Na een bevalling die slechts 4 uur duurde, had ik eindelijk een klein prinsesje in mijn armen . Ze kreeg de naam Maité en woog slechts 2,895 kg. Spontaan kwamen de tranen bij me opzetten , ze was perfect . Ik begreep plots het begrip " liefde op het eerste gezicht " in termen van moederliefde .
Ook Sven mocht zich nu trotse papa noemen en was vertederd bij het eerste contact met zijn dochter . Er overspoelde me een enorm verantwoordelijkheidsgevoel over dit kleine mensje . Het plotse besef dat ik levenslang voor haar er zou moeten zijn , schrikte me een beetje af . Het gevoel dat ik invloed zou hebben op haar opgroeien en haar kans op gelukkig bestaan, maakte me bang .
Ik was net 18 jaar geworden , in zekere zin zelf nog een kind dat nu voor een kind zou moeten gaan zorgen . Tranen en angsten overspoelde me . De verpleging stelde me gerust dat er wel meer prille mama's last hadden van de " baby-blues" . Het was een term waar ik nog nooit eerder van had gehoord of waar ook maar iemand me had voor gewaarschuwd. Ik besloot ondanks mijn angsten toch te genieten van mijn kleine prinsesje .
Urenlang kon ik naar haar liggen staren . Ik kon het amper geloven dat ik zojuist een perfect mensje op de wereld had gezet. In het ziekenhuis durfde ik amper mijn ogen te sluiten uit schrik dat Maité zou stoppen met ademhalen in haar slaap . Voorzichtig zette ik de couveuse naast mijn bed en legde mijn hand voorzichtig op haar buikje . Dit kleine meisje had in wezen mijn leven gered . Zonder haar zou ik gekozen hebben voor het afscheid .
Ook mijn moeder kwam op kraambezoek . Toen ze me op bed zag zitten met Maité in mijn armen , was het eerste wat haar opviel , hoe beschermend ik voor haar was . Ik liet haar geen moment alleen en voelde me zelfs schuldig als ik even een douche moest nemen .
Het was stresserend om te zien hoe andere mensen Maité in hun armen namen en er mee rondliepen . Gelukkig kon ik na 4 dagen op de kraamafdeling naar huis gaan met Maité.
Haar kamertje was helemaal ingericht en ook in de woonkamer stond een mooie witte wieg . Ik probeerde volop te genieten van het prille gezinsgeluk , al moet ik toegeven dat ik me een beetje had mispakt aan de korte slapeloze nachten . Elke 4 uur moest Maité een flesje krijgen. Ook de krampjes waarmee ze te kampen had en waarvoor ik wel 3 apothekers was afgegaan , maakte me net zoals elke jonge mama helemaal gek .
Na 3 weken probeerde we een andere pap gemaakt op basis van soja in de hoop dat de krampjes bij Maité zouden afnemen. Het was zielig om te zien hoe ze haar korte beentjes naar haar buikje optrok en het uitschreeuwde van de pijn. Mijn moederhart brak bij elk geluidje dat ze maakte . Voor mezelfs goed zorgen, was een hele opgave omdat al mijn zorgen uitgingen naar Maité. Op 3 weken tijd was ik 17kg afgevallen en woog nog slechts 46 kg.
Gelukkig sloeg de sojapap goed aan , de krampjes verdwenen als sneeuw voor de zon en ons kleine prinsesje sliep na 3 weken voor de eerste keer door . Uit veiligheidsoverwegingen, hadden Sven en ik een wiegendoodsensor gekocht die de ademhaling controleerde wanneer ons meisje sliep. Ik zou het mezelf nooit hebben vergeven als er iets met haar gebeurde.
Sven en ik waren allebei thuis . We wisselde de zorg voor Maité af , zodat we allebei aan voldoende slaap konden komen. Het was een hele aanpassing om plots alles in het teken van een klein prinsesje te stellen, maar ondanks alles , lukte het ons de eerste maanden zonder enig probleem .
Heel mijn leven stond in het teken van Maité. Ik vond dat dit zo hoorde. Een moeder moest er voor haar kind zijn en haar zoveel mogelijk liefde geven. Hierin tekort schieten, zou desastreuze gevolgen hebben. Ik wou niet dat ze zich ooit zo verdrietig en alleen op de wereld zou moeten voelen op de manier hoe ik mijn jeugd had beleeft .
Ik vond het mijn verantwoordelijkheid en alleen die van mij, om voor het geluk van Maité in te staan . Ik was ervan overtuigd dat dit een levensdoel zou zijn dat ik kost wat kost tot een goed einde zou brengen .
Wordt vervolgd
Maité groeide als kool. Ik genoot van elk moment en elke mijlpaal die ze maakte in haar jonge leventje. Toch bracht het contact en de liefde die ik voelde voor haar,me vaak terug naar mijn eigen jeugd. Het maakte dat ik me nog meer vragen stelde over de opvoeding die ik zelf had gekregen en de gevolgen die ik eraan had overgehouden .
Er kwam een moment dat ik merkte dat Sven en ik het financieel steeds moeilijker kregen . Er moest een oplossing komen zodat we toch alle rekeningen konden blijven betalen . Ook Maité werd door ons overstelpt met cadeautjes en de meest schattige kleertjes en ik vond dat deze levensstijl , die eigenlijk boven onze stand was, aangehouden moest blijven .
Sven vond algauw werk als chef-kok in een cafeetje in Antwerpen . Het was net zomer en de meest drukke periode in de horeca . Het maakte dat hij lange uren van huis weg was en ik dus alleen in stond voor de zorg over Maité.
De eerste dagen ging dit redelijk goed. Ik stortte me als een ware huisvrouw op mijn huishouden en sliep op de uren dat Maité een dutje moest doen . Toch voelde ik elke keer een angst bij me opkomen telkens Sven vertrok naar zijn werk . Het was onvoorspelbaar wanneer hij terug naar huis zou komen en wat moest ik de hele dag met een baby in huis gaan doen ?
Ik was niet het type mama dat met de buggy elke dag een ommetje ging maken en contacte legde met andere mama's. Ik sloot me elke dag op in huis en kon enkel maar hopen dat de avond snel zou aanbreken . Vriendinnen en kennissen hadden we nauwelijks of nog niet .Mijn leefwereld was beperkt tot het moederschap en het huishouden alleen. Ik voelde me gevangen in een gouden kooi.
De angsten bleven aanslepen. Elke gil die Maité maakte, stond ik aan haar bedje . 's morgens opende ik mijn ogen en kreeg ik hartkloppingen en ademhalingsproblemen.het bleek om een hyperventilatie-aanval te gaan. Op een dag, net toen Sven wou vertrekken naar zijn werk , smeekte ik hem op mijn blote knieën en met de tranen in de ogen, om thuis te blijven voor mij. Ik kon de eenzaamheid en vooral de onvoorspelbaarheid van zijn lange werk-uren niet langer aan . Hij keek me met een niet berijpende blik aan en antwoorde kort dat er brood op de plank moest komen . Na de zomer, zou hij minder uren moeten werken en meer tijd voor mij en de baby kunnen vrijmaken.
Het viel me op dat hij ook meer en meer begon te drinken . Natuurlijk , zat hij aan de bron . Elke dag dronk hij bier na de uren die hij had gewerkt om te ontstressen met zijn collega's . Het maakte me jaloers dat hij wel een sociaal leven had en zomaar in en uit het ouderschap kon stappen en ik niet .
Natuurlijk nam ik soms wel het openbaar vervoer met een veel te grote buggy die je amper de bus op kreeg, richting het café waar hij werkte . Toch vroeg het telkens enorm veel energie van mij om die stap naar buiten te zetten . Ik kon het trouwens ook niet maken vond ik van mezelf om alle dagen met een baby op café te zitten tussen half dronken mensen die de ene sigaret na de andere opstaken . Nee het was mijn taak om Maité zo goed en veilig mogelijk groot te brengen .
Ik begon meer en meer na te denken om zelf te gaan werken . Maité was nu 4 maanden oud en zou naar een kleinschalige crèche in de buurt kunnen gaan . Het idee dat iemand anders elk lachje , elke lieve blik , elke mijlpaal van haar zou gaan meemaken, maakte me Verdrietig . Langs de andere kant, zou gaan werken wel betekenen dat ik terug meer sociaal contact had met andere mensen en ik beetje bij beetje wat meer structuur kon opbouwen in mijn leven .
Met een klein en bang hart, nam ik een job aan als kassierster in een groot warenhuis en schreef ik Maité in bij de crèche. Het waren lange dagen dat ik werkte, want uiteraard nam ik een fulltime job aan . Part-time was niet aan mij besteed , voor dat geld kon ik evengoed thuisblijven dacht ik toen .
De eerste maanden op mijn nieuwe werk, gingen redelijk goed. Alles was nog nieuw en leuk ,zodanig dat het me geen enkele moeite kostte om de nieuwe routine in mijn leven gewoon te worden . Ook financieel Scheelde het een hele hoop .
Toch mistte ik Maité verschrikkelijk en vond ik mezelf niet langer een goede moeder . Elke keer ik haar naar de crèche bracht en Maité begon te huilen, brak mijn hart.
Fulltime werken en dan nog een heel huishouden perfect willen doen plus een perfecte mama willen zijn , het kostte me ontzettend veel energie . Energie die ik bovendien niet eens had. Toch wou ik nergens op inkrimpen . Het woordje me-time of ontspanning , was het enigste wat ik aan me voorbij liet gaan .
Na ongeveer 9 maanden op mijn nieuwe werk, was ik helemaal uitgeblust. De klieren in mijn keel Zwelde telkens op door de oververmoeidheid en het uitte zich in constant ziek worden . Ook mijn relatie met Sven kwam onder druk te staan . Zijn drank-gewoontes , maakte dat we telkens in ruzie belandde . Ik wist dat het zo niet verder kon, ook voor Maité niet . Dus besloot ik na 9 maanden te stoppen met mijn werk als kassierster en me terug te richten op het moederschap.
Een tijdlang ging het weer beter . Sven en ik plande zelfs een reisje naar Spanje met het vliegtuig. Het zou de eerste vliegreis worden voor Maité ,wat het natuurlijk allemaal extra spannend maakte .
Rond diezelfde periode en op de leeftijd dat Maité 15 maanden oud was, kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Ik vond het geweldig dat er een nieuw leven in mijn buik groeide en dat er een speelkameraadje voor ons prinsesje zou komen . Ook Sven keek uit naar het nieuwe leventje dat op komst was. Het zou zijn eerste biologische kindje worden .
Ik was nu 20 jaar oud en de bevaldatum was uitgerekend voor in april . Ondanks de ups en downs in de relatie met Sven , mijn angsten en onzekerheden en de moeilijkheden om werk en gezinsleven te kunnen combineren , zag ik het leven redelijk rooskleurig in. Kindjes betekende voor mij het mooiste wat er op de wereld bestond . Hun puurheid en vooral bewondering voor alles in de wereld, deden me smelten en me vooral voelen dat ik leefde . Nog steeds was het mijn voornaamste doel om een goede mama te worden. Ik wou later kinderen die met een positieve blik op hun jeugd konden terugblikken en vooral een goede band met ons hadden opgebouwd. Dat laatste was iets wat ikzelf ontzettend hard mistte .
Wordt vervolgd
Hoe en wanneer juist mijn relatie met Sven zo fout is beginnen lopen , ik kan er geen juist antwoord op geven . Ik weet dat het allemaal begonnen is vanaf ik zwanger werd van een 2 de kindje . Sven kon van het ene op het andere moment veranderen van gedrag . Ook zijn gezichtsuitdrukking werd anders en het vele consumeren van alcohol deed er helemaal geen goed aan . Het begon allemaal tijdens een banale ruzie die meestal over onze financiële toestand ging . De ruzies werden verbaal agressiever en ook kwam er soms wat duw en trek -werk aan te pas . Door de ruzies , ging mijn libido uiteraard ook pijlsnel naar beneden , wat alleen maar meer kwaadheid en frustratie bij Sven opwekte .
Verbaal Stond ik sterk in mijn schoenen . Sven kon het niet verkroppen dat ik telkens weerwoord gaf , waardoor de ruzies alleen maar escaleerde. Ook mijn verlatingsangst en jaloersheid naar andere vrouwen toe, die hem benaderde , het deed er zeker geen goed aan .
Een ruzie die ik me herinner als de dag van gisteren , was toen Sven en ik net de bus hadden genomen en waren afgestapt in Deurne . Maité moet op dat moment nog in de crèche zijn geweest of bij de moeder van Sven genaamd Sonja, die bij ons een tijdje logeerde.Sonja was een invalide vrouw en droeg een soort van plastieken steun verband aan haar nek . Het was een zwaarlijvige vrouw die erg aardig en behulpzaam was .
Op diezelfde dag ,hadden Sven en ik weer knallende ruzie . Op het moment dat ik er meer dan genoeg van had en alleen terug de bus naar huis wou nemen , sloegen de stoppen bij Sven helemaal door . Eerst duwde hij me in mijn rug . Ik negeerde hem en bleef halstarrig verder wandelen richting bushalte . De zenuwen en angst gierden door mijn hele lichaam . Ik moest me kalm zien te houden voor ons ongeboren kindje. Ik was namelijk eindelijk de 3 cruciale maanden gepasseerd en wist dat stress allesbehalve gezond kon zijn voor een baby . Sven begon te roepen naar mij , de meest lelijke en denigrerende woorden die je maar kan bedenken . Ik probeerde ook dat te negeren en liep verder . Op het moment dat ik bijna aan de bushalte was en me net wou omdraaien , stond Sven dreigend voor mijn neus . Zijn ogen waren rood doordrongen van woede en zijn grote gestalte deden me een stap achteruit zetten .
Ik voelde dat er iets zat aan te komen . In één of andere snelle reflex , hield ik mijn handen voor mijn gezicht . Niet wetende wat er ging gebeuren . Plots voelde ik een stekende en scherpe pijn in mijn buik . Sven had zojuist een harde stomp erin gegeven met gebalde vuist .
Ik stond aan de grond genageld van verbazing ! Kwaadheid en angst voor mijn kindje stegen ten top . Ik duwde hem achteruit en dreigde om een klacht in te dienen bij het dichtstbijzijnde politiebureau . Gelukkig was er één net achter de hoek . In kon enkel hopen dat dit Sven zou afschrikken en enigszins zou kalmeren . Ik liep richting het politiebureau uit . Sven nam me bij men haren vast en dwong me te blijven staan bij de bushalte . Omstaanders die alles zagen gebeuren , deden hun hoofd naar beneden of keken snel de andere richting uit .
