Ik heb het dan over  verjaardagen, Kerstmis, nieuwjaar, sinterklaas, ..etc

Als kind voelde ik vaak een overweldigende emotie van " uitkijken naar " die dagen, al wist ik meestal wel hoe ze zouden eindigen .

Mijn beide ouders werkte allebei , want werken bracht geld op en geld betekende status en aanzien van andere mensen . 

Ik en mijn broer kwamen op financieel vlak zeker niets te kort , cadeautjes die veel waard waren, veel hadden gekost, waren een manier van hen om aan te tonen dat ze ons graag zagen . Misschien wel de enige manier waarop ook zij geleerd hadden iets te compenseren of  over te brengen van liefde. 

 

Spijtig genoeg eindigde die dagen steeds in veel drankgebruik en ruzie met andere familieleden. Er werd geroepen en met allerlei verwijten naar de ander gegooid . 

Als kind zat ik dan met mijn nieuwe speelgoed te spelen en hoorde ik alles aan . Het waren de meest nare woorden die  volwassenen tegen elkaar zeiden en ik zag toen ook al in hoe alcohol een  mens van karakter helemaal kon doen veranderen.  Het maakte me angstig, want ook al wist ik dat deze ruzie ging escaleren , ik wist nooit of het veilig zou aflopen en waar ik die nacht zou moeten slapen . Die onveiligheid , deze spanning doen me nu nog steeds op feestdagen terugdenken aan die tijd . Als ik een dag heb om naar uit te kijken , voel ik me schuldig als er iets misloopt omdat ik mezelf de schuld ervan geef , niet tegenstaande dat ik rationeel  weet dat dat niet zo is. 

Eigenlijk had ik liever ouders gehad die minder belang hechtte aan geld en werk , maar ouders die bewust tijd maakte voor hun kinderen zoals ze een verhaaltje voorlezen, elke avond lekker knuffelen en stoeien voor het slapen gaan , investeren in gesprekken die leeftijdsgericht zijn enzovoort. Dat zou ik  allemaal vele liever hebben gehad  dan dure cadeautjes en dure kleren . 

Gelukkig mocht ik tekenschool volgen van mijn ouders, ze hadden gezien dat ik goed kon tekenen en een hobby hoorde ook wel bij een familie die  welstellend was . 

De reden dat ik goed kon tekenen , daar had men echter  niet bij stil gestaan .  

De keren dat we mee op café moesten gaan en we ons maar moesten zien bezig  te houden droegen  daatoe bij .

Vooral niet teveel komen storen  aan de tafel als de volwassenen belangrijke gesprekken aan het voeren waren of aan het opscheppen over hun duurste reizen die ze zonder kinderen hun hadden gemaakt . 

Tekenen was een manier geworden  om me bezig te houden.  

Het aantal bierviltjes dat ik heb volgetekend, ik ben de tel  helemaal kwijt.  Ik kon urenlang gedetailleerd  iets natekenen en oefende zo de fijne lijnen van een silhouette.

Zagen of klagen dat we naar huis wouden gaan had echter niet veel zin, de drank vloeide rijkelijk en ze hadden  het best  naar hun zin daar . Er waren meestal geen andere kinderen om mee te spelen of speeltuin in de buurt . 

Mijn broer en ik  hadden dan niet beter gevonden  om naar de overkant  van het cafeetje te gaan  , daar bevond zich een kerkhof . 

De fantasie rond een kerkhof , spoken , het onbekende , trok ons allebei wel aan . 

Fantasie was voor mij een manier om mezelf bezig te houden, op avontuur te gaan  en de lange uren te laten voorbijgaan.

  

Ik denk niet dat mijn ouders bewust mijn jeugd hebben bepaald op een  negatieve manier .  Ik denk  en hoop dat elke ouder handelt vanuit het idee zijn of haar best te doen en te hopen dat ze de juiste keuzes maken . Alleen voor mij werkte die keuze niet.

