.
Die verscheidenheid aan achtergronden is immens groot. Het gaat niet alleen om bijv. Indisch en Westers, maar ook om hoge en lage cultuur, haut couteur en confectie, en haut cuisine en fastfood.
Ook opvallend is dat hij altijd recente fenomen in zijn boeken verwerkt, en dat is hier misschien nog het belangrijkste aspect. Alhoewel hij heel wat anecdotes kan inwerken om over racisme te vertellen, is het echte onderwerp het verschil tussen werkelijkheid en fantasy, tussen echt nieuws en fake news, en vandaar ook het tussendoor vermelden van presidenten en veel aandacht voor de opioidencrisis die enige tijd geleden in de VS aan het licht kwam en een verklaring was voor de vele doden door verkeerd gebruik van medicijnen.
Evenmin verwonderlijk is het dus dat een schrijver het sturende personage van Quichotte is. Zou Rushdie die geschreven hebben vanuit het besef dat het misschien zijn laatste roman is? Hij was ten slotte al 72 toen Quichotte verscheen, en dat de sturende hoofdpersoon, de auteur, hoopt nog lang genoeg te leven om zijn boek te voltooien, lijkt een echo van Rusdies eigen angst het niet af te krijgen.
Een van de bindende thema's in het boek is het verhaal "The Nine Billion Names of God", een sf-verhaal van Arthur C. Clarke, een sf-auteur die door een van de personages als belangrijk wordt beschouwd. Er zitten trouwens nog veel meer verwijzingen in naar sciencefiction, en dat hoeft niet te verwonderen: Rushdies debuut, Grimus, werd als sf gepubliceerd. Daarmee maakt hij dus ook de cirkel voor zichzelf rond: zijn eerste boek was sf met een scheut fantasy, net als zijn voorlopig laatste.
Of het zijn laatste is, kunnen we nog niet weten, maar één ding is wel zeker: een ouderdomswerk is dit niet.
Voor de leesuitdaging van september 2020 doe ik de administratie, maar het idee komt van @Minnie. De inspiratie is de start van het nieuwe schooljaar: lees een boek waarvan de auteursnaam begint met 1 van de letters uit het woord SCHOOL.
De vorige challenge werd niet gehaald, wat verrassend is, omdat het
eerste boek van een trilogie populair genoeg moet zijn om de hele
trilogie uit te geven.
Ik hoop dat het deze maand algemeen genoeg is om meer mensen aan te trekken.
Deze dode morgen, Vorm en geest door Urbain van de Voorde
bespreker: Peter Motte
Achterin het boek staat een bibliografie van Urbain van de Voorde, en daarin worden enkele poëziebundels vermeld. Dat verduidelijkt voor een deel zijn aanpak: hij kan nogal bevlogen en persoonlijk over schilderijen en beelden schrijven. Maar dat wil niet zeggen dat "Vorm en geest" alleen maar persoonlijke impressies bevat
Het is eigenlijk een bundel van zes essays over zes kunstenaars: Henri de Braeckeleer, Jacob Smits, Henri Evenepoel, Rik Wouters, Constant Permeke en Henry van de Velde. De laatste is vooral bekend als architect, maar was ook designer.
Elk essay begint met een algemene schets van de kunstenaar in zijn tijd, en behandelt dan de specifieke elementen die de betrokkene utzonderlijk en kwalitatief maken. Het is vooral bij de beschrijving van de afzonderlijke kunstwerken dat Van de Voorde zijn dichterlijke talenten in stelling brengt, met een meeslepende, vlotte stijl.
Laat je niet afschrikken door de alinea's: die zijn lang, Als ik me goed herinner heb ik een alinea van wel zes bladzijden geteld. Maar door de vlotte stijl valt dat allemaal mee.
Het boek is van 1939, en dat betekende dat ik weer eens katernen moest opensnijden. Achteraan staan er 8 z/w-foto's.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:vorm en geest, urb van de voorde, urbain van de voorde, deze dode morgen, beeldende kunst, plastische kunst, essay, bundel
01-08-2020
Ezzulia leesuitdaging augustus 2020
Een nieuwe maand, een nieuwe uitdaging bij Ezzulia.
Deze keer is de uitdaging: lees een trilogie.
Aangezien een trilogie drie boeken telt,
is een volledig gelezen trilogie dus ook het maximum dat je deze maand
kunt lezen (maar je leest natuurlijk zo veel je wilt terwijl we niet
kijken).
Mijn keuze is Les Fourmis van Bernard Werber, een geweldig succes in de jaren 1990.
Lees waar je zin in hebt, dus alles mag deze maand.
En zoals altijd zijn strips mogelijk, al is dat niet expliciet gezegd.
In mei 2020 was het thema vrijheid, naar aanleiding van de 75e verjaardat van de bevrijding in mei 1945.