" Ik maak je kapot als je nu niet op die bus stapt ! " Snauwde hij met een gemene blik .heel even aarzelde ik, er was te weinig tijd om logisch na te denken en een beslissing te nemen . Ik durfde niet anders dan hem te gehoorzamen en kon enkel maar hopen dat mijn gehoorzaam gedrag, het zijne zou kunnen veranderen .
Vooral voor de baby in mijn buik was ik ongerust . Had het er iets aan overgehouden ? Zou ik een tussentijdse bloeding krijgen en ons kindje verliezen ? Het waren zoveel vragen en vooral angsten die door mijn hoofd gingen .
Terug thuisgekomen op het appartement , begon Sven zich inderdaad helemaal anders te gedragen . Hij huilde honderduit en smeekte me op zijn blote knieën om hem dit te vergeven . Verbaasd en nog vol onverwerkte woede , schold ik hem de huid vol . Het enigste wat ik wou , was zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gaan om een echo te laten nemen .
Sven liet me niet gaan en ging voor de deuropening staan . Zijn dreigende houding kwam weer naar boven, dus ik kon geen kant op . De moeder van Sven probeerde eerst nog de gemoederen te bedaren , maar koos uiteindelijk toch partij voor Sven .
Liefst van al had ik op dat moment mijn koffers willen inpakken , Maité bij me nemen en vertrekken. Maar waar naartoe ? Ik had mezelf zodanig geïsoleerd , had geen vrienden of familie waar ik terecht kon voor een lange tijd en financieel was het al helemaal al niet haalbaar .
Toen ik met mijn telefoon naar mijn oma wou bellen om me te komen ophalen , nam Sven deze uit mijn handen en sloeg hem kapot op de grond . Ik moest dit totaal anders zien aan te pakken , ook voor Maité . Zij zag immers alles gebeuren en voelde de spanning hangen . Ik kon me als kind nog herinneren hoe de ruzies en het geweld thuis mij hadden getekend . Hier wou ik absoluut Maité niet aan blootstellen.
De uren passeerde , ik had me opgesloten in mijn kamer . Maité was eindelijk in slaap gevallen. Tranen liepen langs mijn wangen naar beneden , er leek geen einde aan te komen . Hoe had ik mezelf in deze situatie kunnen zetten ? Hoe moest ik hier weer uitgeraken ?
Vooral de angsten en de paniekaanvallen, blokkeerde mijn hele lijf en weerhielden me ervan om stappen te ondernemen . Ik werd zo moe van alle stress en verdriet , dat het enige wat ik wou , slapen was.
Zo ging het mijn hele zwangerschap door . Sven dwong me om maar een erotiekbeurs te gaan en naar een parenclub . Als ik niet gehoorzaamde , zou ik slagen krijgen. Ik probeerde me hiertegen te verzetten ,vooral verbaal want fysiek was ik niet tegen hem opgewassen . Mijn kwaadheid en haat naar hem toe werden steeds groter . Na elke uit de hand gelopen ruzie, volgende telkens weer hetzelfde patroon. Sven sloeg me, kreeg daarna spijt , begon te smeken en te huilen , deed me daarna nog geloven dat het mijn eigen schuld was en terug opnieuw .
Ik lichtte mijn oma in over de situatie. Zij pakte Sven heel hard aan en spelde hem meermaals de les . Toch leek er weinig of niets te veranderen want na enkele maanden begon het allemaal terug opnieuw . Pas toen ik helemaal ten einde raad was , klopte ik bij mijn ouders aan . Hoogzwanger op dat moment en met Maité aan de hand , legde ik hen de hele situatie uit. Ik huilde onophoudelijk en vroeg aan mijn moeder of ik een tijdje bij haar mocht komen inwonen . Het was op dat moment helemaal niet meer veilig . Naar Maité toe deed Sven helemaal niets , maar naar mij werd hij steeds agressiever . Mijn moeder antwoordde met een afstandelijke en kille houding : " jij hebt op je 14 jaar beslist om thuis weg te gaan , trek dan nu ook maar je plan !"
Ik kon niet geloven wat ik zonet uit haar mond had gehoord . Meende ze dit ? Wou ze haar bloedeigen dochter , kleindochter en ongeboren kleinkind terugsturen naar die onveilige plek ? Was ze zo verbitterd door haar eigen verdriet dat ze er zelf niet mee inzat ?
Het was een pijnlijke klap die me eigenlijk nog vele meer pijn deed dan het fysieke geweld op zich . Naar mijn oma kon ik niet gaan . Mijn opa had althzheimer in een vergevorderd stadium en mijn oma kon de zorg hiervoor amper aan . Haar nam ik niets kwalijk omdat ik wist dat als de situatie anders was geweest , ze me met open armen had opgevangen .
Mijn vader kon het verdriet en de verslagenheid van mij niet langer aanzien . Ik denk ook dat hij niet durfde ingaan op de beslissing van mijn moeder. Wel strooide hij nog wat extra zout in de wonde door dingen te zeggen zoals : " als je had thuis blijven wonen ... , Als je je studies had afgemaakt ,.. enz "
Het deed er helemaal geen goed en veranderen deed het ook al helemaal niet aan het verleden of het heden . Wel was het voor hen de uitgelezen kans om me extra te vernederen en om hun gelijk toe te geven over alles wat ik had beslist vroeger .
Mijn vader reed met mij terug naar het appartement en beval me mijn koffers in te pakken . Hij zou me naar een soort vluchthuis brengen . Alle was beter dan daar ook maar één seconde langer te blijven . Ik pakte het hoognodige in en vooral de spullen voor Maité ,zette ik klaar in de wagen van mijn vader .
Hoe het allemaal zou verder verlopen, waar ik juist terecht ging komen en hoe ik mijn bevalling moest tegemoet zien , ik wist het allemaal niet meer .
Met geen enkele euro op zak en juist wat spullen om een paar dagen verder te kunnen , reden we richting een vluchthuis .
Wordt vervolgd
Aangekomen in het vluchthuis , met Maité aan de hand en mijn zwangere buik , voelde ik een soort zware spanning van mijn schouders vallen . Toch was de onzekerheid en de onveiligheid nog heel sterk aanwezig. De hormonen gierde door mijn hele lijf en ik kon niets anders doen dan huilen. De begeidster die de rondleiding deed in het gebouw en me de nodige informatie moest verschaffen , vertelde me dat mijn verblijf slechts voor maximaal 3 weken kon duren . In die periode moest ik een andere oplossing zien te vinden . Mijn hart bonkte in mijn keel . Hoe moest ik op zo een korte periode alles zien op de rails te krijgen ? Bovendien bevond ik me in een gemeente waar ik niets of niemand kende. Ergens zakte toen de moed me al in de schoenen.
In het huis waren ook een aantal andere vrouwen aanwezig . Allemaal waren ze hier vanwege fysiek of mentaal misbruik. 1 vrouw liep rond met een baby aan haar zijde . Haar gezicht zag helemaal bont en blauw . Er heerste een afstandelijke en toch begripvolle sfeer . Iedereen droeg een verleden van geweld met zich mee en dat schepte een band .
De eerste dagen viel het me zwaar om de zorg voor Maité op me te nemen . Mijn hoofd stak vol met zorgen en angsten . De gsm die ik bij me had , stond roodgloeiend van de berichten die Sven had gestuurd of had ingesproken op mijn voicemail . Ik kon het niet laten ze allemaal te lezen en te beluisteren . Ik had toen beter moeten weten ! Hij wist me zo te bespelen en te manipuleren dat ik mezelf telkens de schuld gaf van alles wat er ooit tussen ons mis was gelopen.
Eerst huilde hij de onophoudelijk in een voicemailbericht , kort daarna begonnen de dreigementen . Het ene bericht na het andere , ik werd er gek van. Ik zette mijn telefoon volledig uit en begaf me naar de keuken . Daar aangekomen, stortte ik volledig in en bleef onophoudelijk huilen. Ik probeerde mijn verdriet niet aan Maité te laten zien en toch voelde ik me de meest waardeloze moeder op de wereld .
3 weken tijd had ik om alles in orde te maken . Ik was helemaal op van de emoties en vond zelfs de kracht niet om een telefoonboek open te slaan om te zoeken naar eventuele oplossingen .
Uiteindelijk ging ik te voet met de kinderwagen naar het plaatselijke OCMW . Ik had geen rijbewijs dus ik was voor alles afhankelijk van het openbaar vervoer . Onderweg naar daar , keek ik elke seconde achterom om te zien of Sven me niet achtervolgde . Hij wist uiteraard niet waar ik zat , maar toch voelde ik me geen seconde meer veilig waar dan ook .
Een sociaal medewerkster van het OCMW ontving me en vroeg achter allerlei papieren . Ik had niets bij me van al wat ze vroeg buiten mijn identiteitskaart . Alle papieren lagen nog op het appartement in Deurne.
Als er een procedure voor een aanvraag moest werden opgestart om alleen te gaan wonen , nam dit zeker meer dan 3 weken in beslag . Ik zou elk huisje zelf moeten gaan bezichtigen en aan elke huisbaas vragen of hij/zij akkoord zou gaan met een huurwaarborg van het OCMW . Veel van deze huisbazen zagen dit niet zitten en haakte af nog voor men je gezien had . Weer een domper van formaat .
Na anderhalve week in het vluchthuis te hebben verbleven en geen andere oplossing in het vooruitzicht , nam ik de meest domme beslissing die ik ooit had kunnen nemen . Ik ging terug naar Sven.
Hij droeg me handen , beloofde me om me nooit met nog 1 vinger aan te raken en overstelpte met aandacht en cadeautjes . Ergens diep in mijn hart , geloofde en hoopte ik dat mijn korte afwezigheid zijn ogen hadden doen opengaan en hem doen inzien dat dit alles zo niet langer kon .
Mensen veranderen niet ! Of toch niet zomaar . Ik stelde voor om samen in relatietherapie te gaan.
Sven ging hier eerst heel enthousiast op in , dus maakte ik een afspraak bij een therapeute in de buurt waar ze ons op de wachtlijst plaatste .
Toen het eindelijk zover was , bedacht Sven zich en verzon allerlei smoesjes om niet te moeten gaan. Zijn drukke werkshema in het café was voor hem de ideale uitvlucht . Samen in therapie gaan als één partij niet wilt meewerken had totaal geen zin . Ik annuleerde de afspraak en kon enkel hopen op het beste .
Een paar weken later , was er opnieuw een zware ruzie tussen ons . Sven had weer teveel gedronken en ik probeerde me verbaal gedeisd te houden . Lang kon ik dit niet volhouden . Hij werd alsmaar kwader door mijn stilzwijgen en gaf me een duw. Ik deinsde achteruit en riep in alle onmacht om ermee op te houden.
Ik begon te roepen ! Alle onverwerkte kwaadheid en verwijten slingerde ik naar zijn hoofd. Het ene glas na het andere smeet Sven op de grond , wat mij alleen maar meer furieus maakte . Ik zou degene zijn die achteraf alles moest opkuisen , al was het alleen maar om te voorkomen dat Maité er met haar voetjes intrapte .
Met gebalde vuist sloeg hij de glazen ruit van de woonkamerdeur stuk .het bloed drupte langs zijn arm op de grond . Zijn ogen waren doordrongen van woede en een venijnige glimlach verscheen op zijn gezicht.
Met het bloed druppelend van zijn gebalde vuist , liep hij richting de witte wieg in de woonkamer . Hij lachte gemeen , deed zijn bebloede vuist naar boven zodat al het bloed in de wieg drupte . Zowel het gordijn dat erover hing als de gehele omranding, waren rood doordrongen van het bloed .
Tranen van kwaadheid en onmacht sprongen in mijn ogen . Hij duwde me in de zetel. Met mijn armen rond mijn zwangere buik , probeerde ik de baby te beschermen . Op de achtergrond hoorde ik Maité huilen vanuit haar kamertje . Sven schopte in mijn rug en tegen mijn zij . Ik sloot mijn ogen en hoopte dat het snel voorbij was .
Toen ik mijn ogen weer opende , zag ik hem over mij gebukt staan . In de short die hij aanhad , zag ik een erectie verschijnen ! Hoe kon iemand zo ziek en mentaal geschift zijn om hier opgewonden van te worden ? Dit ging mijn verstand te boven . Sven deed eerst alle deuren op slot en droop daarna af naar de slaapkamer .
Verbouwereerd bleef ik achter , volledig in shock en starend naar de met bloed besmeurde wieg .
De ene paniekaaval volgde op de andere. Ik kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle. Medicijnen mocht ik niet innemen vanwege de baby in mijn buik . Ik kon het niet meer aan ! Ik besloot om een afspraak te maken met de gynaecoloog om de bevalling in gang te zetten . Van zodra de baby uit mijn buik was , zou het kind in meer veiligheid zijn dan in mijn buik .
Ik was 37 weken zwanger !
Wordt vervolgd
Mijn gynaecologe was niet opgezet met het idee om de bevalling in gang te zetten . Ik schaamde me te diep om de waarheid over Sven en zijn gewelddadige gedrag te vertellen . Mijn grootste schrik zat er namelijk in dat ze mijn kindjes dan misschien zouden plaatsen .
Toch was alle stress die ik voelde ,ook niet goed voor de baby . Vaak had ik harde buiken en ook de constante huilbuien wogen zwaar op zowel mezelf als mijn ongeboren kindje .
Na meermaals aandringen en zelfs via de spoedafdeling binnen zijn te gaan met oefenweeën , werd dan toch beslist de bevalling in gang te zetten . Ik had alles over voor de veiligheid van de kinderen .
Gelukkig had ik een vlotte bevalling ondanks dat de epidurale verdoving maar half werkte . Vier uur later mocht ik dan toch een pracht van een dochter in mijn armen nemen . Ze kreeg de naam Ilana .
Tijdens mijn zwangerschap , maakte ik me vaak zorgen of ik dit kindje even graag zou kunnen zien als Maite ? Het bleek een ongegronde angst van mij , want vanaf ik haar in mijn armen had , werd ik direct overspoeld door moederliefde . Sven was ook bij de bevalling aanwezig . Je zag dat hij ondanks alles toch ook overmand werd door emoties . Ik kon het niet vatten dat de man die ik in het begin en zelfs nu toch ook nog een beetje graag zag , zo kon veranderen van het ene moment op het andere.
Liefde en haat liggen dicht bij elkaar wordt vaak gezegd . De reden dat ik toch telkens naar Sven terugkeerde ondanks alles wat hij me aandeed , was vooral omdat het onbewust een situatie was die ik herkende vanuit mijn prille jeugd . Mensen keren vaak terug omdat men ( onbewust) eerder zich veiliger voelt in een bekende situatie dan te kiezen voor het onbekende . Mijn laag zelfbeeld en de angsten die me blokkeerde om ook maar iets te ondernemen en de angst om te falen, maakte dat ik telkens hoopte dat hij zou veranderen . Ik was degene bij wie alle schuld lag , daar was ik heilig van overtuigd . Mijn ouders hadden immers gelijk , ik was het moeilijke kind waar niets mee aan te vangen was .
