Nog lichtjes onder invloed van de alcohol , hoorde ik voetstappen op de gang .
Een enorme hoofdpijn kwam plots op , de alom bekende "kater".
De metalen deur van mijn wel werd geopend .
Ik hoopte dat iemand van de Vlinderkens me zo snel mogelijk kwam ophalen .
Het idee dat ik hier misschien nog een aantal dagen of uren moest blijven , maakte me stilaan gek .
Ook de angst om niet terug te mogen naar daar, was aanwezig .
Ik hoopte dat dat niet waar was, of dat er op zijn minst werd geopperd voor een langere opname in Leuven .
"Als mijn plan was geslaagd , had ik hier nu niet geweest en deze gevoelens er nog eens bijgekregen " , dacht ik.
Het deed me verdriet dat ik mezelf zodanig in de nesten had gewerkt en daarbij dan ook nog andere mensen had betrokken .
Een agent stond in de deuropening .
" wanneer mag ik hier weg ? " vroeg ik geërgerd en nog steeds kwaad dat ik een nacht in de cel had moeten doorbrengen .
De agent vertelde me dat er op dat moment werd rondgebeld voor een mogelijke oplossing voor mij.
Ook de jeugdrechtbank was op de hoogste gesteld en het was afwachten op antwoord .
"Mag ik dan niet terug naar de Vlinderkens ?" Vroeg Ik verbaasd .
Het antwoord dat daarop volgde , deed me in tranen uitbarsten.
"Nee , ze kunnen die verantwoordelijkheid niet aan !" Antwoordde de agent .
Mijn wereld storte in !
Ik was de enige plek waar ik wel een beetje liefde kreeg en me veilig voelde, door mijn eigen stomme schuld kwijtgeraakt .
Weer kwam er een stroom tranen en door het in paniek raken , begon ik stilaan te hyperventileren .
De angst die door mijn lichaam gierde , het niet weten wat nu te doen of waar ik naartoe moest gaan , ... Ik kon het niet bevatten .
De deur van de cel ging weer dicht en daar lag ik op mijn bed .
Barstende hoofdpijn, luid snikkend van de tranen en in volle angst .
Ik wist het allemaal niet meer .
Ik kon niet op mezelf vertrouwen , al wat me lief was ik kwijtgespeeld .
Ik stelde me gerust met de woorden, " als ik dan toch niet terug naar daar kan , zoek ik wel een manier om er alsnog een einde aan te maken ! "
Maar toch was de pijn zo ondraaglijk dat het de tranen niet kon stoppen .
Enige tijd later , kwam er iemand me duidelijkheid brengen .
De jeugdrechtbank had beslist dat ik niet langer in de Vlinderkens mocht blijven en er een andere " instelling " voor me gevonden was.
"Dus geen opname !!! " ,vroeg ik verbouwereerd.
Ik had zonet een einde aan mijn leven willen maken , had alles zoveel maanden van tevoren gepland , dus het was geen impulsieve ingeving en nu werd er gewoon gedaan alsof er niets aan de hand was met me .
Al snel werd dan nog eens duidelijk dat het zelfs geen gesloten instelling was , maar één waar ik naar buiten kon gaan .
De kwaadheid en het gevoel van onbegrip, stapelde zich op in mij.
"Dit is gewoon te absurd voor woorden ! " dacht ik bij mezelf .
Toch voelde ik me zodanig machteloos en ook uitermate overmand door verdriet , dat mijn kwaadheid zich niet uitte naar de agent die voor me stond .
Met een combi werd ik enkele uren later, afgevoerd naar de instelling .
Het was een half uurtje rijden en enkel de spullen die ik bij me had zoals een gsm, sigaretten en mijn portefeuille had ik bij me .
Mijn kledij en verzorgingsproducten , zouden later door iemand
Van de Vlinderkens naar daar gebracht worden .
Ook de nieuwe instelling waar ik naartoe moest gaan, zou maar tijdelijk zijn .
Dit in afwachting tot ik voor de jeugdrechtbank kon verschijnen die dan verder diende te beslissen over mijn lot .
Ik moest er zelfs niet aan denken om te gaan lopen , werd me gezegd, want dan werd het een rechtstreeks ticket naar Beernem .
Beernem was een gevangenis voor meisjes waar ze zich geen raad meer mee wisten .
Jongeren die criminele feiten hadden gepleegd en niet aan hun proefstuk toe waren .
Ik had al verscheidene verhalen ervan gehoord die absoluut niet fijn klonken .
Een uiterst streng regime werd daar gehanteerd dus het was allesbehalve te vergelijken met de warme thuis zoals de Vlinderkens.
In de instelling, wist Ik mijn draai niet te vinden.
Een gsm mocht er niet in het bezit zijn en ook het roken was slechts op bepaalde uren toegestaan .
De verandering van regels, locatie en onzekerheid deden me geen goed .
Er was ook te weinig tijd om mijn vertrouwen in de nieuwe begeleiding te stellen .
Mijn enigste uitlaatklep was mezef fysiek pijn doen.
Mijn armen stonden vol krassen en littekens .
Het was de enige manier om de kwaadheid, die ik vooral tegenover mezelf voelde, een uitweg te bieden .
Ik vond dat ik niet beter verdiende, ik had het allemaal alleen maar aan mezelf te danken .
Een paar weken gingen voorbij.
Er was een brief aangekomen van de jeugdrechtbank met een datum waarop ik moest verschijnen .
Op die dag zou er beslist worden wat er verder met me ging gebeuren .
Ook mijn ouders werden ingelicht en zouden aanwezig zijn .
De moed zonk me in de schoenen .
Ik , Chloe , die zou bewijzen dat ik beter af was zonder hen en hun manier van opvoeden , zou moeten toegeven dat het in de grote buitenwereld toch allemaal niet haalbaar was voor me .
Het zou een uitgewezen kans zijn voor hen om me dat op mijn neus te geven .
Een kans om aan de jeugdrechter te vertellen dat de schuld in geen geval bij hen lag , maar dat ik een losgeslagen puber was , waar niemand wat mee kon aanvangen .
De ergste schrik die ik had, was dat er zou worden beslist dat ik terug naar mijn ouders zou moeten gaan .
Dan had alles gewoon een maat voor niets geweest.
Een andere optie was Beernem , maar daar hoorde ik naar mijn mening helemaal niet thuis .
Ik was een jongere die het moeilijk had met zichzelf en de realiteit, geen crimineel toch?
Ik kon enkel maar bang en onzeker afwachten .
Moedig slikte ik mijn verdriet in en deed iets wat ik anders nooit zou doen .
Ik bad tot God dat mijn leven er beter zou uitzien dan zoals het tot nu toe allemaal was gelopen!
Een zachte gloed zonnestralen verwarmde mijn gezicht .
De dag was aangebroken,
De allerlaatste dag die ik bewust zou doorbrengen hier op deze aardbol .
De beslissing lag al lang vast en ik had er elke moment naartoe geleefd .
Niets kon me de dagen ervoor nog kwetsen , ik voelde me goed, ik kon terug lachen maar vooral ontspannen .
Ik noem het "de opluchting ."
Opgelucht dat er een einde kwam aan alles .
Dat ik wist dat ik het kon stoppen en dat het was voorbereid zoals ik het wou .
Niemand zou nog in mijn plaats beslissen en niemand zou me ooit nog pijnigen of teleurstellen .
De tranen van het afscheid waren al reeds gepasseerd.
Ik had er vrede mee .
Ik maakte me klaar en besefte dat elke handeling die ik deed ; " tanden poetsen , ontbijten , mijn bed opmaken , een knuffel geven aan de jongeren , ... de laatste keer zou zijn .
Bij die gedachte en elk gevoel dat er bijkwam kijken, stond ik even extra stil .
De afscheidsbrieven lagen klaar op mijn bureau .
Het verhaal was af !
Ik had alles verteld en niets meer te zeggen .
Ik wierp een laatste blik naar mijn kamer om daarna de deur nooit meer te openen .
Ik nam mijn rugzak, die beladen was met alcohol, in de hand en begaf me naar de woonkamer .
Het geluid van glazen flessen die tegen elkaar kletsten , deed me beseffen dat ik oplettender moest zijn .
Ik wou absoluut niet dat er iets zou mislopen.
Ik plaatste mijn rugzak achter de trap en deed zo normaal mogelijk regen iedereen .
"Veel plezier op school !" Hoorde ik een begeleidster nog roepen en ik wierp haar nog een laatste glimlach toe .
Onderweg naar de bushalte, nam ik de hand van mijn vriendin vast .
Het zou een mooie dag worden en ik was blij om die met haar te kunnen delen .
Ze was als zus voor me geworden, ze begreep mijn emoties en de thema's waar ik al jarenlang mee worstelde .
Het was fijn om me even niet helemaal alleen te voelen .
Niemand kon beter begrijpen wat er allemaal door me heenging dan lotgenoten die elk op hun eigen manier hetzelfde hadden meegemaakt .
Zelfs de beschrijvingen in psychische boeken benaderde nog niet half wat de pijn inhoudelijk met een mens allemaal deed . Hoe ver het iemand dreef om al het bekende achter te laten en te vervangen door het niets.
Het "niets" zou beter zijn en voor eeuwig, dit in tegenstelling tot de toekomst die dat perspectief niet kon aanbieden .
De bus hield halt .
We stapte beide uit en zagen in de verte een klein maar gezellig speeltuintje .
De schommel waar zoveel kinderen eerder plezier op hadden gemaakt , hong stil .
Ik zette me op een bankje en opende mijn rugzak .
Het was nog vroeg in de ochtend , maar toch gleed de zoete drank vlot naar binnen .
Er volgde al snel een 2de fles en we besloten naar de schommel te gaan .
Ik kon me niet herinneren wanneer het de laatste keer was geweest dat ik me als kind daarop had geamuseerd .
" Had mijn vader me eigenlijk ooit vooruitgeduwd op de schommel ? " Vroeg Ik me af . Ik deed mijn best om het beeld voor ogen te houden, maar het lukte me niet.
" Vast wel , dat kon toch niet anders !" Repliceerde een bekende stem in mijn hoofd .
Ik schommelde steeds maar sneller, bewegend met mijn beide benen op en neer om hoogte te maken.
Ik voelde een warme bries lentewind door mijn haren en de felle zonnestralen maakte dat ik half men ogen sloot .
"Vrijheid " , was het woord dat het beste aansloot op mijn gevoel van dat specifieke moment .
De tijd ging zo snel voorbij dat ik niet eens had gemerkt dat ik 5 gemiste oproepen had binnengekregen op mijn gsm.
Het waren allemaal oproepen van de Vlinderkens !
De angst sloeg me om het hart .
Ik had mijn school verwittigd dat ik ziek was , dus zij zouden de Vlinderkens niet hebben gebeld om mijn afwezigheid door te geven.
Wat kon nog meer de reden zijn van hun aanhoudende bellen ?
Een voicemail kwam binnen.
Ik durfde er niet naar te luisteren en zette mijn gsm uit .
We pakte onze spullen bij elkaar en besloten toch maar al de bus richting Antwerpen te nemen.
Het gebouw dat ik had uitgekozen voor "de sprong "bevond zich immers midden in de stad .
Het had de naam " de boerentoren" gekregen .
Onderaan was een bankfiliaal gevestigd en daar was een lift die tot boven naar het hoogste verdiep zou leiden.
Het dak ging ik waarschijnlijk niet bereiken met de lift, maar ik kon me inbeelden dat er wel een trap naartoe zou leiden .
Gespannen wachtte we samen op de bus .
Mijn telefoon zat nog steeds in de rugzak , maar ernaar kijken durfde ik nog steeds niet, ook al stond deze af.
" zou ik hem niet beter in de vuilbak smijten ? " vroeg ik me af .
" misschien kon hij getraceerd worden zonder signaal ?"
Op dat moment arriveerde de bus .
Vliegensvlug stapte we en in begaven ons rechtstreeks naar de achterbank.
"Nog een half uur voordat we in Antwerpen zijn " dacht ik .
Het zou allemaal anders gaan dan gepland en dat maakte me bloednerveus .
Maar hoe dan ook, ik was vastbesloten mijn plan uit te voeren .
Een derde flesje werd geopend .
Met een grote teug , dronk ik het half leeg .
Ik probeerde me te ontspannen terwijl ik door het raam naar buiten keek.
De bus maakte vaart en moest niet aan elke halte stoppen , dat was een geluk.
Plots begon een auto begon met zijn lichten te flikkeren en aanhoudend te claxonneren .
"Waarschijnlijk iemand die geen geduld heeft ! " dacht ik geërgerd.
Maar toen ik beter keek zag ik dat het begeleiding van de Vlinderkens was .
De volgende halte moest onze bus stoppen.
Ik zette mijn gsm aan en onmiddellijk kwam er een oproep binnen van de begeleidster.
Ik kon niet anders dan opnemen .
Een ongeruste stem smeekte me om uit te stappen en te praten met haar.
Toen de bus halt hield , stapte we dan ook uit en keek ik haar angstig in de ogen .
De poetsvrouw had de brieven gevonden op mijn bureau en onmiddellijk alarm geslagen .
Ik was teleurgesteld in de eerste plaats dat de poetsvrouw de brieven had gevonden , veel vroeger dan gepland .
Maar veel erger vond ik dat ik op deze manier niet tot aan de toren zou geraken .
De begeleidster vroeg ons om iets te gaan drinken zodat we erover konden praten .
Aangezien ik al redelijk licht was in mijn hoofd van de alcohol , probeerde ik haar van dat idee af te halen .
Ze bleef volharden en we konden niet anders dan haar volgen richting een cafeetje .
De tranen kwamen opzetten en mijn de teleurstelling kon ik niet langer verborgen houden.
Luid snikkend vroeg ik : "wil jij mijn mama zijn? " " een mama is al wat il wil ! "
Verbaasd keek ze me aan . Die vraag had ze niet verwacht .
Ik zag haar denken terwijl ze me aankeek .
"Nee ik wil je mama niet zijn " was haar antwoord .
Wat er daarna allemaal nog gezegd werd , hoorde ik allang niet meer .
Mijn hart brak in stukken door de zoveelste afwijzing .
Zonder enige verdere uitleg stond ik recht en liep huilend naar buiten .
Ik kon niet meer , ik was doodop en mijn hart was nogmaals in stukken verscheurd .
Ik wou naar Antwerpen gaan al was het te voet of pendelend.
De tranen bleven maar komen . Een sluis van zout water , opgekropt verdriet was nogmaals opengezet.
Midden op straat viel ik op mijn knieën neer biddend dat er nu een wagen met hoge snelheid kwam aangereden.
Het lot besliste anders ...
De begeleidster nam ons met de wagen terug richting de Vlinderkens .
Het was al donker buiten en de straten lagen er verlaten bij .
Nog steeds zocht ik naar een manier om weg te komen .
De rit in de wagen en het teveel aan emoties maakte me misselijk.
Ik moest overgeven dus hielden we even halt .
