Hoe en wanneer juist mijn relatie met Sven zo fout is beginnen lopen , ik kan er geen juist antwoord op geven . Ik weet dat het allemaal begonnen is vanaf ik zwanger werd van een 2 de kindje . Sven kon van het ene op het andere moment veranderen van gedrag . Ook zijn gezichtsuitdrukking werd anders en het vele consumeren van alcohol deed er helemaal geen goed aan . Het begon allemaal tijdens een banale ruzie die meestal over onze financiële toestand ging . De ruzies werden verbaal agressiever en ook kwam er soms wat duw en trek -werk aan te pas . Door de ruzies , ging mijn libido uiteraard ook pijlsnel naar beneden , wat alleen maar meer kwaadheid en frustratie bij Sven opwekte .
Verbaal Stond ik sterk in mijn schoenen . Sven kon het niet verkroppen dat ik telkens weerwoord gaf , waardoor de ruzies alleen maar escaleerde. Ook mijn verlatingsangst en jaloersheid naar andere vrouwen toe, die hem benaderde , het deed er zeker geen goed aan .
Een ruzie die ik me herinner als de dag van gisteren , was toen Sven en ik net de bus hadden genomen en waren afgestapt in Deurne . Maité moet op dat moment nog in de crèche zijn geweest of bij de moeder van Sven genaamd Sonja, die bij ons een tijdje logeerde.Sonja was een invalide vrouw en droeg een soort van plastieken steun verband aan haar nek . Het was een zwaarlijvige vrouw die erg aardig en behulpzaam was .
Op diezelfde dag ,hadden Sven en ik weer knallende ruzie . Op het moment dat ik er meer dan genoeg van had en alleen terug de bus naar huis wou nemen , sloegen de stoppen bij Sven helemaal door . Eerst duwde hij me in mijn rug . Ik negeerde hem en bleef halstarrig verder wandelen richting bushalte . De zenuwen en angst gierden door mijn hele lichaam . Ik moest me kalm zien te houden voor ons ongeboren kindje. Ik was namelijk eindelijk de 3 cruciale maanden gepasseerd en wist dat stress allesbehalve gezond kon zijn voor een baby . Sven begon te roepen naar mij , de meest lelijke en denigrerende woorden die je maar kan bedenken . Ik probeerde ook dat te negeren en liep verder . Op het moment dat ik bijna aan de bushalte was en me net wou omdraaien , stond Sven dreigend voor mijn neus . Zijn ogen waren rood doordrongen van woede en zijn grote gestalte deden me een stap achteruit zetten .
Ik voelde dat er iets zat aan te komen . In één of andere snelle reflex , hield ik mijn handen voor mijn gezicht . Niet wetende wat er ging gebeuren . Plots voelde ik een stekende en scherpe pijn in mijn buik . Sven had zojuist een harde stomp erin gegeven met gebalde vuist .
Ik stond aan de grond genageld van verbazing ! Kwaadheid en angst voor mijn kindje stegen ten top . Ik duwde hem achteruit en dreigde om een klacht in te dienen bij het dichtstbijzijnde politiebureau . Gelukkig was er één net achter de hoek . In kon enkel hopen dat dit Sven zou afschrikken en enigszins zou kalmeren . Ik liep richting het politiebureau uit . Sven nam me bij men haren vast en dwong me te blijven staan bij de bushalte . Omstaanders die alles zagen gebeuren , deden hun hoofd naar beneden of keken snel de andere richting uit .
" Ik maak je kapot als je nu niet op die bus stapt ! " Snauwde hij met een gemene blik .heel even aarzelde ik, er was te weinig tijd om logisch na te denken en een beslissing te nemen . Ik durfde niet anders dan hem te gehoorzamen en kon enkel maar hopen dat mijn gehoorzaam gedrag, het zijne zou kunnen veranderen .
Vooral voor de baby in mijn buik was ik ongerust . Had het er iets aan overgehouden ? Zou ik een tussentijdse bloeding krijgen en ons kindje verliezen ? Het waren zoveel vragen en vooral angsten die door mijn hoofd gingen .
Terug thuisgekomen op het appartement , begon Sven zich inderdaad helemaal anders te gedragen . Hij huilde honderduit en smeekte me op zijn blote knieën om hem dit te vergeven . Verbaasd en nog vol onverwerkte woede , schold ik hem de huid vol . Het enigste wat ik wou , was zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gaan om een echo te laten nemen .
Sven liet me niet gaan en ging voor de deuropening staan . Zijn dreigende houding kwam weer naar boven, dus ik kon geen kant op . De moeder van Sven probeerde eerst nog de gemoederen te bedaren , maar koos uiteindelijk toch partij voor Sven .