Ilana was niet bepaald wat je noemt een gemakkelijke baby . Ze had heel veel last van krampjes en dit ondanks ik direct naar soja-pap was overgeschakeld . Eens ik terug met haar thuis was , wogen de slapeloze nachten erg door . Ik zat er mentaal helemaal onderdoor en smeekte aan de moeder van Sven om te blijven logeren voor een aantal weken . Op die manier was ik niet alleen ,want uiteraard ging Sven terug naar zijn werk.
Ik betrok Maité zoveel mogelijk bij de verzorging van ilana. Zo een nieuwe " indringer" in huis die bovendien nog eens alle liefde en aandacht opeist, moest toch ook niet evident zijn voor haar. Vanuit mijn eigen jeugd herinner ik me nog goed hoe jaloers ikzelf was geweest bij de geboorte van mijn broertje . Hoe ik in het ziekenhuis in de couveuse kroop om aan mijn ouders aan te tonen dat ook ik nog van tel was .
Gelukkig maakte Maité er weinig problemen van en had ze meer interesse voor al het nieuwe speelgoed dat in huis rondslingerde dan naar die huilerige baby .
Het was moeilijk om de angsten onder controle te krijgen . Vaak zat ik in de keuken gehurkt te huilen . Ik voelde me gevangen , was oververmoeid en de zwangerschapskilo's verdwenen als sneeuw voor de zon . Voor mezelf goed zorgen , daar was geen tijd voor . Het enige wat ik wou was slapen, slapen, slapen .
Twee weken later volgde er een nieuwe intense ruzie . Sven had weer eens teveel gedronken en na de verbale agressie , volgde de fysieke . Sonja zag het allemaal gebeuren , maar buiten te roepen dat haar zoon moest kalmeren , deed ze niets .
Ik lag op de grond . Sven schopte tegen mijn zij en tegen mijn rug . Hij stond voor het grote raam in de woonkamer .
"Als ik nu met volle kracht hem naar achteren stamp, vliegt hij door de voorruit " ,dacht ik me . Ik durfde het niet . Deze agressie zat gewoon niet in mij ! Bovendien was ik doodsbenauwd voor 2 dingen . Als de raam niet barstte , was hij in staat me te vermoorden en als de ruit wel zou barsten ,had ik schrik dat hij dood zou zijn en ik dan op deze manier mijn kinderen kwijt was .
Bij mijn haren trok hij me recht en gooide me de keuken in . Zo vlug ik kon, kroop ik weer recht en zette me op het aanrecht ter hoogte van hem . Op de achtergrond hoorde ik ilana onophoudelijk huilen vanuit haar wiegje.
Ik gilde naar Sonja dat ze de politie moest bellen . Gelukkig deed ze dit onmiddellijk waarop Sven zijn eigen moeder op de grond duwde .
Hij wendde zich tot mij en met een harde duw , vloog ik van het aanrecht met mijn hoofd tegen een kast .
De enige gedachte die toen door mijn hoofd ging was : " laat het aub hier gedaan zijn , laat me sterven !
De politie arriveerde ongeveer een kwartier later en probeerde Sven tot zinnen te brengen . Ook naar hen toe was hij agressief . Een zoveelste proces verbaal werd opgesteld, maar hem buitenzetten of mee naar de cel nemen , deden ze niet. Integendeel , ik kreeg zelfs nog te horen dat ik degene was die Sven uitdaagde ! Met de boodschap dat we beter uiteen zouden kunnen gaan, vertrok de politie weer .
Ik had er voor de zoveelste keer genoeg van . Ik besloot dat ik de dag erop met de bus naar het psychiatrisch centrum zou gaan met de vraag voor een opname . Ik hoopte dat zij mij een oplossing konden bieden voor zowel mezelf als voor mijn 2 dochters .
Ik liet Maité en ilana achter bij de moeder van Sven en vertelde haar dat ik na de middag terug zou zijn. Sven lag zijn roes uit te slapen in de kamer ,dus kon ik vertrekken zonder dat hij ook maar iets merkte .
Ik ging eerst langs bij mijn vaste huisarts, die de hele situatie kende , om de nodige verwondingen vast te stellen en voor een doorverwijzing naar het psychiatrisch centrum . Mijn huisarts, een man van middelbare leeftijd , was één van de weinige personen met wie ik zo open kon praten. Hij schreef me xanax voor om de paniekaanvallen onder controle te krijgen en verzorgde de verwondigen die ik had opgelopen door Sven.
Toen ik bij de huisarts buitenstapte , merkte ik op dat ik nog iets was vergeten thuis . Ons appartement was slechts een straat verwijdert van waar de dokter woonde , dus ik besloot nog even snel naar huis te gaan.
Ik opende de deur . Sven zat in de woonkamer naast zijn moeder . Ze waren allebei aan het huilen. " Wat is er aan de hand ?" Vroeg ik verbaasd , waarop ik plots bemerkte dat Ilana niet langer in haar wiegje lag . Als een bezetene stormde ik de kamer van Maité binnen . Ook zij lag niet in haar bedje .
" Waar zijn de kinderen ?!" Riep ik luid en volledig overstuur. "Die zijn opgehaald en geplaatst door de Jeugdbrigade ." Snikte Sonja .
Mijn wereld stortte in . "Dit kan niet waar zijn " , " waar zijn ze naartoe ? " , "Ik moet bij hen zijn " , schreeuwde ik.
Ilana was slechts 3 weken oud en Maité nog net geen 2 jaar . Mijn meisjes waren geplaatst en hun kleerkast was leeggehaald. Totaal overstuur belde ik naar de dienst van de jeugdbrigade . Een man wist me te vertellen dat de plaatsing van de kinderen slechts voor een aantal weken maar zou zijn . Een team van de politie had hen naar een ckg ( centrum kind en gezin) gebracht in Kapellen. Er diezelfde dag nog naartoe gaan, werd ons verboden .
Verbouwereerd eindigde ik het telefoongesprek . Een ongekende woede borrelde zich binnenin mij op naar Sven toe . Ik moest mezelf zien te kalmeren om geen ongelukken te begaan . Sven nam me vast en verzekerde me dat we de kinderen zouden terugkrijgen . Versuft van emoties schonk ik mezelf die ochtend een vol glas wijn in. Alles waar ik voor leefde , was me afgenomen op slechts enkele minuten . Ik vervloekte mezelf dat ik naar de huisarts was gegaan en op dat moment niet thuis was gebleven .
Wordt vervolgd
zoveel ik maar kon, probeerde ik de meisjea te gaan bezoeken. Het tehuis waarin ze terecht kwamen,droeg de naam " Het Dennenhuis" en was gelegen in een bosrijk gebied. Sven en ik moesten telkens het openbaar vervoer nemen naar Kapellen . Eerst van Deurne richting Antwerpen een half uur en daarna Van Antwerpen uit naar Kapellen drie kwartier en dan weer terug . Het nam telkens een halve dag in beslag , maar toch wou ik hen zoveel mogelijk bezoeken .
De begeleidsters die de zorg over Maite en Ilana overnamen, waren zeer vriendelijk en toegewijd. Toch kon ik mijn kwaadheid naar hen toe maar moeilijk verborgen houden. Zij mochten immers de zorg en de opvoeding hebben over Maité en ilana terwijl ik er mocht op toekijken.Het deed me pijn , immens veel pijn om te zien hoe Ilana , toen net 3 weken oud, een flesje kreeg van een vrouw die ik niet kende. De kindjes droegen allebei kleren die toebehoorde tot de instelling. de kleren die de politie had meegenomen en daar afgegeven had , mochten ze op dat moment niet dragen .
Ik haatte Sven uit de grond van mijn hart. Nog nooit eerder had ik zoveel ingehouden wrok tegenover iemand gekoesterd. Ondanks mijn schrik van hem, wist ik dat ik alles op alles zou zetten om de kinderen terug bij mij te krijgen. Helemaal uitgeput van alle emoties en de busrit, plofte ik in de zetel neer eenmaal we terug thuis waren . het huis waar enkel nog het speelgoed onaangeroerd op de grond lag en de foto's die aan de muur hingen , het maakte me gek van verdriet .
Op de dagen dat Sven ging werken en ik niet naar de meisjes op bezoek ging , sliep ik bijna de ganse dag . 's avonds dronk ik ook overmatig met het idee om de pijn niet te moeten doorvoelen . Buiten de fysieke pijn die Sven me aandeed, was dit de ergste hel waarin ik ooit maar terecht had kunnen komen . Niemand wist me te vertellen hoelang de kinderen daar zouden moeten verblijven , het enigste wat er werd verteld was , was dat van zodra de situatie in huis stabiel en veilig werd , er misschien zou worden gekeken naar een mogelijke terugkeer van de kinderen.
De meest vreemde gedachten passeerde de revue in mijn hoofd. Allemaal hadden ze betrekking op het terug naar huis krijgen van de meisjes . Misschien is toen het meeste domme en naiëve idee ooit ontstaan .
Ik zou met Sven trouwen!
Niet uit liefde , want daar waar ik ooit iets had gevoeld voor Sven , was de liefde allang uitgedoofd. Ik zou trouwen met hem om de rechtbank ervan te overtuigen dat de situatie stabiel was. Daarna zou ik 's nachts de meisjes meenemen naar een vluchthuis en verdwijnen met de hen om nooit meer terug te keren! Dat was het plan , ik had er zowaar alles voor over .
Enkele maanden passeerde . Ik vroeg Sven ten huwelijk en we maakte alles in orde voor de nakende trouw . In België kan je pas 6 maanden na de aanvraag trouwen . Tijd hadden we dus in overvloed , al deed het me enorm veel pijn de kinderen zo te moeten zien opgroeien .
Ilana groeide als kool . Het eerste levensjaar is dan ook het jaar waarin een kind het meeste verandert . Ook Maite maakte, ondanks haar gemis naar huis, al snel vriendjes bij de leefgroep waarin ze verbleef . Sven werd rustiger . Hij had er geen enkel idee van dat mijn vraag om te trouwen er alles mee te maken had om de kinderen terug te krijgen , al evenmin dat ik trouwde met hem om daarna te gaan vluchten .
Op de dag van het huwelijk , vroeg ik aan mijn moeder of ze ook ging komen . Mijn ouders kennende , dacht ik dat het voor hen toch een belangrijke dag zou zijn . Mijn moeder kwam niet , om welke reden dan ook , ze zou niet aanwezig zijn . Haar band met Sven was zodanig vertroebeld , dat ik het haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen , niet tegenstaande dat ik toch teleurgesteld was . Het voelde weer eens aan alsof ik in haar ogen niet belangrijk was of het ook maar waard om graag gezien te worden . Mijn vader kwam me wel even proficiat wensen op het moment dat ik bij de kapper zat . Met tranen in de ogen excuseerde hij zich voor het feit dat hij niet aanwezig zou zijn omdat hij werken moest. Ondanks ook zijn afwezigheid , zag en voelde ik de onmacht en het verdriet bij hem . Zijn ogen schreeuwde bijna : " meid aub, loop niet in je ongeluk !".
Mijn meisjes waren aanwezig op het huwelijk . Maite droeg het meest schattige kleedje dat je je maar kon inbeelden en ook Ilana , toen 6 maanden oud, zag eruit als een klein prinsesje . Het werd het huwelijk in intieme kring . Veel vrienden en familieleden hadden we niet en buiten een beetje Familie van Sven plus wat collega's van het café waar hij werkte , was dit alles .
Het huwelijk was tot in de puntjes voorbereid . Ik droeg een lang wit kleed met een bustier en Sven een deftig zwart maatpak . De limousine kwam ons ophalen en bracht ons naar het gemeentehuis . Er werd op geen enkele euro gekeken . Alles moest er zo echt mogelijk uitzien om maar aan te tonen dat ik trouwde met Sven uit liefde .
De avond van het "feest" , werd er zoveel gedronken dat ik amper naar ons appartement terug raakte. Ik keek naar Sven die zijn roes lag uit te slapen in de zetel en kon me amper voortellen dat deze man de man was met wie ik getrouwd was uit haat .
Weken na de trouw , kregen we van onze huisbaas te horen dat we niet langer op het appartement konden verblijven . De huisbaas was recentelijk gescheiden van zijn huidige vriendin en kwam terug in zijn huis wonen . Het was een domper van formaat , want waar moesten we zo snel een andere woning zien te vinden en hoe konden we nu een stabiliteit doen uitschijnen als we niet direct iets anders vonden ? Gelukkig kwam er een appartementje net aan de overkant van waar we woonde te huur . Ondertussen had ik weer werk aangenomen als kassierster in Antwerpen om me zo financieel al veilig te stellen voor de dag dat ik zou wegvluchten van Sven . We tekende het contract van het nieuwe appartement en verhuisde op nog geen maand tijd .
De muren in de woonkamer , schilderde ik vuurrood . Het was mijn manier om de kwaadheid en pijn die ik voelde over te brengen naar Sven . Wel 10 liters rode verf had ik nodig om alles te overschilderen . Een goede vriend die ik had leren kennen tijdens de periode dat ik werkte in Antwerpen , kwam me helpen . Zijn naam was Thierry , een man van middelbare leeftijd bij wie ik steeds terecht kon met mijn verhaal en die bovendien nog eens schilder was van beroep .
Ergens voelde ik me veilig bij Thierry , hij had een woonst vlak bij waar ik werkte en waar ik altijd terecht kon . Ik mocht alles aan hem vragen , hij was er altijd voor me . Ik denk dat ik als Borderliner en in de benarde situatie waar ik me toen in bevond , wel op eender wie die lief voor me was , verliefd had kunnen worden . Ik kan niet zeggen dat mijn emotionele toevlucht naar Thierry , me een schuldgevoel naar Sven toe gaf. Integendeel , ik voelde me veiliger nu ik een plekje had waar in indien nodig naartoe kon om tot mezelf te komen .
Ik heb Sven meermaals bedrogen tijdens onze relatie .Na de plaatsing van de kinderen had ik geen enkele zin tot rede meer . Mijn kwaadheid , die ik toen niet naar hem toe liet zien , uitte zich in het hem bedriegen . Het leek een kinderachtig iets hoe we met elkaar omgingen . Op deze jonge leeftijd , leek het oog om oog , tand om tand . Ik besef dat als ik ergens naartoe had kunnen gaan en de nodige ondersteuning had gehad , het allemaal zo ver niet had moeten lopen .