Ik had graag als kind met mijn ouders op reis willen gaan, maar wij moesten op kamp gaan met het ziekenfonds of naar de oma . 

Ik heb op die  reizen met het ziekenfonds steeds een hele fijne  tijd gehad en vele vrienden gemaakt . De fuif op de laatste dag , het kilometer  lange wandelen , de liederen die we zongen , onze armen en t shirts die  vol stonden geschreven met stift  😊 , ik kijk er met een warm hart op terug . 

Ik was een vrij sociaal kind en kwam met de meeste andere kinderen wel goed overeen. Maar als ik een vriendin had , dan moest het mijn beste vriendin zijn, want voor minder ging ik niet . Ik wou graag van  betekenis zijn voor iemand en dat uitte zich dus ook zodanig in mijn vriendschappen . Vriendschappen waren vaak te hecht en na enige tijd sprongen ze af . 

De laatste dag van de reis was er 1 met vele traantjes , waar andere kinderen heimwee hebben omdat ze mama en papa zullen missen  , had ik juist het tegenovergestelde . 

Ik hunkerde naar de fijne periode op kamp , kwam met tranen van de bus en wou niet naar huis gaan  . 

Erop terug kijkend , mistte ik het familieverband dat daar kunstmatig gecreëerd werd , de veilige warme plek waar leuke dingen gedaan werden , een plek waar ik niet angstig moest zijn en waar structuur en regelmaat belangrijk waren . 

Weken na het kamp zag ik nog af van dit gemis . Ik begreep mezelf hier niet in dat dit alles zo intens pijnlijk kon aanvoelen en kon er met niemand over praten . Niet met mijn ouders, omdat ik hen niet het  gevoel wou geven niet graag thuis te zijn of hen niet graag te zien , niet met de mensen  van het kamp , want een gsm bestond toen nog niet.  Het enige wat ik kon doen , was alles neerpennen in een dagboek en de vele kaartjes die we op de laatste kampdag naar elkaar hadden geschreven nog eens herbekijken.  Zelfs t shirts met een bepaalde geur van bv  de Ardennen  , hield ik opzij, zodat ik me met 1 snuif  terug  daar bevond  waar ik me goed voelde . Ik hield mijn witte kleine teddybeer dan stevig tegen me aan en huilde me ik slaap . Mijn emoties waren van mij en niemand zou me ooit zo kwetsbaar  te zien krijgen  !

Wordt vervolgd ....

Voelde ik me als kind speciaal, want ik werd op die manier wel gezien en op de ene of andere manier had ik het idee en het verlangen  haar te kunnen helpen . 

De loyaliteit dat een kind naar zijn of haar ouder voelt is enorm . 

Ik hoorde allerlei verhalen van mijn moeder , van zowel seksuele als relationele aard ( beide zijn voor mij tot op heden  gescheiden gebleven. ) , kreeg dingen  te horen dat een kind van die leeftijd helemaal niet moest horen of zou moeten weten en toch gaf ik ( klein als ik was ) , de beste raad dat mijn hoofd maar kon bedenken . Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder te zien huilen en wou er alles aan doen zodat ze zich beter ging voelen , op wat voor manier dat ook mocht zijn . 

Op die manier leerde ik mijn eigen behoeftes en emoties uitschakelen, want die van haar waren belangrijker . 

Na elke ruzie die er plaatsvond tussen mijn ouders , ging ik haar troosten . 

Ik had met haar te doen . Vaak was ze dronken  en schold ze mijn vader uit . 

Ik kon het  niet over mijn hart krijgen  om partij te trekken , want uiteraard zag  ik mijn vader ook graag en begreep ik soms zijn koele en emotieloze  antwoorden naar mijn moeder toe . Maar dat kon ik haar niet vertellen , want dan zou ze zich tekort gedaan voelen . 

Na de zoveelste  ruzie, de zoveelste raad die ik haar gaf  om uiteen te gaan  met mijn vader , dat we het financieel wel best zouden redden en dat de luxe die  zo belangrijk voor haar was , wel zou blijven bestaan, begon ik me gefaald te voelen als dochter .  