Het boek hoefde niet per se over WOII te
gaan. Het mocht ook vrijheid na een andere oorlog zijn, mensen die uit
een sekte zijn gestapt of wat je nog meer kon verzinnen. Zolang de
vrijheid maar centraal stond.
De gelezen boeken:
Stan Lauryssens Adolf Eichmann
Natascha Kampusch De diefstal van mijn jeugd
Julie Klassen De brug naar het eiland
Sanne Rooseboom Het ministerie van oplossingen en het veel te volle huis
Sanne Rooseboom Jippie en de onderwaterpiraten
Mary Chamberlain De kleermaakster van Dachau
Sanne Rooseboom Jippie en de ridders van Hak
Adam Hochschild De geest van Koning Leopold II
Cordwainer Smith Norstrilia
Brenda Novak Kijk nooit om
Frank Krake De laatste getuige
Tilar Mazzeo Irenas kinderen
Om mee te doen moet je alleen maar lid zijn van Ezzulia, en dat is gratis.
Toen de voorpagina op een leesforum werd gezet, was de eerste reactie: "Een ontzettend lelijke cover, als ik eerlijk ben."In werkelijkheid is het rood van de cover minder opdringerig dan op digitale foto's, omdat er een zweempje oranje in zit. Op het echte boek zie je ook beter dat het rood meer over de voorpagina is verspreid, door het roest van de sporen. Die leiden naar het rode vraagteken in de verte.
Maar zoals we allemaal weten moet je een boek niet beoordelen volgens de cover. Al moet ik toegeven dat die uitspraak meestal wordt gebruikt door mensen met een twijfelachtige smaak, die daarmee jouw oordeel over hun favorieten onontvankelijk willen verklaren, omdat je ze niet zou hebben gelezen. Waarbij ze wel negeren dat een cover nu eenmaal wordt gemaakt om een bepaald publiek aan te trekken. Als er met bloed besmeurde blote madammen opstaan, is het wel degelijk de bedoeling om mensen aan te trekken die iets willen lezen over met bloed besmeurde blote madammen.
Maar op "Spoorloos" staan geen met bloed besmeurde blote madammen, gewoon een roestig treinspoor.
En waar leidt dat heen?
Onderaan op deze webpagina vind je tamelijk volledige lijsten van alle publicaties van Frank Roger. Ik zocht eerst op wat in de bundel stond dat ik al had gelezen. Als je een torenhoge ongelezen NTL hebt, dan doe je dat.
Maar uiteindelijk moest ik toegeven dat ik niet zeker wist of ik die oudere uitgaven van Frank Rogers verhalen wel al had gelezen. Hoogstwaarschijnlijk wel, maar in enkele gevallen misschien ook niet, en ik wou die verhalen niet mislopen.
Dus besloot ik maar het hele boeltje te lezen.
En toen bleek dat de verhalen in de bundel beter tot hun recht kwamen dan in de tijdschriftuitgaven. Het is niet de eerste keer dat ik merk dat het medium waarin een tekst verschijnt, de ervaring ervan sterk kan beïnvloeden, maar ik had dit niet verwacht.
En uiteindelijk las ik de hele bundel in vier avonden uit.
En wat staat er zoal in?
Je kunt niet zomaar zeggen dat Frank Roger een sciencefictionschrijver is, al profileerde hij zich wel zo in de jaren 1970 en 1980. Maar geleidelijk breidde hij de genres uit. Zijn belangrijkste richting is het magisch-realisme. De verhalen zijn vreemd, erg geïnspireerd, en al heeft hij de neiging zich niet te veel te bekommeren om redactionele eisen en regels die worden opgelegd in schrijfcursussen, toch weten ze tot het einde te boeien.
Enkele verhalen zijn inderdaad sciencefiction, zoals "Het complex", "Brussel bij nacht" en "Vallen en opstaan". Dat laatste heeft zelfs wat van typische de-mens-tegen-intelligente-beestjes-sf. Horror zit er nooit echt in, en wat dat betreft is de verwijzing naar H.P. Lovecraft op de flaptekst misleidend.
Vreemde ideeën zijn er wel. In "Bibliopolis" verdwaalt iemand in een enorme boekhandel. De eerste regels van "De man die stierf" illustreren op wat voor paden Frank Roger ons wil sturen: "Gisteren heb ik Oliver Cunningham teruggezien. Dat was een verrassing, want de man overleed enkele weken geleden."
Nou, een boek dat zo durft te beginnen, leg je niet meer aan de kant.
Spoorloos, Frank Roger, 2020, De scriptomanen, paperback, 254 p's, 24x15x2,5 cm, isbn 978-94-6566-405-7,
prijs: 22 euro
Niet bij mij te koop. Probeer via de Standaard Boekhandel, of www.schrijverspunt.nl
Van de 39 boeken die ik dit jaar al heb gelezen is Salman Rushdie's "Quichotte" ongetwijfeld de beste fictie.
Een nieuwe maand, een nieuwe uitdaging bij Ezzulia.
Spoorloos, Frank Roger