De schaamte die ik voelde , de draainissen in mijn hoofd ,
Ik hoopte dat het een slechte droom was zodat ik elk moment zou wakker worden en opgelucht kon ademhalen .
Aangekomen in de Vlinderkens kon ik nog amper op mijn benen staan.
Toch moesten we nog even naar de vergaderzaal om te bespreken wat er verder diende te gebeuren zodat de nacht veilig verliep .
Het liefst van al was ik op dat moment naar mijn kamer gegaan, maar dat werd me verboden.
Op het moment dat ik hoorde dat de politie onderweg was naar Vlinderkens , knapte er iets in mij.
Ik kan het niet anders beschrijven dan een totale vlaag van waazin die over mij kwam
gevlogen .
Ik begon luidkeels te roepen en de tafel die voor me stond weg te schoppen. Ik dreigde ermee om weg te lopen .
Zo hadden ze me nog nooit eerder gezien.
Hoe graag ik ook wou vertrekken , door het hoge alcoholgehalte in mijn bloed was ik niet in staat om me een weg te banen door de begeleiding die me nu voor me stond .
Drie agenten kwamen aan en stelde allerlei vragen .
Het was niet langer veilig noch voor mezelf noch voor de jongeren die alles zagen gebeuren en gechoqueerd toekeken vanop een afstand .
Ook de begeleiding was ten einde raad en vonden het raadzaam dat ik een nacht in de cel doorbracht.
Kwaad en opstandig riep ik dat het me allemaal niet meer kon schelen zolang ik maar een bed had en niet meer wakker werd .
Blauwe zwaailichten en een sirene weergalmde door de straat , weg uit het zicht van de Vlinderkens.
Ik kon amper bevatten wat er allemaal gebeurd was en waarom ik als een wilde tekeer was gegaan .
Ik kon enkel maar hopen dat het nachtje cel me weer bij zinnen zou brengen .
Aangekomen op het bureau, werd ik gefouilleerd door een vrouwelijke agente .
Mijn schoenen moest ik uitdoen en werden grondig doorzocht.
Ik kreeg ze niet terug omdat het sneakers met veters waren en een mogelijk risico tot ophanging inhield.
"Op dat idee was ik zelfs nog niet opgekomen " verdedigde ik me . Maar veel zin had mijn tegenspraak niet .
Een zware metalen deur van de cel werd geopend .
Ik zag enkel een bed en een metalen toilet.
Ik plofte me neer op het dunne matras en viel huilend in slaap , mijn armen geklemd rond het hoofdkussen .
Afgevoerd als een crimineel besefte ik dat ik eigenlijk niet veel beter verdiende !
Donkere gedachtes hadden al eerder de revue gepasseerd . Ik kende het stemmetje dat me steeds probeerde te overhalen om alles en iedereen achter te laten . Nooit trok in deze stem in twijfel , het had steeds gelijk en voede zich met de slechte emoties die ik eraan overhield.
"Je bent niets waard ",
" je bent dom en zal nooit wat bereiken " ,
" mensen geven niet om jou " , ... enz
Het waren een aantal van de herhalende zinnen die de stem me toefluisterde.
Van zodra een aantal tegenslagen in mijn jonge leven zich begonnen op te stapelen , Was daar weer die stem om de genadeslag toe te dienen . Het bleef gelukkig bij gedachtes en verlangens naar de dood , maar ze maakte wel dat ik me nog eenzamer en verdrietige voelde Het waren ook de woorden die mijn ouders soms gebruikte. Zinnen zoals " je bent dom , een rotjong, ik wou liever een zoon dan een dochter , .. enz " .
De zinnen kwamen zo bekend voor, dat een innerlijke stem in mij ze overnam naar waarheid omdat ik ze herkende vanuit het verleden .
Het ontslag bij de slagerij was de ideale genadeslag van de stem en de spreekwoordelijke druppel die bij mij de emmer deed overlopen . Ik had er genoeg van !
Met mijn laatste loon kocht ik drank en plande ik een " laatste dag " .
Ik leefde naar deze dag toe omdat ik dan zo alle pijn en verdriet achter me kon laten. De stem vertelde me dat ik toch nooit zo krijgen waar ik zo naar verlangde , namelijk een liefdevolle mama en dat deze beslissing de beste was .
Ik begon te schrijven.
Vele bladzijden vol om duidelijk te maken aan mensen en onrechtstreeks ook aan mijn ouders, waarom ik deze keuze had gemaakt . Waarom ik het allemaal niet meer trok en geen hoop had of zelfs levenslust naar een toekomst.
Ik schreef deze brieven met de tranen in mijn ogen . Alles werd concreter naarmate de dagen vorderde en maakte dat mijn beslissing standvastiger werd .
Veel wensen voor een laatste dag had ik niet . Ik wou graag met een vriendin naar een rustige speeltuin gaan, nog even de vrijheid van een schommel voelen , alcohol nuttigen dat ervoor zou zorgen dat ik me kon ontspannen en plezier maken op dat moment . Natuurlijk had ik eraan gedacht om deze gedachtes met de begeleiding van de Vlinderkens te bespreken, maar wat zou het gevolg daarvan geweest zijn?
Meer dan waarschijnlijk had ik iedereen ongerust gemaakt , hadden ze me terug laten opnemen en deze keer misschien op een gesloten afdeling en was de kans op beterschap helemaal nog niet zo zeker .
Ik wou maar 1 ding en dat was voor eeuwig slapen en absoluut niets meer voelen !
Allerlei scenario's die het meeste kans op slagen hadden spookte door mijn hoofd . Een overdosis medicijnen nemen had geen 100% slaagkans en ik wou niet wakker worden met een handicap of verlamming door hersenbeschadiging.
Een trein dan ? Nee dat overleefde sommige mensen ook nog , al was die kans kleiner.
Mijn polsen ? Dat bleek moeilijker dan ze deden uitschijnen in de films , dus ook geen goed idee !
Er bleef maar 1 ding over en juist die gedachte bleef zich opdringen in mijn hoofd .
Het springen van een hoog gebouw, Hoog genoeg zodat je waarschijnlijk tijdens de val het bewustzijn al zou verliezen en zo ook de val niet zou voelen. Alles zou zo snel gaan dat mijn hersenen te weinig tijd hadden om pijn te registreren en de slaagkans was groter dan al het overige .
Of ik de moed ging hebben om vanop een hoogte naar beneden te springen? Daar twijfelde ik aan. Allerlei signalen van angst zouden me tot inkeer proberen te brengen en dat wou ik nu juist niet .
Om daar niet in verzeild te geraken was alcohol het ideale verdovende middel dat elke realiteitszin verdoezelde.
Het was volledig af het plan in mijn hoofd !
de brieven , mijn laatste dag en tot slot de poging op zich .
Ik voelde een een zwaarte van mijn schouders vallen . Ik dacht niet meer aan de mensen die ik zou achterlaten, de mensen die wel om me gaven, wat voor impact het zou hebben op de mensen die me gingen vinden , De vragen waarmee iedereen zou achterblijven , ...
Het leek of het alleen nog ik was en mijn zwarte wolk , de rest bestond niet meer en deed er niet toe . Hoe egoïstisch het allemaal mag ook klinken, ik was er van overtuigd dat de wereld en mijn omgeving beter af zou zijn zonder mij !
Zij zouden een zorgenkind minder in de maatschappij moeten grootbrengen en ik was van alle emotionele pijn en de vermoeidheid verlost . Het was een win-win situatie.
De brieven waren geschreven . Elke zin die in nog wou zeggen, iedereen die ik wou bedanken om een deel te mogen zijn hun leven , elke vraag over het waarom, .... Ik probeerde zo goed als ik kon een antwoord hierop te formuleren . Ook naar mijn ouders schreef ik een brief, weliswaar 1 waar ik mijn kwaadheid en teleurstelling in uitte , maar ook dat deze beslissing volledig van mij was en dus niet hun schuld . Ik wou allesbehalve ook maar iemand met een schuldgevoel opzadelen . Het moment van mijn laatste dag , de dag voor de uiteindelijke poging , naderde . Ik zou met een vriendin spijbelen van school om naar een rustig speelpleintje te gaan. Mijn gevoel zei dat het een mooie laatste dag ging worden.
Wordt vervolgd ....
Ik was op ,
totaal mentaal op en het uitte zich in slapen , slapen en nog eens slapen.
Ik geraakte maar niet uitgerust en het minste deed me in tranen uitbarsten .
Ik hoopte dat er in Kortenberg een manier werd aangereikt om met deze vermoeidheid om te kunnen gaan .
Het was net alsof het van de ene dag op de andere plots was begonnen . Het was een signaal van mijn lichaam dat ik niet langer kon negeren .
In Kortenberg aangekomen , was het eerst wat me opviel de oneindig lange gangen .
Er waren zoveel afdelingen in 1 inmens gebouw , dat ik schrik had om er nooit mijn afdeling te kunnen vinden .
Mijn kamer leek op een saaie eenpersoonskamer met enkel een bed , een bureau en een douche in .
Het bed deed me instant verlangen naar slaap en absoluut geen mensen om me heen .
Maar uiteraard was daar geen tijd voor .
Een gesprek met de psycholoog was het eerste wat op de agenda stond .
Ik kon zonder problemen vertellen over de problemen die ik had ervaren in mijn jeugd omdat ik me emotioneel afstandelijk hield .
Ik vertelde over elk detail alsof het mij niet was overkomen , maar iemand anders .
Veel feedback kreeg ik niet , er werden enkel een aantal notities genomen .
Ik was best nieuwsgierig naar wat er allemaal op dat klein blaadje papier geschreven werd , welke info werd onthouden en of het werd opgeschreven vanuit een eigen interpretatie of exact zoals ik het verteld had .
Ook met andere therapieën kwam ik voor het eerst in contact .
Beeldende therapie , muziektherapie , gesprekstherapie en nog een aantal andere .
Beeldende therapie lag me het meest .
Ik kon op mezelf bezig zijn en me zo afzonderen in mijn hoofd en dan was het enkel ik en mijn tekening .
Op de muziektherapie vond ik het vreemd dat de muziek absoluut niet mooi moest klinken , maar dat we onze emoties konden omzetten in klanken .
Harde klanken met de trommel voor kwaadheid, zachte klanken met de piano voor verdriet , ... het waren voorbeelden van iets totaal nieuws voor mij .
De jongeren die op de afdeling waren, kampte allemaal met een verschillende problematiek. Sommige hadden een eetstoornis , andere een depressie en nog andere een persoonlijkheidsproblematiek.
Er waren veel indrukken die ik in een korte tijd allemaal te verwerken had, maar gelukkig waren er ook de vrije momenten .
Dit waren momenten van ontspanning voor me .
Slapen en me afzonderen van alle impulsen was waar ik , naar mijn gevoel, het meeste nood aan had .
Plichtsbewust probeerde ik steeds aanwezig te zijn op de verschillende therapieën .
Ik voelde na enige tijd dat het spreken over wat me bezig hield, me angstig maakte of juist verdrietig. Allerlei emoties die vreemd voor me waren , werden losgeweekt.
de therapie begon zijn vruchten af te werpen.
Het was iets wat ik daarvoor amper deed huilen in het bijzijn van andere of mijn angst tonen.
Het opkroppen van gevoelens en denken dat ik het allemaal wel zelf kon bolwerken , was een patroon geworden dat ik moest zien te doorbreken.
Kortenberg was op een korte tijd een veilige burcht geworden waar ik leerde spreken over dingen die niet vanzelfsprekend voor me waren .
Ook het delen van pijnlijke onderwerpen met de jongeren in mijn groep was iets wat ik had moeten leren .
Het meest comfortabele voelde ik me bij 1 op 1 gesprekken.
Alhoewel er de mogelijkheid voor me was me af en toe eens buiten de afdeling te begeven, had ik daar geen nood aan .
Enkel de therapieën en mijn kamer , dat was mijn veilige leefwereld.
Na een aantal weken was het traject in Leuven afgerond en mocht ik terug naar de Vlinderkens gaan .
Ik was enorm blij om mijn vertrouwde omgeving en mensen terug in de armen te kunnen sluiten.
Maar langs de andere kant was ik angstig dat de vermoeidheid weer terug zou gaan beginnen eens ik me weer in de " maatschappij " begaf .
De jongeren van de Vlinderkens en ook de begeleiding waren blij dat ik terug was .
Ik voelde dat ze trots op me waren dat ik het traject in Leuven had afgewerkt en dat gaf me zowaar een enorme boost .
Ik hoopte zo snel mogelijk het leven van alle dagen weer te kunnen hervatten en uiteraard ook weer naar school te kunnen gaan .
Op zaterdag deed ik al enige tijd weekendwerk in een slagerij zo'n 500 meter van de Vlinderkens af .
Op die manier had ik wat geld waarvan ik een extraatje voor mezelf kon kopen .
Ook al kreeg elke jongere een beetje zakgeld naar leeftijd, als je rookte was het er zo weer door .
Het werk bestond eruit om vleeswaren te versnijden en klanten te bedienen .
Ik deed het al bijna een jaar en had echt fijne collega's .
Ze waren op de hoogte van de opname in Leuven en hadden alle begrip voor mijn situatie .
De vrouw die me had opgeleid , was een lieve jonge Marokaanse vrouw genaamd Halima .
Ik was erg close me haar en we konden het erg goed vinden samen. Ook was ze eerder een vrijgevochten type en goed ingeburgerd in het moderne leven .
Ik vond het dan ook vreemd toen ze er plots niet meer was op zaterdag.
Allerlei vragen spookte door mij hoofd .
Ook andere collega's hadden weinig of geen informatie van haar afwezigheid .
Na mijn werk , nam ik direct mijn telefoon en belde naar haar nummer.
Ze nam niet op , zelfs niet na meerdere keren proberen .
Ik besloot een bericht in te spreken om mijn bezorgdheid te uiten .
Het deed me verdriet dat Halima plots was verdwenen en de normaal gemoedelijke sfeer op het werk was omgeslagen in pure ongerustheid .
Die nacht kon ik amper slapen .
Ik wou dat ik controle had over heel de situatie en hoopte dat ze me in vertrouwen zou nemen .
Na enige tijd kreeg ik eindelijk een telefoontje van Halima .
Ze wist me te vertellen dat ze gevlucht was van haar familie .
Die waren van plan haar uit te huwelijken met een man waar ze absoluut geen toekomst mee samen zag .
Haar oudere broers waren agressieve en dwingende types die alles in het werk stelde om haar op te sporen en onder dwang naar huis te terug te sturen .
Om die reden had ze een aantal spullen ingepakt en was vertrokken naar een vluchthuis.
Ik trok me de situatie enorm hard aan en wou dat ik haar kon helpen .
Maar wat kon ik anders doen dan luisteren en een vriendin voor haar proberen te zijn?
Na enkele weken wisten we elkaar in alle geheim te ontmoeten.
Ik zag het verdriet en de angst in haar ogen .
Ze moest zich enorm onzeker hebben gevoeld over de toekomst dacht ik. De angst in haar ogen voor elke wagen die passeerde was duidelijk zichtbaar alsook de vermoeidheid die te lezen was van haar gezicht .