Liefst van al had ik op dat moment mijn koffers willen inpakken , Maité bij me nemen en vertrekken. Maar waar naartoe ? Ik had mezelf zodanig geïsoleerd , had geen vrienden of familie waar ik terecht kon voor een lange tijd en financieel was het al helemaal al niet haalbaar .
Toen ik met mijn telefoon naar mijn oma wou bellen om me te komen ophalen , nam Sven deze uit mijn handen en sloeg hem kapot op de grond . Ik moest dit totaal anders zien aan te pakken , ook voor Maité . Zij zag immers alles gebeuren en voelde de spanning hangen . Ik kon me als kind nog herinneren hoe de ruzies en het geweld thuis mij hadden getekend . Hier wou ik absoluut Maité niet aan blootstellen.
De uren passeerde , ik had me opgesloten in mijn kamer . Maité was eindelijk in slaap gevallen. Tranen liepen langs mijn wangen naar beneden , er leek geen einde aan te komen . Hoe had ik mezelf in deze situatie kunnen zetten ? Hoe moest ik hier weer uitgeraken ?
Vooral de angsten en de paniekaanvallen, blokkeerde mijn hele lijf en weerhielden me ervan om stappen te ondernemen . Ik werd zo moe van alle stress en verdriet , dat het enige wat ik wou , slapen was.
Zo ging het mijn hele zwangerschap door . Sven dwong me om maar een erotiekbeurs te gaan en naar een parenclub . Als ik niet gehoorzaamde , zou ik slagen krijgen. Ik probeerde me hiertegen te verzetten ,vooral verbaal want fysiek was ik niet tegen hem opgewassen . Mijn kwaadheid en haat naar hem toe werden steeds groter . Na elke uit de hand gelopen ruzie, volgende telkens weer hetzelfde patroon. Sven sloeg me, kreeg daarna spijt , begon te smeken en te huilen , deed me daarna nog geloven dat het mijn eigen schuld was en terug opnieuw .
Ik lichtte mijn oma in over de situatie. Zij pakte Sven heel hard aan en spelde hem meermaals de les . Toch leek er weinig of niets te veranderen want na enkele maanden begon het allemaal terug opnieuw . Pas toen ik helemaal ten einde raad was , klopte ik bij mijn ouders aan . Hoogzwanger op dat moment en met Maité aan de hand , legde ik hen de hele situatie uit. Ik huilde onophoudelijk en vroeg aan mijn moeder of ik een tijdje bij haar mocht komen inwonen . Het was op dat moment helemaal niet meer veilig . Naar Maité toe deed Sven helemaal niets , maar naar mij werd hij steeds agressiever . Mijn moeder antwoordde met een afstandelijke en kille houding : " jij hebt op je 14 jaar beslist om thuis weg te gaan , trek dan nu ook maar je plan !"
Ik kon niet geloven wat ik zonet uit haar mond had gehoord . Meende ze dit ? Wou ze haar bloedeigen dochter , kleindochter en ongeboren kleinkind terugsturen naar die onveilige plek ? Was ze zo verbitterd door haar eigen verdriet dat ze er zelf niet mee inzat ?
Het was een pijnlijke klap die me eigenlijk nog vele meer pijn deed dan het fysieke geweld op zich . Naar mijn oma kon ik niet gaan . Mijn opa had althzheimer in een vergevorderd stadium en mijn oma kon de zorg hiervoor amper aan . Haar nam ik niets kwalijk omdat ik wist dat als de situatie anders was geweest , ze me met open armen had opgevangen .
Mijn vader kon het verdriet en de verslagenheid van mij niet langer aanzien . Ik denk ook dat hij niet durfde ingaan op de beslissing van mijn moeder. Wel strooide hij nog wat extra zout in de wonde door dingen te zeggen zoals : " als je had thuis blijven wonen ... , Als je je studies had afgemaakt ,.. enz "
Het deed er helemaal geen goed en veranderen deed het ook al helemaal niet aan het verleden of het heden . Wel was het voor hen de uitgelezen kans om me extra te vernederen en om hun gelijk toe te geven over alles wat ik had beslist vroeger .
Mijn vader reed met mij terug naar het appartement en beval me mijn koffers in te pakken . Hij zou me naar een soort vluchthuis brengen . Alle was beter dan daar ook maar één seconde langer te blijven . Ik pakte het hoognodige in en vooral de spullen voor Maité ,zette ik klaar in de wagen van mijn vader .
Hoe het allemaal zou verder verlopen, waar ik juist terecht ging komen en hoe ik mijn bevalling moest tegemoet zien , ik wist het allemaal niet meer .
Met geen enkele euro op zak en juist wat spullen om een paar dagen verder te kunnen , reden we richting een vluchthuis .
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