De raad die ik haar  gaf , spoorde haar niet aan om actie te ondernemen of er zelfs nog maar over na te denken . 

Elke ruzie weer , zei ik hetzelfde , ga aub  uit elkaar, het is  niet meer te doen  thuis , vroeg of laat vallen er gewonden .

Ze vertelde me de meest intieme dingen over hun seksleven en vroeg zelfs aan mij of papa ooit aan mij  gezeten had omdat ze hem al een week niets had gegeven op gebied van seks . 

Op dat moment voelde ik me verward , onveilig en werd het beeld dat ik van mijn vader had, en al niet zo prettig was, een beeld met een nog onveiliger karakter . 

Ik raakte letterlijk uitgeblust van alle energie die ik gestoken had in de gesprekken met mijn moeder , ik verdedigde haar met woorden en in gedachte verdedigde ik mijn vader om ook hem niet te kort te doen en zodanig achteraf niet met een schuldgevoel te blijven zitten. 

Maar wie zorgde er voor mij? 

Het ene moment was ik het kind dat voor de ouder zorgde en het andere moment moest ik luisteren naar wat me werd opgedragen van zodra de ruzies weer wonderbaarlijk en zonder uitpraten van de baan waren . 

Ik begreep er niets meer van en verloor op die wijze mijn identiteit  voor zover ik deze al had ontwikkeld . 

Op latere leeftijd had dit als gevolg dat ik mijn eigen behoeftes niet of nauwelijks kon aanvoelen. Ik voelde me het meest prettig  bij het zorgen voor andere . Want dat was wat ik gewend was en herkende . 

Zelf zorg van andere toelaten vond ik niet nodig en zelfs lastig.  

Ik kon mijn grenzen niet stellen , wist niet welk  beroep ik wou uitoefenen, wat echte liefde was binnen een relatie  enzovoort . 

Het had serieuze gevolgen, die zich doortrokken  op meerdere vlakken . 

Maar bovenal voelde ik me niets waard als mens . 

Wat ik ook deed , het was nooit goed genoeg , het kon altijd beter . Mild zijn naar mezelf had ik nooit geleerd en de existentiële drang naar iemand  die voor mij zorgde , kon niet vervuld worden door een  partner of  door eigen  kinderen . Ik was immers op zoek naar een  heel ander soort liefde. Op die emotionele leeftijd is er nog geen plaats voor de liefde van een partner . 

De keuze in een  partner werd dan ook nog eens bepaald doordat ik onbewust op zoek ging naar mannen die zelf zorg nodig hadden . 

Ik wou hen  helpen , zo het gevoel hebben  wel liefde waard te zijn en mezelf naar waarde te kunnen schatten . Maar zo werkt het dus niet.  

Een aantal relaties zijn op deze manier dan ook pijnlijk gestrand met alle gevolgen van dien, zowel voor hen als voor mij en mijn zelfbeeld . 

De rol  waar ik wel het meest goede gevoel bij had, was degene van het mama zijn.  

Ik wou verhinderen dat mijn kinderen zich ooit nog maar een fractie zouden hebben moeten voelen van  hoe ik me ooit had gevoeld . 

Mama zijn, was een missie die ik kost wat kost tot een perfect eind moest brengen , al betekende dit mezelf tekort doen . 

De meest mooie en betekenis-volle momenten , waren die  van mijn zwangerschap. 

9 maanden  waarin ik leven in mij voelde groeien , waar ik trots op mezelf kon zijn en ook nog eens goed voor mezelf moest zorgen vanwege mijn ongeboren  kind . 

Ik kreeg tranen in mijn ogen  bij het zien van de eerste echo en het horen van een sterke hartslag van zo'n klein mensje.  Het ontroerde me tot in het diepste van mijn ziel en ik wist op dat moment al dat de liefde die ik voor dit kind zou voelen, onvoorwaardelijk zou zijn .  