Het weerzien met haar deed me deugd.
Zo goed ik kon probeerde ik haar te ondersteunen en te luisteren naar haar verhaal .
Het liefst van al had ik haar willen verstoppen in mijn kleerkast op mijn kamer in de Vlinderkens , een absurde gedachte natuurlijk , maar het geeft wel weer hoe erg ik met haar situatie inzat .
De weken gingen voorbij zonder Halima .
Het was niet hetzelfde zonder haar en mijn werk deed ik dan ook met minder plezier dan ervoor.
Het was voor mij steeds al een aantal weken wennen vooraleer ik me ok kon voelen bij nieuwe mensen en een nieuwe situatie, maar het was nog moeilijker als een situatie plots veranderde .
Plotse veranderingen betrok ik op mezelf.
Ik was waarschijnlijk niet goed genoeg om bij te blijven , het was een straf van bovenaf om mensen die ik graag zag niet bij mij te laten blijven . Heel veel van die gedachtes maakte dat ik veel dingen persoonlijk aanvoelde . Al wist ik rationeel toen al dat dat niet klopte toch voelde mijn gevoel me hier niet in .
Op een zaterdag werd ik naar het bureel geroepen .
Ik voelde al een soort spanning over mij komen en vroeg me af wat ik mogelijks verkeerd had gedaan .
De hoofdverantwoordelijke was een lieve man met wie ik een redelijk goed contact had.
Hij bekeek me met een bedrukt en zorgend gezicht.
Toen ik vroeg wat er scheelde , wist hij me teleurstellend nieuws te vertellen .
De supermarkt waar ik werkte op de slagerij-afdeling , moest bezuinigen waardoor mijn contract als jobstudent niet werd verlengd na 1 jaar dienst.
Niet enkel dat van mij werd niet verlengd , maar dat van de andere studentes ook niet.
Het was een slag in mijn gezicht .
De zoveelste verandering in een korte tijd na mijn opname dat ik geen plaats kon geven.
Kwaadheid en verdriet overheerste maar ik wist er geen weg mee .
Teleurgesteld nam ik afscheid van mijn collega's en stapte ik huilend naar de Vlinderkens .
Zwarte gedachtes stapelde zich op in mijn hoofd .
Ik herkende deze gedachtes al van toen ik 8 jaar was .
Dat was de eerste leeftijd waarop ik ze gekregen had.
Toen was het eerder een verlangen naar weg zijn van een situatie, maar nu voelde het anders , echter en concreter .
Wordt vervolgd ..
Mijn gesprek met Hugo verliep niet zoals gepland .
Hij aanhoorde mijn verhaal en begreep dat een gevaarlijke situatie gecreërd was .
De Vlinderkens hadden , zolang ik minderjarig was , de volledige Verantwoordelijkheid over mij , maar door mijn geheim en het vertrouwen dat ze in me hadden gesteld, hadden ze dit allesbehalve zien aankomen.
Ook al had ik uitdrukkelijk gevraagd aan Hugo om dit onder ons te houden, hij kon niet anders dan dit te melden aan de andere teamleden .
Ik was te jong om te begrijpen dat dit geen geheim kon blijven .
Het enige dat door mijn hoofd spookte , waren de gevolgen voor Patrick en het feit dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zou zien .
Het deed me verdriet, ik wou enkel advies over hoe ik hier het beste mee om zou kunnen gaan , maar nu werd het, buiten mijn wil om , volledig uit handen genomen .
Ik kon enkel maar lijdzaam afwachten, wat men zou beslissen op de volgende teamvergadering .
Ik schaamde me diep te weten dat iedereen van de begeleiding nu wist wat er allemaal gebeurd was . Al het seksuele , de leugens, het vertrouwen dat ze in me hadden ... Het was in 1 gesprek allemaal weggeveegd .
Ook al wist ik wat Patrick allemaal met me had gedaan, ik weigerde te geloven dat hij kwade bedoelingen met me had .
Ik was nog steeds verliefd op hem wou begrijpen waar zijn absurde fantasieën vandaan kwamen .
Ik werd constant in het oog gehouden, dus nog afspreken met Patrick was uit den boze.
Omdat ik nog maar 15 jaar was , werd er vanuit de teamvergadering beslist de politie erbij te betrekken.
Ik mocht onder geen beding nog contact met hem hebben.
Een grondig onderzoek naar Patrick werd vanuit de politie opgestart en enige tijd later moest ik naar het politiebureau komen .
Er werd vanuit de Vlinderkens verteld dat mijn verhaal hoogstwaarschijnlijk op video werd opgenomen om eventueel later te gebruiken tegen Patrick op de rechtbank .
Ik wist dat onze relatie er 1 was die niet door de buitenwereld werd begrepen, maar om nu alles tegen hem te gaan gebruiken? Het maakte me kwaad .
Ik was uiteindelijk de persoon die merendeels met alles had ingestemd en dus ook Verantwoordelijk voor mezelf vond ik .
Op het bureau hadden ze Patrick's verleden grondig zitten uitpluizen.
Er werd me met enige voorzichtigheid verteld dat hij tegelijkertijd nog met een ander minderjarig meisje een soortgelijke relatie had .
Dit was aan het licht gekomen omdat haar ouders klacht waren gaan indienen .
Er werd me gevraagd om hetzelfde te doen.
Zodat hij gestopt kon worden en om te vermijden dat er nog andere meisjes slachtoffer zouden worden .
Ik was verbouwereerd .
Kon geen woord meer uitbrengen .
Een gevoel van verdriet en kwaadheid nam het over van mijn woorden .
Hoe had ik zo naïef kunnen zijn om te denken dat ik de enige persoon in zijn leven was?
Hoe had ik zo dom kunnen zijn , te denken dat hij me oprecht graag zag ?
Hoe kon ik verwacht hebben van mezelf dat het gemis aan vaderliefde en een partnerliefde tesamen hadden kunnen vloeien ?
Ik was zo teleurgesteld in mezelf dat ik bijna de kwaadheid tegenover hem vergat .
Er werd me nogmaals gevraagd om een klacht neer te leggen .
Veel bedenktijd had ik niet .
Het enige waar ik aan kon denken , was het voorkomen dat andere meisjes dit ook zouden moeten meemaken.
Ik stemde ermee in om alles te laten opnemen.
De meest gedetailleerde en gênante vragen werden me gesteld .
Ik probeerde mijn gevoel volledig uit te schakelen en te benoemen wat ik allemaal had gedaan met Patrick .
Ik vertelde het op zo'n manier dat het net was alsof het niet mij, maar iemand anders was overkomen .
Volledig emotieloos, maar toch correct tot op elk detail .
In de Vlinderkens waren ze fier op me dat ik deze stap had gezet .
Maar Ik voelde me allesbehalve zo .
Ik was een verrader en een heldin tegelijkertijd.
Voor mezelf had ik alles zo kunnen laten .
Ik had zo weinig respect voor mezelf en mijn lichaam dat het me allemaal niet veel deed de dingen die gebeurd waren. Maar andere meiden wou ik dit kost wat kost besparen . Zij waren belangrijker dan mij .
Op mijn kamer speelde ik de muziek van depêche mode en pink floyd .
De tranen liepen langs mijn wangen .
Ik stelde blijkbaar in de verkeerde personen mijn vertrouwen.
Het enige wat hem interesseerde was mijn lichaam en het enigste wat ik wou, was een beetje liefde en affectie.
Het gevoel van uniek te zijn voor iemand , daar had ik veel voor over . Zelfs mijn eigenwaarde .
Het is dan dat ik ben beginnen beseffen waar ik naar op zoek was in Patrick en hoe het mijn blik had vertroebeld .
Men zegt dat liefde blind maakt, inderdaad dat deed het !
De weken passeerde in de Vlinderkens .
Meer en meer zonderde ik me weer af in mijn kamer .
Huilend en luistererend naar de muziek die herinneringen naar boven bracht .
Op een ochtend kwam een begeleidster me wakker maken om naar school te gaan .
Ik voelde me niet lekker en vroeg of ik mocht blijven liggen .
Aangezien ik steeds plichtsbewust en graag naar school ging , wist ze dat ik het meende.
Ik kon amper mijn ogen openhouden.
Ik was zo vermoeid dat zelfs me naar de badkamer begeven om naar het toilet te gaan, me teveel was .
Ik voelde dat dit niet normaal was , maar nam aan dat ik gewoon ziek was .
Ik viel terug in slaap en had de ene heftige droom na de andere .
Telkens ik wakker schoot en even mijn ogen opende , voelde ik de vermoeidheid weer toeslaan .
Rond 16 u kwamen de jongeren van school terug.
In de hal hoorde ik ze lawaai maken waardoor ik uit mijn droom werd gewekt .
Het lawaai maakte me ontzettend kwaad waardoor ik de hal instormde en begon te roepen tegen hen .
Dit was niemand gewend van me , ze keken me dan ook verbaasd en niet begrijpend aan .
Gefrustreerd rende ik naar beneden in mijn slaapkledij en begon me af te reageren tegen de begeleidster van dienst .
Ook zij keek me verbaasd aan en wist niet was zeggen .
Toen ik me naar buiten begaf om een sigaret te roken , zakte ik in elkaar en begon te huilen .
Ik was zo moe en begreep allesbehalve waar dit vandaan kwam .
Mijn begeleidster kwam naast me zitten en stelde me gerust dat ze de jongeren had verwittigd om het stiller te houden .
Ook zei ze dat ze een afspraak ging maken met de huisarts want dat dit niet normaal was hoe ik me voelde qua vermoeidheid .
Ik kroop weer mijn bed in en sliep de hele avond door .
Meer dan 16 u aan 1 stuk door. We waren ondertussen al een aantal dagen verder en ik raakte maar niet uitgerust.
Het baarde me enigzins zorgen, al was mijn grootste wens op dat moment om gewoon te slapen en niet meer wakker te worden .
Onderweg met de bus naar de dokter, was ik benieuwd wat er met mij mankeerde .
Het was me gelukt die dag om me aan te kleden en op de bus te stappen alleen .
De dokter onderzocht me en stelde allerlei vragen .
De uiteindelijke conclusie was dat ik met een depressie te kampen had.
Verbaasd en enigszins spottend vroeg ik " depressie? ' dat kan niet !
Ik weigerde te geloven dat de vermoeidheid die ik voelde daarmee te maken had .
Toch werd er met de Vlinderkens contact opgenomen om te bekijken wat er verder moest gebeuren .
Op de terugweg met de bus , spookte het woord depressie steeds maar door mijn hoofd.
"Zou het echt? "
"Hoe is dit kunnen gebeuren ? "
" geraak ik hier wel door? "
" hoe zullen ze in de Vlinderkens reageren ? "
Het waren allemaal vragen waar ik zelf geen antwoord op wist .
Ik kon enkel maar vertrouwen op de huisarts en de Vlinderkens ,hopend dat ze zouden meezoeken naar een oplossing .
Eigenlijk was deze depressie de samenloop van alles wat er aan vooraf was gegaan , enkel was Patrick de laatste trigger die de emmer heeft doen overlopen .
Het verloop bij mijn ouders, de afwijzing van een leerkracht, het afscheid van Els , de vele wissels van instellingen en tot slot Patrick. Dat was de reden van mijn mentale vermoeidheid .
Mijn lichaam nam het over omdat mijn geest helemaal op was .
Een normaal proces dat op dat moment allesbehalve natuurlijk aanvoelde.
In de Vlinderkens werd gekeken naar wat het best zou zijn voor me .
Blijven in de drukte en alle dagen slapen , was duidelijk geen constructieve oplossing .
Er zat niets anders op dan een opname in de jeugdpsychiatrie .
Toen ik dat vernam , begon ik weer te huilen .
Ik wou niet weg van mijn vertrouwde omgeving.
Ik was bijna 2 jaar daar en het enigste wat ik wou was weer beter worden .
Mijn grootste schrik zat erin om afgewezen te worden en niet terug te kunnen naar daar.
Mijn begeleidster stelde me hierin gerust en zei dat de opname maar tijdelijk zou zijn .
Het was voor mijn eigen bestwil en tot ik weer aan de beterhand was , daarna mocht ik weer terugkomen .
Ik voelde een opluchting en een zachte glimlach op mijn lippen verschijnen.
Als het beter met me zou gaan, kon ik de draad weer oppikken en verder gaan met mijn leven daar .
Het zou niet lang duren voor ik naar Leuven kon vertrekken om aan de therapie die me zou helpen in mijn genezingsproces , deel te nemen
Ik hoopte vurig dat het zou helpen en dat mijn vermoeidheid zou afnemen .
Ik kon nog steeds amper geloven dat een 16 jarige zoals ik aan een depressie kon lijden , toch hoopte ik dat de huisarts het aan het rechte eind had .
De periode in de Vlinderkens is er 1 waar ik met een warm hart naar terugblik.
Zoveel fijne herinneringen aan een hecht nest waar ik me een deel van mocht en kon voelen .
Maar toch ontbrak er nog steeds iets fundamenteels .
Ik wist dat ik een moederfiguur mistte in mijn leven, maar hoe zat het met een vaderfiguur?
Ik was van mening dat dat er eigenlijk niet toe deed .
Tot het moment dat ik van de Vlinderkens op kamp mocht gaan met een bepaalde organisatie .
Dit keer betrof het een kamp waar wandelingen , het bosspel en slapen in grote tenten met stapelbedden centraal stond .
Ik kende er niemand maar maakte vrij snel vrienden .
Ik kon zowel met de animatoren als de kampjongeren goed overweg.
De laatste dag van het kamp , sloten we af met een fuif .
Een fuif met de alom bekende kuskes-dans en de bekende hits uit de periode 2000 weergalmde door de hele tent .
Alcohol was verboden, maar toch wisten we ons allemaal superieur te amuseren .
Aangezien het de laatste dag was en het afscheid naderde , was iedereen toch een beetje hechter dan normaal .
Moe van het dansen, zonderde ik me even af om een sigaret te gaan roken .
Ook de andere jongeren waren doodop van 2 weken uitputting en weinig slaap .
Ik zette me op een bankje waar Patrick , een animator van rond de 40 jaar , naast me kwam zitten .
Het was midden in de zomer en had een kort kleedje aan .
We raakte aan de praat en vertelde over de ervaringen die we die de 2 weken hadden meegemaakt.
Nog meer jongeren voegde zich bij het gesprek waardoor er te weinig plek was op het bankje waar we zaten .
Al lachend en spelend , zette ik me op Patrick zijn schoot .
Met zijn handen hield hij me vast bij mijn heupen .
Het gesprek ging gewoon verder met de rest van de jongeren en we deelden telefoonnummers uit .
Ook Patrick gaf zijn nummer aan mij met de vraag of we nog contact konden houden .
Ik zag er verder geen graten in .
Bovendien had ik best al wat telefoonnummers verzameld , dus die van hem kon er gerust bij .
Toch had ik het gevoel dat er meer schuilde achter het speelse en plagend gesprek dat we hadden gevoerd .