De laatste escalatie die tussen hem en mij gebeurde , was vlak nadat we verhuisd waren .De zoveelste ruzie , de zoveelste dreigementen , het duwen en trekken aan elkaar , ik had het meer dan gehad . Emotioneel had ik allang afstand van hem genomen , het was enkel kwestie van een plek te vinden waar ik terecht kon. De rechtbank liep er niet in dat ik deed uitschijnen dat alles koek en ei tussen ons was , dus er bleef maar 1 optie over . Kiezen voor een vertrek zonder de kinderen om ze daarna alsnog bij mij te krijgen . Van dat laatste was ik nog niet zo zeker. Welke moeder met Borderline waarvan de kinderen geplaatst waren, zou van de rechtbank nog een kans krijgen ? En dat met mijn verleden ?
Ik dacht werkelijk dat ik iemand anders nodig had om mijn kinderen terug bij mij te krijgen . Mijn laag zelfbeeld , mijn angsten , mijn verleden , het was uitgesloten dat ze in mijn ogen me terug een kans gaven .
Een slag in mijn gezicht met zijn volle vuist . 85 kg tegenover 46 kg , het was onmogelijk me hiertegen te verdedigen . Ineen gekropen in een bolletje , probeerde ik elke slag, elke stamp te ontwijken . Ik zag sterretjes voor mijn ogen en vergat mijn rug te bedekken . Een zoveelste stamp in mijn rug , een zoveelste getrek aan mijn haren . ik liet hem begaan en hoopte dat het snel over was. Het bloed op de grond was even rood als mijn rood geschilderde muur . overal lagen scherven van glas en omvergegooide meubelstukken . Niemand die mij hoorde schreeuwen om hulp, niemand die me kwam helpen . Ik was alleen op de wereld , alleen met dit monster waar ik niet tegen was opgewassen . Zijn loze beloftes , zijn smeekbedes , zijn venijnige lach telkens hij tegen mij aan het stampen was , het staat allemaal in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren .
Sven lag te slapen op bed na zijn razernij op mij te hebben uitgewerkt . uitgeteld door de angsten en de pijn , bekeek ik de blauwe plekken op mijn armen en benen . Ze liepen merendeels over de krassen die ik mezelf ooit had toegebracht in mijn jeugd . Ik verdiende niet beter , was het niet waard om graag gezien te worden . Dit was mijn lot , het zou uiteindelijk ik of hij worden .
IK sleepte mezelf naar de badkamer. Elke stap die ik zette, deed pijn aan mijn gewrichten . Mijn oog kon ik amper openhouden en was helemaal opgezwollen . Heel stil , uit angst om hem niet wakker te maken , deed ik het licht aan en bekeek ik mijn gezicht in de spiegel . Wat ik daar zag, tartte mijn verbeelding . De porieën in mijn gezicht waren zodanig samengedrukt door de slag die hij me had gegeven , dat ze allemaal etterende wondjes vormde . Mijn oog zat helemaal dicht van de prut en was blauw, geel en paars . Ook op mijn rug zag ik een blauwe plek in de vorm van zijn schoenafdruk en mijn nek kon ik niet meer draaien naar links of rechts . Tranen stroomde langs mijn wangen naar beneden ." Dit was de laatste keer , dat meen ik ." snikte ik stilletjes . In een ondoordachte emotie, liep ik naar de keuken en haalde ik het meest scherpe mes uit de lade .
Daar in de kamer lag hij te slapen . Zijn gesnurk irriteerde me zodanig dat ik me moest inhouden om het mes niet op zijn keel te zetten .Ik wist dat ik ertoe in staat was. Hij had me immers alles afgenomen , mijn kinderen , elk greintje eigenwaarde dat ik bezat , en nog zoveel meer . Wat hield me dan nog tegen ? Ik had enkel maar het mes in zijn borstkas te planten en te zeggen dat het wettelijke zelfverdediging was . Ik zou vrijgesproken worden over de hele lijn vanwege mijn psychiatrisch verleden en het in een moment zijn van totale zinsverbijstering .
Het mes ging de hoogte in , ik zou het met een immense kracht laten neerkomen daar waar zijn hart zat . Een beeld van de kinderen schoot voor mijn ogen en een kleine stem fluisterde me in ; " doe het niet Chloe, je zult je kinderen nooit meer terugzien als je dit doet !"
Wordt vervolgd
Ik kon het niet ! Het mes hing slap in mijn handen en de tranen sprongen in men ogen. Deze agressie en haat , waren niet iets wat in mij zat . Ik was niet de persoon die zomaar over leven en dood kon beslissen . Bovendien had de stem gelijk , ik kon het mijn kinderen niet aandoen of ook nog maar enigzins uitgelegd krijgen dat hun moeder een moord op haar geweten had . Ik sloot de deur van de kamer en borg het mes voorzichtig terug op in de keukenlade . Een stekende pijn schoot door mijn ribben . Ik moest een afspraak zien te maken met de huisarts om de verwondingen te laten vaststellen .
Gelukkig was er onmiddellijk een plaatsje vrij . Met het schaamrood op mijn wangen betrad ik de wachtzaal . Een aantal andere mensen die er ook zaten , probeerde zo onopvallend mogelijk naar mijn rood gezwollen oog te kijken . Hoe kon ik ooit aan mensen uitgelegd krijgen dat ik Sven onnoemelijk veel kansen had gegeven en toch telkens weer had gehoopt op een andere uitslag ? Ik kon het eigenlijk niemand kwalijk nemen dat ze me in de steek lieten , want telkens keerde ik terug naar het hol van de leeuw . Niemand kon ik duidelijk maken dat mijn angsten , mijn weinige zelfvertrouwen en schuldgevoel degene waren die me telkens weer deden twijfelen .
De dokter keek geschrokken naar mijn oog . Huilend viel ik hem in de armen . Ik was ten einde raad . Het blaadje papier was volgeschreven met notities . Mijn gekneusde rug baarde hem nog het meeste zorgen . Hij verwees me door voor een scan in het ziekenhuis . Dankbaar nam ik het blaadje papier van hem aan en beloofde plechtig dat dit de laatste keer was dat hij zoiets zou moeten noteren voor me .
Met enkel mijn handtas en een paar hoognodige spullen , trok ik de deur van het appartement achter me dicht . De situatie was te gevaarlijk geworden . Het zou of hij of ik worden en dat leed wou ik zowel hem als mezelf besparen .
Een zoveelste paniekaanval op de bus Klamme handen, een razendsnelle hartslag , ademhalingsproblemen en een tintelend gevoel doorheen men hele lichaam . Razendsnel greep ik naar m'n handtas en zocht ik naar een kalmerings-tablet nog voor de paniekaanval helemaal zou doorbreken . Na een klein kwartiertje , begon het medicijn al te werken . Versuft en gevoelloos staarde ik voor me uit . De enigste redding die ik voor ogen had , was om naar het JAC (jongeren-advies-centrum) te gaan . Ik kon enkel hopen dat ze me daar een snelle en efficiënte oplossing konden aanbieden .
De deur was gesloten ! Ik moest nog een tweetal uren in Antwerpen zien rond te dolen , vooraleer ik in het JAC terecht kon . De angst sloeg me om het hart . Wat als Sven al wakker werd en naar me op zoek ging ? Wat als vrienden of kennissen me hadden zien lopen en Sven zouden verwittigen ? Mijn hoofd draaide over-uren , ik werd er helemaal gek van . Dan maar spelen op veilig en zolang mogelijk een winkel binnenblijven . De uren gingen tergend traag voorbij . De onzekerheid maakte het allemaal nog ondraaglijker . Hopend op een goede afloop , probeerde ik mijn neus in de kledingrekken te duwen op zoek naar iets moois .
Eindelijk gingen de deuren van het JAC open . Bijna smekend vroeg ik om een gesprek . Een lieve dame , begeleidde me naar een soort wachtzaaltje waar ik een tas koffie toegeschoven kreeg . Het was nog lang niet zeker of ik hier de gevraagde hulp zou aangeboden krijgen . Ik was bovendien al meerderjarig en dus in hun ogen geen " jongere" meer . Na een tweede tas koffie , kwam een andere vrouw me halen . In een klein sober kamertje , stelde ze zichzelf voor en polste ze voorzichtig naar mijn hulpvraag . Ik wist niet waar eerst te beginnen . Er was zoveel gebeurd , zoveel emoties die mijn brein compleet blokkeerde . Eigenlijk had ik het liefst van al een bed aangeboden gekregen om daar te slapen tot alle pijn en miserie voorbij was .
" Kunnen je ouders je niet een tijdje opvangen ?" werd er als eerste vraag gesteld . Deze vraag kwam als een slag in mijn gezicht terecht . "Mijn ouders ?" , " Neen die willen me niet helpen ! " mompelde ik lichtjes geïrriteerd ." Een zoveelste afschuiving van verantwoordelijkheid", dacht ik bij mezelf . Ik kwam vragen achter hulp , precies of ik zelf niet op het idee was gekomen om naar mijn ouders te gaan !
" Geef me anders hun nummer en dan zal ik eens bellen naar hen ." zei de vrouw vriendelijk en oprecht bezorgd .Op de achtergrond hoorde ik mijn vader en moeder aan de telefoon hun ongenoegen uiten tegen de vrouw . Weer eens het verwijt dat ik had besloten om op mijn veertiende thuis weg te gaan ,.... Het leek een cassette-recordertje dat werd afgespeeld . Al wist ik goed genoeg dat ik van mijn ouders geen hulp moest verwachten , toch kwam het weer pijnlijk hard binnen . Ik was kwaad op de vrouw dat ze ook dit verdriet er bovenop had gelegd !
De vrouw keek bedenkelijk en sloeg een map met allerlei instanties open . " De enigste andere optie is een vluchthuis , ziet u dat zitten ? " vroeg ze bedenkelijk . " Natuurlijk zie ik dit zitten, alles is beter dan terug naar daar te gaan . alleen liefst in de regio Antwerpen zodat ik de kinderen kan gaan bezoeken in het Dennenhuis !" antwoordde ik overtuigend.
Wat volgde was het ene telefoontje na het andere . Aan de mimiek van haar gezicht , kon ik opmaken of het een positief gesprek was of niet . De uren gingen langzaamaan voorbij . Sven moest nu al lang wakker zijn en zich afvragen waar ik was . Ik voelde me vele rustiger en bovendien veiliger op het ogenblik dat ik er zeker van was dat hij nog sliep .
Eindelijk goed nieuws ! Er was een vluchthuis in het Antwerpse waar ik over drie weken terecht zou kunnen . Ik kon mijn geluk niet op , al had ik eerder stiekem op een snellere oplossing gehoopt . Ik kreeg het adres op een blaadje in m'n handen toegestopt en zou over drie weken daar kunnen verblijven voor een lange tijd . Ook kinderen waren hier meer dan welkom . Het adres moest ik strikt geheim houden voor de veiligheid van iedereen die daar verbleef . Het was een huis waar enkel vrouwen werden opgevangen en waar mannen niet welkom waren .
Opgelucht stapte ik weer naar buiten . 3 weken, hoe moest ik dat zien te overbruggen ? Teruggaan naar Sven was geen optie . Dus belde ik naar Thierry met de vraag of ik daar mocht verblijven voor een tijdje . De hele situatie zou ik later op de dag wel aan hem uitleggen . Het was geen enkel probleem voor hem , ik was altijd meer dan welkom en de fles Sherry ( alcoholische drank) , stond al klaar, grapte hij .
Mijn telefoon stond roodgloeiend van de dreigberichten die Sven had ingesproken . Ik probeerde ze zo goed als mogelijk te negeren . Het allerbelangrijkste was nu om de begeleiding van de kinderen te verwittigen . Ze mochten onder geen beding de meisjes aan Sven meegeven . Dit zou voor hem de uitgewezen kans zijn om mij te chanteren en ik zag hem hiertoe zeker in staat . Ik beloofde om snel op bezoek te komen van zodra de situatie weer veilig was . De bus naar Kapellen nemen was geen goed idee . Sven zou alles op alles zetten om me te zoeken en de eerste plek zou bij de kinderen zijn . Het brak m'n hart om te weten dat ik hen zolang niet zou kunnen zien . Weer kwam het gevoel bij me opzetten dat ik de slechtste moeder van de hele wereld was .
Thierry werkte alle dagen lange uren . Ik sloot me op in zijn huis en dronk bijna elke dag een hele fles drank leeg . Het was mijn manier om elke emotie te blokkeren en me te vertoeven in een constante roes . Als ik niet dronk, dan sliep ik de hele dag of stortte ik me als een bezetene op het kuisen van het hele huis . Naar buiten gaan durfde ik niet . Ik zag Sven werkelijk in staat om me te vermoorden .
Thierry en ik begonnen een lat-relatie . Het was fijn om iemand bij me te hebben die me graag zag in een toestand waarin ik mezelf eigenlijk niet eens een beetje kon liefhebben . Alles wat ik deed of zei was goed voor hem, zolang ik maar bij hem was . Ik kan niet zeggen dat er van mijn kant uit sprake was van een echte hondsdol-overkop- verliefdheid . We respecteerden elkaar om wie we waren , dronken allebei meer dan goed voor ons was en probeerde er het beste van te maken .
Thierry had al voor mijn komst een reis naar Spanje geboekt met vrienden en voelde zich schuldig dat hij hier geen rekening mee had gehouden . " Zou ik de reis niet beter afzeggen en hier bij jou blijven ?" vroeg Thierry bezorgd ? Ik antwoordde terug met de vraag of hij gek was ? " Natuurlijk moet je die reis ondernemen, ik zal mijn plan wel trekken !" bevestigde ik kordaat . Mijn besluit stond vast, ik zou mijn leven weer in handen nemen , vechten voor de kinderen en een nieuwe weg inslaan . Ik zou me niet meer storten in een nieuwe relatie, want daar had ik even meer dan genoeg van . Ik zou helemaal van nul beginnen en alles eigenhandig opwerken, dat was het plan !
Wordt vervolg
De 3 weken waren voorbij . Met knikkende knieën en met in mijn hand enkel een zakje kledij , begaf ik me naar het adres dat op het blaadje papier geschreven stond . Het huis waar ik moest zijn, leek op een gewoon ordinair rijtjeshuis . Niets deed ook maar vermoeden dat er hier vrouwen in nood met kinderen verbleven . Een vriendelijke man deed de deur voor me open en begeleidde me naar binnen . Er moest administratief nog een heleboel dingen in orde gebracht worden . Gelukkig had ik deze keer al de nodige documenten bij de hand . Ook werd er ineens een aanvraag voor een leefloon bij het plaatselijke Ocmw ingediend. Op die manier, zou mijn verblijf bekostigd kunnen worden . In het huis hoorde ik tetalrijke kleine kinderen rondrennen en spelen . De moeders die er verbleven, waren druk bezig met het bereiden van het avondmaal . Het leek er allemaal heel gemoedelijk aan toe te gaan en niemand keek verbaasd op toen ik een rondleiding kreeg .