Als ik dit soort liefde al voelde bij het zien van een eerste echo , waarom hield mijn eigen moeder dan niet van mij? 

Ze bepaalde soms zelfs mijn gevoelens op het moment dat ik zelf mama zou worden . 

1 ding wist ik zeker , dit kindje zou de liefde krijgen waar ze recht op had en de liefde die ik had gemist . 

~

Het 3de leerjaar was een jaar waarin deze ommekeer gebeurde , de jaren ervoor was ik eerder een speelvogel in de les en wist ik vaak niet waarover de leerkracht het had . 

Op de leeftijd van 8 , moest ik van school veranderen . 

Mijn ouders waren van mening dat een katholieke school beter bij me zou aansluiten en dat deze strenger was van aanpak . 

Mijn huidige school, een gemeentelijke basisschool, was een school waar ik me prettig en geliefd voelde . Ik vond het helemaal niet fijn om afscheid te nemen van toen destijds mijn beste vriendinnetje Carmen en bovendien deed het me verdriet om mijn eerste liefje Lenny  , waarmee ik al van het 1e leerjaar mee samen was ,  achter te moeten laten. 

Al het veilige en bekende waar ik me goed voelde , moest plaats maken voor iets nieuws en onbekend . Ik herinner  me nog goed hoe kwaad ik was op mijn ouders en de wereld , hoe  onrechtvaardig het voelde dat ik hierin helemaal geen inspraak had . 

Ik moest mijn 3de jaar dubbelen, dat heeft waarschijnlijk gemaakt dat mijn ouders besloten om me naar een katholieke school te sturen , op vlak van studeren werkte dat inderdaad voor mij , maar niet op vlak van veiligheid . 

Het 3 de leerjaar op een nieuwe school :

Ik had het geluk om bij een aardige juf in de klas terecht te komen en dat ik ook niet de enige nieuwe leerling van dat jaar was . 

Ik leerde al snel nieuwe vriendinnen kennen , was gewend geraakt aan het uniform dat ik nu alle dagen moest aantrekken en studeren ging ook een stuk beter dan ervoor.  Het leek eventjes allemaal mee te vallen en ik kon mijn kwaadheid al snel achter me laten en beseffen dat het misschien allemaal niet zo erg  was als ik me had voorgesteld .

 

De dag dat ik van school thuiskwam en me naar gewoonte naar mijn kamer wou begeven om aan mijn huiswerk te beginnen , zag ik plots een briefje op mijn hoofdkussen liggen.  

Ik dacht in eerste instantie dat mijn moeder me een lief briefje had geschreven of dat ze me vroeg om mijn kamer op te ruimen . 

Toen ik het briefje begon te lezen , werd me duidelijk dat dit helemaal niet het geval was . 

Mama schreef  dat het niet goed met haar ging , dat ze een tijdje zou opgenomen worden in het ziekenhuis en dat het niet mijn schuld was. 

Ik kan niet goed beschrijven Wat er op dat moment allemaal in me omging, maar ik was vooral erg geschrokken, angstig en verdrietig tegelijkertijd . 

Ik begreep niet dat ik dit alles niet had zien aankomen en vroeg me af hoe het nu verder moest .  Zouden we bij papa moeten blijven thuis , of zouden we bij de oma alle dagen logeren tot mama weer thuis was ? Wat met de school ? Wanneer kwam mama weer terug thuis ? Mochten we haar bezoeken ? 

Zoveel vragen waar niet instant een antwoord op kwam en niemand die eens even kwam praten om het uit te leggen .  

Mijn vader had het duidelijk ook moeilijk met deze verandering , de weinige keren  dat ik iets van emotie in zijn ogen zag , deze dag was er 1 van . 

Hij stortte zich dan ook als een bezetene op zijn werk .

 

Ik en mijn broer mochten die periode bij de oma logeren en van daaruit kan ik gemakkelijk te voet naar school gaan . 