Eenmaal terug in de Vlinderkens, pakte ik mijn koffer weer uit en bekeek ik de vele lieve briefjes die kampgenoten hadden geschreven naar me .
Ik vond het werkelijk een fantastische 2 weken en een ervaring op zich om deel te hebben kunnen uitmaken van zo'n toffe bende .
De klieren in mijn keel waren gezwollen vanwege het slaapgebrek .
2 dagen extra had ik nodig om terug een beetje op mijn positieve te kunnen komen .
Het gevoel dat ik bij Patrick had gekregen , bleef maar door mijn hoofd spoken .
Op een avond trok ik dan ook mijn stoute schoenen aan en sms'je ik hem .
Eerst waren het vrij normale gesprekken over het kamp .
Hij vond het tof van me dat ik een sms naar hem had gestuurd en vroeg of we nog meer contact konden hebben .
"Natuurlijk " , antwoorde ik en vroeg of ik hem iets persoonlijks mocht vragen .
Ik denk dat ik toen een totaal ander antwoord had verwacht op het moment dat ik vroeg of hij gevoelens voor me koesterde .
Ik was namelijk nog maar 15 jaar dus wat zou een 40 jarige met zo een jong meisje moeten beginnen .
Eventjes bleef het stil aan de andere kant .
Waarop ik begon te twijfelen of ik iets verkeerd had gezegd.
Er volgde een antwoord dat ik niet had verwacht .
Hij zei dat hij me een heel leuk iemand vond en dat die ene avond toen ik op zijn schoot was komen zitten, hem het meest was bijgebleven .
Het was niet echt een direct antwoord op mijn vraag , maar het maakte me best nieuwsgierig.
Grenzen aftasten was iets Wat ik wel vaker deed maar me tot hiertoe nog nooit echt in de problemen had gebracht .
Een volgend bericht kwam binnen .
Patrick vroeg me of we eens in de toekomst konden afspreken .
Praten via sms was niet zo evident en een gesprek rechtstreeks zou fijner zijn vond hij.
Misschien dat een verstandig en niet naïef iemand op dat moment zou hebben afgehaakt .
Maar ik was een nieuwsgierige, rebellerende puber die bovendien ook nog het goede in de mens zag . Noem het een kortweg naïef.
Afspreken met een kampleider , zou de begeleiding van de Vlinderkens absoluut geen goed idee hebben gevonden .
Toch was ik benieuwd wat Patrick nog allemaal met mij wou bespreken .
Het was een dilemma voor me om op dat moment te liegen tegen een begeleidster die ik bovendien ook nog eens graag had , maar mijn nieuwsgierigheid nam de bovenhand.
Het was bijna weekend en dan zou ik zoals gewoonlijk naar mijn oma gaan .
Ik belde haar op om te zeggen dat ik niet ging komen en
tegen mijn begeleidster zei ik dat ik wel ging .
Het was riskant , ik weet het .
Want dan zou ik een volledig weekend plots bij Patrick zijn , maar ik nam me voor dat als het niet ok zou zijn , ik dan alsnog de bus naar mijn Oma zou nemen .
Patrick sms'te me dat hij me zou komen ophalen met de wagen aan de straathoek , uit het zicht van het vlinderkens-gebouw .
Ik voelde de spanning in heel mijn lichaam, het soort spanning dat avontuur in mij zo aantrekt .
Vluchtig maakte ik een rugzakje klaar met spullen en vertelde de begeleiding dat ik ging vertrekken .
Onderweg naar de straathoek, klopte mijn hart bijna in mijn keel .
Ik wist dat ik iets deed wat eigenlijk niet juist was en toch bevestigde elke stap mijn beslissing .
Ik was doodsbenauwd dat er iemand die ik kende me zou zien staan en gaan verklikken .
Elke wagen die ik zag passeren hield ik nauwlettend in het oog.
Er stopte een donkere wagen met een man die een zonnebril droeg .
Aan zijn postuur kon ik zien dat het Patrick was .
Ik opende het portier en stapte in.
Ik zakte een beetje onderuit in de zetel omdat ik nog steeds schrik had iemand bekend te zien passeren .
Van zodra we Edegem uit waren, voelde ik me al een klein beetje meer op mijn gemak.
We reden naar zijn huis in Merksem.
Patrick woonde op een appartementje op het 2 de verdiep .
Voor een single man , lag alles er netjes bij.
Het eerste wat me opviel was zijn collectie met muziek.
Het waren allemaal cd's van depêche mode en pink floyd , toen voor mij nog totaal onbekende muziekbands.
We raakte aan de praat en de muziek weerklonk zacht door de woonkamer .
Ik voelde me veilig bij Patrick .
Hij vertelde over zijn werk als animator , maar ook over zijn passie voor muziek en fotografie .
Hoewel ik nog maar 15 jaar was , voelde ik me vele ouder als ik bij hem was en hij behandelde me ook net als een volwassene.
Ik stelde hem terug de vraag of hij iets voor me voelde .
De kus die daarop volgde bevestigde alles.
Het was alles wat niet kon en toch zei mijn gevoel dat het goed was.
De eerste nacht in zijn armen , knuffelend in het salon was zalig .
Het was precies of het was nooit anders geweest .
Urenlang konden we samen praten en vertellen .
Ook ik liet steeds meer los over mijn verleden en de reden dat ik in de Vlinderkens terecht was gekomen .
Hij begreep me, zonder dat ik al teveel moest uitleggen .
Hij bood me wijn aan en kookte een heerlijk avondmaal .
Net alsof ik al volwassen was en we al jaren man en vrouw waren .
Fijn vond ik het wel om op die manier benaderd te worden .
De wijn deed źijn werk en we belandde die avond samen in bed .
Als 15 jarige wist ik nog niet zoveel van seks af , wel in theorie maar het allerminst in de praktijk .
Ik had vooral angst om niet te voldoen , niet goed genoeg te zijn of te onervaren .
Patrick kustte en streelde me liefdevol en zei me dat ik alles was wat hij maar wou.
Het bleef allemaal niet positief verlopen . Na enkele maanden ,
Kwam ik te weten dat de reden van zijn single-bestaan lag aan zijn vreemde voorkeur voor seks .
Ik begreep niet wat hij daarmee bedoelde en vroeg om uitleg .
Hij vond het fijn om af en toe eens naar een naakttrand te gaan , vond het best opwindend om een mooie meid als mij mee te vervoeren in de kort rokje op zijn Harley, was in het bezit van handboeien en een alarmpistool waarmee hij mij in erotische poses wou fotograferen.
Ik probeerde te vatten wat hij me allemaal aan het vertellen was.
We hadden al zoveel fijne en intieme momenten gehad dat ik probeerde hem ook hierin te vertrouwen .
Meerijden op een coole motor richting een naaktstrand was niet iets wat je alle dagen meemaakte .
Ik stemde in op zijn voorstel, ook al omdat ik Patrick in de eerste plaats niet wou verliezen.
De spannende weekendjes die we samen doorbrachten , betekende voor mij dan ook enorm veel .
Op een warme zomerdag, vertrokken we met de Harley richting Nederland.
Ik had een kort kleedje aan omdat ik wist dat hij dat graag zag .
Onderweg voelde ik de zwoele warme bries langs mijn lichaam.
Ik drukte Patrick stevig tegen me aan en genoot van de vrijheid die enkel een motor je kan geven .
De snelheid werd opgedreven en van de spanning begon ik te lachen .
Zo'n heerlijk intens gevoel , had ik nog niet vaak gehad in mijn leven .
We kwam aan op het naakttrand.
Ik had totaal geen idee waar ik me aan moest verwachten .
Patrick zette zijn motor aan de kant en nam zijn rugzak.
Nieuwsgierig keek ik rond me heen .
Een mooi meer , stralende zon en bomen zover mijn ogen konden reiken .
We bewandelde een smal padje richting het meer.
We stopte aan een boom en deden onze kleren uit .
Helemaal naakt voelde ik me heel onzeker en zelfs lichtjes beschaamd .
Verderop kwamen we nog meer naakte mensen tegen.
De meeste lagen lekker te zonnebaden of vertoefde zich in het frisse water .
Ik probeerde mijn blik af te wenden van de mensen die langs mij kwamen .
Patrick nam mijn hand vast en zei me dat ik geen schrik moest hebben .
Die woorden van hem stelde me bijna instant terug gerust .
Mijn verbazing werd groot toen ik een koppel van middelbare leeftijd zag vrijen tegen een boom .
Andere mannen die het koppel passeerde, kregen een erectie en ik wist even niet wat zeggen of denken.
Zolang Patrick bij me was , was ik veilig en moest ik me nergens zorgen over maken .
Het was mijn eerste kennismaking met een naaktstrand en nam aan dat dit dus iets was wat wel vaker gebeurde daar .
Ik zag niemand lopen jonger dan 40 jaar , wat ik best vreemd vond.
Dat er geen meisjes van mijn leeftijd rondliepen ok , maar dat de gemiddelde leeftijd zoveel scheelde?
Aan het meer legde we een dekentje en genoten van de zon op onze naakte huid .
Ik vond het vervelend dat al die naakte mannen naar me staarde , maar probeerde me er zo weinig mogelijk wat van aan te trekken .
Iets verderop zag ik mensen het maïsveld in gaan .
Patrick vroeg of ik mee met hem wou vrijen daar .
Het idee dat andere mensen ons zouden kunnen begluren , wond hem duidelijk op .
Ik aarzelde en vond het maar een vreemde gedachte dat mensen zoiets zouden doen .
Toch had ik schrik dat als ik zou weigeren, hij me misschien zou achterlaten naakt en dat wou ik ten alle tijden vermijden.
Uit dat gevoel van angst ben ik hem gevolgd .
Het geritsel van de maisbladeren maakte me angstig .
We waren al een eindje verder toen we plotseling stopte.
Patrick was iets vergeten in zijn Harley en moest terug gaan.
Hij wist me te verzekeren het niet lang ging duren vooraleer hij weer bij me was .
Daar stond ik dan , naakt en alleen in een maïsveld .
Elk geluidje dat ik hoorde , deed mijn spieren verstijven .
Ik zag tussen de maïs door een man mastruberen en lachen naar me .
allerlei nare scenario's spookte door mijn hoofd .
Uit angst begon ik te huilen . Roepen op Patrick durfde ik niet omdat iedereen dan zou weten waar ik me exact bevond .
Het leek een eeuwigheid te duren vooraleer Patrick terug verscheen .
Ik was woedend dat hij me dit had aangedaan en wou onmiddellijk weer weg.
Maar de opluchting omdat hij was teruggekomen , nam de bovenhand .
We keerde weer terug richting Edegem .
Hij zou me afzetten in de Vlinderkens en naar huis gaan .
Een lange kus en knuffel deden me alweer terug verlangen naar hem .
Zoveel verwarde emoties van blijheid , vrijheid , angst, verdriet, woede en opluchting op 1 dag waren teveel voor me .
Ik kon er met niemand over praten omdat ik wist dat onze " relatie " iets was wat niet kon en mocht.
Patrick had me verteld dat hij hierdoor heel erg in de problemen kon geraken en dat we elkaar dan nooit meer zouden zien .
De liefde en veiligheid die ik voor hem voelde , waren me meer waard dan mijn lichaam opofferen voor vreemde seksfantasieen .
Bijna een jaar heb ik dit alles geheim weten te houden .
De fantasieën gingen nog verder bij Patrick waardoor mijn verstand en mijn gevoel tegenover elkaar kwamen te staan .
Ik piekerde me rot , wist niet meer wat ik moest doen en wou er hoognodig met iemand over praten ,
maar met wie ?
Ook begon ik meer te drinken dan goed voor me was .
Het gevoel "verdoven" , was een nieuwe manier geworden om met mijn verwarde emoties om te kunnen gaan .
Een aantal slapeloze nachten volgde.
Ik vroeg om een gesprek met de begeleider die die avond nachtdienst had .
Het was Hugo , een man met wie ik eerder al gesprekken had gehad en waar ik genoeg vertrouwen in stelde om dit misschien eindelijk te kunnen delen .
Ik was zo bang voor de beslissing die zou genomen worden en die waarschijnlijk mijn verdere toekomst zou bepalen .
Zowel mijn ouders, als ik hadden al een gesprek gehad met de begeleiding .
Mijn ouders waren nog steeds van het idee dat een kind thuis hoorde te zijn en moest luisteren .
Alle spieren in mijn lichaam stonden gespannen en een gevoel van angst overviel me .
Ik probeerde mijn zenuwen onder controle te houden en niets te laten merken .
De uren leken voorbij te kruipen tot uiteindelijk iemand me kwam vertellen dat ik niet terug naar huis moest .
Er was een plekje vrijgekomen in een soort tehuis in Edegem.
Het zou voor een langere tijd zijn en ik zou een eigen kamer krijgen .
Ik kon wel huilen van opluchting !
Een intake gesprek met de mensen van het tehuis vond plaats de week erop .
Ik werd met de wagen naar daar gebracht samen met een begeleider .
Het tehuis zag er niet uit zoals ik het me had ingebeeld . Een beeld zoals dat van in de films was het gelukkig niet .
Dit huis zag er heel normaal uit, een oud herenhuis met een stenen trapje naar de voordeur en een ijzeren vlinderen erop deed verwijzen naar de naam " de vlinderkens " .
Ik werd warm onthaald door mensen die er werkte . Een team van toegewijde begeleiders die uiteraard ook erg benieuwd waren naar de nieuweling .
Iemand deed de rondleiding en stelde zich voor als mijn individuele begeleidster.
Zij zou de taak op zich nemen om gesprekken met mij te voeren over de moeilijkheden waarmee ik te kampen had in mijn verleden.
Op het gelijkvloers was er de leefruimte waar een grote eettafel stond met een 10-tal stoelen aan , een salon en een televisie.
Ook een kleine maar practische keuken, een vergaderzaal en een lokaal waar de begeleiding vaak gesprekken deden met de jongeren en hun collega's.
Een houten trap leidde naar het eerste verdiep waar de jongenskamer waren en een kamer waar de begeleiding kon slapen , ook een grote badkamer met een bad en douche.
Op het 2de verdiep waren de meisjeskamers en zo ook mijn kamertje met uitzicht op de grote tuin .
De kamer op zich was niet echt groot , hoogstens 4 meter lang en 2 meter breed maar ze was praktisch ingedeeld met een bed , bureau en een ingemaakte kast . Meer had ik uiteindelijk niet echt nodig .
Op het gelijkvloers was ook nog een trap naar beneden waar een kleine douche was voor de meisjes en nog een andere deur waar zich de wasplaats bevond met een wasmachine, droogkast en een soort van voorraadkast met shampo, tandpasta, tandenborstels enz .
Het leek allemaal heel huiselijk ingericht en dit gaf me bijna instant een warm gevoel.
Ook de jongeren die op dat moment aanwezig waren leken nieuwsgierig naar mijn komst .
Het was een tehuis voor jongeren tussen de 14 en 18 jaar oud.
