Alles was perfect . We hadden een mooie, ruime eengezinswoning met een klein tuintje en 3 slaapkamers . Alles was netjes geschilderd en de laatste dozen werden uitgeladen . In een weekend gingen we Maité en Ilana afhalen in het Dennenhuis om ze daarna nooit meer naar daar moeten terug te brengen . Het was amper te geloven dat ik ze terug alle dagen in mijn armen kon houden . We waren iets meer dan een jaar van elkaar gescheiden geweest en ik kon me moeilijk inbeelden dat dit voor zowel Ilana, die nog een baby was, als voor Maité die net, 2 jaar geworden was, een diepe indruk had achtergelaten .
Het afscheid nemen van de mensen in het Dennenhuis , viel me zwaarder dan ik had verwacht . Hoewel ik in de eerste plaats enorm kwaad was geweest op deze mensen, kon ik toch ook niet ontkennen dat ze met heel veel liefde en met volle overgave voor mijn kinderen hadden gezorgd . Een dikke kaft met allerlei geplastificeerde foto's en herinneringen, werd me in de handen gegeven en een welgemeende " dankjewel voor alles " viel over mijn lippen . Ik pinkte een traantje weg en beloofde om zeker met de meisjes nog een keertje op bezoek te komen . Het was vreemd om de zware ijzeren poort van het verblijf achter ons dicht te trekken , wetende dat we nu terug een volledig gezin vormde . Sven mocht de meisjes om de week, een weekend mogen bijhouden van de rechtbank .Er was een vonnis uitgesproken waarin stond vermeld dat ik het hoederecht over Maité en Ilana kreeg, maar dat Sven evengoed rechten had . Sven had een nieuwe vriendin leren kennen , nota bene een meisje met wie ik samen in " De Vlinderkens" had gezeten . Met een ongerust berichtje, lichtte ik haar in over zijn agressief gedrag . Ze wimpelde het weg en wist me te vertellen dat ze gelukkig met hem was . Ik kon enkel maar hopen dat hij was verandert en dat ze niet dezelfde hel zou moeten meemaken als ik .
Het voelde als een overwinning en toch ook enorm beangstigend om terug mijn aandacht voltijds op de meisjes te moeten richten . Nog even en er kwam een derde telg bij die ook veel aandacht en zorg zou moeten krijgen. Vastberaden als ik was , probeerde ik mijn angsten te negeren en positief dit nieuwe leven tegemoet te gaan .
Ik was 8 maanden zwanger . Het was midden zomer en de omvang van mijn buik kon je vergelijken met een olievat . Door alles op alles te hebben gezet met de verhuis , had ik ontiegelijk veel last van bekkenbodemstabiliteit . Ook mijn nestdrang, zorgde ervoor dat stilzitten en genieten van mijn zwangerschap er niet inzat . Als een bezetene kuiste ik de ramen . Op handen en knieën boende ik de vloer en verwijderde ik elk stofje dat ook maar in mijn vizier kwam . Ronny werd gek van mijn obsessie voor netheid . Met lede ogen keek hij toe hoe ik zelfs na zijn toiletbezoek met een natte doek hem op stond te wachten .
Tijdens een warme zomeravond , lag ik dan eindelijk languit met mijn dikke buik onderuitgezakt in de zetel . Onze kat had een ongeval gehad en hij kon amper lopen op zijn rechter pootje . Bezorgd vroeg ik aan Ronny om met het arme dier naar de dierenkliniek in Wommelgem te rijden . Ronny zette alles op alles om de kat in een doos te lokken en wanneer dit eindelijk gelukt was , startte hij de wagen . De kinderen lagen allemaal al lekker te slapen in hun bedje , dus ik kon niets anders dan thuis te blijven wachten op nieuws . Plotseling werd de voordeur weer geopend . Het was Ronny die zijn portefeuille vergeten was . Ik probeerde me weer recht te zetten en de portefeuille aan te geven . Net op dat moment voelde ik water tussen mijn benen naar beneden lopen . Totaal overstuur riep ik naar Ronny : " Schat , mijn water is gebroken!" Waarop Ronny al lachend zei ; " dan neem je toch een nieuw glas !" . Hij begreep blijkbaar niet wat ik bedoelde op dat moment . Snel nam ik een handdoek om tussen mijn benen te houden en riep dat Ronny de kinderen moest wakker maken . Ik was nog maar 8 maanden zwanger en aangezien mijn andere 2 zwangerschappen slecht 3 a 4 uur hadden geduurd , kon deze bevalling wel eens razendsnel gaan .