In de keuken stond een grote tafel met stoelen waar wel zeker 10 mensen aan konden zitten . de leefruimte grensde aan de keuken en er was een grote speelruimte voorzien voor de kinderen . Van de keuken kon je rechtstreeks naar buiten gaan naar een klein maar gezellig terrasje . Ook hier was er een tafel voorzien met stoeltjes . Een oudere dame begeleidde me naar de bovenverdieping . Langs een volle houten trap , begaf ik me naar de tweede verdieping . Daar werd ineens duidelijk dat het kleine kamertje met enkel een kast en een bed , mijn slaapplaats zou worden voor een lange tijd . De vrouw vroeg of ik verder nog iets nodig had en ging daarna weer naar beneden .
Ik sloot de deur van mijn kamer en plofte me op het bed neer . Ik had me wel al vaker alleen gevoeld , maar deze keer kwamen de tranen er als ontlading volledig uitgerold . Plots zag ik een witte knuffelkonijntje liggen op mijn hoofdkussen . Ik nam het stevig in mijn armen en door mijn tranen werden zijn witte oortjes volledig nat . Later kwam ik te weten dat alle nieuwe mama's een knuffeldiertje op hun kamer kregen als steun voor de moeilijke periode die ze hadden doorgemaakt . Symbolisch had dit klein konijntje voor mij een enorme emotionele waarde .
Het was allesbehalve gemakkelijk om te wennen aan mijn nieuwe omgeving . Liefst van al bleef ik uren alleen op mijn kamer , hopend dat de dagen snel voorbij gingen .Het meest confronterende vond ik de kleine kinderen die er rondliepen . Ik was hier helemaal alleen en mistte mijn meisjes verschrikkelijk . Het had een enorme steun geweest, moest ik ze bij me hebben gehad op dat moment . Ik wist niet tot wat Sven in staat was en of hij erin zou slagen om de kinderen van mij weg te houden. Ik zag hem in staat om hen te ontvoeren . In mijn hoofd kwamen de meest on-denkelijke scenario's aan bod.
Op de ene of andere manier , maakte ik stelselmatig toch contact met de andere mama's. ze haalden me weg van mijn kamertje en boden de nodige afleiding . Elke dag was er een vaste routine . Een lijst werd opgemaakt en iedereen had een taak te vervullen, gaande van naar de winkel te gaan tot de woonkamer stofzuigen of dweilen . De mama's gingen nooit alleen naar de winkel , maar steeds in groep . In het begin weigerde ik pertinent om naar buiten te gaan uit schrik voor Sven . Mijn verblijf moest ten alle tijde een goed bewaard geheim blijven . Ik wou absoluut niet het risico lopen dat kennissen of vrienden en in het slechtste geval Sven zelf , me zouden weten wonen .
Ik herinner me nog goed hoe zenuwachtig en onzeker ik was toen ik moest koken voor 12 mensen . De tranen sprongen me in de ogen bij het idee alleen al .Ik was nog slechts een schim van mezelf . De andere mama's steunde en motiveerde me dat deze angst normaal was en dat het eten wel in orde zou zijn . Op die manier leerde ik wat meer vertrouwen in mezelf te krijgen en toch de stap te zetten om voor zoveel mensen een avondmaal te voorzien . De complimenten die ik achteraf kreeg over het avondmaal , nam ik voorzichtig en dankbaar in me op . Deze manier van menselijk contact , was ik al lange tijd niet meer gewend . Stilletjes begon ik meer uit mijn schulp te kruipen en een beetje meer over mezelf te vertellen .
Iedere vrouw die er verbleef , had wel te maken gehad met fysiek of mentaal geweld . Het was vreemd om te beseffen hoe gelijkaardig de verhalen allemaal waren. Er waren vrouwen die kwamen en na een tijdje weer terug vertrokken . We beseften allemaal dat de kans groot was dat ze hun partner weer een zoveelste kans zouden geven en konden enkel maar hopen op het beste . Ik was er stellig van overtuigd dat ik in Den witte hof zou blijven . Ik wou er alles aan doen om terug een leven op te bouwen en alleen te zorgen voor de kinderen . De eerste stap was om tot rust te komen en te wennen aan de omgeving en de structuur die gegeven werd.
Langzaamaan ging ik meer en meer naar buiten . Eerst in de straat zelf , daarna naar de winkel in groep en nog later nam ik de bus naar Kapellen om de kinderen te gaan bezoeken . Het deed me zoveel deugd om de meisjes weer terug in mijn armen te kunnen nemen . het weerzien met hen, gaf me de nodige moed om vol te houden en te vechten voor een beter leven .
Sven speelde het smerig . Hij ging de meisjes ook bezoeken en chanteerde me ermee om ze van me af te pakken .Hij weende in hun bijzijn en smeekte me om een zoveelste herkansing . Deze keer trapte ik er niet meer in . De maat was vol voor mij , meer dan vol ! Toen hij zag dat ik er niet in zou trappen , werd hij verbaal agressief .
De angst die ik ervoer om na het bezoek aan de meisjes , terug de bus alleen naar het vluchthuis te nemen , bezorgde me weer een zoveelste paniekaanval .Mijn spieren spande zich op, mijn ademhaling versnelde en het zweet zat op mijn voorhoofd . Geen moment kon ik nog gerust zijn . Ik had het gevoel om steeds achtervolgt te worden en in de gaten te worden gehouden . Vanaf dat moment besefte ik dat alleen op bezoek gaan naar de meisjes nog helemaal niet aan de orde was .
Mijn blijdschap was groot toen ik vernam dat Maité en Ilana op weekend mochten komen naar Den witte hof . Hun bedjes waren al reeds klaargezet in mijn kamer en met het kleine beetje zakgeld dat ik kreeg, kocht ik nieuwe kleertjes voor hen .Het moest een geweldige dag worden en dat moest uiteraard gevierd worden . Dit was het eerste moment na lange tijd dat ik hen in mijn armen mocht houden voor langer dan een paar uur . Geen moment verloor ik hen uit het oog . Het was fantastisch om te zien hoe Maité al snel contact maakte met de andere kinderen . Ook Ilana genoot volop van alle aandacht die ze kreeg . Ze was immers al 6 maanden oud en ik had al veel te veel belangrijke momenten met haar moeten missen .
Hen terugbrengen naar Kapellen, brak mijn hart . Ook de meisjes huilde onophoudelijk . Dit was de keerzijde van de medaille . Ik moest me sterk zien te houden en vooruit kijken naar de toekomst . Een toekomst waarin ikzelf stabiel en sterk genoeg kon zijn om voor hen te zorgen . Mijn besluit stond vast , ik zou het stap voor stap aanpakken . Eerst voldoende recupereren in het vluchthuis , daarna begeleid gaan alleen wonen en de laatste stap was de terugkeer van de meisjes naar huis . Hoe het contact met Sven verder zou verlopen , daar had ik op dat moment nog totaal geen idee van . Voorlopig bezocht hij hen nog regelmatig in het Dennenhuis en had hij evenveel rechten als ik . Het enige wat ik absoluut niet mocht doen was toegeven aan zijn vraag om terug te keren .
Saskia was een vrouw die ook verbleef in het vluchthuis . Met haar kon ik voorzichtig praten over het moeilijke verleden, maar ook enorm veel plezier maken . Luchtigheid geven tussen al de misérie door, was iets wat ik al lange tijd had moeten missen . Ook al was het verboden om alcohol te nuttigen in het tehuis , tijdens de avonduren was er geen begeleiding aanwezig . Meerdere keren ging ik een fles drank halen om samen met Saskia te drinken . Het was drinken om emoties te verdoven en drinken om plezier te maken . Zolang de meisjes niet bij mij waren, kende ik wat drank betrof, weinig of geen grenzen .
Saskia kreeg telefoon van haar nonkel die ze in lange tijd niet meer had gehoord . We zaten in een klein chat-cafeetje en waren licht aangeslagen door de drank . Plagend nam ik de telefoon uit haar handen en begon ik een gesprek met haar nonkel . Met z'n drieën lachten en riepen we door de telefoon . " Kom je nichtje maar eens bezoeken hé , dan zie je mij ook ineens !" grapte ik . Waarna ik de telefoon ophing en met Saskia half beschonken terug naar het tehuis keerde.
Mijn ouders wisten af van mijn situatie . Ze waren blij dat ik mijn relatie met Sven eindelijk definitief had beeïndigd en nodigde me uit voor een etentje . Het contrast kon niet groter zijn die dag . Mijn vader die kwam me halen met zijn chique luxueuze BMW Z4 voor het vluchthuis en ik die amper een geschikt deftig kleedje had om aan te doen . Maar ik waagde het er toch op en het werd een geslaagde avond . Ondanks het moeilijke verleden , was er toch een moment van eenheid en begrip voelbaar tussen ons . Ik hoopte dat onze band een beetje sterker en hechter kon worden nu ik er alleen voor stond met de kinderen . Zoals gewoonlijk, vloeide er die avond veel drank . Mijn vader zette me die avond terug af voor de deur van Den witte hof . Ik kon nog amper op mijn benen staan en gaf mij vader vluchtige een kus op de wang. Saskia zat op de stenen trap voor het huis en waaide enthousiast naar me . Naast haar stond een man met een klein meisje naast hem . " Dit is mijn nonkel en mijn nichtje !" riep Saskia . Verbaasd en half misselijk van de drank , begroette ik hen, maakte we samen een paar grapjes en strompelde ik daarna weer naar boven .
Saskia volgde me en gaf een briefje in mijn handen met een telefoonnummer . "Ronny" stond erop geschreven . Al lachend vouwde ik het briefje terug dicht en viel als een blok in slaap
wordt vervolgd
Nieuwsgierig als ik was , kon ik het toch niet laten om contact op te nemen met Ronny . Niet wetende wat er uit voort zou kunnen komen. Maar doordat ik me enorm alleen voelde en nog steeds erg onveilig , nodigde ik hem 's avonds uit aan de voordeur van het vluchthuis . Het klikte fantastisch goed tussen ons en heel even voelde ik de vlindertjes in mijn buik opborrelen . Vlinders die ik al een lange tijd niet meer gevoeld had .
Ronny reed met een rode Ford Fiesta en stelde later die week voor dat hij me zou wegbrengen naar de meisjes . Op die manier kon ik langer bij hen op bezoek blijven en was de kans dat Sven nog agressief uit de hoek zou komen eerder gering . Mijn hartje smolt als ik zag hoe hij met de meisjes omging, altijd heel speels en liefdevol . Ergens zei een klein stemmetje in mij dat het goed was . Toch wou ik, ondanks alles wat ik had meegemaakt met Sven, me allesbehalve terug in een onoverwogen relatie storten . Het plan was hoe dan ook nog steeds om alleen te gaan wonen .
Ronny was een lieve man met kort zwart haar , ongeveer 1m86 groot en struis gebouwd . Het type man waar elke vrouw zich wel veilig bij gevoeld zou hebben . Hij reed internationaal met de vrachtwagen, een witte Scania Topliner , en was alle dagen lang van huis weg . Ondanks dit , slaagde hij er toch bijna elke dag in om even langs te komen naar het tehuis .
Dit viel niet echt in goede aarde bij de vrouwelijke bewoonsters aangezien ook zij allemaal een gewelddadig verleden hadden gekend met mannen . Het gerucht deed algauw de ronde, waardoor onze afspraakjes zich verder van het vluchthuis moesten afspelen .
Het was geweldig om samen met Ronny lange ritten te maken in de vrachtwagen . Bovenin was er een bed en ook onderaan was er plek om te slapen . Meermaals viel ik in slaap op het bovenste bed en werd ik al rijdend in slaap gewiegd . Nergens had ik ooit beter geslapen als daar .Samen konden we uren onophoudelijk vertellen over de meest uiteenlopende dingen terwijl de muziek van ACDC en U2 op de achtergrond speelde.
Het kleine appartementje in Wilrijk waar Ronny woonde , deelde hij met zijn inwonende neef Tommy . Die had op zijn beurt een American Stafford die luisterde naar de naam Angel . Er was slechts 1 slaapkamertje , een middelmatig grote living , een krappe keuken en een nog kleinere badkamer met douche . De kinderen op bezoek laten komen of laten slapen was niet evident vanwege de beperkte ruimte . Toch deed Ronny alle moeite van de wereld om een beetje plek te creeëren zodanig dat dit toch mogelijk was . Heel even passeerde de gedachte dat ik toch enorm bofte met zo iemand als hem.
De dag dat we samen met de kinderen een uitstapje maakte naar de zoo , werd onze relatie officieel . Plannen om direct samen te gaan wonen of een relatie voor het leven te hebben , had ik niet . Integendeel , ik liet het allemaal op me afkomen . Bovendien moest ik Thierry nog opbiechten dat ik een nieuwe relatie was begonnen en hoopte dat daarmee onze huidige vriendschap kon blijven bestaan .
Een week later , werd Maité 2 jaar en dat moest uiteraard gevierd worden . Het idee dat ze haar verjaardag moest vieren in een vluchthuis , gaf me als moeder een rotslecht gevoel . Door het weinige zakgeld dat ik kreeg , kon ik het me niet permitteren om een taart te kopen voor haar . Ronny aarzelde geen moment , sprong in de wagen en kwam een halfuurtje later terug met 2 prachtige taarten . De tranen sprongen me in de ogen , hoe kon ik hem ooit bedanken? Ik beloofde plechtig om het geld zo snel als mogelijk terug te betalen en gaf Ronny een liefdevolle kus . Het werd een geslaagde verjaardag voor Maité .
Amper een maand erna, viel van Ronny uit de vraag om te gaan samenwonen . Verbaasd door zijn vraag en uit angst om terug in een destructieve relatie te vallen , vroeg ik onmiddellijk 2 weken bedenktijd . Mijn perfect plan om alles van nul op te bouwen en alleen te doen , werd met deze ene vraag helemaal in de war gestuurd . Het allerbelangrijkste voor mij was , om de meisjes zo snel mogelijk terug bij me te kunnen hebben . Door alleen te gaan wonen , zou dit alles vele langer duren dan een paar maanden . Ook zou de rechtbank de nodige instanties inschakelen en gesprekken voeren om te kijken of alles in orde was voor er een terugkeer mogelijk zou zijn .
Ik voerde een innerlijke tweestrijd . Talrijke slapeloze nachten volgde elkaar op . Hoe kon ik ook maar een beetje inschatten of deze relatie een positief verloop zou kennen of juist niet ? Eerlijk gezegd , ik wist het niet meer . Het vertrouwen in mezelf was nog steeds zo wankel , dat ik niet eens zeker wist of alleen wonen iets voor mij was .