Ik zou 1 van de jongste zijn daar tussen een groepje dat elkaar duidelijk al enige tijd kende .
Toch zag ik het helemaal zitten om een nieuw hoofdstuk in mijn leven aan te gaan en nam ik me voor om me stelselmatig te gaan openstellen .
Een kleine week later stond ik met mijn koffers klaar om te vertrekken .
Ik nam afscheid van de jongeren en de begeleiding van het orientatie-observatie centrum.
Ondanks alles ,was verandering voor mij nog steeds niet iets waar ik naar uitkeek , maar ik hoopte echt dat dit de laatste maal was dat ik een koffer moest inladen .
Mijn intrede in de Vlinderkens, verliep in het begin niet van een leien dakje .
Zo had ik vrij snel al ruzie met een meisje waardoor de spanning hoog kon oplopen.
Elke jongere had zijn of haar eigen rugzakje/verleden waardoor er bij elke nieuweling gezocht moest worden naar een ander evenwicht binnen de groepsdynamiek.
Maar naarmate we elkaar beter leerde kennen , werden we een hechte klik samen .
Het warme gevoel dat ik eerder bij dit tehuis ervoer, komt omdat er alles wat wat mijn hartje negeerde .
De jongeren zag ik als mijn broers en zussen .
De begeleiding als familieleden .
Er kon gepraat worden over eender welk thema , zolang het maar met wederzijds respect gebeurde .
Dit werd mijn nieuwe thuis en zo kijk ik er tot op heden nog steeds op terug !
Els kwam in die periode ook wel eens op bezoek .
Ik vond het ongelofelijk dat ze speciaal tijd met mij spendeerde en benieuwd was naar de nieuwe omgeving waar ik vertoefde .
Het weerzien met haar was telkens heel intens .
Ik kon haar wel om de hals vliegen van blijdschap en wou haar nooit meer loslaten .
Stilletjes hoopte ik dat ze me zou adopteren .
Boeken zoals die van Roald Dahl genaamd Mathilda , een boek waarin een meisje slechte ouders heeft en uiteindelijk geadopteerd wordt door haar juf , gaven hoop.
In de week gingen de jongeren net zoals ik naar school.
Sommige namen de bus hiervoor , weer andere de fiets .
'S ochtends zaten we dan gezellig met z'n allen aan een grote tafel te ontbijten of simpelweg een tas koffie te drinken.
Daarna ging ieder zijn eigen weg om dan rond het avondmaal weer samen te zijn .
In het weekend gingen er vele elders overnachten.
Sommige bij vrienden, weer andere bij familieleden.
Ik koos ervoor om zo goed als elk weekend bij mijn oma te verblijven .
Als ze me kwam ophalen, was het telkens een warm weerzien .
Ik kon honderduit vertellen over alles wat ik die week had meegemaakt of soms zelfs had uitgespookt samen met andere jongeren .
Mijn oma woonde niet zo ver van mijn ouders af .
Wat maakte dat het me telkens wel ongerust maakte of ik hen zou tegenkomen .
Mijn oma is de moeder van mijn vader en aangezien hij ( zoals mijn moeder het altijd noemde) een echt mama's-kindje was , zat die kans er wel eens in.
De band tussen mijn moeder en mijn oma was vaak moeilijk .
Mijn moeder verweet haar dat ze haar dochter inpikte, dit terwijl zij degene was die me er steeds dropte .
Ik kon niet vatten dat ze dan verwachtte dat we geen goede band zouden krijgen .
Mijn oma op haar beurt had altijd graag een dochter willen hebben , maar kreeg 2 zonen.
Ik was de eerstgeboren kleindochter binnen de familie en onze karakters ( beide waterman ) paste goed bij elkaar .
Toch kan ik niet zeggen dat ik mijn oma op mijn manier als moeder heb ervaren .
Ik zag haar eerder als een hartsvriendin, iemand bij wie ik ten alle tijde mezelf kon en mocht zijn .
Ik kon bij haar ventileren over mijn frustraties , kwaadheid en angsten .
Maar over het gemis van een moeder heb ik nooit iets losgelaten .
Ik denk dat we beide wel wisten en aanvoelde dat de situatie thuis niet zorgeloos verliep.
Tijdens vakantieperiodes in de Vlinderkens, werd er vanalles
georganiseerd .
Zo gingen we met de hele groep op kamp met tenten , speelden we spelletjes , maakte we een fietstocht of gingen we kano-varen.
Ik had er de tijd van mijn leven en ondanks de moeilijkheden die ik emotioneel nog had , dacht ik dat alles wel een plekje zou krijgen .
Ik hoorde de agent " dankjewel " zeggen en opgelucht ademhalen .
Er was nog een bed vrij in een crisiscentrum .
Het was enkel maar voor maximum een aantal dagen en het was ook niet in de buurt .
Het maakte me allemaal niet uit eerlijk gezegd, zolang ik maar niet naar huis moest .
Er viel een enorme last van mijn schouders.
Ik was zo moe van alle emoties die ik had gevoeld enkel al die dag , dat ik waarschijnlijk bijna eender waar had kunnen slapen .
Ze brachten me met de wagen naar het centrum , het was al donker buiten , ik kon me dus helemaal niet oriënteren.
Er werden nog een aantal papieren ingevuld door de agenten en daarna vertrokken ze.
Ik herinner me niet veel van die paar dagen daar ,enkel de kamer waar een prikbord hing en mijn ontlading bij het zien van een bed .
Ik moet haast onmiddellijk in slaap zijn gevallen met mijn kleren aan , wetende dat er nog een heleboel veranderingen te wachten stonden maar daarvoor was mijn geest te moe.
De bijzondere jeugdzorg kreeg mijn dossier in handen en had nu het zeggenschap over mijn toekomst .
Er werd verder gekeken wat er allemaal diende te gebeuren en hoe het met mijn school verder moest
Eerst diende er stabiliteit gegeven te worden , dus kreeg ik te horen dat ik voor 3 weken kon verblijven bij een pleeggezin in Wijnegem .
Het gezin had al een aantal kinderen , waarvan ik dan tijdelijk de oudste zou zijn .
Het waren supervriendelijke mensen , maar me eraan hechten was voor mij uitgesloten omdat ik wist dat ik er maar tijdelijk zou verblijven . Het afscheid zou me anders te zwaar wegen.
Ik was wel benieuwd waar ik uiteindelijk terecht ging komen , waar het allemaal zou eindigen zodat ik me een beetje thuis kon voelen op een plekje van mezelf .
Na 3 weken moest ik verhuizen naar Antwerpen .
Ik nam afscheid van mijn pleegouders en beloofde hen om zeker nog iets te laten weten .
Ik had het idee dat zij het moeilijker hadden met mijn vertrek dan ikzelf .
Mijn beschermingsmechanisme om me niet snel aan mensen te hechten had dus wel degelijk een functie waardoor ik pijn en gemis kon uitsluiten op dat moment .
Het orientatie en observatie centrum was de volgende stap .
Ook dit zou slechts voor een aantal weken zijn .
Onder observatie en oriëntatie wist ik niet goed wat ik moest opmaken .
Ik kwam terecht in een groep met andere jongeren , allemaal met hun eigen problematiek en achtergrond.
Contacten leggen lukte me gelukkig wel goed en de meeste van deze jongeren vertelde amper over hun thuissituatie. Je kon niet zien aan hen wat ze hadden meegemaakt of hoe het hen had bepaald.
Als je deze mensen op straat was tegengekomen , kon je je niet voorstellen dat ze een trauma hadden opgelopen of misschien wel een geheim verborgen dat de buiten wereld niet mocht weten .
Mijn vader bracht me een koffer vol kleren .
Ik zag de tranen en het verdriet in zijn ogen en wist niet hoe ik me moest gedragen tegenover hem.
Het feit dat ik even in een aparte ruimte met hem was , deed me onveilig voelen .
Hij vroeg me wat hij moest doen .
" moet ik met je moeder uiteen gaan? " vroeg hij .
Ik antwoordde dat hij dat zelf moest weten , ik kon hem onmogelijk zeggen wat hij wel of niet moest doen met zijn leven .
De raad die ik al die tijd aan mijn moeder had meegegeven, had ook niets verandert dus waarom zou mijn antwoord er dan nu wel toe doen ?
Het moment waarop mijn vader vertrok, rende ik naar mijn kamer en begon te huilen.
Waarom was mijn moeder niet meegekomen ?
Waarom moest ik beslissingen en raad geven aan mijn ouders, terwijl ik zelf nog een kind was en in de knoop lag met mezelf ?
Het was een ontlading van verdriet dat me overviel .
Uiteindelijk zag ik hen allebei graag, maar de druk die ze op me legde was er teveel aan en verwarde me .
Soms werd ik behandeld als volwassene , dan weer als een kind .
Soms was alles koek en ei , dan weer was er alarmfase 4 aan de gang .
Het ene moment werd er geroepen , het andere moment werd er naar de keel gegrepen of met iets gesmeten ...
Ik leerde al van jongsaf aan om hyper-alert te zijn voor al deze signalen. Mijn lichaam was in een constante staat van paraatheid . Ik leerde om gedragingen , bewegingen of intonaties in het oog te houden om zo te kunnen inschatten wat er zou volgen.
Die avond in mijn kamer , bleef ik onophoudelijk huilen .
Heel mijn lichaam trilde oncontroleerbaar, beelden van vroeger en nu flitste door mijn hoofd. Er leek geen einde aan te komen .
Iemand van de opvoeders kwam een kijkje nemen en probeerde om met me te praten . Ze kreeg geen contact met me en ze maakte zich duidelijk zorgen .
De dokter van het centrum werd erbij gehaald, maar ook hij kon niet tot me doordringen.
Ik denk dat het de naschok was van alles wat ik had opgekropt, net zoals een ontstoken wonde die openspringt en waar alle vuiligheid uit moet .
Het trillen van mijn lichaam had meer dan 4 uur geduurd vooraleer ik een beetje terug tot zinnen kwam.
Ik probeerde uit bed te komen om naar de opvoeder ( die nachtdienst had ) te gaan
vragen om een pijnstiller.
Ik had ontzettend veel hoofdpijn en was ongerust over wat me zojuist was overkomen.
Mijn hele lijf deed zeer, kon nog amper op mijn benen staan en strompelde naar het begeleidingslokaal.
Daar had ik een gesprek met een opvoeder, nam een pijnstiller en kroop weer mijn bed in .
Nooit heb ik een antwoord gekregen op wat me was overkomen . Ik weet enkel dat het weerzien met mijn vader de trigger was die het in gang had gezet.
Er was verscheidene keren geprobeerd en gevraagd aan mij of ik niet terug naar huis wou gaan . Een vraag die bij mij heel veel kwaadheid naar boven bracht .
Precies of ik er niet goed over had nagedacht vooraleer ik deze stap had overwogen , of ik alles in een impulsieve bui had beslist of dat ze mijn verhaal niet als waarheid aannamen !
Van 1 ding was ik zeker , terug gaan naar huis was iets waar ik zelfs niet over moest nadenken .
Mijn moeder en vader hadden ook gesprekken met de opvoeders van het oriëntatie-observatie centrum .
Uiteraard werd er door hen verteld dat ik moeilijk kind was , ze mij op geen enkele manier konden straffen , dat al wat ik verteld had , leugens waren , ... enz
Ik wist dat wat ik vertelde echt was gebeurd,
da ze de schijn naar de buiten-wereld moesten hooghouden van het perfecte gezinnetje waar spijtig genoeg 1 kind zodanig onhandelbaar was geworden dat ze zich geen raad meer wisten . Ze hadden zoveel voor me gedaan , me alles gegeven , nog een verjaardag met me gevierd, ... etc
Allemaal verwijten die jaren later nog moest aanhoren.
Maar de echte reden waardoor ik thuis was weggegaan , die konden ze niet aannemen!
Het ging me niet om het financiële, het ging me niet om die verjaardag .
Ik had alles gekregen, alleen niet waar ik nood aan had .
Een stabiele gezinssituatie, waar liefde en veiligheid centraal stonden .
Het is inderdaad misschien gemakkelijk van me om hen deze dingen te verwijten , ik kende hun verleden en hun " rugzak " niet .
Misschien hadden ze wel gehandeld uit de overtuiging dat deze manier van opvoeden, naar hun normen, de juiste was ? Misschien was het kopen van materiële spullen hun enige manier om te tonen dat ze me wel graag zagen ? Alleen heb ik dat niet zo aangevoeld .
Ik heb me de vraag gesteld als kind weg van huis , hoe mijn moeder zich moest voelen, ik heb me afgevraagd of door mijn vertrek de ruzies niet nog hoger zouden oplopen , ik heb me afgevraagd hoe mijn broer zich moest staande houden nu zijn grote zus er niet meer was .
En Ja, ik heb me schuldig gevoeld en verdrietig, alleen wist ik dat als ik deze stap niet had ondernomen, ik mezelf iets had aangedaan .
De 3 weken oriëntatie-observatie zaten er bijna op .
Ik was doodsbenauwd over wat er nu zou volgen en of er van de bijzondere jeugdzorg uit niet beslist zou worden dat ik toch verplicht naar huis terug moest gaan .
De opvoeders, de dokter, psycholoog en het clb zouden allemaal aan tafel zitten om te bespreken wat er verder diende te gebeuren.
Ik voelde me afhankelijk van hun beslissing en al had ik zelf aangegeven dat ik niet naar huis terug wou, het zou me tot op de laatste moment helemaal in de greep houden.
Op dinsdag 9 februari 1999,werd ik 14 jaar, maar we vierden dit het weekend ervoor .
Ik en mijn ouders zouden , gaan uiteten bij een plaatselijk Chinees restaurant.
Het zou een fijne avond worden met lekker eten en ik hoopte uit de grond van mijn hart dat er deze keer eens geen ruzie zou van komen .
Elke keer dat er drank gemoeid was tijdens een feestelijke gelegenheid , stapelde de emoties zich zo hoog op , dat het uitmondde in een scheldtirade tussen mijn moeder en mijn vader.
Er werd dan van mijn moeder uit, niet gekeken naar wie of wat er nog mee aan het kijken was naar het hele tafereel , waardoor ik schaamtelijk de grond in kon kruipen.
Maar gelukkig was mijn 14de verjaardag heel gezellig verlopen . Een moment met het gezin samen .
Heel even niet denken aan dingen die stress bezorgde of me verdriet deden .
Het was voor mij het bewijs dat het op deze manier ook anders had gekund, dat er ergens toch een bereidwilligheid was om van een speciaal moment ook een leuk moment te kunnen maken .
Op maandag 8 februari, de laatste week vooraleer de krokusvakantie van start zou gaan , had ik nog een gesprek met het Clb.
Ik hoopte dat er een oplossing zou worden gezocht zodat ik van huis weg kon gaan , maar wegens plaatsgebrek in zowat de hele sector, bleek ook dat geen evidentie.
Toch had ik de hoop dat alles wel in orde ging komen .