3 maanden lang , was mijn moeder opgenomen met een zenuwinzinking ( depressie) , in het stuivenberg ziekenhuis . 

Als we op bezoek gingen , zag ik haar liggen op  een ziekenhuisbed.  Heel lang konden we vaak  niet blijven , want zelfs daar vielen er regelmatig woorden tussen mijn vader en haar . 

Het was een vreemde periode met veel vragen die onbeantwoord bleven en ook op school sloeg bij mij de vermoeidheid toe omdat ik 's avonds de slaap niet kon vatten.  

Wel 20 keren keek ik onder mijn bed om te zien of er niets onder lag , 20 keer het licht uit en aan , weer het bed in en eruit tot ik helemaal gek werd van mezelf . 

Ik begreep niet waarom ik dit deed , het leek iets dwangmatig waar ik niets tegen in te brengen had.  

Op school vroeg de leerkracht hoe het met me ging , ze zag aan me dat er iets scheelde en wist dat mijn moeder opgenomen was . Ook merkte ze op dat ik vaak moe en afwezig was in de les . 

Als ik hier op terugkijk, was zij 1 van de eerste personen die  aan me vroeg hoe het met me was en opmerkte dat er meer scheelde dan ik liet uitschijnen.  

Mijn vader die bijna dag en nacht werkte, schepte tegen mijn oma op over hoeveel geld hij had gespaard die periode . Alles ging bij hem over geld en werken.  Mijn oma  

antwoorde daarop , dat het inderdaad erg makkelijk was om te kunnen sparen, terwijl de kinderen alle dagen bij haar waren en zij voor ons kookte , de was en de plas moest doen . 

Na 3 lange maanden, was ik enorm blij dat mama weer naar huis mocht komen . 

Ze was emotioneel aangesterkt, had verschillende therapieën gekregen  waaronder ook groepstherapie en ze zag er een stuk beter uit . Ze had de raad gekregen van haar psychiater om alles wat er speelde in haar beleving , op te schrijven in een schriftje.  

Dat schriftje gebruikte ze ook daadwerkelijk.  Om de zoveel tijd schreef ze haar emoties van zich af en liet  dan het boekje in de badkamer naast het toilet liggen .  

Ik weet  niet of ze het daar bewust neerlegde, maar telkens ik in de badkamer moest zijn en ik het boekje zag liggen , begon ik er stiekem in te lezen . 

Ik wou weten wat haar bezig hield, weten wat er ons te wachten stond , of er in de toekomst misschien nog een opname zou volgen en ook wou ik weten waarom ik haar niet had kunnen helpen . Waren de gesprekken die ze had met mij dan niet genoeg geweest waardoor ze toch moest worden opgenomen ? Had ik iets kunnen doen of zeggen om die opname te verhinderen? 

Ook al had ik haar briefje gelezen waarin stond dat het niet mijn schuld was, toch voelde ik me schuldig dat ik niet meer voor haar had kunnen betekenen . Ik was kwaad omdat ze met mij over alles kon praten , maar dat ze over een mogelijke opname nooit met 1 woord had gerept.  

Ik denk dat ik wou voorbereid zijn op alles wat nog onzeker was in de toekomst en dat ik daarom haar boekje vaker begon in te kijken.  Ik wist op die  leeftijd dat het iets was wat ik niet had mogen doen en toch trok het me aan om voorspelbaarheid bovenop te stellen . 

Het is de eerste en ook de laatste opname van mijn moeder geworden, alles leek even weer zijn gewone gangetje te gaan . 

Ik slaagde voor het 3de leerjaar en ook het 4de leejaar en ook voor , wiskunde waar ik barslecht in was , slaagde ik  . 

Ik was bijna 12 jaar en mocht naar het 5de leerjaar gaan.  