Na twee weken hard nadenken , overpeinzen en nog eens overpeinzen , zei ik tegen Ronny met een doodsbang klein hartje ; " Ja , ik geef het een kans , we gaan samenwonen ! " Hij was dolgelukkig met dit antwoord , vloog me rond de hals en kuste me onophoudelijk . En ook al voelde ik een overweldigende verliefdheid voor deze man , toch was er een enorme angst getriggerd in mij die steeds op de loer lag .
De begeleiding van het Vluchthuis , probeerde het idee om samen te gaan wonen uit mijn hoofd te praten . Ik begreep zeker de standpunten die ze aanhaalde . Het was niet evident en al zeker niet verstandig om te gaan samenwonen met iemand die je maar amper een maand kende . Met het schaamrood op de wangen en een beleefde " dankjewel voor alles " , pakte ik die dag mijn koffer in en vertrok met Ronny op een onzeker liefdesavontuur .
Wordt vervolgd !
Dat samenwonen niet altijd een evidentie is , moet ik je zeker en vast niet vertellen . Maar samenwonen wanneer beide personen al een behoorlijk gevulde rugzak hebben waarin patronen , een moeilijk verleden en vaste routines het nog moeilijker maken , dat was een serieuze uitdaging ! Ronny en ik maakte de eerste maanden van samenwonen behoorlijk veel ruzie . Ik dronk als een tempelier en werd verbaal agressief of ging naar Thierry om te ventileren als alles me teveel werd . Thierry zag op zijn beurt de kans om de relatie tussen mij en Ronny tot op de spits te drijven en hoopte vurig om me hiermee terug te winnen . Dit was voor onze relatie een allesbehalve gemakkelijke periode dus .
Ondanks dat Ronny vaak hard kon roepen tijdens een ruzie en hij me op deze manier letterlijk in elkaar gedoken in een hoekje zag zitten, raakte hij me nooit met ook maar 1 vinger aan . Ik denk dat ik ook onbewust uittestte hoe ver ik kon gaan vooraleer er fysiek geweld aan te pas ging komen . Dit omdat ik er ten stelligste van overtuigd was dat elke man hetzelfde was ! Het trauma dat ik tijdens mijn relatie met Sven had meegemaakt , was moeilijk te doorbreken . Ik wou alles vanaf dag 1 achter me laten en gewoon verdergaan met mijn leven .
Gelukkig deden onze ritten met de vrachtwagen Ronny en mij telkens terug dichter naar elkaar toegroeien . We reden naar Frankrijk, Duitsland en zelfs Spanje stond op onze agenda . De vele uren dat we op elkaar waren aangewezen , deden ons goed . Diepgaande gesprekken over moeilijke thema's zoals ons verleden , het gemeenschappelijk gemis naar een moeder en de wens naar een gelukkig leven kwamen aan bod .
Sven bezocht de meisjes in het Dennenhuis maar af en toe . De weekends dat hij zijn bezoek afzei , namen wij hen mee naar het Appartement in Wilrijk . Ook de dochter van Ronny kwam om de 2 weken een weekend op bezoek . De drie meiden konden het erg goed met elkaar vinden en dat was voor ons een echte zegen . Het allerbelangrijkste en een gemeenschappelijk doel van ons beide , was om onze kinderen een totaal andere jeugd te geven dan dat we zelf hadden meegemaakt . Het was niet enkel een doel , maar een levensmissie geworden . Kortweg alles stond in het teken van de kinderen . Elke uitstap die we maakte moest er wel een speelgelegenheid in de buurt zijn , elke etentje dat georganiseerd werd , moest er animatie voorzien zijn , .. enz. Waar wij ook kwamen, altijd waren de kinderen bij ons .
In de week zaten Maité en Ilana nog steeds in het Dennenhuis . Het deed me pijn om ze terug af te moeten geven en de leegte in huis te aanschouwen . Er waren dagen bij dat ik niet meereed met de vrachtwagen en me afsloot voor alles en iedereen . Een grote wens naar een kindje van mij en Ronny werd groter elk moment . Waarschijnlijk en in alle eerlijkheid gezegd , ook om de enorme leegte in huis en mezelf opgevuld te krijgen . Ronny was in de eerste plaats absoluut niet voor dit idee te vinden . 3 kinderen, mijn 2 meisjes en zijn dochter, vond hij meer dan goed genoeg . Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet volhield in mijn volharding . Na enkele weken bezweek Ronny toch voor het idee om aan een kindje te beginnen . Dit was in het eerste jaar van onze relatie !
Na 6 maanden proberen , zwangerschapstest na zwangerschapstest uitgeprobeerd te hebben elke maand , kon ik amper geloven dat er een tweede lichtroze streepje op de tester verscheen . Zo snel ik kon, nam ik er een foto van en stuurde deze naar Ronny door met de blijde boodschap opgeschreven : " Proficiat papa ! "
Ronny was dolgelukkig met dit heugelijke nieuws en kreeg tranen in zijn ogen . Zwanger zijn betekende voor mij vooral goed voor mezelf kunnen zorgen zorgen . Een levend wezentje in mijn lichaam voelen groeien maakte me dolgelukkig . Het waren deze momenten dat ik wel regelmatig at, over mijn snelgroeiend buikje kon strelen en fier kon zijn op wie ik was . Vreemd genoeg was dit zonder zwangerschap niet mogelijk . Enkel en alleen voor mezelf kon ik niet de moeite opbrengen om mijn zelfhaat opzij te schuiven .
In de eerste 3 maanden van mijn zwangerschap , vond ik werk als bediende bij een plaatselijke bank in Antwerpen . Mijn taak bestond erin om geld te sorteren dat mensen via de bankautomaat op hun rekening stortte . Ik had nog nooit zoveel geld in mijn handen vastgehad . De briefjes van 50, 100 en 500 euro werden gesorteerd per aantal en daarna met een bandje overschoven en in bakken gelegd . letterlijk miljoenen euro's gingen er door mijn handen .In mijn levendige fantasie beeldde ik me een leven in als miljonair . En hoewel ik van thuis uit afstand had genomen van al het materiële , was een leven waarin je elke euro moest omdraaien toch ook niet wat ik ervan verwacht had .
Het was vooral staand werken en veel tijd om na te denken was er niet . Na amper een week tijd, zag ik het geld aan als simpele blaadjes papier die gesorteerd werden . Mijn snelgroeiende buikje vormde maand na maand steeds meer een probleem om het snelle tempo waarin gewerkt werd vol te houden . Na 6 maanden zwangerschap, vroeg ik dan ook om vooral zittend werk te doen op de afdeling waar ik werkte .
Mijn gynaecologe wist me te vertellen dat het een zoontje zou worden . Totaal overdonderd door dit nieuws en met het idee dat ik enkel maar meisjes op de wereld kon zetten, liep er een traan van blijheid over mijn wangen . Ook Ronny kon zijn geluk niet op . Het zou ons eerste zoontje worden van ons tezamen . Alles verliep prima , de baby groeide als kool en zat precies op schema . Ook ik voelde me perfect gelukkig zowel in mijn relatie als op mijn werk . We kregen van de rechtbank te horen dat de meisjes vanwege de stabiele thuissituatie zouden worden toegewezen aan ons . Het leven kon niet rooskleuriger worden !
Het enige wat ons nog restte , was een nieuwe woonst te vinden . Nu er een kleine baby op komst was en de meisjes terug naar huis zouden komen, werd het appartementje in Wilrijk echt wel te klein . Het leek ons allebei een goed idee om te verhuizen naar een rustige en groene omgeving . Ik speurde het internet volledig af en vond een mooi gezellig rijtjeshuis in Malle . De huurprijs die werd gevraagd , lag perfect binnen ons budget . Ik stuurde zonder aarzelen snel een mailtje naar het immo-bureau en wachtte vol spanning af .
Verhuizen wanneer je 7.5 maanden zwanger bent, is niet echt wat je noemt vanzelfsprekend . Mijn dikke buik zat me behoorlijk in de weg en ook gaan werken full-time werd bijna onmogelijk . Van zodra we de goedkeuring van het immo-bureau hadden gekregen en het contract werd getekend, zegde ik mijn contract op om alles in het werk te stellen voor de verhuis . Alles moest binnen anderhalve maand in orde worden gebracht zodat we met een gerust hart konden uitkijken naar de geboorte van ons zoontje .
wordt vervolgd
Alles was perfect . We hadden een mooie, ruime eengezinswoning met een klein tuintje en 3 slaapkamers . Alles was netjes geschilderd en de laatste dozen werden uitgeladen . In een weekend gingen we Maité en Ilana afhalen in het Dennenhuis om ze daarna nooit meer naar daar moeten terug te brengen . Het was amper te geloven dat ik ze terug alle dagen in mijn armen kon houden . We waren iets meer dan een jaar van elkaar gescheiden geweest en ik kon me moeilijk inbeelden dat dit voor zowel Ilana, die nog een baby was, als voor Maité die net, 2 jaar geworden was, een diepe indruk had achtergelaten .
Het afscheid nemen van de mensen in het Dennenhuis , viel me zwaarder dan ik had verwacht . Hoewel ik in de eerste plaats enorm kwaad was geweest op deze mensen, kon ik toch ook niet ontkennen dat ze met heel veel liefde en met volle overgave voor mijn kinderen hadden gezorgd . Een dikke kaft met allerlei geplastificeerde foto's en herinneringen, werd me in de handen gegeven en een welgemeende " dankjewel voor alles " viel over mijn lippen . Ik pinkte een traantje weg en beloofde om zeker met de meisjes nog een keertje op bezoek te komen . Het was vreemd om de zware ijzeren poort van het verblijf achter ons dicht te trekken , wetende dat we nu terug een volledig gezin vormde . Sven mocht de meisjes om de week, een weekend mogen bijhouden van de rechtbank .Er was een vonnis uitgesproken waarin stond vermeld dat ik het hoederecht over Maité en Ilana kreeg, maar dat Sven evengoed rechten had . Sven had een nieuwe vriendin leren kennen , nota bene een meisje met wie ik samen in " De Vlinderkens" had gezeten . Met een ongerust berichtje, lichtte ik haar in over zijn agressief gedrag . Ze wimpelde het weg en wist me te vertellen dat ze gelukkig met hem was . Ik kon enkel maar hopen dat hij was verandert en dat ze niet dezelfde hel zou moeten meemaken als ik .
Het voelde als een overwinning en toch ook enorm beangstigend om terug mijn aandacht voltijds op de meisjes te moeten richten . Nog even en er kwam een derde telg bij die ook veel aandacht en zorg zou moeten krijgen. Vastberaden als ik was , probeerde ik mijn angsten te negeren en positief dit nieuwe leven tegemoet te gaan .
Ik was 8 maanden zwanger . Het was midden zomer en de omvang van mijn buik kon je vergelijken met een olievat . Door alles op alles te hebben gezet met de verhuis , had ik ontiegelijk veel last van bekkenbodemstabiliteit . Ook mijn nestdrang, zorgde ervoor dat stilzitten en genieten van mijn zwangerschap er niet inzat . Als een bezetene kuiste ik de ramen . Op handen en knieën boende ik de vloer en verwijderde ik elk stofje dat ook maar in mijn vizier kwam . Ronny werd gek van mijn obsessie voor netheid . Met lede ogen keek hij toe hoe ik zelfs na zijn toiletbezoek met een natte doek hem op stond te wachten .
Tijdens een warme zomeravond , lag ik dan eindelijk languit met mijn dikke buik onderuitgezakt in de zetel . Onze kat had een ongeval gehad en hij kon amper lopen op zijn rechter pootje . Bezorgd vroeg ik aan Ronny om met het arme dier naar de dierenkliniek in Wommelgem te rijden . Ronny zette alles op alles om de kat in een doos te lokken en wanneer dit eindelijk gelukt was , startte hij de wagen . De kinderen lagen allemaal al lekker te slapen in hun bedje , dus ik kon niets anders dan thuis te blijven wachten op nieuws . Plotseling werd de voordeur weer geopend . Het was Ronny die zijn portefeuille vergeten was . Ik probeerde me weer recht te zetten en de portefeuille aan te geven . Net op dat moment voelde ik water tussen mijn benen naar beneden lopen . Totaal overstuur riep ik naar Ronny : " Schat , mijn water is gebroken!" Waarop Ronny al lachend zei ; " dan neem je toch een nieuw glas !" . Hij begreep blijkbaar niet wat ik bedoelde op dat moment . Snel nam ik een handdoek om tussen mijn benen te houden en riep dat Ronny de kinderen moest wakker maken . Ik was nog maar 8 maanden zwanger en aangezien mijn andere 2 zwangerschappen slecht 3 a 4 uur hadden geduurd , kon deze bevalling wel eens razendsnel gaan .
Weeën voelde ik nog niet echt . Misschien was het de adrenaline op dat ogenblik die ze tegenhield,dacht ik . Met de slaap nog in hun oogjes en met hun roze pyama's aan, zette Ronny de meisjes in de auto . Mijn gynaecologe werkte in Deurne en dit was van Malle uit toch ruim een half uurtje rijden . Gespannen duwde ik een paar keer zachtjes op mijn bolle buik om te voelen of de baby nog bewoog . Een glijdend voetje tegen mijn baarmoederwand aan, deed me terug een beetje kalmeren .
Onderweg naar Deurne , belde ik naar mijn ouders . Het was uitgesloten dat zowel Maité als Ilana en ook de dochter van Ronny, die dat weekend bij os verbleef, bij de bevalling aanwezig konden zijn . We moesten dus dringend zoeken naar opvang . Het was al vrij laat op de avond dat mijn moeder eindelijk haar telefoon opnam . " Het is zover mama, de bevalling is op gang gekomen , wil jij de 3 kinderen opvangen en te slapen leggen bij jou ? " vroeg ik overstuur . Mijn moeder antwoordde licht geïrriteerd dat ze het niet zag zitten om 3 kinderen in huis op te vangen . Ik kon niet geloven wat ze zonet had gezegd. Voor de zoveelste keer had ik mijn vertrouwen in haar en mijn vader weten stellen en werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt . Ik had evengoed een stuk vuil kunnen zijn dat in haar ogen maar op straat moest bevallen .
De enige laatste optie die we konden overwegen was om mijn oma te bellen . We waren ondertussen al aangekomen in het ziekenhuis , waar ik aan de monitor werd gelegd . De drie meisjes waren op dat moment met de blauwe zwangerschaps-bal , die diende om de weeën op te vangen, naar elkaar aan het gooien . Een kwade verpleegster stormde de kamer binnen en antwoordde kordaat dat het ziekenhuis geen speeltuin was . Met de handen in het haar, belde Ronny mijn oma op en legde de hele situatie uit . Mijn opa die zware altzheimer had en waar alle aandacht naar moest uitgaan , woonde toen nog steeds thuis . " Geen enkel probleem , breng ze maar ! " hoorde ik mijn oma, zonder ook maar enige aarzeling, op de achtergrond zeggen tegen Ronny . Ik kon niet geloven dat mijn oma hier geen enkel moment over moest nadenken en dat mijn eigen moeder me zonet weer eens had teleurgesteld .