Het moment dat Nancy van het secretariaat naar me toe kwam tijdens de speeltijd , was het moment dat al die hoop met de grond gelijk werd gemaakt .
"Ik heb slecht nieuws ! " zei ze .
" we hebben ons uiterste best gedaan, maar er is nergens geen plek , dus je zal de krokusvakantie thuis nog met je ouders moeten zien door te komen , het spijt me . "
Toen zakte ik letterlijk in elkaar.
Ik begon te huilen en voelde de angst voor deze vakantie door mij stromen.
Dit zag ik helemaal niet meer zitten , ik wou daar weg , zo snel als maar kon.
Het maakte me niet uit naar waar of met wie , zo lang het maar niet thuis moest zijn.
Ik smeekte Nancy om naar een oplossing te zoeken .
Ik stelde me open , liet al mijn verdriet en angsten zien op een overvolle speelplaats omdat ik totaal op was en ten einde raad .
Ze begreep mijn boodschap , zag hoe diep het allemaal zat en zei dat ze ging horen wat er nog gedaan kon worden .
Het uur in de klas , leek vooruit te slepen zonder dat er ook maar iets van nieuws kwam .
Aandachtig volgen in de les zat er voor mij niet meer in .
Ik kon enkel nog maar denken aan het gevoel dat overheerste.
Geen moment wou ik nog terug naar huis gaan.
Geen moment wou ik de ruzies, de onvoorspelbaarheid , onveiligheid, het opsluiten van mezelf in mijn eigen wereldje nog moeten doorstaan .
Er werd geklopt op de klas-deur .
Ik moest naar het secretariaat komen .
Mijn hart bonsde in mijn keel , ik wist niet wat me te wachten stond en die onzekerheid maakte me stilaan gek .
Op het secretariaat volgde een gesprek met Nancy waar ik nogmaals bevestigde dat ik een terugkeer naar huis niet aankon .
Er zat niets anders op dan dat de school de jeugdbrigade contacteerde en het clb mee betrok in een spoedoverleg.
Nancy en het clb begrepen naar mijn gevoel de ernst van alles , wat ik niet kon zeggen van de personen van de jeugdbrigade in eerste instantie.
Daar zat ik dan als 14 jarige tegenover een volwassen politie-agent uit te leggen waarom ik niet naar huis wou .
Ik voelde me allesbehalve gehoord toen er gezegd werd dat het maar een overbrugging was van een vakantie .
Voor hen was het een weekje , voor mij was het een week waarin ik me met al mijn verdriet staande moest zien te houden, niet wetende hoe ik dat moest zien door te komen .
Door mijn radeloosheid en machteloosheid overviel me een gevoel van totale levensmoeheid.
Ik meende elk woord wat ik toen zei tegen de politie en achter die zin sta ik nog steeds.
Ik zei : " als ik vandaag niet anders kan dan naar huis gaan, pak ik mijn fiets en rijd gewoon onder een auto ! "
Ik stond op het punt dit te doen , de tranen rolde langs mijn wangen naar beneden .
Het kon me allemaal echt niets meer schelen .
Ik was liever dood dan me nog zo 1 dag te moeten voelen .
Blijkbaar is die ene zin wel degene geweest die het besef heeft doen geven dat het allemaal niet ok met me was .
De politie nam me mee naar hun bureau.
Ik nam afscheid van Nancy en bedankte haar voor de steun die ze voor me had betekend en de moeite die ze had gedaan .
Zonder haar en uiteraard ook het clb , had het allemaal slechter kunnen aflopen .
De tijd verstreek op het politie bureau .
De angst gierde door mijn lichaam, toch probeerde ik kalm te blijven door het huilen door .
Het leek of er een kraan van opgekropte emoties was opengezet die niet meer dicht te krijgen was .
Ik wist dat mijn ouders op de hoogte zouden worden gesteld .
Ik was zo angstig dat mijn vader of moeder in een razernij zouden binnengestormd komen en me zouden meesleuren in de auto .
1 politieagent was constant telefoontjes aan het maken naar allerlei instantie om te horen of er een plekje voor me vrij was .
Dat bleek niet zo'n sinecure, ook al omdat er rekening mee gehouden moest worden dat ik minderjarig was.
Elke keer dat de hoorn werd neergelegd , of het woord "spijtig " viel , zakte de moed me in de schoenen .
Ik kreeg te horen dat mijn ouders onderweg waren naar het commissariaat.
Het enige wat ik toen wou, was ergens ver weg apart zitten van hen , zo angstig was ik.
Ik mocht me afzonderen zodat ik hen niet te zien kreeg .
Ergens voelde ik me ook schuldig dat het allemaal op deze manier moest verlopen.
Mijn moeder had al een gesprek enkele dagen ervoor gehad met het clb waar haar vijandigheid naar hen toe en ook naar mij heel duidelijk was te worden .
Ik was gewoon het moeilijk kind en ik moest luisteren , daarmee was de kous af .
Ik draaide volgens haar iedereen rond mijn vinger met verhalen die leugens waren.
Dat maakte me enorm kwaad, want het waren geen leugens .
De pv's van de ruzies thuis, lagen op het politie-bureau en konden dus ook bevestigen dat het allemaal geen verzonnen verhalen waren .
Ik hoorde mijn ouders op de achtergrond tegen een agent praten . Soms normaal, soms ging de toon de hoogte in .
Ik wou zelfs niet meeluisteren , voelde de onveiligheid met de minuut toenemen .
Het enigste wat me tussen hun gescheiden hield was een muur tussen ons in .
De tijd verstreek tergend langzaam en zo ook mijn hoop .
Het geluid van een dichtslaande deur bracht me even terug naar de realiteit.
Er viel een stilte van een aantal minuten .
Een agent kwam me vertellen dat mijn ouders waren vertrokken.
Omdat ik nog minderjarig was , hadden ze een formulier moeten ondertekenen waarop hun toestemming gegeven werd dat ik weg kon .
Zonder die toestemming had ik dus terug naar huis moeten gaan .
Ik was verbouwereerd dat ze dat gedaan hadden uit vrije wil , maar ondanks dat , viel er een serieuze last van mijn schouders .
Nu was het een kwestie van nog een plek te vinden om de nacht door te brengen .
Mijn oma was geen optie , zij woonde veel te dicht in de buurt bij mijn ouders.
Ook had mijn opa Alzheimer en was hulpbehoevend . Die extra druk en zorg van mij wou ik haar niet geven .
Het was een bewogen dag , bewogen weken en zo niet , bewogen jaren geweest .
Mentaal was ik moe , op van de stress en de tranen die ik had laten lopen die dag.
De enige kleren die ik mee had, waren de kleren die ik aanhad en toch was dat het minste van mijn zorgen.
Ik wist niet waar ik zou terecht komen , wanneer ik kledij of simpelweg een tandenborstel zou hebben, maar ik voelde de zekerheid dat dat wel snel in orde ging komen .
Het was een eerste stap, een zure appel die ik had door gebeten.
Ik zou alles achter me kunnen laten en enkel nog vooruit zien .
Naïef als ik was, was dat de gedachte die me staande hield .
Op school , kon ik mijn aandacht er niet meer bijhouden .
Ook thuis was er al 3 weken een ruzie aan de gang over een vaatwasser van 10 jaar oud die plots defect was . Geen normale ruzie, maar een hoogoplopende ruzie met verwijten over een heel huwelijk lang .
Het was dan ook nog eens bijna examenperiode , dus alles kwam gewoon tesamen .
Omdat ik me vaak afzonderde , gesprekken met het clb ( het vroegere pms) had over mijn thuissituatie en de wens om thuis weg te gaan , kreeg ik een band met Nancy van het secretariaat .
Als ik het dan eventjes allemaal niet meer zag zitten , kon ik met haar praten over al wat me bezig hield. Zij bezat de gave om me tot rust te brengen .
Het was zij die het eerst mijn wonde te zien kreeg en ontsmette.
Haar bezorgde blik zal ik niet gauw vergeten en de nodige schaamte die ik toen plots wel voelde .
Ik kon niet uitleggen waarom ik het had gedaan , wat me dreef om zoiets onnatuurlijks te overwegen ,of waarom het me achteraf een rustiger gevoel gaf .
Ik smeekte haar om me voor de vakantie thuis weg te halen , het maakte me niet uit naar waar . Ik was op, lag volledig in de knoop met mezelf en was de wanhoop nabij .
Ze beloofde me dat er naar een oplossing gezocht werd en dat alleen al , stelde me een beetje gerust.
Na schooltijd, fietste ik naar huis .
Mijn vader had uiteraard mijn moeder ingelicht , daar bestond geen twijfel over .
Maar ik kon geen enkele uitvlucht verzinnen die mijn wonde konden verklaren .
Ik had nog niet de tijd om mijn rugzak deftig neer te zetten of de vragen werden al op me afgevuurd .
"Wat is er met je arm? " , " waarom wil je het niet laten zien ? " , ..enz
De manier waarop de vragen werden gesteld, waren koel en vijandig.
Net zoals de manier waarop ik kon opmaken of mijn moeder goedgezind of slechtgezind was die dag , de intonatie van haar stem ,hoe ze mijn naam uitsprak, korte schelle klank of met een verkleinwoord . Ik kende die blik en toon maar al te goed .
Het kwam zeker niet over als een bezorgdheid, misschien kon ze die ook niet opbrengen naar mij.
Na veel aandringen , wist ik dat ze niet zou afgeven en liet uiteindelijk mijn wonde zien .
Het bloed was opgedroogd en kleefde gedeeltelijk aan de windel waardoor die er moeilijker afkwam dan normaal .
Ik weet niet wat ik bewust of onbewust van mijn moeder als reactie had verwacht.
Ik weet alleen hoe ik zelf nu , zoveel jaren later , zou reageren als mijn dochter zoiets zou laten zien. En dat is het tegenovergestde van haar reactie !
De enigste zin die uit haar mond kwam was : " dat deed je vroeger als klein kind ook al ! "
Als je kwaad was of je zin niet kreeg , zette je je tanden in het hout van je speel- box of sloeg je met je hoofd tegen de muur !
Ik was met verstomming geslagen..
Ze deed het uitschijnen alsof het de normaalste zaak van de wereld was .
Geen greintje ongerustheid kon ik afleiden van haar blik of uitspraak . Eerder een vijandigheid en een haat naar mij toe .
Ik begreep niet waarom ik wel degene was die steeds naar haar problemen luisterde en haar probeerde te helpen en steunen terwijl het andersom niet eens in de buurt kwam.
Hoe dom kon ik zijn?
Welke reactie had ik verwacht?
Misschien bezorgdheid, tranen , een knuffel , boosheid ?
Maar zeker niet de reactie die ze op dat moment had gegeven .
Later bleek ook nog eens dat ze mijn dagboeken had liggen zoeken en lezen in mijn kamer , waarschijnlijk waarschijnlijk uit radeloosheid of bezorgdheid, ik zou anders niet weten waarom.
Ze was te weten gekomen wat ik allemaal over Els had geschreven en ervoor voelde.
De schaamte steeg ten top , ik was bang dat ze wist dat ik Els liever wou als moeder dan haar en dat ik haar daarmee had gekwetst.
Ik schaamde me zo dat ze te weten was gekomen hoe ik me voelde, hoe wanhopig graag ik Els zag en er alles voor over had .
Ik was bang dat als ze 1 slecht woord over Els zou zeggen , dat dat mijn stoppen zou doen doorslaan . Want dat was mijn zwakte , ik zou al de woede die ik jarenlang al had in moeten slikken eruit gooien als ze Els kleineerde.
Gelukkig deed ze dat niet .
Ze verweet me dat ik verliefd was, dat ik moest toegeven dat ik lesbisch was en dat ze het van Els haar kant ook al niet begreep .
Oeff , een opluchting stroomde door heel mijn lijf .
Dat ze maar dacht dat ik Lesbisch was, dat het enkel daar allemaal aan lag. Dat idee had ik zoveel liever dan dat ze te weten was gekomen dat ik Els als ideale moeder voor mezelf zag .
Ik ploeterde me door de examenperiode heen , probeerde alles wat ik kon voorbereiden op te schrijven en van buiten te blokken .
Soms nam ik zelfs mijn notities mee in bad om daar verder te studeren .
Op dat vlak was ik enorm perfectionistisch, ik moest correct elk antwoord tot op de letter vanbuiten kennen .
Ik kon uren leren en mezelf ondervragen .
Het gaf me achteraf een goed gevoel als ik alles kende , maar toch bleef de faalangst me tot na de examens achtervolgen .
Slechte punten betekende niet alleen een slecht cijfer , voor mij betekende het dat ik niet goed genoeg was .
Een slecht cijfer was voor mij een uitgerekende kans voor mijn innerlijke criticus om te bevestigen hoe dom en achterlijk ik wel niet was . Want zelfs na zoveel uren studeren , sloeg ik er nog niet in een deftig cijfer te behalen !
Examens bezorgde me stress , veel stress en ze putte me letterlijk mentaal uit .
Wat mijn ouders wel apprecieerde was mijn inzet voor mijn studies en de punten die ik behaalde .
Het was de uitgerekende kans om op die manier ervoor te zorgen dat ze trots op me konden zijn . Me een schouderklopje konden geven en het gevoel daarbij te hebben dat ik graag gezien werd . Daarom waren die punten ook nog eens heel erg belangrijk. Ze bevestigde me als persoon of ze duwde me helemaal met de grond gelijk.
Mijn 14de verjaardag zat eraan te komen .
Het zou die verjaardag zijn die alles Veranderde .
Een laatste moment samen met mijn ouders en mijn broer in een hopelijk goede sfeer om daarna mijn eigen gekozen pad te bewandelen .
Een pad dat nog donker en onzeker was , maar alleszins beter dan de rollercoaster waar ik me momenteel in bevond .
Ik had nooit gedacht dat Els voor mij zelfs jaren daarna nog een belangrijke rol in mijn leven zou vervullen.
Ze werd uiteindelijk de meter van mijn eerste dochter 6 jaar later . Ze was in mijn ogen de moeder die ik nooit gehad heb . Ze knuffelde me vaak , ging in op een uitnodiging voor een BBQ die ik georganiseerd had bij mijn oma , dus in zekere zin had ik echt wel het gevoel dat ik iets voor haar betekende .
Het 5 de leerjaar was bijna ten einde en ik kon me onmogelijk nog losmaken van haar . Ik zou het verschrikkelijk vinden om haar niet meer elk uur van de dag in de klas te zien staan en het idee dat iemand anders met haar aandacht zou gaan lopen , maakte me stilaan gek .
Er vormde zich een kloof tussen mijn leeftijdsgenootjes en mij omdat ze met andere dingen bezig waren dan ik . Ik leefde de hele dag in mijn hoofd en had te kampen met intense emoties die ik zo goed als ik kon binnen probeerde te houden . Andere kinderen van 12 jaar waren bezig met muziekhits, het lezen van de joepie ( een populair magazine bij jongeren) , make up en jongens . Ik voelde me nergens meer thuis en had ook al helemaal geen zin om nog connectie te maken met kinderen van mijn leeftijd . Het enige wat me nog interesseerde, was Els . Mijn ultieme doel was om zoveel mogelijk bij haar te kunnen zijn en te hopen dat zij mij kon geven waar ik al zo lang naar op zoek was .