Wordt vervolgd 

  

Ze werd uiteindelijk  de meter van mijn eerste dochter 6 jaar later . Ze was in mijn ogen de moeder die ik nooit gehad heb . Ze knuffelde me vaak , ging in op een uitnodiging voor een BBQ die ik georganiseerd had bij mijn oma , dus in zekere zin had ik echt wel het gevoel dat ik iets voor haar betekende .

 

Het 5 de leerjaar was bijna ten einde en ik kon me onmogelijk nog losmaken van haar . Ik zou het verschrikkelijk vinden om haar niet meer elk uur van de dag in de klas te zien staan en het idee dat iemand anders met haar aandacht zou gaan lopen , maakte me stilaan  gek . 

Er vormde  zich een kloof tussen mijn leeftijdsgenootjes en mij omdat ze met andere dingen bezig waren dan ik . Ik leefde de hele dag in mijn hoofd en had te kampen  met intense emoties die ik zo goed als ik kon binnen probeerde te houden  . Andere kinderen van 12 jaar waren bezig met muziekhits, het lezen van de joepie ( een populair magazine bij jongeren) , make up en jongens . Ik voelde me nergens meer thuis en had ook al helemaal geen zin om nog connectie te maken met kinderen van mijn leeftijd .  Het enige wat me nog interesseerde, was Els . Mijn ultieme doel was om zoveel mogelijk bij haar te kunnen zijn en te hopen dat zij mij kon geven waar ik al zo lang naar op zoek was . 

Thuis zocht  ik als een bezetene tussen allerlei oude foto's naar bewijzen die konden aantonen dat ik geen kind van mijn ouders was . Het klinkt misschien absurd, maar ik hoopte echt om iets te vinden wat erop zou wijzen dat ik verwisseld was met een ander kind in het ziekenhuis.bewijs waaruit zou uitkomen waarom ze niet van me hielden. Uiteraard heb ik dat bewijs nooit gevonden . Het toont enkel maar aan dat een kind van die  jonge leeftijd zich toch echt ongelukkig moet hebben gevoeld om zich daarmee bezig te houden  ? 

Ik bleef brieven schrijven naar Els , zelfs toen ik in het 6de leerjaar zat . We kregen een meester en iedereen vond hem geweldig .  

Ik daarentegen , wou hem niet eens een kans geven . Ik was kwaad dat ik niet meer bij Els in de klas kon zitten, was kwaad op mezelf dat ik was mogen overgaan naar het 6de leerjaar en nu het moest stellen met een mannelijke leerkracht. 

 

Mijn ouders begonnen zich vragen te stellen  over mijn gedrag en vooral het vele afzonderen  van mij . De ruzies liepen soms hoog op en ook tussen mijn ouders kwam er soms geweld aan te pas . Zo kreeg ik te zien hoe mijn vader , mijn moeder bij de keel nam en hoe mijn moeder dreigde met een mes hem neer te steken  . Soms werd de politie gebeld , soms vertrok mijn moeder dronken het huis uit met de wagen , niet wetende wanneer ze weer zou terugkomen .

 

In die periode , gebruikte mijn vader anabolen . Een soort pepmiddel voor bodybuilders.  Mijn vader was een gespierde man , maar klein van gestalte.  Om dat te compenseren , trainde hij bijna dagelijks in een fitnescenter waar andere bodybuilders hun spieren trainde om nog meer massa te verkrijgen  . Door de anabolen , werd mijn vader anders van karakter ,agressief , opvliegend  en gedreven door adrenaline . Wanneer hij niet aan het werken was , trainde hij en wanneer hij niet trainde, kon hij obsessief zitten kuisen in huis . Het woordje rommel en stof, kende ze niet . Het huis lag er altijd spik en span bij en de marmeren vloer blonk als een spiegel.

  

De ruzies thuis gingen het meest van al over geld.  Iets wat ik niet goed begreep , want we hadden zeker geen geld tekort of geldproblemen . Het maakte dat ik me als kind verzette tegen al het financiële.  Mijn kamer was mijn veilige burcht geworden waar ik me urenlang in kon verstoppen .  Ik bleef dagboeken  vol  schrijven en ook de brieven voor Els , namen het grootste deel van mijn tijd in beslag . 