Ronny bracht de kinderen weg . Daar lag ik aan de monitor , elke hartslag nauwlettend in het oog te houden . De weeën kwamen op en af . Veel opening had ik nog niet , slechts een tweetal centimeter . Het kon wel eens een lange nacht worden .De kans dat ons zoontje te weinig zou wegen en in de couveuse moest liggen, werd reeël . Ik gaf vooral mezelf de schuld van deze vroeggeboorte omdat ik degene was die metverhuisdozen had liggen sleuren , gerookt had tijdens de zwangerschap en af en toe een glaasje had gedronken ." Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets mis is !" dacht ik bij mezelf .
Na 10 uur weeën die telkens op en af kwamen, smeekte ik om een epidurale verdoving . Gelukkig werd er snel een anesthesist bijgeroepen die me verloste van de helse pijnen . Ronny was ondertussen ook gearriveerd en hield mijn hand stevig vast . Het waren spannende uren en vooral de vermoeidheid speelde ons allebei parten .
Na 17 uur onafgebroken in het ziekenhuisbed aan de monitor te hebben gelegen . Werd ik de verloskamer ingereden. Slechts 3 keer moest ik hard persen of een schattige babyschreeuw verwelkomde zichzelf op de wereld . Killian was geboren . Hij woog 2.534 kg en was 45 cm klein . Ik nam het kleine wondertje in mijn armen en veegde een traan weg . Ronny kon amper geloven dat we zonet een zoontje het leven hadden geschonken en dat hij bovendien ook nog eens kerngezond was.
Wordt vervolgd
Zijn mooie blauwe kijkertjes staarde me aan . Ik kon amper bevatten dat ik na 17 uur zware arbeid eindelijk een zoontje in m'n armen had . Het voelde alsof ik nooit iets anders gewoon was geweest . Pampers verversen, een badje geven, flesjes vullen en steriliseren . Het was alle dagen hetzelfde en nooit werd ik dit beu . Sommige mensen rollen in een job en kunnen dit hun leven lang volhouden . Zo ging het bij mij en het moederschap . Een job die niet aanvoelde als werken en die ik toch alle dagen met de meeste voldoening en overgave kon volbrengen .
Killian was de meest rustige en gemakkelijke baby die je je maar kan voorstellen . Vanaf het begin sliep hij bijna de hele nacht door. Wakker worden deed hij enkel op de uren dat hij honger had . Het was alsof ik maar 2 kinderen in huis had rondlopen, hoewel ik net bevallen was van een derde . Ik stelde me hier verder geen vragen bij en prees mezelf bij de gelukkige mama's van een gemakkelijke baby .
Amper 6 weken nadat ik bevallen was , vond ik dat het tijd werd om ander werk te zoeken . Het werd een zoveelste job als kassierster in een grootwarenhuis . Toch voelde ik me op en top klaar voor de combinatie werk en gezin . Hierop terug kijkend, was het nog veel te vroeg om terug te gaan werken ,mijn lichaam kon de druk amper aan . Elke dag probeerde ik vol goede moed te vertrekken naar mijn werk nieuwe collega's te ontmoeten , honderden artikels te scannen, rekken bij te vullen,... om daarna weer naar huis te keren en het huishouden te doen . Een routine die me vooral de eerste maanden best beviel . Het was mijn bekende patroon om vooral niet teveel te moeten voelen, gewoon door te gaan en verstand op nul zetten .
Ook Ronny was terug alle dagen aan het werk met de vrachtwagen en lange uren van huis verwijdert . In het begin kon ik deze nieuwe routine best goed verdragen , maar na enkele maanden veranderde er plotseling iets . Ik begon me meer en meer de vraag te stellen of dit het nu was in het leven . Werken, gezin, slapen en weer terug van vooraf-aan ? Ik kan niet zeggen dat ik me op en top gelukkig voelde met deze manier van leven . Het viel me op dat het eigenlijk met elke job zo was vergaan . Amper een jaar kon ik het volhouden om te gaan werken , daarna werden de sleur en de combinatie een onoverkomelijk struikelblok voor me . Vooral het schuldgevoel van tijd met de kinderen te moeten missen en hierdoor fouten in mijn opvoeding te maken, deden me angst krijgen . Als klein meisje , werkte mijn ouders ook allebei . Vaak moest ik bij mijn oma verblijven en zelfs in de weekends , als mijn ouders uitgingen, was ik bij haar . Het gemis dat ik ervoer van tijd door te brengen met mijn ouders , wou ik mijn eigen kinderen niet aandoen . Na 9 maanden stopte ik dan ook met werken in het grootwarenhuis en focuste ik me enkel nog op het moederschap . Het was een gevoel van falen dat steeds weer de kop opstap . Een combinatie van werk en gezin die elke andere ouder kon opbrengen en vooral volhouden , maar die blijkbaar niet haalbaar was voor mij . Voor mijn zelfbeeld was dit een zoveelste deuk .
Ondanks dit alles, genoot ik van elke seconde die ik doorbracht met de kinderen . Killian groeide als kool en ook de meisjes werden stilaan zelfstandiger . Elke mijlpaal die ze doormaakte, maakte van mij een trotse mama . Maar toch ook verschool er achter mijn glimlach een verdriet . Kleine kinderen bleven niet klein . De zorg en opvoeding , die ik met hart en ziel deed, maakte plaats voor een eigen willetje . Ook Killian kon zijn wil stevig opdringen aan zijn zusjes . Vanaf het moment dat hij kon lopen , trok hij zijn favoriete slachtoffer Ilana , meermaals aan de haren over de grote trampoline in de tuin , om duidelijk te maken wat hij wou . Hoe vaak ik Killian ook probeerde duidelijk te maken dat dit echt niet kon en hem in de hoek zette , toch deed hij het telkens opnieuw . Ik weet zijn gedrag aan een fase die mettertijd wel weer voorbij zou gaan en maakte me er verder niet teveel zorgen over .
Killian speelde niet met speelgoed. Zijn favoriete bezigheid was met water spelen en plastieken potjes . Met zijn kleine ondeugende handjes , trok hij de kastdeuren open en haalde ze er één voor één uit . In de keuken liet ik het water in de gootsteen lopen en zette killian erin . Het water spetterde op de grond en de potjes vlogen in het rond. Ik begreep plotseling waarom we als kind tijdens de turnles het spel " reis rond de wereld" zo vaak had moeten spelen . Het was gewoon een voorbereiding voor later om alle rommel die rondslingerde te kunnen ontwijken .
De eerste schooldag voor Killian naderde . Een zoveelste mijlpaal die me zowel trots als verdrietig maakte . Hij was nu helemaal geen klein baby'tje meer , Het was een kleine kleuter die met een veel te grote boekentas voor de schoolpoort stond . Mijn moederhart brak om hem achter te laten op een speelplaats waar hij niemand kende . Eenmaal terug thuis , was het eerste wat me opviel de immense stilte . Een gevoel van vermoeidheid overviel me en ik sliep zowat de hele dag door.
Na enkele weken school, werd ik onverwacht bij de leerkracht geroepen . Het was haar opgevallen dat Killian uiterst agressief was tegenover de andere kinderen . Wanneer iedereen samen in een hoekje zat om te luisteren naar een verhaaltje, zonderde hij zich af om op zijn eentje te kunnen spelen . "Het was dan ook een klas van dertig kinderen!" dacht ik bij mezelf . Misschien was Killian beter af met een kleiner klasje . Ik besprak meteen mijn bedenkingen met Ronny en enige tijd later , veranderde we zonder aarzelen van school .Het was onze taak om Killian gelukkig te maken en als een grote klas niet haalbaar was voor hem, dan moesten we maar op zoek gaan naar een kleiner klasje . Het schooltje dat we hadden uitgekozen, lag op een boogscheut van waar we woonde. Deze school had een eerste kleuterklasje van amper 7 kindjes . We schreven Killian onmiddellijk in op zijn nieuwe school en hoopte dat het agressieprobleem hiermee voorgoed van de baan zou zijn .
Onze inspanning was tevergeefs , want ook hier werd het agressieve gedrag van Killian onmiddellijk opgemerkt . Het werd zelfs zo erg dat alle kinderen van zijn klasje hem meden en schrik hadden van hem . Wat ons ook opviel , was dat Killian zijn grove en fijne motoriek minder goed ontwikkeld waren dan andere kinderen van zijn leeftijd . Ook zijn taal was eerder aan de trage kant . " Misschien heeft hij gewoon wat meer tijd nodig ?" , " Elk kind ontwikkelt toch anders ?" moedigde ik mezelf aan .
Op een dag, werd ik uitgenodigd door de leerkracht van Killian's klasje en de directrice van de school . Ze maakte zich ernstige zorgen over hem . Killian's agressieve gedrag werd steeds maar erger en ze kregen geen enkele vat op hem . " "Misschien moet je hem eens laten testen !" antwoordde zijn juf bezorgd . Deze vraag overrompelde me zodanig dat ik eventjes niet goed wist wat te antwoorden. " Laten testen op wat ?" vroeg ik lichtjes geïrriteerd . De juf vertelde me voorzichtig dat ze een vermoeden had van autisme bij Killian .
Ik wou niet geloven wat ik zojuist had gehoord . Iedereen had het mis , er was helemaal niets mis met Killian ! Ontkenning was de eerste stap , daarna gevolgd door angst en bezorgdheid . Meteen volgde er een doorverwijzing van de school uit en werd er een afspraak gemaakt met een centrum dat gespecialiseerd was in het testen van jonge kinderen met autisme . De wachtlijst hiervan was slechts 6 maanden en dit was kort aangezien de wachtlijst voor oudere kinderen wel tweemaal zo lang kon zijn . Ergens hoopte ik nog altijd vurig dat het allemaal een misverstand was . Als er ook maar iemand had moeten zien dat er iets anders was aan haar kind, moest ik het toch wel zijn en niet de school, toch ?
Het was een schuldgevoel dat ik niet dragen kon . Al huilend en volledig overstuur , belde ik mijn op moeder en vertelde haar alles . Deze keer wist ze me wel een beetje te ondersteunen . Het waren haar bemoedigende woorden die ervoor zorgde dat ik mezelf terug een beetje bijeen kon rapen .
Wordt vervolg
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
Maité groeide als kool. Ik genoot van elk moment en elke mijlpaal die ze maakte in haar jonge leventje. Toch bracht het contact en de liefde die ik voelde voor haar,me vaak terug naar mijn eigen jeugd. Het maakte dat ik me nog meer vragen stelde over de opvoeding die ik zelf had gekregen en de gevolgen die ik eraan had overgehouden .
Er kwam een moment dat ik merkte dat Sven en ik het financieel steeds moeilijker kregen . Er moest een oplossing komen zodat we toch alle rekeningen konden blijven betalen . Ook Maité werd door ons overstelpt met cadeautjes en de meest schattige kleertjes en ik vond dat deze levensstijl , die eigenlijk boven onze stand was, aangehouden moest blijven .
Sven vond algauw werk als chef-kok in een cafeetje in Antwerpen . Het was net zomer en de meest drukke periode in de horeca . Het maakte dat hij lange uren van huis weg was en ik dus alleen in stond voor de zorg over Maité.
De eerste dagen ging dit redelijk goed. Ik stortte me als een ware huisvrouw op mijn huishouden en sliep op de uren dat Maité een dutje moest doen . Toch voelde ik elke keer een angst bij me opkomen telkens Sven vertrok naar zijn werk . Het was onvoorspelbaar wanneer hij terug naar huis zou komen en wat moest ik de hele dag met een baby in huis gaan doen ?
Ik was niet het type mama dat met de buggy elke dag een ommetje ging maken en contacte legde met andere mama's. Ik sloot me elke dag op in huis en kon enkel maar hopen dat de avond snel zou aanbreken . Vriendinnen en kennissen hadden we nauwelijks of nog niet .Mijn leefwereld was beperkt tot het moederschap en het huishouden alleen. Ik voelde me gevangen in een gouden kooi.
De angsten bleven aanslepen. Elke gil die Maité maakte, stond ik aan haar bedje . 's morgens opende ik mijn ogen en kreeg ik hartkloppingen en ademhalingsproblemen.het bleek om een hyperventilatie-aanval te gaan. Op een dag, net toen Sven wou vertrekken naar zijn werk , smeekte ik hem op mijn blote knieën en met de tranen in de ogen, om thuis te blijven voor mij. Ik kon de eenzaamheid en vooral de onvoorspelbaarheid van zijn lange werk-uren niet langer aan . Hij keek me met een niet berijpende blik aan en antwoorde kort dat er brood op de plank moest komen . Na de zomer, zou hij minder uren moeten werken en meer tijd voor mij en de baby kunnen vrijmaken.
Het viel me op dat hij ook meer en meer begon te drinken . Natuurlijk , zat hij aan de bron . Elke dag dronk hij bier na de uren die hij had gewerkt om te ontstressen met zijn collega's . Het maakte me jaloers dat hij wel een sociaal leven had en zomaar in en uit het ouderschap kon stappen en ik niet .
Natuurlijk nam ik soms wel het openbaar vervoer met een veel te grote buggy die je amper de bus op kreeg, richting het café waar hij werkte . Toch vroeg het telkens enorm veel energie van mij om die stap naar buiten te zetten . Ik kon het trouwens ook niet maken vond ik van mezelf om alle dagen met een baby op café te zitten tussen half dronken mensen die de ene sigaret na de andere opstaken . Nee het was mijn taak om Maité zo goed en veilig mogelijk groot te brengen .
Ik begon meer en meer na te denken om zelf te gaan werken . Maité was nu 4 maanden oud en zou naar een kleinschalige crèche in de buurt kunnen gaan . Het idee dat iemand anders elk lachje , elke lieve blik , elke mijlpaal van haar zou gaan meemaken, maakte me Verdrietig . Langs de andere kant, zou gaan werken wel betekenen dat ik terug meer sociaal contact had met andere mensen en ik beetje bij beetje wat meer structuur kon opbouwen in mijn leven .
Met een klein en bang hart, nam ik een job aan als kassierster in een groot warenhuis en schreef ik Maité in bij de crèche. Het waren lange dagen dat ik werkte, want uiteraard nam ik een fulltime job aan . Part-time was niet aan mij besteed , voor dat geld kon ik evengoed thuisblijven dacht ik toen .
De eerste maanden op mijn nieuwe werk, gingen redelijk goed. Alles was nog nieuw en leuk ,zodanig dat het me geen enkele moeite kostte om de nieuwe routine in mijn leven gewoon te worden . Ook financieel Scheelde het een hele hoop .