Thuis zocht ik als een bezetene tussen allerlei oude foto's naar bewijzen die konden aantonen dat ik geen kind van mijn ouders was . Het klinkt misschien absurd, maar ik hoopte echt om iets te vinden wat erop zou wijzen dat ik verwisseld was met een ander kind in het ziekenhuis.bewijs waaruit zou uitkomen waarom ze niet van me hielden. Uiteraard heb ik dat bewijs nooit gevonden . Het toont enkel maar aan dat een kind van die jonge leeftijd zich toch echt ongelukkig moet hebben gevoeld om zich daarmee bezig te houden ?
Ik bleef brieven schrijven naar Els , zelfs toen ik in het 6de leerjaar zat . We kregen een meester en iedereen vond hem geweldig .
Ik daarentegen , wou hem niet eens een kans geven . Ik was kwaad dat ik niet meer bij Els in de klas kon zitten, was kwaad op mezelf dat ik was mogen overgaan naar het 6de leerjaar en nu het moest stellen met een mannelijke leerkracht.
Mijn ouders begonnen zich vragen te stellen over mijn gedrag en vooral het vele afzonderen van mij . De ruzies liepen soms hoog op en ook tussen mijn ouders kwam er soms geweld aan te pas . Zo kreeg ik te zien hoe mijn vader , mijn moeder bij de keel nam en hoe mijn moeder dreigde met een mes hem neer te steken . Soms werd de politie gebeld , soms vertrok mijn moeder dronken het huis uit met de wagen , niet wetende wanneer ze weer zou terugkomen .
In die periode , gebruikte mijn vader anabolen . Een soort pepmiddel voor bodybuilders. Mijn vader was een gespierde man , maar klein van gestalte. Om dat te compenseren , trainde hij bijna dagelijks in een fitnescenter waar andere bodybuilders hun spieren trainde om nog meer massa te verkrijgen . Door de anabolen , werd mijn vader anders van karakter ,agressief , opvliegend en gedreven door adrenaline . Wanneer hij niet aan het werken was , trainde hij en wanneer hij niet trainde, kon hij obsessief zitten kuisen in huis . Het woordje rommel en stof, kende ze niet . Het huis lag er altijd spik en span bij en de marmeren vloer blonk als een spiegel.
De ruzies thuis gingen het meest van al over geld. Iets wat ik niet goed begreep , want we hadden zeker geen geld tekort of geldproblemen . Het maakte dat ik me als kind verzette tegen al het financiële. Mijn kamer was mijn veilige burcht geworden waar ik me urenlang in kon verstoppen . Ik bleef dagboeken vol schrijven en ook de brieven voor Els , namen het grootste deel van mijn tijd in beslag .
Muziek die speelde op mijn kamer van westlife, ontroerde me en de tekst deed me denken aan mezelf die mijn liefde verklaarde aan Els . Geen liefde zoals in een partnerrelatie, maar liefde zoals in genegendgeid, troost en warmte . Mijn fantasiewereld waarin ik tegen Els mijn diepste geheimen vertelde , was zo veilig geworden , dat ik liever daar wou zijn dan in de realiteit .
Elke avond nam ik mijn hoofdkussen stevig vast en beelde ik me in dat zij naast me lag en me knuffelde. Ik distantieerde me van zowat alles en iedereen, het was enkel ik en Els tegen de wereld .
Mijn ouders besloten om me een ASO richting te laten volgen in het middelbaar. Aan mij werd niet gevraagd wat ik wou volgen en misschien maar goed ook , want zelfs toen had ik daar nog helemaal geen idee van . Ik was meer bezig over na te denken hoe ik afscheid kon nemen van Els en hoe te overleven zonder haar alle dagen te zien.
Ik was 13 jaar geworden, zat zodanig met mezelf in de knoop dat ik vaak verlangde en nadacht over zelfmoord en de enige momenten dat ik kon huilen , waren de momenten alleen op mijn kamer.
Ik kon de ruzies , de onvoorspelbaarheid en de onveiligheid thuis niet meer aan .
Meer en meer begon ik te fantaseren over hoe het zou zijn om niet meer thuis te wonen . Er waren ook goede momenten bij mijn ouders hoor , gelukkig maar !. Enkel wogen ze niet op tegen het ongelukkige gevoel dat als een zwarte wolk mijn emoties, dag in dag uit bepaalde.
Het eerste middelbaar ging redelijk goed . Van in het begin hield ik goed alle notities bij en probeerde ik , ondanks mijn gevoel , bij de les te blijven .
Wiskunde was een vak waar ik een grondige hekel aan had en nooit goed in was geweest . Gelukkig hadden we een jonge mooie vrouwelijke leerkracht die het goed wist uit te leggen . Algebra bleek een stuk moeilijker dan de overige wiskunde die we in de lagere school hadden gekregen . Ik moest mijn hoofd er goed bijhouden en definities van buiten blokken om deze dan te kunnen toepassen in de oefeningen.
Els zat steeds in mijn achterhoofd, maar doordat ik ze bijna niet meer zag , zocht ik onbewust naar iemand die haar kon vervangen .
Dat bleek de leerkracht wiskunde te zijn.
Het euforische gevoel waar ik naarstig naar op zoek was , was zo sterk , dat ik alle negatieve gevoelens er gewoon bijnam.
Ook aan deze leerkracht vertelde ik over de situatie thuis, ook aan haar schreef ik brieven en vroeg ik gesprekken . Ik kon enkel maar denken aan het goede gevoel dat ik eraan zou overhouden . Je kan het vergelijken met een verslaving , de roes waar je je dan in waant , je zou er alles voor over hebben om dat te behouden .
De jonge leerkracht wiskunde , kon niet om met de aandacht die ik telkens vroeg .
Op een gegeven moment zei ze me dan ook dat ik nog aanhankelijker was dan haar eigen man . Het brak mijn hart om die zin uit haar mond te horen .
Het voelde aan als wel 1000 messteken in mijn hele lichaam. Mijn tranen kon ik niet langer verstoppen. De afwijzing en zelfhaat die ik op dat moment naar mezelf toe voelde, namen serieuze proporties aan , nog meer dan anders .
Die avond , toen ik alleen op mijn kamer was, brak er iets in mij.
De zin die ze had gezegd , herhaalde zich keer op keer in mijn hoofd . De tranen bleven maar langs mijn wangen lopen . Ik voelde me niets meer waard.
Voor mij lag een scherp , klein nagelschaartje en op automatische piloot , nam ik het vast en begon ik mezelf ermee te snijden in mijn pols . Alsof ik nooit iets anders had gedaan , zette ik de ene na de andere diepe snede . Het deed even pijn en daarna werd het gevoelloos . De kwaadheid die ik over mezelf had , reageerde ik af op mij. En de pijn die ik binnenin voelde , kwam eruit in bloed .
Ik deed een windel rond mijn pols en kroop in bed . In mijn hoofd was het zoiets als een straf tegen mezelf en was het dus ook niet nodig om de wonde te ontsmetten. Integendeel , hoe meer pijn het deed , des te beter de straf werkte .
Het klinkt allemaal erg onlogisch, maar voor mij was het een realiteit. Vaak slaan mensen eens tegen een muur als ze kwaad zijn ,op dat eigenste moment , voelen ze de pijn niet , die voel je pas achteraf . Daar kan je het misschien het beste mee vergelijken.
Over automutilatie bestaat nog erg veel taboe . Mensen met littekens op hun armen of benen , worden raar bekeken en zelfs gemeden , maar het verhaal achter waarom deze mensen zichzelf pijn doen , daar wordt bijna nooit achter gevraagd . En nee bij mij was het niet te doen om de aandacht of dat mensen compassie met me zouden hebben . Ik kon de pijn die ik binnenin mij voelde zodanig niet meer verdragen , dat ik het zichtbaar eruit wou laten. Enkel op die manier zou ik misschien enige vorm van opluchting ervaren. Er waren immers geen andere manieren waar ik me op kon afreageren . Slaan met deuren , was verboden thuis , deuren kosten veel geld en als ik ermee zou slaan , had ik nog een hoop ruzie met mijn ouders erbovenop . Roepen was ook geen goed idee , dat had hetzelfde effect als de deuren . Huilen maakte het niet lichter , schrijven loste mijn probleem evenmin op , dus wat schoot er dan nog over ?
Juist , automutilatie !
Ik had er nog nooit van gehoord of zelfs nog nooit gezien bij andere jongeren.
Ik was er stellig van overtuigd dat ik de enige op de wereld was, die zo geschift was om zichzelf te pijnigen .
'S morgens deed ik er trui aan met lange mouwen en verstopte ik mijn windel zo goed als ik kon .
Aan tafel probeerde ik zo onopvallend mogelijk mijn ontbijtgranen naar binnen te spelen om daarna zo vlug mogelijk naar school te kunnen vertrekken .
Net toen ik mijn kom in de vaatwasser wou zetten , nam mijn vader me even vast aan mijn arm . Uit een reflex riep ik " Auwww " en trok mijn arm weg .
Mijn vader wou weten waarom ik pijn had . Ik probeerde de vragen te ontwijken door te zeggen dat ik te laat op school zou komen .
Hij bleef volhouden en wou naar mijn arm kijken, waarop ik gewoon vertrok naar school. Ik hoopte dat hij het tegen de avond wel vergeten zou zijn .
In de les , voelde ik het kloppen van de wonde in mijn windel .
Ik kon er amper naar kijken en walgde van mezelf .
Ik ontweek de leerkracht wiskunde , schreef sinds dan geen brieven meer naar haar maar nam haar uiteindelijk ook niets kwalijk .
Het was niet haar schuld , het was mijn schuld !
Als ik niet zo een lastig en veeleisend kind was geweest, als ik het was waard geweest om graag gezien te worden , .... dan had dit alles nooit gebeurd geweest .
Het was 1 van de vele destructieve gedachtes die nog lang een deel van mijn leven zou bepalen .
Een jaar zoals alle andere dacht ik, maar dat was het allesbehalve.
Ik was 12 jaar , had fijne vriendinnen in de klas , kwam met de meeste van de leerlingen goed overeen en bovendien kwam ik graag naar school .
Onze leerkracht was een vrouw , in mijn ogen een mooie vrouw van rond de 35 jaar .
Kort zwart haar , zachte stem en een zorgzaam iemand .
Bovendien was ze bevriend met mijn ouders die regelmatig uitgingen in het weekend en dus ook Els van daar kende .
Els was een alleenstaande mama van een dochtertje Kim.
Iets in mij trok mij aan in haar . Ik kon absoluut niet beschrijven wat , maar ze straalde een soort van moederlijke veiligheid en warmte uit waar ik me goed bij voelde .
Dat jaar gingen we met onze klas op bosklassen . Ik schaamde me vreselijk , want net die week had ik voor de 1e keer mijn maandstonden gekregen en zelfs tegen mijn eigen moeder had ik hierover de eerste dagen niets verteld . Ik had zelf uitgezocht hoe een maandverband werkte door de bijsluiter te lezen .
Uiteindelijk toen ik op bosklassen moest vertrekken , vertelde ik het aan mijn moeder die met een welgemeende fierheid me wist te vertellen dat ik nu een jonge vrouw was geworden . Ik kreeg een plantje van haar om het te vieren en ik voelde de schaamte tot over heel mijn lichaam . Zeker toen ze ook nog eens mijn vader hier over inlichtte 😕 .
De dag van het vertrek , nam mijn moeder, Els even apart om haar in te lichten hierover . Ik had namelijk ook enorm veel buikpijn en de pijnstilling hiervoor werkte allesbehalve .
De eerste dag op kamp , kon ik een aantal activiteiten niet meedoen omdat ik zoveel pijn had en vroeg dan ook aan Els of ik op bed mocht gaan rusten . Hopelijk deed rust me een beetje deugd en werd de rest van de dagen niet door de pijn in het water gegooid.
Eens in bed, op een grote kamer die ik deelde met een aantal klasgenootjes , ging de deur van de kamer open . Het was Els die kwam kijken hoe het met me ging .
Ze kwam bezorgd naast me zitten, stopte me in en gaf me een kus op mijn voorhoofd .
Ik was verbaasd door het gevoel dat ik kreeg . Alles wat ik verlangde , een beetje aandacht, liefde en warmte , werd me op dat moment gegeven en het voelde geweldig.
Ik begon een brief naar Els te schrijven over hoe fijn ik haar vond , ook over mijn thuis situatie begon ik steeds meer te vertellen . Het was vreemd dat ik vanaf toen iemand in vertrouwen nam en in mijn hart sloot . Al die tijd had ik met niemand anders over mijn emoties gepraat , zelfs niet met mijn oma of vriendinnen van de klas. Els was de eerste die zoveel over mij te weten zou komen en ik wist ook , omdat ik haar dit uitdrukkelijk had gevraagd, dat alles tussen ons zou blijven .
Meer en meer begon ik brieven naar Els te schrijven die ik dan aan haar gaf tijdens de pauze , of soms eentje op haar bureau legde .
Het idee dat ze mijn brief zou lezen en dan eventjes aan mij zou denken , gaf me een warm gevoel .
Ik kan niet zeggen dat het exact voelde als een verliefdheid , maar daar kan je het misschien het beste mee vergelijken.
Later ben ik te weten gekomen dat het een existentiële soort liefde is, de liefde die een kind voor de moeder voelt , een liefde en adoratie zo groot , dat het elke zin van het verstand te boven gaat .
Telkens ik in de les zat , kon ik uren naar haar kijken. Ik kon genieten van haar aanwezigheid , haar manier van lesgeven en de tijd die ze voor mij vrijmaakte om een gesprek te voeren .
In mijn ogen was ze de perfectie.
Ik deed extra mijn best om goede punten te halen , ging me thuis nog meer afzonderen om mijn tijd te spenderen aan het brieven schrijven voor haar en in bed fantaseerde ik dat ze me in haar armen nam en me in slaap knuffelde .
Geen enkele dag ging voorbij dat ik niet aan haar dacht . Dit gevoel van intens geluk had ik nooit eerder ervaren . Zij was in elke letterlijke zin van het woord, de perfecte mama voor mij . Zij kon al de zorg die ik had moeten missen weer goedmaken en op die manier zou ik een gelukkig leven kunnen leiden .
Natuurlijk gebeurde dit proces niet helemaal bewust . Vaak was ik zo overmand door zoveel heftige mooie emoties , dat ik mezelf het meeste van de tijd niet eens begreep.
In een schooljaar zijn er ook een aantal vakantiedagen en weekends . Dit waren de momenten waarop ik me heel erg ongelukkig voelde . Ik mistte Els verschrikkelijk, huilde mezelf in slaap en begon nog meer te schrijven naar haar . Ik hield een dagboek bij waarin ik beschreef wat ik voor haar voelde en pende er volop mijn verlangens in neer .