Weeën voelde ik nog niet echt . Misschien was het de adrenaline op dat ogenblik die ze tegenhield,dacht ik . Met de slaap nog in hun oogjes en met hun roze pyama's aan, zette Ronny de meisjes in de auto . Mijn gynaecologe werkte in Deurne en dit was van Malle uit toch ruim een half uurtje rijden . Gespannen duwde ik een paar keer zachtjes op mijn bolle buik om te voelen of de baby nog bewoog . Een glijdend voetje tegen mijn baarmoederwand aan, deed me terug een beetje kalmeren .
Onderweg naar Deurne , belde ik naar mijn ouders . Het was uitgesloten dat zowel Maité als Ilana en ook de dochter van Ronny, die dat weekend bij os verbleef, bij de bevalling aanwezig konden zijn . We moesten dus dringend zoeken naar opvang . Het was al vrij laat op de avond dat mijn moeder eindelijk haar telefoon opnam . " Het is zover mama, de bevalling is op gang gekomen , wil jij de 3 kinderen opvangen en te slapen leggen bij jou ? " vroeg ik overstuur . Mijn moeder antwoordde licht geïrriteerd dat ze het niet zag zitten om 3 kinderen in huis op te vangen . Ik kon niet geloven wat ze zonet had gezegd. Voor de zoveelste keer had ik mijn vertrouwen in haar en mijn vader weten stellen en werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt . Ik had evengoed een stuk vuil kunnen zijn dat in haar ogen maar op straat moest bevallen .
De enige laatste optie die we konden overwegen was om mijn oma te bellen . We waren ondertussen al aangekomen in het ziekenhuis , waar ik aan de monitor werd gelegd . De drie meisjes waren op dat moment met de blauwe zwangerschaps-bal , die diende om de weeën op te vangen, naar elkaar aan het gooien . Een kwade verpleegster stormde de kamer binnen en antwoordde kordaat dat het ziekenhuis geen speeltuin was . Met de handen in het haar, belde Ronny mijn oma op en legde de hele situatie uit . Mijn opa die zware altzheimer had en waar alle aandacht naar moest uitgaan , woonde toen nog steeds thuis . " Geen enkel probleem , breng ze maar ! " hoorde ik mijn oma, zonder ook maar enige aarzeling, op de achtergrond zeggen tegen Ronny . Ik kon niet geloven dat mijn oma hier geen enkel moment over moest nadenken en dat mijn eigen moeder me zonet weer eens had teleurgesteld .
Ronny bracht de kinderen weg . Daar lag ik aan de monitor , elke hartslag nauwlettend in het oog te houden . De weeën kwamen op en af . Veel opening had ik nog niet , slechts een tweetal centimeter . Het kon wel eens een lange nacht worden .De kans dat ons zoontje te weinig zou wegen en in de couveuse moest liggen, werd reeël . Ik gaf vooral mezelf de schuld van deze vroeggeboorte omdat ik degene was die metverhuisdozen had liggen sleuren , gerookt had tijdens de zwangerschap en af en toe een glaasje had gedronken ." Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets mis is !" dacht ik bij mezelf .
Na 10 uur weeën die telkens op en af kwamen, smeekte ik om een epidurale verdoving . Gelukkig werd er snel een anesthesist bijgeroepen die me verloste van de helse pijnen . Ronny was ondertussen ook gearriveerd en hield mijn hand stevig vast . Het waren spannende uren en vooral de vermoeidheid speelde ons allebei parten .
Na 17 uur onafgebroken in het ziekenhuisbed aan de monitor te hebben gelegen . Werd ik de verloskamer ingereden. Slechts 3 keer moest ik hard persen of een schattige babyschreeuw verwelkomde zichzelf op de wereld . Killian was geboren . Hij woog 2.534 kg en was 45 cm klein . Ik nam het kleine wondertje in mijn armen en veegde een traan weg . Ronny kon amper geloven dat we zonet een zoontje het leven hadden geschonken en dat hij bovendien ook nog eens kerngezond was.
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