Toch mistte ik Maité verschrikkelijk en vond ik mezelf niet langer een goede moeder . Elke keer ik haar naar de crèche bracht en Maité begon te huilen, brak mijn hart.
Fulltime werken en dan nog een heel huishouden perfect willen doen plus een perfecte mama willen zijn , het kostte me ontzettend veel energie . Energie die ik bovendien niet eens had. Toch wou ik nergens op inkrimpen . Het woordje me-time of ontspanning , was het enigste wat ik aan me voorbij liet gaan .
Na ongeveer 9 maanden op mijn nieuwe werk, was ik helemaal uitgeblust. De klieren in mijn keel Zwelde telkens op door de oververmoeidheid en het uitte zich in constant ziek worden . Ook mijn relatie met Sven kwam onder druk te staan . Zijn drank-gewoontes , maakte dat we telkens in ruzie belandde . Ik wist dat het zo niet verder kon, ook voor Maité niet . Dus besloot ik na 9 maanden te stoppen met mijn werk als kassierster en me terug te richten op het moederschap.
Een tijdlang ging het weer beter . Sven en ik plande zelfs een reisje naar Spanje met het vliegtuig. Het zou de eerste vliegreis worden voor Maité ,wat het natuurlijk allemaal extra spannend maakte .
Rond diezelfde periode en op de leeftijd dat Maité 15 maanden oud was, kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Ik vond het geweldig dat er een nieuw leven in mijn buik groeide en dat er een speelkameraadje voor ons prinsesje zou komen . Ook Sven keek uit naar het nieuwe leventje dat op komst was. Het zou zijn eerste biologische kindje worden .
Ik was nu 20 jaar oud en de bevaldatum was uitgerekend voor in april . Ondanks de ups en downs in de relatie met Sven , mijn angsten en onzekerheden en de moeilijkheden om werk en gezinsleven te kunnen combineren , zag ik het leven redelijk rooskleurig in. Kindjes betekende voor mij het mooiste wat er op de wereld bestond . Hun puurheid en vooral bewondering voor alles in de wereld, deden me smelten en me vooral voelen dat ik leefde . Nog steeds was het mijn voornaamste doel om een goede mama te worden. Ik wou later kinderen die met een positieve blik op hun jeugd konden terugblikken en vooral een goede band met ons hadden opgebouwd. Dat laatste was iets wat ikzelf ontzettend hard mistte .
Wordt vervolgd
zoveel ik maar kon, probeerde ik de meisjea te gaan bezoeken. Het tehuis waarin ze terecht kwamen,droeg de naam " Het Dennenhuis" en was gelegen in een bosrijk gebied. Sven en ik moesten telkens het openbaar vervoer nemen naar Kapellen . Eerst van Deurne richting Antwerpen een half uur en daarna Van Antwerpen uit naar Kapellen drie kwartier en dan weer terug . Het nam telkens een halve dag in beslag , maar toch wou ik hen zoveel mogelijk bezoeken .
De begeleidsters die de zorg over Maite en Ilana overnamen, waren zeer vriendelijk en toegewijd. Toch kon ik mijn kwaadheid naar hen toe maar moeilijk verborgen houden. Zij mochten immers de zorg en de opvoeding hebben over Maité en ilana terwijl ik er mocht op toekijken.Het deed me pijn , immens veel pijn om te zien hoe Ilana , toen net 3 weken oud, een flesje kreeg van een vrouw die ik niet kende. De kindjes droegen allebei kleren die toebehoorde tot de instelling. de kleren die de politie had meegenomen en daar afgegeven had , mochten ze op dat moment niet dragen .
Ik haatte Sven uit de grond van mijn hart. Nog nooit eerder had ik zoveel ingehouden wrok tegenover iemand gekoesterd. Ondanks mijn schrik van hem, wist ik dat ik alles op alles zou zetten om de kinderen terug bij mij te krijgen. Helemaal uitgeput van alle emoties en de busrit, plofte ik in de zetel neer eenmaal we terug thuis waren . het huis waar enkel nog het speelgoed onaangeroerd op de grond lag en de foto's die aan de muur hingen , het maakte me gek van verdriet .
Op de dagen dat Sven ging werken en ik niet naar de meisjes op bezoek ging , sliep ik bijna de ganse dag . 's avonds dronk ik ook overmatig met het idee om de pijn niet te moeten doorvoelen . Buiten de fysieke pijn die Sven me aandeed, was dit de ergste hel waarin ik ooit maar terecht had kunnen komen . Niemand wist me te vertellen hoelang de kinderen daar zouden moeten verblijven , het enigste wat er werd verteld was , was dat van zodra de situatie in huis stabiel en veilig werd , er misschien zou worden gekeken naar een mogelijke terugkeer van de kinderen.
De meest vreemde gedachten passeerde de revue in mijn hoofd. Allemaal hadden ze betrekking op het terug naar huis krijgen van de meisjes . Misschien is toen het meeste domme en naiëve idee ooit ontstaan .
Ik zou met Sven trouwen!
Niet uit liefde , want daar waar ik ooit iets had gevoeld voor Sven , was de liefde allang uitgedoofd. Ik zou trouwen met hem om de rechtbank ervan te overtuigen dat de situatie stabiel was. Daarna zou ik 's nachts de meisjes meenemen naar een vluchthuis en verdwijnen met de hen om nooit meer terug te keren! Dat was het plan , ik had er zowaar alles voor over .
Enkele maanden passeerde . Ik vroeg Sven ten huwelijk en we maakte alles in orde voor de nakende trouw . In België kan je pas 6 maanden na de aanvraag trouwen . Tijd hadden we dus in overvloed , al deed het me enorm veel pijn de kinderen zo te moeten zien opgroeien .
Ilana groeide als kool . Het eerste levensjaar is dan ook het jaar waarin een kind het meeste verandert . Ook Maite maakte, ondanks haar gemis naar huis, al snel vriendjes bij de leefgroep waarin ze verbleef . Sven werd rustiger . Hij had er geen enkel idee van dat mijn vraag om te trouwen er alles mee te maken had om de kinderen terug te krijgen , al evenmin dat ik trouwde met hem om daarna te gaan vluchten .
Op de dag van het huwelijk , vroeg ik aan mijn moeder of ze ook ging komen . Mijn ouders kennende , dacht ik dat het voor hen toch een belangrijke dag zou zijn . Mijn moeder kwam niet , om welke reden dan ook , ze zou niet aanwezig zijn . Haar band met Sven was zodanig vertroebeld , dat ik het haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen , niet tegenstaande dat ik toch teleurgesteld was . Het voelde weer eens aan alsof ik in haar ogen niet belangrijk was of het ook maar waard om graag gezien te worden . Mijn vader kwam me wel even proficiat wensen op het moment dat ik bij de kapper zat . Met tranen in de ogen excuseerde hij zich voor het feit dat hij niet aanwezig zou zijn omdat hij werken moest. Ondanks ook zijn afwezigheid , zag en voelde ik de onmacht en het verdriet bij hem . Zijn ogen schreeuwde bijna : " meid aub, loop niet in je ongeluk !".
Mijn meisjes waren aanwezig op het huwelijk . Maite droeg het meest schattige kleedje dat je je maar kon inbeelden en ook Ilana , toen 6 maanden oud, zag eruit als een klein prinsesje . Het werd het huwelijk in intieme kring . Veel vrienden en familieleden hadden we niet en buiten een beetje Familie van Sven plus wat collega's van het café waar hij werkte , was dit alles .
Het huwelijk was tot in de puntjes voorbereid . Ik droeg een lang wit kleed met een bustier en Sven een deftig zwart maatpak . De limousine kwam ons ophalen en bracht ons naar het gemeentehuis . Er werd op geen enkele euro gekeken . Alles moest er zo echt mogelijk uitzien om maar aan te tonen dat ik trouwde met Sven uit liefde .
De avond van het "feest" , werd er zoveel gedronken dat ik amper naar ons appartement terug raakte. Ik keek naar Sven die zijn roes lag uit te slapen in de zetel en kon me amper voortellen dat deze man de man was met wie ik getrouwd was uit haat .
Weken na de trouw , kregen we van onze huisbaas te horen dat we niet langer op het appartement konden verblijven . De huisbaas was recentelijk gescheiden van zijn huidige vriendin en kwam terug in zijn huis wonen . Het was een domper van formaat , want waar moesten we zo snel een andere woning zien te vinden en hoe konden we nu een stabiliteit doen uitschijnen als we niet direct iets anders vonden ? Gelukkig kwam er een appartementje net aan de overkant van waar we woonde te huur . Ondertussen had ik weer werk aangenomen als kassierster in Antwerpen om me zo financieel al veilig te stellen voor de dag dat ik zou wegvluchten van Sven . We tekende het contract van het nieuwe appartement en verhuisde op nog geen maand tijd .
De muren in de woonkamer , schilderde ik vuurrood . Het was mijn manier om de kwaadheid en pijn die ik voelde over te brengen naar Sven . Wel 10 liters rode verf had ik nodig om alles te overschilderen . Een goede vriend die ik had leren kennen tijdens de periode dat ik werkte in Antwerpen , kwam me helpen . Zijn naam was Thierry , een man van middelbare leeftijd bij wie ik steeds terecht kon met mijn verhaal en die bovendien nog eens schilder was van beroep .
Ergens voelde ik me veilig bij Thierry , hij had een woonst vlak bij waar ik werkte en waar ik altijd terecht kon . Ik mocht alles aan hem vragen , hij was er altijd voor me . Ik denk dat ik als Borderliner en in de benarde situatie waar ik me toen in bevond , wel op eender wie die lief voor me was , verliefd had kunnen worden . Ik kan niet zeggen dat mijn emotionele toevlucht naar Thierry , me een schuldgevoel naar Sven toe gaf. Integendeel , ik voelde me veiliger nu ik een plekje had waar in indien nodig naartoe kon om tot mezelf te komen .
Ik heb Sven meermaals bedrogen tijdens onze relatie .Na de plaatsing van de kinderen had ik geen enkele zin tot rede meer . Mijn kwaadheid , die ik toen niet naar hem toe liet zien , uitte zich in het hem bedriegen . Het leek een kinderachtig iets hoe we met elkaar omgingen . Op deze jonge leeftijd , leek het oog om oog , tand om tand . Ik besef dat als ik ergens naartoe had kunnen gaan en de nodige ondersteuning had gehad , het allemaal zo ver niet had moeten lopen .
De laatste escalatie die tussen hem en mij gebeurde , was vlak nadat we verhuisd waren .De zoveelste ruzie , de zoveelste dreigementen , het duwen en trekken aan elkaar , ik had het meer dan gehad . Emotioneel had ik allang afstand van hem genomen , het was enkel kwestie van een plek te vinden waar ik terecht kon. De rechtbank liep er niet in dat ik deed uitschijnen dat alles koek en ei tussen ons was , dus er bleef maar 1 optie over . Kiezen voor een vertrek zonder de kinderen om ze daarna alsnog bij mij te krijgen . Van dat laatste was ik nog niet zo zeker. Welke moeder met Borderline waarvan de kinderen geplaatst waren, zou van de rechtbank nog een kans krijgen ? En dat met mijn verleden ?
Ik dacht werkelijk dat ik iemand anders nodig had om mijn kinderen terug bij mij te krijgen . Mijn laag zelfbeeld , mijn angsten , mijn verleden , het was uitgesloten dat ze in mijn ogen me terug een kans gaven .
Een slag in mijn gezicht met zijn volle vuist . 85 kg tegenover 46 kg , het was onmogelijk me hiertegen te verdedigen . Ineen gekropen in een bolletje , probeerde ik elke slag, elke stamp te ontwijken . Ik zag sterretjes voor mijn ogen en vergat mijn rug te bedekken . Een zoveelste stamp in mijn rug , een zoveelste getrek aan mijn haren . ik liet hem begaan en hoopte dat het snel over was. Het bloed op de grond was even rood als mijn rood geschilderde muur . overal lagen scherven van glas en omvergegooide meubelstukken . Niemand die mij hoorde schreeuwen om hulp, niemand die me kwam helpen . Ik was alleen op de wereld , alleen met dit monster waar ik niet tegen was opgewassen . Zijn loze beloftes , zijn smeekbedes , zijn venijnige lach telkens hij tegen mij aan het stampen was , het staat allemaal in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren .
Sven lag te slapen op bed na zijn razernij op mij te hebben uitgewerkt . uitgeteld door de angsten en de pijn , bekeek ik de blauwe plekken op mijn armen en benen . Ze liepen merendeels over de krassen die ik mezelf ooit had toegebracht in mijn jeugd . Ik verdiende niet beter , was het niet waard om graag gezien te worden . Dit was mijn lot , het zou uiteindelijk ik of hij worden .
IK sleepte mezelf naar de badkamer. Elke stap die ik zette, deed pijn aan mijn gewrichten . Mijn oog kon ik amper openhouden en was helemaal opgezwollen . Heel stil , uit angst om hem niet wakker te maken , deed ik het licht aan en bekeek ik mijn gezicht in de spiegel . Wat ik daar zag, tartte mijn verbeelding . De porieën in mijn gezicht waren zodanig samengedrukt door de slag die hij me had gegeven , dat ze allemaal etterende wondjes vormde . Mijn oog zat helemaal dicht van de prut en was blauw, geel en paars . Ook op mijn rug zag ik een blauwe plek in de vorm van zijn schoenafdruk en mijn nek kon ik niet meer draaien naar links of rechts . Tranen stroomde langs mijn wangen naar beneden ." Dit was de laatste keer , dat meen ik ." snikte ik stilletjes . In een ondoordachte emotie, liep ik naar de keuken en haalde ik het meest scherpe mes uit de lade .
Daar in de kamer lag hij te slapen . Zijn gesnurk irriteerde me zodanig dat ik me moest inhouden om het mes niet op zijn keel te zetten .Ik wist dat ik ertoe in staat was. Hij had me immers alles afgenomen , mijn kinderen , elk greintje eigenwaarde dat ik bezat , en nog zoveel meer . Wat hield me dan nog tegen ? Ik had enkel maar het mes in zijn borstkas te planten en te zeggen dat het wettelijke zelfverdediging was . Ik zou vrijgesproken worden over de hele lijn vanwege mijn psychiatrisch verleden en het in een moment zijn van totale zinsverbijstering .
Het mes ging de hoogte in , ik zou het met een immense kracht laten neerkomen daar waar zijn hart zat . Een beeld van de kinderen schoot voor mijn ogen en een kleine stem fluisterde me in ; " doe het niet Chloe, je zult je kinderen nooit meer terugzien als je dit doet !"
Wordt vervolgd