Het toeval wil dat mijn ouders in hun telefoonboek het nummer van Els hadden staan , omdat ze in het verleden wel eens samen hadden afgesproken om samen om uit te gaan . Pienter als ik was , vond ik dat nummer en raapte al mijn moed bij elkaar om haar te bellen wanneer mijn ouders niet thuis waren . Ik was wel vaker een aantal uren alleen thuis en op zo'n moment kwam dat dus goed uit.
Mijn hart bonsde in mijn keel wanneer ik het nummer intoetste . Ergens hoopte ik dat ze niet zou opnemen en langs de Andere kant hoopte ik dan vurig weer van wel . Ik wist helemaal niet wat in moest zeggen tegen haar of hoe ik haar zou uitleggen hoe ik aan haar nummer kwam . De telefoon ging over en het leek een eeuwigheid te duren , maar plots nam Els op .
Ze moet haast ook geschrokken zijn om mij te horen aan de andere kant van de lijn , toch was ze vriendelijk en verliep ons gesprek zoals de vele gesprekken die we in de klas samen hadden .
Ik was zo blij dat ik een manier had gevonden om in contact te kunnen staan met haar op momenten dat ik haar miste . Ik kon wel een huilen van geluk dat ze me niet verbood om nog te bellen en dus deed ik het vaker .
Heel mijn wereld draaide enkel nog rond Els en niemand wist over onze speciale band die we samen hadden opgebouwd.
Op de band met haar dochtertje was ik enorm jaloers . Ik wou de dochter zijn van Els en al haar liefde en aandacht kunnen opeisen , maar dat kon ik haar niet vertellen . Ik wou geen enkel risico lopen waarop Els mij in de steek zou laten of misschien wel kwaad op me zou worden . Elke vorm van afwijzing of verlating, zou nefast zijn voor mij, iets wat ik niet kon dragen .
Mijn ouders kregen een hogere factuur dan normaal van de telefoon en begonnen zich vragen te stellen . Ik kon alleen maar hopen dat ze geen manier zouden vinden waarop ze te zien konden krijgen naar welke nummer er telkens gebeld werd .
Op een avond belde ik vanuit mijn kamer naar Els . Mijn moeder zat beneden in de woonkamer tv te kijken en voor middernacht zou ik haar toch niet boven verwachten .
De draagbare telefoon die ik gebruikte, was er 1 van op mijn ouders hun kamer . Eigenlijk vond ik het best spannend en avontuurlijk dat ik op elk moment betrapt had kunnen worden , maar toegeven dat ik met mijn leerkracht had getelefoneerd, zou ik nooit hebben gedaan.
Els vroeg of ik even aan de lijn wou blijven, want er werd aangebeld bij haar aan de deur . Ik wachte vol ongeduld op haar stem , toen ik plots een vreemd geluid hoorde .
Mijn moeder wou met de vaste lijn telefoneren vanuit de woonkamer naar iemand waardoor ze hoorde dat het toestel al in gebruik was .
Zo snel als ik kon , drukte ik de telefoon af en verstopte hem onder mijn hoofdkussen .
Ik was doodsbenauwd toen ik de deur van de woonkamer hoorde opengaan en mijn moeder de trap hoorde opkomen.
Wat moest ik haar vertellen ? Hoe kon ik uitleggen waarom ik s avonds laat nog naar iemand zat te bellen ? Zou ze vragen naar de hogere factuur van de telefoon en of het mijn schuld was ? Zoveel vragen en maar zo weinig tijd om na te denken .
Plots was het avontuurlijke en de spanning die eraan vasthing helemaal niet zo fijn meer .
Mijn moeder kwas de kamer binnen en was duidelijk erg boos. Ze vroeg me direct waar de telefoon gebleven was en met wie ik aan het bellen was .
Ik kon niet anders dan liegen. Ik kon haar niet vertellen dat ik bijna elke avond met Els aan het bellen was en daardoor ook nog eens Els in de problemen brengen .
Dus met een smoes vertelde ik dan maar dat ik naar een vriendin van school had gebeld om nog een aantal zaken te vragen betreffende een belangrijke toets .
Elke vezel in mijn lichaam , hoopte dat ze dit verhaal zou geloven en niet nog meer vragen zou beginnen stellen .
Gelukkig deed ze dat niet, maar ze ging wel mijn vader erover inlichten en waarschijnlijk een speciale vergrendelcode op de telefoon laten installeren .
Ze deed mijn kamerdeur terug dicht en ging naar beneden .
Ik was kwaad op mezelf dat ik bijna betrapt was. Kwaad omdat ik de waarheid niet kon en wou vertellen , kwaad dat er nu een code op de telefoon kwam en dat ik een andere manier moest zien te vinden om met Els te bellen , maar vooral kwaad omdat ik had ingehaakt en Els dus waarschijnlijk ook met vragen zat . Wat als ze zou proberen terugbellen naar mij en mijn moeder zou opnemen ?
De adrenaline raasde door mijn lijf . Die nacht had ik amper wat kunnen slapen , ik maakte me constant druk om alles wat er nog te gebeuren stond.
Een paar weken later werd Els plots ziek en kon ze een tijdje geen les meer geven aan onze klas .
Mijn wereld stortte in en mijn ogen vulde zich met tranen.
Ik was ongerust en wou weten wat er scheelde . Els bleek een allergische reactie op iets van voedsel te hebben gehad en mocht daardoor niet buiten komen .
Tijdens de speeltijd , toen iedereen netjes naar buiten ging om zich te begeven naar de speelplaats, bleef ik in de klas zitten.
Ik keek door het raam en voelde het verdriet en het gemis naar boven komen . Ik was helemaal alleen en dus was het verdriet eventjes toegelaten dat ik al de hele dag probeerde te verdrukken . Want alles deed me aan Els denken , het klaslokaal , de speelplaats waar ze soms toezicht hield , haar naam die viel als leerkrachten of leerlingen het over haar hadden , het werd me even allemaal teveel .
Plots hoorde ik een mannenstem achter me . Het was meester Kris van het 6de leerjaar die me vroeg wat ik nog helemaal alleen in het lokaal deed .
Ik barste in tranen uit , riep dat ik juf Els enorm mistte en stormde het lokaal uit nog voordat hij iets kon zeggen .
Thuisgekomen , maakte ik niet 1 maar 2 brooddozen klaar om de volgende dag mee naar school te nemen. 1 voor mezelf en 1 voor Els met de nodige vitamientjes, waardoor ze hopelijk weer snel beter zou worden . Ook stopte ik er een briefje in met beterschapswensen en de boodschap dat ik verdriet had omdat ze ziek was en haar erg miste .
Het lijkt allemaal misschien overdreven of misschien zelfs melodramatisch, maar voor mij voelde het intens echt. Ik voelde me verlaten, in de steek gelaten , bezorgd en alleen . Ik kon niet helder meer nadenken . Alleen de pijn en het gemis hadden een plek in mij gekregen. Ik huilde mezelf meermaals in slaap , mijn ouders kregen me nog amper beneden te zien en ik hield mijn masker op zodat niemand te weten zou komen wat er in mij omging. Want hoe zou ik iets kunnen uitleggen aan mensen wat ik zelf niet begreep?
Ik begon me ook vaker de vraag te stellen of dit geen verliefdheid was , kon het dat zijn? Hoe zou Els hierop reageren als het dat daadwerkelijk zou zijn ?
De volgende dag gaf ik de brooddoos aan mijn leerkracht van het 3de leeraar die bevriend was met Els en diezelfde dag op bezoek zou gaan bij haar .
Ze vond het hartverwarmend dat ik zo goed voor mijn juf zorgde. Ze moest eens weten wat ik allemaal dacht en voelde , ze zou me gewoon raar hebben gevonden dacht ik toen !
Door de vele ruzies die ik thuis te zien en te horen kreeg, de onveiligheid en onvoorspelbaarheid , begon ik me meer bezig te houden met mijn schoolwerk.
Het 3de leerjaar was een jaar waarin deze ommekeer gebeurde , de jaren ervoor was ik eerder een speelvogel in de les en wist ik vaak niet waarover de leerkracht het had .
Op de leeftijd van 8 , moest ik van school veranderen .
Mijn ouders waren van mening dat een katholieke school beter bij me zou aansluiten en dat deze strenger was van aanpak .
Mijn huidige school, een gemeentelijke basisschool, was een school waar ik me prettig en geliefd voelde . Ik vond het helemaal niet fijn om afscheid te nemen van toen destijds mijn beste vriendinnetje Carmen en bovendien deed het me verdriet om mijn eerste liefje Lenny , waarmee ik al van het 1e leerjaar mee samen was , achter te moeten laten.
Al het veilige en bekende waar ik me goed voelde , moest plaats maken voor iets nieuws en onbekend . Ik herinner me nog goed hoe kwaad ik was op mijn ouders en de wereld , hoe onrechtvaardig het voelde dat ik hierin helemaal geen inspraak had .
Ik moest mijn 3de jaar dubbelen, dat heeft waarschijnlijk gemaakt dat mijn ouders besloten om me naar een katholieke school te sturen , op vlak van studeren werkte dat inderdaad voor mij , maar niet op vlak van veiligheid .
Het 3 de leerjaar op een nieuwe school :
Ik had het geluk om bij een aardige juf in de klas terecht te komen en dat ik ook niet de enige nieuwe leerling van dat jaar was .
Ik leerde al snel nieuwe vriendinnen kennen , was gewend geraakt aan het uniform dat ik nu alle dagen moest aantrekken en studeren ging ook een stuk beter dan ervoor. Het leek eventjes allemaal mee te vallen en ik kon mijn kwaadheid al snel achter me laten en beseffen dat het misschien allemaal niet zo erg was als ik me had voorgesteld .
De dag dat ik van school thuiskwam en me naar gewoonte naar mijn kamer wou begeven om aan mijn huiswerk te beginnen , zag ik plots een briefje op mijn hoofdkussen liggen.
Ik dacht in eerste instantie dat mijn moeder me een lief briefje had geschreven of dat ze me vroeg om mijn kamer op te ruimen .
Toen ik het briefje begon te lezen , werd me duidelijk dat dit helemaal niet het geval was .
Mama schreef dat het niet goed met haar ging , dat ze een tijdje zou opgenomen worden in het ziekenhuis en dat het niet mijn schuld was.
Ik kan niet goed beschrijven Wat er op dat moment allemaal in me omging, maar ik was vooral erg geschrokken, angstig en verdrietig tegelijkertijd .
Ik begreep niet dat ik dit alles niet had zien aankomen en vroeg me af hoe het nu verder moest . Zouden we bij papa moeten blijven thuis , of zouden we bij de oma alle dagen logeren tot mama weer thuis was ? Wat met de school ? Wanneer kwam mama weer terug thuis ? Mochten we haar bezoeken ?
Zoveel vragen waar niet instant een antwoord op kwam en niemand die eens even kwam praten om het uit te leggen .
Mijn vader had het duidelijk ook moeilijk met deze verandering , de weinige keren dat ik iets van emotie in zijn ogen zag , deze dag was er 1 van .
Hij stortte zich dan ook als een bezetene op zijn werk .
Ik en mijn broer mochten die periode bij de oma logeren en van daaruit kan ik gemakkelijk te voet naar school gaan .
3 maanden lang , was mijn moeder opgenomen met een zenuwinzinking ( depressie) , in het stuivenberg ziekenhuis .
Als we op bezoek gingen , zag ik haar liggen op een ziekenhuisbed. Heel lang konden we vaak niet blijven , want zelfs daar vielen er regelmatig woorden tussen mijn vader en haar .
Het was een vreemde periode met veel vragen die onbeantwoord bleven en ook op school sloeg bij mij de vermoeidheid toe omdat ik 's avonds de slaap niet kon vatten.
Wel 20 keren keek ik onder mijn bed om te zien of er niets onder lag , 20 keer het licht uit en aan , weer het bed in en eruit tot ik helemaal gek werd van mezelf .
Ik begreep niet waarom ik dit deed , het leek iets dwangmatig waar ik niets tegen in te brengen had.
Op school vroeg de leerkracht hoe het met me ging , ze zag aan me dat er iets scheelde en wist dat mijn moeder opgenomen was . Ook merkte ze op dat ik vaak moe en afwezig was in de les .
Als ik hier op terugkijk, was zij 1 van de eerste personen die aan me vroeg hoe het met me was en opmerkte dat er meer scheelde dan ik liet uitschijnen.
Mijn vader die bijna dag en nacht werkte, schepte tegen mijn oma op over hoeveel geld hij had gespaard die periode . Alles ging bij hem over geld en werken. Mijn oma
antwoorde daarop , dat het inderdaad erg makkelijk was om te kunnen sparen, terwijl de kinderen alle dagen bij haar waren en zij voor ons kookte , de was en de plas moest doen .
Na 3 lange maanden, was ik enorm blij dat mama weer naar huis mocht komen .
Ze was emotioneel aangesterkt, had verschillende therapieën gekregen waaronder ook groepstherapie en ze zag er een stuk beter uit . Ze had de raad gekregen van haar psychiater om alles wat er speelde in haar beleving , op te schrijven in een schriftje.
Dat schriftje gebruikte ze ook daadwerkelijk. Om de zoveel tijd schreef ze haar emoties van zich af en liet dan het boekje in de badkamer naast het toilet liggen .
Ik weet niet of ze het daar bewust neerlegde, maar telkens ik in de badkamer moest zijn en ik het boekje zag liggen , begon ik er stiekem in te lezen .
Ik wou weten wat haar bezig hield, weten wat er ons te wachten stond , of er in de toekomst misschien nog een opname zou volgen en ook wou ik weten waarom ik haar niet had kunnen helpen . Waren de gesprekken die ze had met mij dan niet genoeg geweest waardoor ze toch moest worden opgenomen ? Had ik iets kunnen doen of zeggen om die opname te verhinderen?
Ook al had ik haar briefje gelezen waarin stond dat het niet mijn schuld was, toch voelde ik me schuldig dat ik niet meer voor haar had kunnen betekenen . Ik was kwaad omdat ze met mij over alles kon praten , maar dat ze over een mogelijke opname nooit met 1 woord had gerept.
Ik denk dat ik wou voorbereid zijn op alles wat nog onzeker was in de toekomst en dat ik daarom haar boekje vaker begon in te kijken. Ik wist op die leeftijd dat het iets was wat ik niet had mogen doen en toch trok het me aan om voorspelbaarheid bovenop te stellen .
Het is de eerste en ook de laatste opname van mijn moeder geworden, alles leek even weer zijn gewone gangetje te gaan .
Ik slaagde voor het 3de leerjaar en ook het 4de leejaar en ook voor , wiskunde waar ik barslecht in was , slaagde ik .
Ik was bijna 12 jaar en mocht naar het 5de leerjaar gaan.
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
Het 5 de leerjaar :
Door de vele ruzies die ik thuis te zien en te horen kreeg, de onveiligheid en onvoorspelbaarheid , begon ik me meer bezig te houden met mijn schoolwerk.