Muziek die speelde op mijn kamer van westlife, ontroerde me en de tekst deed me denken aan mezelf die mijn liefde verklaarde aan Els . Geen liefde zoals in een partnerrelatie, maar liefde zoals in genegendgeid, troost en warmte . Mijn fantasiewereld waarin ik tegen Els mijn diepste geheimen vertelde , was zo veilig geworden  , dat ik liever daar wou zijn dan in de realiteit . 

Elke avond nam ik mijn hoofdkussen stevig vast en beelde  ik me in dat zij naast me lag en me knuffelde.  Ik distantieerde me van zowat alles en iedereen, het was enkel ik  en Els tegen de wereld . 

Mijn ouders besloten om me een ASO  richting te laten volgen  in het middelbaar.  Aan mij werd niet gevraagd wat ik wou volgen en misschien maar goed ook  , want zelfs toen had ik daar nog helemaal geen idee van . Ik was meer bezig over na te denken hoe ik afscheid kon nemen van Els en hoe te overleven zonder haar alle dagen te zien.  

Ik was 13 jaar geworden, zat zodanig met mezelf in de knoop dat ik vaak verlangde  en nadacht over zelfmoord en de enige momenten dat ik kon huilen , waren de momenten alleen op mijn kamer.  

Ik kon de ruzies , de onvoorspelbaarheid en de onveiligheid thuis niet meer aan . 

Meer en meer begon ik te fantaseren over hoe het zou zijn om niet meer thuis te wonen . Er waren ook goede momenten  bij mijn ouders hoor , gelukkig maar !.  Enkel wogen ze niet op tegen het ongelukkige gevoel dat als een zwarte wolk mijn emoties, dag in  dag uit bepaalde.  

Het eerste middelbaar ging redelijk goed . Van in het begin hield ik goed alle notities bij en probeerde ik , ondanks mijn gevoel , bij de les  te blijven .

Wiskunde was een vak  waar ik een grondige hekel aan had en nooit goed in was geweest . Gelukkig hadden we een jonge mooie vrouwelijke leerkracht die het goed wist uit te leggen . Algebra bleek een stuk moeilijker dan de overige wiskunde die  we in de lagere school hadden gekregen . Ik moest mijn hoofd er goed bijhouden en definities van buiten blokken  om deze dan te kunnen toepassen in de oefeningen.  

Els zat steeds in mijn achterhoofd, maar doordat ik ze bijna niet meer zag , zocht ik onbewust naar iemand die haar kon vervangen . 

Dat bleek de leerkracht wiskunde te zijn.  

Het euforische gevoel waar ik naarstig naar op zoek was , was zo sterk , dat ik alle negatieve gevoelens er gewoon bijnam.  

Ook aan deze leerkracht vertelde ik over de situatie thuis, ook aan haar schreef ik brieven en vroeg ik  gesprekken . Ik kon enkel maar denken aan het goede gevoel dat ik eraan zou  overhouden .  Je kan het vergelijken met een verslaving , de roes waar je je dan in waant , je zou er alles voor over hebben om dat te behouden  . 

De jonge leerkracht wiskunde , kon niet om met de aandacht die  ik telkens vroeg .  

Op een gegeven moment  zei ze me dan ook dat ik nog aanhankelijker was dan haar eigen man . Het brak mijn hart om die zin  uit haar  mond te horen  . 

Het voelde aan als wel 1000 messteken in mijn hele lichaam. Mijn tranen kon ik niet langer verstoppen.  De afwijzing en zelfhaat die ik op dat moment naar mezelf toe voelde, namen serieuze proporties aan , nog meer dan anders . 

Die avond , toen ik  alleen op mijn kamer was, brak er iets in mij. 

De zin die ze had gezegd , herhaalde zich keer op keer in mijn hoofd . De tranen bleven maar langs mijn wangen  lopen . Ik voelde me niets meer waard.  

Voor mij lag  een scherp , klein nagelschaartje en op automatische piloot , nam ik  het vast en begon ik mezelf ermee te snijden  in mijn pols . Alsof ik  nooit iets anders had gedaan  , zette ik de ene na de andere diepe  snede . Het deed even pijn en daarna werd het gevoelloos  . De kwaadheid die ik over mezelf  had , reageerde ik af op mij. En de pijn die ik binnenin voelde , kwam eruit in bloed . 

Ik deed een windel rond mijn pols en kroop in bed . In mijn hoofd was het zoiets als een straf tegen mezelf en was het dus ook niet nodig om de wonde te ontsmetten.  Integendeel , hoe meer pijn het deed , des te beter de straf werkte . 

Het klinkt allemaal erg onlogisch, maar voor mij was het een realiteit.  Vaak slaan mensen eens tegen een muur als ze kwaad zijn ,op dat eigenste  moment , voelen ze de pijn niet , die voel je pas achteraf . Daar kan je het misschien het beste mee vergelijken. 

Over automutilatie bestaat nog erg veel taboe . Mensen  met littekens op hun armen of benen , worden raar bekeken en zelfs gemeden , maar het verhaal achter waarom deze mensen  zichzelf pijn doen , daar wordt bijna nooit achter gevraagd . En nee bij mij was het niet te doen om de aandacht of dat mensen compassie met me zouden hebben . Ik kon de pijn die ik binnenin mij  voelde zodanig niet meer verdragen  , dat ik het zichtbaar eruit wou laten.  Enkel op die manier zou ik misschien enige vorm van opluchting ervaren.  Er waren immers geen andere manieren waar ik me op kon afreageren . Slaan met deuren , was verboden  thuis , deuren  kosten veel geld en als ik ermee zou slaan , had ik nog een hoop ruzie met mijn ouders erbovenop .  Roepen was ook geen  goed idee , dat had hetzelfde effect als de deuren  . Huilen  maakte het niet lichter , schrijven loste mijn probleem  evenmin op , dus wat schoot er dan nog over ? 

Juist , automutilatie !

Ik had er nog nooit van gehoord of zelfs nog nooit gezien bij andere jongeren. 

Ik was er stellig van overtuigd dat ik de enige op de wereld was, die zo  geschift was om zichzelf te pijnigen  . 

'S morgens deed ik er  trui  aan met lange mouwen  en verstopte  ik mijn windel  zo goed als ik kon . 

Aan  tafel probeerde ik zo onopvallend mogelijk mijn ontbijtgranen naar binnen  te spelen om daarna zo vlug mogelijk naar school te kunnen vertrekken . 

Net toen ik mijn kom in de vaatwasser wou zetten , nam mijn vader me even vast aan mijn arm . Uit een reflex riep ik " Auwww "  en trok mijn arm  weg . 

Mijn vader wou weten waarom ik  pijn  had . Ik probeerde de vragen  te ontwijken door te zeggen dat ik te laat op school zou komen . 

Hij bleef volhouden en wou naar mijn arm kijken, waarop ik  gewoon vertrok naar school.  Ik hoopte dat hij het tegen de avond wel vergeten  zou zijn . 

In de les , voelde ik het kloppen van de wonde in mijn windel . 

Ik kon er amper naar kijken en walgde van mezelf . 

Ik ontweek de leerkracht wiskunde , schreef sinds dan geen brieven meer naar haar maar nam  haar  uiteindelijk ook niets kwalijk .  

Het was niet haar schuld , het was mijn schuld ! 

Als ik niet zo een  lastig en veeleisend  kind was geweest, als ik het was waard geweest om graag gezien te worden , .... dan had dit alles nooit gebeurd geweest .  

Het was 1 van de vele destructieve gedachtes die nog lang een deel van mijn leven zou bepalen . 

Wordt vervolgd ...